Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 712
ตอนที่ 712 พวกเราไร้เทียมทาน
“คุณเสียสติไปแล้วเหรอครับ!?”
สตูดิโอของอิ่งจือ จินมู่มองไปยังหลินเยวียนด้วยความตื่นตระหนก!
วันนี้หานจี้เหม่ยโทรศัพท์มาบอกว่าเทียนเหมินและเยี่ยเซินเฉินทรยศต่อเหลียนเหมิง ตอนนั้นหลินเยวียนพูดว่า เขาจะถมสองหลุมนี้ด้วยตัวเอง
ทว่าในสถานการณ์ดังกล่าว ไม่ว่าจะเป็นจินมู่หรือหานจี้เหม่ยก็ไม่สามารถจริงจังกับคำพูดนี้ได้
เพราะทั้งสองรู้ดีว่า ในเวลานั้นหลินเยวียนกำลังโกรธ!
ขณะที่โกรธ คนเรามักพลั้งปากพูดออกมา บางครั้งอาจเป็นคำพูดเหลวไหลด้วยซ้ำไป
เมื่อพูดคำพูดเหล่านี้ออกมา เจ้าตัวมักไม่ได้คำนึงถึงปัจจัยของความเป็นจริงโกรธหรือ
เมื่อพวกเขาสงบลงแล้วเท่านั้นจึงจะตระหนักได้ว่าสิ่งที่พวกเขาพูดนั้นไม่อาจเป็นไปได้ในโลกแห่งความเป็นจริง
จินมู่คิดว่าในตอนนี้หลินเยวียนน่าจะใจเย็นลงแล้ว
เขาไม่ได้เอ่ยถึงคำพูดพลั้งปากและคำพูดเหลวไหลเหล่านั้นอีก เพื่อไว้หน้าหลินเยวียน
ทว่าสิ่งที่จินมู่นึกไม่ถึงคือ หลินเยวียนโพสต์ข้อความหนึ่งซึ่งคล้ายกับการประกาศบนบล็อก โดยไม่ได้บอกกล่าวกับใครทั้งสิ้น
หนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้จะมีการ์ตูนมีอีกสองเรื่องที่สนุกกว่ากว่ามาแทนที่เทียนเหมินและเยี่ยเซินเฉิน?
นี่มันเป็นไปไม่ได้!
ปฏิกิริยาตอบสนองของจินมู่นั้นเหมือนกับชาวเน็ตทุกประการ
แม้ว่าจินมู่จะเข้าใจความหวาดกลัวของหลินเยวียนดีกว่าใครก็ตาม!
“ทุกสิ่งล้วนเป็นไปได้[1]”
หลินเยวียนยิงมุกที่จินมู่ไม่เข้าใจถึงสองครั้งติดต่อกัน “จงเชื่อมั่นในแสง[2]”
มาถึงขั้นนี้แล้ว!
คุณยังมีกะจิตกะใจมาล้อเล่นอีกหรือ?
จินมู่สีหน้าอมทุกข์ “ผมจะพยายามเชื่อคุณก็ได้ ผลงานสามชิ้นที่คุณภาพระดับเดียวกับนักเรียนประถมแห่งความตายน่ะ คุณอาจมีฝีมือทำเรื่องแบบนี้ได้จริง แต่ไม่ใช่ภายในหนึ่งสัปดาห์!”
“ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น”
ครั้งนี้หลินเยวียนไม่ได้ล้อเล่น เขาเรียกหลัวเวยและผู้ช่วยเข้ามา
พรึบๆๆ !
สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังหลินเยวียน
ทุกคนรู้เกี่ยวกับสิ่งที่อาจารย์อิ่งจือประกาศลงบนบล็อก
ชั่วขณะนั้น ทุกคนต่างมีความรู้สึกซับซ้อน
การ์ตูนคืออาชีพของทุกคน ดังนั้นทุกคนจึงรู้ว่าคำพูดเหล่านั้นของอาจารย์อิ่งจือไม่สามารถทำได้จริง
บางทีอาจารย์อิ่งจืออาจไม่รู้ตัว…
ตอนนี้เขาเสียสติไปแล้ว
“พวกคุณอยากลองดูกับผมไหม?”
