Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 785

ตอนที่ 785 ภาพวาดที่สยบทั้งนิทรรศการ

……….

ใช่แล้ว

เจิ้งจิงนำภาพม้าควบของอิ่งจือออกมาจัดแสดง!

ด้วยเหตุนี้เธอจึงตั้งใจเชิญชิวอวี่ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทจากวงการภาพวาดพู่กันโบราณมาเชยชมภาพนี้!

ในความคิดของเจิ้งจิง ภาพวาดนี้ไม่ควรถูกวางทิ้งไว้เฉยๆ โดยไม่เป็นที่รู้จัก!

เมื่อนิทรรศการศิลปะนี้ มีชิวอวี่ซึ่งเป็นยอดฝีมือด้านการภาพวาดพู่กันโบราณอยู่ เธอเพียงแค่แสดงความคิดเห็นซึ่งเป็นกลางเพียงไม่กี่ประโยค จะทำให้ภาพม้าควบและศิลปินผู้สร้างสรรค์ผลงานนี้อย่างอิ่งจือโด่งดังพร้อมกันในคราวเดียวได้ในทันทีอย่างแน่นอน!

นี่คือจุดประสงค์ของเจิ้งจิง

ทันทีที่เจ้าหน้าที่เห็นภาพม้าควบ เขาแทบเอ่ยขึ้นมาตามสัญชาตญาณ

“นี่ก็เป็นภาพของอาจารย์อิ่ง…”

เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปาก เจ้าหน้าที่กลับหยุดลง

วันนี้เขาพูดอะไรก็ดูเหมือนจะผิดไปเสียทุกอย่าง ไม่พูดเลยก็แล้วกัน

ฝูงชนกลับไม่ได้สนใจเจ้าหน้าที่

กล่าวให้ชัดเจนก็คือ ความสนใจของทุกคนล้วนเบนไปรวมกันที่ภาพม้าควบโดยสมบูรณ์!

รูปลักษณ์ภายนอกของม้านั้นถูกวาดด้วยเส้นกลมกลึงและแข็งแรง ผสมผสานกับหมึกหนาและฝีแปรงหนักซึ่งแฝงด้วยกลิ่นอายของตัวอักษรเฉ่าซู

พื้นที่ขนาดใหญ่บริเวณหัวม้าซึ่งเว้นว่างไว้ แสดงถึงบริเวณที่แสงตกกระทบ ช่วยเสริมมิติและเน้นย้ำความรู้สึกแข็งแกร่งบริเวณหัวม้า

ใช้พู่กันซึ่งหนักและชัดเจนลากลงมา สะท้อนให้เห็นถึงท่าทางที่แข็งแรง ทรงพลัง แต่ก็ยังคล่องแคล่วของม้า

ช่วงลำตัวถูกวาดด้วยหมึกที่อ่อนกว่า เพื่อให้เห็นโครงสร้างของร่างกายอย่างชัดเจน

ใช้เส้นที่เข้ม เพื่อเน้นข้อต่อและความแข็งแกร่งของกีบม้า

แผงคอและหางม้านั้นสง่าสามเป็นที่สุด ปัดฝีแปรงกว้าง ราวกับกำลังโบกสะบัดอยู่ในอากาศ!

หลายวินาทีผ่านไป

ครั้งแรกในวันนี้!

หลัวเฉิงและชิวอวี่ยังไม่ทันได้พูดอะไร กลุ่มผู้ชื่นชอบภาพวาดพู่กันโบราณก็เริ่มพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้น ทำให้งานนิทรรศการภาพวาดเข้าสู่ช่วงที่มีผู้ชมคึกคักเป็นครั้งแรก!

“ภาพนี้สุดยอดมาก!”

“กล้ามเนื้อของม้าสวยมาก!”

“สีน้ำหมึกถูกต้องลงตัว ให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่และทรงพลัง!”

“ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าภาพพยัคฆ์ลงเขาของอวี๋เหลียนนั้นยอดเยี่ยม เทียบได้กับภาพนี้แล้ว เสือตัวนั้นเหมือนว่าจะไม่ได้น่าเกรงขามสักเท่าไหร่!”

