Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 68

ตอนที่ 68 ฝีมือด้านจิตรกรรมระดับมืออาชีพ

ช่วงสายของวันที่สองมีเรียนหนึ่งวิชา

เมื่อวิชาเรียนช่วงสายจบลง หลินเยวียนก็ตรงไปยังห้องเปียโน

เมื่อวานตระหนักได้ถึงข้อบกพร่องของตน เขาอยากพัฒนาฝีมือของตนเองสักหน่อย

ผลคือเมื่อถึงห้องเปียโน หลินเยวียนกลับพบว่าวันนี้ห้องเปียโนเต็มหมดแล้ว

นี่มันแปลกมาก

หลินเยวียนเพิ่งประสบพบเจอกับเหตุการณ์ที่ห้องเปียโนมีคนใช้เต็มเป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้สองสามครั้ง ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน

ช่วยไม่ได้

ถ้าจะรอให้ห้องเปียโนว่างสักห้อง ก็ไม่รู้ว่าต้องต่อคิวอีกนานแค่ไหน หลินเยวียนตัดสินใจเดินออกมา

ทว่าทันทีที่หันหลังกลับไปนั้น กลับมีเสียงดังขึ้นมาข้างหู

“คุณอยากใช้เปียโนเหรอคะ”

หลินเยวียนหันหลังไปมอง เป็นกู้ซีที่มาขอโทษเขาเมื่อวานนี่เอง ในใจแอบพูดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

มิน่าล่ะ

เดิมทีห้องเปียโนไม่มีทางเต็มหรอก

แต่จากทุกครั้งหลินเยวียนเจอกับกู้ซีไป ก็มักจะเกิดแต่เรื่องไม่ดีขึ้น สถานการณ์แบบนี้กลายเป็นกฎตายตัวไปแล้ว!

ฉะนั้นการที่ห้องเปียโนเต็มในครั้งนี้ก็คงจะเป็นเพราะเขาพบกับอีกฝ่าย

“ไม่ใช้แล้วครับ”

ในเมื่อเจอหน้าอีกฝ่ายแล้วจะโชคร้าย หลินเยวียนย่อมอยากหลีกหนีทุกวิถีทาง

“ไม่เป็นไร คุณใช้ห้องเปียโนฉันได้นะ”

กู้ซีมองหลินเยวียน สีหน้าในตอนนั้นเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง

นี่คือวิธีที่เธอเค้นสมองคิดมาแทบทั้งคืนกว่าจะคิดออก

หาคนมาใช้ห้องเปียโนให้เต็ม แบบนี้ตนจะได้เชิญหลินเยวียนมาซ้อมที่ห้องเปียโนของตนเองได้ไงล่ะ!

“ผมมีธุระ”

หลินเยวียนได้ยินดังนั้นก็รีบสาวเท้าให้เร็วขึ้นอย่างอดไม่ได้

กู้ซีมองหลินเยวียนเดินจากไปด้วยความตะลึงงัน อยากจะเข้าไปดึงอีกฝ่ายก็ไม่กล้า ชั่วขณะนั้นก็พลันหงุดหงิดงุ่นง่านขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ฉันล่วงเกินเขาแรงเกินไปจริงๆ สินะ

จะซ่อมแซมรอยร้าวนี้ยังไงดีล่ะเนี่ย

“กู้ซี เธอเป็นอะไร”

ผู้หญิงสวมเสื้อกันหนาวสีขาวคนหนึ่งออกมาถามด้วยความเป็นห่วง ทั้งยังเหลือบมองไล่หลังหลินเยวียนไปด้วย

“ไม่มีอะไร”

กู้ซีเค้นรอยยิ้ม พูดว่า “ขอบคุณนะหัวหน้าห้องที่เรียกเพื่อนในคลาสมาที่ห้องเปียโนเยอะขนาดนี้ กว่าจะเรียกทุกคนมารวมกันได้คงยากน่าดูเลย”

“ฉันต้องขอบคุณเธอมากกว่า”

หัวหน้าห้องพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าพวกนี้น่ะ ปกติแล้วไม่ตั้งใจเรียนเท่าไหร่หรอก วางเปียโนไว้ตั้งเยอะแยะไม่มีประโยชน์ ทั้งที่ห้องเปียโนนี้วิทยาลัยมีไว้ให้นักศึกษาคณะดนตรีใช้ฝึกซ้อม ครั้งนี้ได้ยินว่าเธอจะช่วยติวให้ทุกคน ทุกคนก็ตอบตกลงจะมาซ้อมทันทีเลย เรียกมาโดยที่ไม่ต้องเปลืองแรงเลยสักนิดเดียว”

“เอาเถอะ ไหนๆ ก็มาแล้ว ฉันก็จะทำตามสัญญา”

กู้ซีพูด “เริ่มจากห้องเปียโนห้องแรกทางซ้ายก็แล้วกัน”

เดิมทีก็เธอวางแผนว่าจะให้หลินเยวียนมาใช้ห้องเปียโนของเธอ เพื่อชดเชยความเสียใจที่ไล่หลินเยวียนออกจากห้องเปียโนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ส่วนตนเองก็สอนนักศึกษาซ้อมเปียโนในห้องอื่น

แต่หลินเยวียนกลับปฏิเสธตนทันควัน

ถึงแม้แผนการจะล้มเหลว แต่เพื่อนในชั้นเรียนก็ถูกเรียกมาแล้ว คำพูดที่บอกกับหัวหน้าห้อง พูดจริงก็ต้องทำจริง

จะปล่อยให้คนมาเสียเที่ยวไม่ได้

……

ผ่านไปสองชั่วโมง

กู้ซีสอนเพื่อนร่วมชั้นเรียนในทุกๆ ห้อง เมื่อการสอนในห้องเปียโนห้องสุดท้ายจบลง เธอก็รู้สึกว่าตนพูดจนคอแห้งแล้ว

เป็นครูนี่เหนื่อยจริงๆ

เธอโทรศัพท์หาเพื่อนสนิท นัดอีกฝ่ายไปที่โรงอาหาร กินข้าวด้วยกันเล็กน้อย จะได้สงบจิตสงบใจสักหน่อย

“เมื่อวานเธอบอกว่ามีแผน”

เพื่อนสนิทเอ่ยถามทันทีที่พบกัน “สำเร็จมั้ย”

กู้ซีหน้านิ่วคิ้วขมวด “พังไม่เป็นท่าเลย”

เพื่อนสนิทหลุดหัวเราะ กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง ก็มีผู้ชายคนหนึ่งปรี่เข้ามา “กู้ซี เธอกินมั้ย ฉันซื้อเครื่องดื่มมาให้เธอกับเพื่อน”