Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 74

ตอนที่ 74 วาระสุดท้ายของเสมียนรัฐ

“วาระสุดท้ายของเสมียนรัฐ?”

เมื่อเห็นชื่อเรื่องนี้ เว่ยหลงก็เผลอคิดไปทันทีว่านี่คือนิยายสืบสวนสอบสวน เพราะไม่ได้จำกัดแนวนิยาย ดังนั้นในบรรดานักเขียนนิยายสั้นซึ่งทยอยส่งต้นฉบับกันมาจึงมีผลงานแนวสืบสวนสอบสวนอยู่บ้าง

เมื่อกดเปิดดู

เว่ยหลงเหลือบมองจำนวนตัวอักษร จากนั้นก็ชะงักไป

หนึ่งพันแปดร้อยตัวอักษร?

เขาสงสัยว่าตนเองมองผิดไป

ถึงแม้ว่าโดยพื้นฐานแล้วจำนวนตัวอักษรของนิยายขนาดสั้นพวกนี้จะมีไม่มาก แถมตนก็ยังแนะนำฉู่ขวงเป็นพิเศษว่านิยายขนาดสั้นนั้นสั้นดีกว่ายาว จำนวนตัวอักษรไม่ควรยาวเกินไป…

แต่นี่มันน้อยเกินไปมั้ยเนี่ย

รวมกันแล้วไม่ถึงสองพันตัวอักษรด้วยซ้ำ?

ฉันพูดว่าสั้นหน่อย หมายความว่าจำนวนตัวอักษรของนิยายอยู่ที่ประมาณสามพันถึงห้าพันตัวอักษรต่างหากล่ะ!

ฉู่ขวงคงไม่ได้ฟังคำแนะนำของตนแล้วเกิดความเข้าใจผิด ถึงได้จงใจปรับจำนวนตัวอักษรหรอกนะ

เขาคิดว่ายิ่งสั้นยิ่งดี?

ถ้าเหตุผลนี้ไปส่งผลกระทบต่อคุณภาพของผลงาน ตนก็คงผิดพลาดไปแล้วจริงๆ เว่ยหลงนวดขมับอย่างอดไม่ได้

อ่านนิยายก่อนก็แล้วกัน

[นี่เป็นค่ำคืนอันธรรมดาสามัญ เสมียนรัฐนั่งอยู่ในแถวที่สองของโถงใหญ่ ชมการแสดงผ่านกล้องส่องทางไกล ชั่วขณะนั้นเขารู้สึกเพียงว่าช่างเป็นวันคืนชื่นอุรา]

วันคืนชื่นอุรา?

คำบรรยายแบบนี้ เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่จำเป็นต้องขบคิด เขาก็สามารถเข้าใจนัยยะของคำนี้ได้อย่างชัดเจน

“ใช้คำได้น่าสนใจดี”

คำบรรยายต่อมาก็ยิ่งน่าสนใจเข้าไปอีก [ทว่าทันใดนั้นเอง ใบหน้าของเขาก็บูดเบี้ยว ดวงตาของเขามองไม่เห็น

ลมหายใจของเขาหยุดชะงัก เขาลดกล้องส่องทางไกลออกจากสายตา ก้มเอวค้อมหลังลง…]

โรคหัวใจกำเริบเหรอ

นี่คือวาระสุดท้ายของเสมียนรัฐ?

เสมียนรัฐที่ไม่มีแม้แต่ชื่อเสียงเรียงนาม?

เว่ยหลงฉงนสนเท่ห์ จนกระทั่งเขาอ่านต่อไปถึงได้รู้ว่า แท้จริงแล้วเสมียนรัฐคนนี้ก็แค่จาม

“อุก”

เมื่อย้อนกลับไปมองคำขยายความก่อนหน้านี้ นั่นมันท่าทางของคนเวลาที่จามไม่ใช่เหรอ คำบรรยายของฉู่ขวงแลดูออกเสียงยากสักหน่อย หนำซ้ำยังให้ความรู้สึกเคร่งเครียดแปลกๆ จนพลอยให้เว่ยหลงเกิดภาพคนคนหนึ่งกำลังจามขึ้นมาในห้วงสำนึก

ก็แค่จาม เสมียนรัฐย่อมไม่ได้กังวลแม้แต่น้อย คนเราก็จามกันทั้งนั้น

สำหรับการกระทำนี้ ผลที่ตามมาขนานใหญ่ที่สุดก็หนีไม่พ้นโรคหวัด

เว่ยหลงเองก็คิดเช่นนั้น

ทว่าจุดหักมุมของเรื่องก็ปรากฏตรงนี้ [เสมียนรัฐเริ่มวิตกขึ้นมา เพราะเขาเห็นคนแก่รูปร่างเล็กซึ่งนั่งอยู่แถวแรกใน

ห้องโถงนั้นหยิบถุงมือมาเช็ดศีรษะและคอของตน ปากพลางพูดพึมพำ]

เห็นได้ชัดว่า

น้ำลายของเสมียนรัฐกระเซ็นไปโดนคนแก่ข้างหน้า

และเสมียนรัฐกระวนกระวายก็เพราะ…

เขาจำคนแก่คนนั้นได้ เป็นนายพลปลดเกษียณประจำสักหน่วยงานหนึ่ง!

“เขาจะถูกนายพลฆ่าตาย?”

เว่ยหลงคิดโยงไปยังชื่อเรื่องอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่

คนที่อ่านนิยายก็มักจะจินตนาการเนื้อเรื่องฉากต่อไปด้วยความเคยชิน

แต่กระนั้นนายพลก็ไม่ได้ระเบิดโทสะดังที่เขานึกภาพไว้ เพียงแค่แสดงความเข้าอกเข้าใจอย่างใจกว้างทีเดียว

“นายพลคนนี้เป็นคนหน้าเนื้อใจเสือ? ต่อหน้าผู้คนทำเป็นแสดงออกว่าใจกว้าง แต่ลับหลังก็จะตามไปแก้แค้นเสมียนรัฐ?”

นี่คือความคิดเชื่อมโยงใหม่ที่ผุดขึ้นในสมองของเว่ยหลง

มิหนำซ้ำเสมียนรัฐไร้ชื่อผู้นี้ก็ย่อมเกิดความกังวลใจที่คล้ายคลึง

ฉะนั้นเขาจึงเอ่ยปากขอโทษอีกครั้ง แถมยังสาบานสารพัด เพื่อแสดงให้เห็นว่าตนไม่ได้ตั้งใจจริง

นายพลคล้ายกับรำคาญใจ กล่าวไปประโยคหนึ่ง [“นี่ นั่งลงเถอะ! ฉันจะได้ดูการแสดงสักที!”]

นายพลโมโหแล้ว? เสมียนยิ่งวิตกขึ้นมา

การแสดงแสนตระการตาบนเวที แต่เขากลับดูไม่รู้เรื่องแล้ว

จวบจนกระทั่งช่วงพัก นายพลลุกไปเข้าห้องน้ำ เขาก็ตามออกไปติดๆ และกล่าวขอโทษเป็นครั้งที่สาม

[เฮ้อ พอได้แล้ว…ฉันลืมไปแล้วเนี่ย นายกลับไม่จบไม่สิ้นสักที!]