“ภาพนี้ต่างหากถึงเรียกว่าทรงพลัง!”

“ท่วงท่าสง่างาม จิตวิญญาณเปี่ยมล้น องอาจทรงพลัง เห็นชัดๆ ว่าฉากหลังมีแค่กระดาษเซวียนจื่อ แต่ม้าพวกนี้กลับให้นำมาซึ่งจินตนาการอันไม่สิ้นสุด!”

“นี่สิถึงจะเรียกว่าภาพที่งดงามและเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณ!”

“จิตรกรถ่ายทอดความรู้สึกของเขาผ่านหมึกและพู่กันออกมาอย่างมีความสุข เสน่ห์ของม้าศึกได้รับการถ่ายทอดออกมาอย่างเต็มเปี่ยม ฝีแปรงรวดเร็วและเฉียบขาด บวกกับเส้นที่มั่นคงและรื่นไหล ราวกับว่าความรู้สึกของเขาพวยพุ่งอย่างไม่อาจควบคุมได้ เป็นผลงานที่น่าทึ่งอย่างแท้จริง!”

“…”

ฝีมือเป็นเลิศ!

หลัวเฉิงจ้องมองภาพม้าควบอย่างใจลอย เขาลืมอิ่งจือไปชั่วขณะ จิตใจของเขากำลังวนเวียนอยู่ในภาพนี้

“ชำระล้างความธรรมดาสามัญของม้าที่มีมาแต่โบราณ!”

นัยน์ตาคู่สวยของชิวอวี่ตกตะลึง หลังจากนั้นไม่นานเธอจึงเอ่ยขึ้นอย่างสะท้อนใจ “นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นฝีมือระดับปรมาจารย์ในนิทรรศการศิลปะเล็กๆ แบบนี้ มิน่าล่ะพี่เจิ้งถึงชมเปาะแบบนี้!”

เจิ้งจิงคลี่ยิ้มบาง

ปฏิกิริยาของฝูงชนนั้นเป็นไปตามความคาดหมายของเธอ ภาพวาดนี้ทำให้ผู้ที่เข้าใจงานจิตรกรรมเคลิบเคลิ้ม!

“มรรคาแห่งภาพวาดพู่กันโบราณ คือการแสวงหาธรรมชาติ”

ในที่สุดหลัวเฉิงก็รู้สึกตัว เขาสูดลมหายใจเข้าลึก “ก่อนหน้านี้ผมถึงบอกว่าผีเสื้อรักบุปผายังไม่ดีพอ ผลงานที่มีทั้งความงามภายนอกและจิตวิญญาณอย่างแท้จริงคือม้าเหล่านี้ พวกมันมีทุกสิ่งที่ธรรมชาติมอบให้ ไม่เพียงมีจิตวิญญาณอันเปี่ยมล้น แต่ยังมีจิตวิญญาณอันสูงส่ง ภาพนี้ทำให้เราสัมผัสได้ถึงอิสรภาพและความกระตือรือร้นของศิลปิน!”

เขารู้สึกตกใจอยู่บ้าง!

ภาพวาดนี้เกือบจะล้มล้างเทคนิคการวาดภาพพู่กันโบราณแบบดั้งเดิม โดยแสดงออกถึงวิธีของสัจจนิยมผ่านแนวคิดจินตนิยม

เหมือน แต่ไม่ได้พยายามให้เหมือนไปเสียทั้งหมด

ภาพวาดมีทั้งสไตล์ที่สมจริง โดยไม่ได้สูญเสียเสน่ห์ของภาพวาดพู่กันโบราณไป อาจกล่าวได้ว่าความวิจิตรและสง่างามของภาพม้านั้นได้รับการถ่ายทอดออกมาอย่างชัดเจน!

