Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 704

ตอนที่ 704 หานจี้เหม่ยเข้าร่วมเหลียนเหมิง

‘โปรยดอกไม้ ❀❀❀!’

‘ครั้งนี้ปู้ลั่วพลาดซะแล้ว!’

‘ขอแสดงความยินดีกับบล็อกที่ตีป้อมได้สำเร็จ!’

‘บล็อกนอนชนะมาเลย เห็นชัดๆ ว่าไม่ได้ทำอะไร ปู้ลั่วก็รีบตัดหัวส่งให้บล็อกซะอย่างงั้น ในนั้นยังมีอีกสองหัวแถมมาอีก!’

‘ฉันก็เข้าร่วมบล็อกแล้วเหมือนกัน!’

‘ตามรอยเท้าพ่อเพลงอวี๋!’

‘มาบล็อกเพื่อเจ้าแก่ฉู่ขวง!’

‘แฟนคลับของอิ่งจือมารายงานตัวที่บล็อก!’

‘ทั้งราชวงศ์ปลาก็มาเหมือนกัน ผมยังจะอยู่ในปู้ลั่วต่อไปเพื่ออะไรล่ะ ถึงยังไงฟังก์ชันของบล็อกกับปู้ลั่วก็ไม่ต่างกันมาก เมื่อก่อนผมก็สร้างไว้บัญชีนึง’

‘…’

แฟนคลับของเซี่ยนอวี๋ ฉู่ขวง อิ่งจือ และราชวงศ์ปลาล้วนตามมา แม้ว่าจำนวนบัญชีการลงทะเบียนบล็อกบนปู้ลั่วจะไม่ได้พุ่งพรวดพราดอย่างกะทันหัน ถึงอย่างไรหลายคนก็มีบัญชีบล็อกอยู่แล้ว เพียงแต่โดยทั่วไปแล้วไม่ค่อยได้ลงชื่อเข้าใช้ ทว่าจำนวนผู้ใช้ซึ่งลงทะเบียนนั้นเพิ่มขึ้นมากจริงๆ อิทธิพลของดาราแถวหน้าและคนดังชั้นนำแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน!

แพลตฟอร์มอื่นล้วนจนใจ!

ทว่าพวกเขาทำอะไรไม่ได้!

ไม่มีใครรู้รายละเอียดในเงื่อนไขบล็อกสัญญาไว้ ไม่ว่าอย่างไรเงื่อนไขของทุกคนก็นำเสนอไปแล้ว ท้ายที่สุดสามสหายจะเลือกหรือไม่นั้น กล่าวได้เพียงว่ามีชะตาต้องกันหรือไม่ ถึงอย่างไรเงื่อนไขที่พวกเขาเสนอไปนั้นก็แตะถึงขีดจำกัดแล้ว

และในเวลานี้!

ปู้ลั่วกำลังเดือดพล่าน!

หลังจากสามสหายเข้าร่วมกับบล็อก ฮ็อตเสิร์ชของปู้ลั่วล้วนมีแต่หัวข้อที่เกี่ยวข้อง พวกเขาต้องการใช้วิธีอุกฉกรรจ์เพื่อระงับฮ็อตเสิร์ชทว่าบรรดาผู้ใช้งาน(ผู้ถูกกดขี่)ต่างก็มีศักดิ์ศรี ก่อนหน้านี้พวกเขาลบฮ็อตเสิร์ชของอิ่งจือก็ก่อให้เกิดความไม่พอใจอย่างเป็นวงกว้าง ถึงขั้นที่ส่งผลให้ชาวเน็ตส่วนมากยืนอยู่ฝั่งอิ่งจือ พวกเขาจะต้องไม่ทำพฤติกรรมเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะสูญเสียการสนับสนุนจากผู้คนเข้าจริงๆ ทว่าชาวเน็ตยืนอยู่หน้าประตูบ้านพวกเขา พลางพูดคุยกันเรื่องที่สามสหายเข้าร่วมบล็อก ประหนึ่งตบหน้าดังฉาด จนปู้ลั่วฟันแตกละเอียดและต้องกลืนเศษฟันลงท้องไป!

“หลิงคงโง่บรรลัย!”

“ไม่มีอะไรทำหรือไงถึงไปแหย่อิ่งจือ?”

“ไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของสามสหายหรือไง?”

“คุณรู้ไหมว่าที่สามสหายออกไปครั้งนี้ทำให้ปู้ลั่วเราสูญเสียปริมาณการเข้าชมไปมากแค่ไหน และเมื่อเทียบความเสียหายจากปริมาณการเข้าชมแล้ว ผู้ใช้ที่เราสูญเสียไปคือกุญแจสำคัญ ปริมาณแฟนคลับของคนกลุ่มนี้ก็มากพอแล้วที่ปู้ลั่วจะให้ความสำคัญ!”

“ผมขอแนะนำให้พักงานหลิงคง!”

“ไม่เคยเห็นใครทำบริษัทพินาศขนาดนี้มาก่อน!”

““ตั้งแต่ฉินฉีฉู่เยี่ยนหานผนวกนวม ปู้ลั่วของเราได้ช่วงชิงโอกาสในการเติบโตจนแข็งแกร่ง บล็อกคอยจับตาดูไม่ห่างแต่กลับทำอะไรไม่ได้ มีแค่ครั้งนี้ที่เราต้องแบกรับความสูญเสียอย่างใหญ่หลวง นี่เป็นเรื่องที่น่าอับอายสำหรับปู้ลั่ว แม้แต่การพูดคุยบนฮ็อตเสิร์ชยังเป็นเรื่องเกี่ยวกับคนอื่น ตอนนี้มีคนตั้งเท่าไหร่ที่กำลังหัวเราะเยาะเรา!”

“…”

ห้องประชุม ณ สำนักงานใหญ่ปู้ลั่ว เสียงตำหนิด่าทอกระหน่ำราวกับห่าฝนและลมพายุ หลิงคงยืนอยู่เพียงลำพัง ศีรษะของก้มต่ำ ไม่มีใครมองเห็นว่าสีหน้าของเขาเป็นอย่างไร

ในที่สุด

ในตำแหน่งประธาน ชายผมสีดอกเลาคนหนึ่งเอ่ยเสียงเรียบ “หลิงคงพักงานไปทบทวนตัวเองสามวัน แต่ละแผนกส่งข่าวไป ว่านับจากนี้ทุกหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับคนที่ถอนตัวจากปู้ลั่วจะถูกจำกัด ถ้าตอนนี้พวกคุณอยากด่าคน ผมจะบอกให้หลิงคงไปฟังพวกคุณด่าที่ห้องทำงาน ใช้แส้เฆี่ยนเขาผมก็ไม่ว่า แต่จุดประสงค์ของการประชุมในครั้งนี้ไม่ใช่เรียกใครมากล่าวโทษ พวกคุณได้กลิ่นแล้วใช่ไหม?”

ได้กลิ่นอะไร

ผู้บริหารระดับสูงต่างชะงัก ทันใดนั้นจึงชำเลืองมองหลิงคงด้วยแววตาซับซ้อน ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยอะไรอีก เหตุผลประการแรกเพราะหลิงคงเป็นหนึ่งในผู้นำรุ่นเยาว์ที่มีฝีมือที่สุดมาโดยตลอด ในระยะเวลาสองปีเขาสามารถนำแผนกคว้าเกียรติยศจากการทำผลงานเป็นอันดับหนึ่งได้สำเร็จ