Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 703

ตอนที่ 703 ปู้ลั่วและเหลียนเหมิง

รู้แจ้งแล้ว!

หลี่ซ่งหวารู้แจ้งโดยสมบูรณ์!

เหตุใดเซี่ยนอวี๋ อิ่งจือ และฉู่ขวงจึงเลือกที่จะรุกคืบและล่าถอยไปพร้อมกัน หรือแม้แต่กับปู้ลั่วยังตัดขาดได้ทันที?

ดูเหมือนว่าต่อให้มีคนใดคนหนึ่งเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก อีกสองคนก็จะยืนหยัดสนับสนุน!

เพราะว่าเซี่ยนอวี๋ก็คือฉู่ขวง!

และฉู่ขวงก็คืออิ่งจือไงล่ะ!

พระเจ้าช่วย!

ล้ออะไรผมเล่นครับเนี่ย

ปู้ลั่วล่วงเกินอิ่งจือหรือ?

คนที่ปู้ลั่วล่วงเกินก็คือหลินเยวียนต่างหาก!

ฉู่ขวง เซี่ยนอวี๋ และอิ่งจือ สามคนในหนึ่งร่างของหลินเยวียน!

ที่แท้พวกเขาก็เป็นคนคนเดียวมาโดยตลอด

ยอดอัจฉริยะที่เพี้ยนที่สุดในประวัติศาสตร์บลูสตาร์แห่งนี้!

โรคจิตที่เหี้ยมโหดที่สุดในประวัติศาสตร์บลูสตาร์!

อัจฉริยะ!

เหี้ยมโหด!

โรคจิต!

นี่คือคำนิยามที่หลี่ซ่งหวามีต่อหลินเยวียน!

และคำขยายด้านหลังคำนิยามเหล่านี้ เขาใช้คำว่า ‘ที่สุด’!

ถ้าไม่ใช่เพราะเขารู้มาก่อนว่าเซี่ยนอวี๋ก็คือฉู่ขวง เขาไม่มีทางฉุกคิดเรื่องนี้ได้ ขบคิดคนสมองระเบิดก็ไม่มีทางคิดออก!

ต่อให้จะมีพวกเพี้ยนที่คิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ก็ไม่กล้าคิดตามแนวทางนี้หรอก!

ยังไงซะ!

เรื่องนี้จะเป็นไปได้ยังไงกัน

เรื่องพรรค์นี้จะเป็นไปได้ยังไงกัน

แต่นิยายสืบสวนสอบสวนเรื่องยอดนักสืบโฮล์มส์ มีประโยคดังประโยคหนึ่งกล่าวว่า

หลังจากขจัดความเป็นไปได้หมดออกไป สิ่งที่หลงเหลืออยู่ ไม่ว่าจะเหลือเชื่อเพียงใด ล้วนเป็นความจริง!

นี่ก็คือความจริง ความจริงอันเหลือเชื่อ!

เมื่อมีหลินเยวียนอยู่ หลังจากนี้จะมีใครเป็นคู่แข่งสตาร์ไลท์ได้

จงโจวหรือ?

รายนั้น อืม ปล่อยไปก่อน

ไม่ว่าอย่างไร นี่ก็เป็นกระบวนการทางจิตวิทยาทั้งหมดของหลี่ซ่งหวา และยังเป็นเหตุผลว่าทำไมหลี่ซ่งหวายังคงดูเก่งกาจเมื่อเผชิญหน้ากับตัวแทนจากแพลตฟอร์มต่างๆ !

จะให้กลัวอะไรล่ะ!

ตอนนี้ฉันไม่กลัวปู้ลั่วด้วยซ้ำไป!

ฉันยังต้องกลัวอะไรอีก

อย่างมากในอนาคตก็แค่เปลี่ยนสตาร์ไลท์ให้เป็นสกุลหลิน!

มีหลินเยวียนอยู่!

ฉันย่อมไร้พ่ายในใต้หล้า!

ตอนนี้เหล่าหลี่ลำพองใจจนตัวบวมแล้ว เขาสูดหายใจลึก หลังจากส่งตัวแทนของแพลตฟอร์มใหญ่กลับไป

“ฮู้ว”

ผ่อนลมหายใจออก จากนั้นจึงโทรศัพท์หาหลินเยวียน

“ครับ ประธาน”

เสียงของหลินเยวียนดังขึ้น

เสียงของหลี่ซ่งหวาอ่อนหวานยิ่งกว่าลูกสาวของตนเสียอีก

“เสี่ยวเยวียน ถ้าคุณไม่พอใจ ประเดี๋ยวฉันจะพาบริษัทไปตัดขาดกับปู้ลั่วเลยเป็นไง”

“ไม่ต้องหรอกครับ เปรียบกับเรื่องนี้แล้ว ผมต้องขอโทษมากกว่า แต่…”

หลินเยวียนรู้ว่าการตัดสินใจของตนสร้างความลำบากใจให้กับหลี่ซ่งหวา “แต่ผมไม่เสียใจ ความเสียหายของบริษัท ผมชดเชยให้ได้”

หลี่ซ่งหวา “…”

ผม (ครั้ง) ไม่ (หน้า) เสีย (ยัง)ใจ (กล้า)?

เอาเถอะ

เรื่องนี้ไม่สำคัญหรอก

ไม่สำคัญเลยสักนิด

ให้ปู้ลั่วตกนรกไปเถอะ!

“ที่จริงที่ผมทำแบบนี้ผมมีเหตุผล เพราะผม…”

“ผมก็คืออิ่งจือ!”

หลี่ซ่งหวาชิงตอบทันควัน!

ภาคภูมิใจ!

พูดจบ หลี่ซ่งหวาก็รู้สึกแปลกชอบกล จึงเปลี่ยนคำพูด “คุณก็คืออิ่งจือ!”

“…”

ปลายสายเงียบไป

หลี่ซ่งหวาใจเต้นไม่เป็นส่ำ

แม่เจ้าโว้ย!

ใช่ไม่ใช่!

ฉันเดาถูก?

ไม่นะ!