ด้านหลัง

ผู้ที่ชื่นชอบจิตรกรรมล้วนตกตะลึง หลังจากได้ยินความคิดเห็นของชิวอวี่และหลัวเฉิง ในใจของพวกเขาเกิดความตื่นเต้นยิ่งขึ้น

“นี่แหละคือผลงานที่สยบทั้งนิทรรศการได้!”

“ภาพผีเสื้อรักบุปผาของอิ่งจือไม่มีอะไรแบบนั้น!”

“ภาพผีเสื้อรักบุปผามีเรือจะเทียบได้”

“การที่ภาพนี้มาปรากฏใจนิทรรศการศิลปะนี้ บอกได้เลยว่านับเป็นเกียรติอย่างสูง!”

“ถึงยังไงอิ่งจือก็เป็นนักเขียนการ์ตูน เขาก็ควรดูภาพนี้ให้ดี เรียนรู้แก่นแท้ของภาพวาดพู่กันโบราณ!”

“ให้ตายสิ จะตบหน้าพวกเราแบบนี้เลยเหรอ!”

“กว่าจะหาภาพที่ดีกว่าผีเสื้อรักบุปผาได้ก็ยากแล้ว แต่คนวาดภาพนี้กลับเป็นอิ่งจือ!?”

“…”

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องระงม

ฝูงชนซึ่งชื่นชอบจิตรกรรมทั้งหลายต่างตะลึงงัน!

ภาพม้าควบซึ่งพวกเขาชื่นชมมาเป็นนานนั้น แท้จริงแล้วอิ่งจือเป็นคนวาด นั่นทำให้ความเข้าใจซึ่งพวกเขามีแต่เดิมถูกอิ่งจือทำลายลงจนแตกเป็นเสี่ยงๆ !

ความกระหยิ่มใจ?

ความสง่างาม?

จิตวิญญาณ?

ความรู้สึกเหนือกว่าทั้งปวงของเหล่าผู้ชื่นชอบจิตรกรรมล้วนกลายเป็นเพียงเรื่องน่าขันเมื่อเผชิญหน้ากับภาพม้าควบ แต่ละคนถูกตบหน้าฉาดใหญ่!

“อิ่งจือหรือ…”

ชิวอวี่ใจลอย

ในใจของหลัวเฉิงกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกปั่นป่วนที่พลุ่งพล่าน หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง!

ยิ่งเป็นผู้ที่มีความรู้มากเท่าไหร่ ยิ่งเข้าใจว่าภาพนี้หมายความว่าอย่างไร

อิ่งจือคนนี้ คือยอดฝีมืออย่างแท้จริง!?

ชั่วขณะนี้ หลัวเฉิงไม่สามารถคัดค้านความตั้งใจของลูกสาวในการคำนับอิ่งจือเป็นอาจารย์ได้อีกต่อไป

ภาพวาดนี้ทำให้แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกละอายใจ

แต่เขากลับไม่รู้เลยว่าลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาก็เพิ่งรู้ว่าภาพวาดนี้เป็นฝีมือของอาจารย์ของตนเองเช่นกัน!

“ที่แท้อาจารย์อิ่งจือก็มีผลงานอื่นในนิทรรศการนี้ด้วย?”

หลัวเวยดวงตาเบิกกว้างในทันทีหลังจากได้ฟังคำตอบ เธอคลี่ยิ้มกว้าง

ฉันว่าแล้วเชียว!

ผีเสื้อรักบุปผาไม่มีทางเป็นตัวแทนของระดับฝีมือของอาจารย์ได้เลย!

ถ้าจะใช้ภาพนั้นมาจัดแสดงในนิทรรศการศิลปะ ก็ออกจะสุกเอาเผากินเกินไปล่ะมั้ง!

เมื่อมองดูภาพม้าควบ ระดับนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าภาพกุ้งหกตัว แถมยังใช้ทักษะที่เหนือกว่าภาพกุ้งหกตัวด้วยซ้ำไป เพราะภาพสัตว์ที่วาดนั้นซับซ้อนกว่า!

ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน นิทรรศการภาพวาดพู่กันโบราณนั้นโกลาหลเพราะนักเขียนการ์ตูนคนหนึ่ง!