หลินเยวียนรับสายตาของทุกคนอย่างใจเย็น “สร้างปาฏิหาริย์กัน”
“คุณเป็นอาจารย์ของฉัน”
หลัวเวยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม หลังจากนั้นสายตาก็มองไปยังผู้ช่วยคนอื่นๆ
“งั้นก็ทำเลยค่ะ!”
“พี่หลัวเวยแค่คนเดียวก็ไม่สนุกน่ะสิ”
“อาจารย์อิ่งจือ ก็เป็นอาจารย์ของพว กเราเหมือนกัน!”
“อย่าพูดเหมือนอาจารย์อิ่งจือไม่ได้สอนพวกเราสิ”
“นั่นน่ะสิครับ!”
“บุญคุณของอาจารย์ยากทดแทน ข้าขอตอบแทนด้วยชีวิต!”
หลินเยวียนคืออาจารย์ของหลัวเวย เป็นอาจารย์ของพวกเขา
พวกเขาจะสนับสนุกทุกการตัดสินใจของอาจารย์ แม้ว่าจะรู้อยู่เต็มอกว่าทำไม่ได้ก็ตาม
“ไม่ต้องสละชีวิตหรอกครับ”
หลินเยวียนเอ่ยปาก แววตาเป็นประกายวับวาวอย่างบอกไม่ถูก
แน่นอนเขารู้ว่าสิ่งที่ตัวเองโพสต์นั้นออกจะบ้าไปหน่อย
ใช่
บ้าไปแล้ว!
แม้แต่หลินเยวียนเองก็รู้สึกว่าบ้าจริงๆ !
เปิดการ์ตูนเรื่องใหม่ และยังอยากทำให้การ์ตูนเรื่องใหม่โด่งดังเทียบเท่านักเรียนประถมแห่งความตายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ต่อให้อัปเดตเนื้อหาใหม่ไม่กี่ตอนสั้นๆ เป็นเรื่องที่ไม่อยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริงอย่างยิ่ง
จำเป็นต้องมีเนื้อหามากกว่านี้!
นักเรียนประถมแห่งความตายโด่งดังมาก เพราะอาศัยการทุ่มต้นฉบับกองหนึ่งในคราวเดียว จะให้โด่งดังเป็นพลุแตกเพียงเพราะเปิดเรื่องเพียงสองตอนเชียวหรือ?
ไม่อยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง
หากต้องการให้การ์ตูนเรื่องใหม่โด่งดังไม่แพ้กัน ทุกคนจำเป็นต้องทุ่มเทกับการอัปเดตอีกมหาศาล!
และการ์ตูนสักเรื่องหนึ่งจะอัปเดตได้เร็วแค่ไหนกันเชียว?
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีตั้งสามเรื่อง!
แต่หลินเยวียนอยากลอง!
ตามใจตัวเองสักครั้ง!
บ้าให้เต็มที่สักครั้ง!
ในครั้งนี้ เขาไม่เพียงต้องการตอบโต้อย่างรุนแรงกับวิธีการอันโหดเหี้ยมของปู้ลั่ว!
เขาจะทำให้ปู้ลั่วการ์ตูนชดใช้อย่างเจ็บปวดยิ่งกว่านี้!
ตัวอย่างเช่น…
แทนที่ซะเลย!
ครั้งสุดท้ายที่โกรธมากขนาดนี้คือเมื่อไหร่น่ะหรือ?
เหมือนจะเป็นตอนที่สวมหน้ากากเข้าร่วมรายการราชาหน้ากากนักร้องล่ะมั้ง
ความจริงที่ตนเข้าใจในเวลานั้นถูกต้องจริงๆ บนโลกนี้คนที่แข็งแกร่งคือราชา!
ทำไมเซี่ยนอวี๋ถึงไม่เป็นไร
ทำไมฉู่ขวงถึงไม่เป็นไร
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน