Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 593
“หนึ่งไหลอยล่อง ออกท่องหล้ายากกล้ำกลืน ยามเธอจากลา กรุ่นกลิ่นสุราหวนร่ำรสวันวาน…”
ในห้องสักห้องหนึ่ง
หยางจงหมิงสวมหูฟัง ฟังเพลงลมบูรพาร้าวรานอย่างเงียบเชียบ
เมื่อบทเพลงมาถึงท่อน “ใครหนอกรีดผีผาบรรเลงลมบูรพาร้าวราน” รอยยิ้มจางค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้านิ่งสงบของหยางจงหมิง
“โน้ตโบราณหรือ เป็นอย่างนี้นี่เอง”
เขาพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาเปล่งประกายจาง ๆ และเขาเข้าใจแนวคิดในการสร้างสรรค์เพลงนี้อย่างถ่องแท้
เด็กคนนี้ไม่ทำให้เขาผิดหวังเลยจริงๆ
ส่วนเรื่องการจัดอันดับในฤดูกาลเพลง หยางจงหมิงไม่มีความเห็น
ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่กี่ปีที่แล้ว หลังจากปล่อยเพลงออกไปแล้ว เขาก็ไม่เคยดูการจัดอันดับเพลงเลย
สำหรับหยางจงหมิงแล้ว การเผยแพร่บทเพลง เท่ากับบรรลุเป้าหมายแล้ว
การคว้าอันดับที่หนึ่งนั้นไม่ใช่เป้าหมายของเขา
ทันใดนั้นเอง
โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
หยางจงหมิงมองไปยังคำว่า ‘ลู่เซิ่ง’ ซึ่งเขียนเด่นชัดบนหน้าจอ มุมปากของเขายกขึ้น ราวกับคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วว่าอีกฝ่ายจะโทรศัพท์มา
ลู่เซิ่ง!
พ่อเพลงซึ่งอายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์บลูสตาร์ สำหรับใครหลายคนแล้ว ลู่เซิ่งเก่งกาจกว่าหยางจงหมิง!
หยางจงหมิงกดรับสาย
“พี่จงหมิง ครั้งนี้เหมือนพี่จะเจอคู่แข่งแล้วละ อย่าแพ้ให้กับรุ่นร้องก่อนที่จะแพ้ผมล่ะครับ” เสียงจากปลายสายคล้ายกับกำลังหยอกล้อและยั่วยุเล็กน้อย
“อาจจะ”
หยางจงหมิงอารมณ์ดีทีเดียว อีกทั้งยังไม่ได้ใส่ใจคำพูดหยอกล้อแกมยั่วยุ
ผ่านมาตั้งปี เขาชินชามาตั้งนานแล้ว
เสียงจากปลายสายจริงจังมากขึ้น “ผสมผสานดนตรีสไตล์โบราณและดนตรีสมัยใหม่เข้าด้วยกันให้เป็นหนึ่งเดียว เป็นแนวทางที่ผมศึกษามาโดยตลอด นึกไม่ถึงว่าจะมีคนรุ่นใหม่ที่เขียนเพลงลักษณะนี้ออกมาได้เร็วขนาดนี้…”
หยางจงหมิงกล่าว “คุณอยู่ที่หานโจวนานเกินไปแล้ว”
“ทำไมครับ”
ลู่เซิ่งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
หยางจงหมิงยิ้มบาง กล่าวว่า “ถ้าคุณติดตามเซี่ยนอวี๋มากพอ คุณคงจะรู้จักเพลงผืนน้ำเย้ยเยาะ นับตั้งแต่เพลงนั้นเป็นต้นมาเขาก็เริ่มค้นคว้าทิศทางของโน้ตโบราณทั้งห้า เพลงนี้มีความต่อเนื่องและการบุกเบิกเพลงสไตล์นี้ของเขา ถึงขั้นเป็นผลงานชิ้นเอกได้ด้วยซ้ำ แต่อย่างแรกเดินกลับหลัง คราวนี้เดินไปข้างหน้า เพียงแค่เล่นกับตัวโน้ตโบราณอย่างสร้างสรรค์”
“อย่าวางสายนะครับ ผมจะฟังสักหน่อย”
น้ำเสียงของลู่เซิ่งแปลกไปเล็กน้อย
ผ่านไปไม่กี่นาที จู่ๆ ลู่เซิ่งก็จะโกนว่า “เซี่ยนอวี๋คนนี้ประหลาดเหมือนคุณเลย!”
หยางจงหมิง “…”
เจิ้งจิงเหมือนจะชอบพูดว่า เขาคือเพี้ยนแก่ เซี่ยนอวี๋คือเพี้ยนเด็ก
เด็กคนนั้นเหมือนกับเขาตรงไหนกัน?
“อ๊า!”
ทันใดนั้น ลู่เซิ่งก็ร้องออกมา “เพลงบลูสตาร์ของคุณลอกเลียนความคิด!”
หยางจงหมิงกลอกตาอย่างที่ไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก “ลอกเลียนเพลงคุณ?”
“ลอกเลียนเพลงของเซี่ยนอวี๋ต่างหาก ลอกเลียนเพลงผืนน้ำเย้ยเยาะ!” เสียงของลู่เซิ่งเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น
“ดนตรีที่ยิ่งใหญ่มักเรียบง่าย”
“หยางจงหมิงผุดยิ้มอีกครั้ง “กง ซาง เจวี๋ย จื่อ อวี่ คือบันไดเสียงที่เรียบง่ายที่สุด แนวคิดนี้ผมได้มาจากเซี่ยนอวี๋จริงๆ ถึงได้มีเพลงบลูสตาร์ ใช้บันไดเสียงที่เรียบง่ายที่สุดเหมือนกัน เขียนเพลงซึ่งให้ความรู้สึกห้าวหาญออกมา”
แน่นอนว่าหยางจงหมิงรู้ว่าคำว่า ‘คัดลอกความคิด’ ที่ลู่เซิ่งเอ่ยถึงนั้นหมายความว่าอย่างไร
แรงบันดาลใจจากเพลงบลูสตาร์ของตนนั้นมาจากเพลงของเซี่ยนอวี๋ก่อนหน้านี้
ถึงแม้พวกแนวทางของคอร์ดจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับการลอกเลียนความคิดแม้แต่น้อย ทว่าสิ่งที่หยางจงหมิงจำเป็นต้องยอมรับคือ แรงบันดาลใจของเพลงนี้คือเพลงผืนน้ำเย้ยเยาะของเซี่ยนอวี๋
ในรายการราชาหน้ากากนักร้อง
เซี่ยนอวี๋ร้องเพลงนี้ในนามหลานหลิงอ๋อง และหยางจงหมิงก็เป็นกรรมการประเมินพอดี
เมื่อได้ฟังเพลงนี้ หยางจงหมิงถึงได้นึกเพลงบลูสตาร์ออก
เขายึดมั่นใจประโยคที่ว่า ‘ดนตรีที่ยิ่งใหญ่มักเรียบง่าย’
เรียบง่าย ไม่จำเป็นต้องตื้นเขิน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน