Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 665
แกร็กๆๆ !
ไฟในคอนเสิร์ตทุกดวงถูกเปิดในระดับสูงสุด!
สีสันหลากหลาย ตระการตา!
หลินเยวียนสวมหมวกทรงสูงสีดำ เสียงของเขาดังมาจากไมโครโฟนคล้องหู
“Don’t wanna see your face, you better disappear. The fire’s in their eyes and their words are really clear. So beat it…”
ขณะที่แสง สปอตไลต์ไล่ตาม จู่ๆ บนเวทีก็มีนักเต้นแบ็กอัปปรากฏตัวขึ้น!
พวกเขาสวมชุดสูทเหมือนกัน และยืนอยู่ทั้งสองข้างของเซี่ยนอวี๋
เซี่ยนอวี๋สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ยืนอยู่ท่ามกลางนักเต้นในชุดสีดำ ราวกับดาวล้อมเดือน!
แต้มสีขาว!
โดดเด่นสะดุดตา!
เป็นการเต้นอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!
คลื่นเสียงของดนตรีกระทบกัน นี่คือฉากอันงดงามราวเวทมนตร์!
เสียงคำรามบนเวทีซึ่งสั่นสะเทือนจิตวิญญาณของทุกคน!
ขยับไหล่!
บิดสะโพก!
โยกขา!
การเคลื่อนไหวทั้งหมดของหลินเยวียนล้วนเกิดขึ้นในรวดเดียว!
และหลังจากนั้น
เวทีนี้ราวกับกลายเป็นห้วงอวกาศจริงๆ !
ทุกคนเริ่มเคลื่อนไปด้านข้าง การเคลื่อนไหวประสานกันเป็นหนึ่งเดียว
หลินเยวียนสวมถุงมือสีขาว
ดีดนิ้วครั้งหนึ่ง
นักเต้นแบ็กอัปทั้งหมดหมุนไปพร้อมกับหลินเยวียน
พวกเขาขยับไปทางซ้ายขวาตามต้องการ!
คล้ายกับว่าเพิกเฉยต่อความรู้ทางฟิสิกส์ทั้งหมดไป
การเต้นนี้ประหนึ่งเข้าถึงจิตวิญญาณ!
ประหนึ่งมีพลังชีวิตอันเปี่ยมไปด้วยมนตร์ขลัง!
“Just beat it!”
“Just beat it!”
ผู้ชมนับแสนคนรอบเวทีทั้งสี่ทิศแทบสติแตก!
ด้านหลังเวที
ถงซูเหวินร้องเพลงตาม!
นี่คือเนื้อเพลงส่วนเดียวที่เขาจำได้จากช่วงฝึกซ้อมของเซี่ยนอวี๋ “จัสบีตอิต…บีต…บีต…”
ในฐานะหัวหน้าผู้กำกับ
ถงซูเหวินและถงซูเหวินเคยซ้อมด้วยกัน
การซ้อมของเซี่ยนอวี๋นั้นตื่นตาตื่นใจมาก ทว่าสิ่งที่ทำให้ถงซูเหวินตกตะลึงและตั้งตารอมากที่สุด ก็คือท่ามูนวอล์ก!
ถูกต้อง!
ท่ามูนวอล์ก!
นี่คือชื่อที่เซี่ยนอวี๋ตั้งให้กับท่าเต้นซึ่งไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน!
ดังนั้นนับตั้งแต่คอนเสิร์ตเริ่มต้นขึ้น ถงซูเหวินจึงตั้งตารอฉากนี้มาโดยตลอด!
ในตอนนี้!
ในที่สุดฉากที่ถงซูเหวินจินตนาการไว้นับครั้งไม่ถ้วนก็กลายเป็นความจริง!
และในที่สุดคอนเสิร์ตนี้ดำเนินมาถึงช่วงไคลแม็กซ์สำคัญซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์!
บ้าคลั่งกันเถอะ!
บ้าคลั่งกันให้เต็มที่!
……
อันที่จริงในช่วงเวลานี้ไม่มีผู้ชมคนใดสนใจแล้วว่าเซี่ยนอวี๋ร้องเพลงอะไร
ทุกคนในคอนเสิร์ต!
ทุกคยล้วนจับตามองไปยังการเต้นอันแปลกตานี้!
และในขณะที่ถงซูเหวินเข้าสู่สภาวะบ้าคลั่ง
จู่ๆ ผู้ช่วยผู้กำกับก็พุ่งเข้ามา “แย่แล้วครับ!”
“มีอะไร”
ถงซูเหวินหนังตากระตุกตุบๆ
“มีผู้ชมเป็นลม!”
ผู้ช่วยผู้กำกับหายใจไม่ทัน ร่างกายของเขากระเพื่อมขึ้นลง
“เรียกทีมแพทย์มาเร็ว!”
ถงซูเหวินหัวใจเต้นเร็ว ตะโกนลั่นทันที “เร็ว เร็ว!”
“เข้าไปไม่ได้…”
ผู้ช่วยผู้กำกับจะร่ำไห้อยู่รอมร่อ “คนเยอะเกินไป!”
ถงซูเหวินสมองดังหวึ่งๆ ไปชั่วขณะ “ก็ต้องเข้าไปให้ได้สิ!”
“อ่า…คุณดูสิ!”
ทันใดนั้นผู้ช่วยผู้กำกับจึงชี้ไปยังภาพที่เกิดขึ้น
ถงซูเหวินมองตามไป
เขาพบว่าผู้คนมากมายยกมือขึ้น ร่วมมือกันเคลื่อนย้ายผู้ชมซึ่งหมดสติข้ามศีรษะออกมา…
“ออกมาแล้ว ออกมาแล้ว ช่วยคนเร็ว!”
เสียงของถงซูเหวินสั่นเครือ
“แย่แล้ว มีคนเป็นลมอีกแล้ว…มีอีกคน…แล้วก็อีกคน…ทำไมถึงเยอะขนาดนี้ล่ะ…”
ผู้ช่วยผู้กำกับจ้องมองภาพที่ฉายมายังหน้าจอด้านหลังเวทีด้วยสีหน้ากระวนกระวาย
รอบเวทีทั้งสี่ทิศ!
มีผู้ชมเป็นลมหมดสติมากขึ้นเรื่อยๆ ถูกยกผ่านศีรษะและนำตัวออกมา…
“เจ้าหน้าที่ทีมแพทย์ทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว!”
ถงซูเหวินรีบหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมา พยายามบังคับให้ตนเองสงบสติอารมณ์
“เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดูแลความเรียบร้อย!”
ผู้ช่วยผู้กำกับชี้ไปยังภาพเหตุการณ์บนหน้าจออย่างงุนงง “มาอีกสองสามคนแล้ว เจ้าหน้าที่ทีมแพทย์ของเราไม่พอแล้ว…”
“โทรศัพท์!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน