Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 791
ตอนที่ 791 ซอมบีกินสมองของคุณ
……….
ในความเป็นจริง ไม่เพียงการโปรโมตเล็กๆ บนโลกออนไลน์เท่านั้น ซุนเย่าหั่วยังจัดการโปรโมตที่เกี่ยวข้องนอกอินเทอร์เน็ตอีกด้วย
วันรุ่งขึ้น
ในงานมหกรรมเกมบลูมูน
ซุนเย่าหั่วสวมหน้ากากอนามัย ยืนอยู่ไม่ไกลจากบูธเกม
บูธเกมนี้มีตัวละครทั้งหกตัวอักษรตัวใหญ่เขียนว่า ‘พืชปะทะซอมบี’ เด่นหรา
บริเวณหน้าบูธ
เด็กสาวแต่งตัวสะสวยกลุ่มหนึ่งถือป้ายโปรโมต บนป้ายมีข้อความเขียนว่า
[ทดลองเล่นเกมสิบนาที รับฟรีคูปองส่วนลด 30% สำหรับร้านอาหารในเครือเยี่ยนเยี่ยนคาเทอริง หนึ่งคนต่อหนึ่งใบ!]
“ลองเล่นเกมแล้วรับคูปอง?”
“เยี่ยนเยี่ยนคาเทอริง?”
“ฉันรู้จักร้านเครือนี้ หม้อไฟของพวกเขาอร่อยมาก ในเมืองซูมีหลายสาขา”
“งั้นเราไปรับคูปองกันดีกว่า!”
“ในมหกรรมเกมมีคูปองร้างอาหารด้วย แถวบ้านเรามีร้านอาหารในเครือเยี่ยนเยี่ยนคาเทอริงพอดี รีบไปรับคูปองกันเร็ว”
“ลองเล่นสักสิบนาทีแล้วรับคูปอง!”
“สิบนาทีได้ใช่ไหม งั้นก็ลองเล่นๆ ไปก่อนแล้วกัน”
“…”
บรรดาผู้ที่ชื่นชอบในเกมในมหกรรมเกมซึ่งเดิมทีไม่สนใจเกมสไตล์พืชปะทะซอมบี เพราะในคำแนะนำบอกว่าเป็นเกมปริศนาเชิงกลยุทธ์ขนาดเล็ก ผู้เล่นส่วนใหญ่ในมหกรรมเกมไม่ชอบเกมขนาดเล็กเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม การโปรโมตกลับดึงดูดพวกเขาได้ ไม่นานก็มีคนกลุ่มหนึ่งเฮละโลกันมาทดลองเล่นเกมเพื่อคูปองจากเครือเยี่ยนเยี่ยนคาเทอริง
ไม่ทันไร
ก็ครบสิบนาที
อันที่จริงได้รับคูปองมาอยู่ในมือแล้ว แต่คนที่ทดลองเล่นกลับยังไม่ลุกจากเก้าอี้ ถึงขั้นที่ลืมเรื่องคูปองไปแล้วด้วยซ้ำ และเล่นเกมต่อไปอย่างเพลิดเพลิน
“เกมนี้สร้างสรรค์มาก!”
“ตอนแรกไม่อยากเสียเวลาสิบนาที นึกไม่ถึงว่าจะน่าสนใจขนาดนี้ ติดงอมแงม!”
“นี่คือความรู้สึกของเกมเชิงกลยุทธ์แบบเรียลไทม์สินะ”
“สนุกกว่าเกมอื่นๆ ในงานนี้ตั้งเยอะ”
“เกมนี้เล่นยังไงอะ ทำไมฉันเข้ามาก็โดนซอมบีกินสมองแล้ว ”
“นายต้องปลูกทานตะวัน ทานตะวันผลิตแสงแดด ซึ่งสามารถเก็บไปซื้อต้นไม้ชนิดอื่นได้”
“ให้ตายสิ นี่คือแนวคิดของเกมแนวธุรกิจ?”
“ฉันลองเช็กดูแล้ว ตอนนี้เกมนี้ดาวน์โหลดได้!”
“เดี๋ยวกลับไปโหลดเลย!”
“…”
นิทรรศการเกมในโลกนี้ เกมจำนวนมากซึ่งเปิดตัวแล้วมักได้รับการโปรโมตผ่านมหกรรมเกม นับว่าเป็นความพยายามซึ่งสอดคล้องกันระหว่างออนไลน์และออฟไลน์
ซุนเย่าหั่วมองดูสถานการณ์นี้จากระยะไกล รอยยิ้มผุดบนใบหน้า
เกมนี้ที่รุ่นน้องเป็นคนออกแบบสุดยอดไปเลย!
เจ้าหน้าที่เริ่มโน้มน้าวผู้ทดลองเล่นเกมกลุ่มแรกให้ลุกจากที่นั่งแล้ว
ด้านหลังมีคนมาห้อมล้อมมากขึ้นเรื่อยๆ
บางคนมาเพื่อคูปอง ขณะที่บางคนเห็นคนอื่นเล่น จึงนึกสนใจ และอยากลองเล่นบ้าง
“คนข้างหน้ารีบหน่อยสิ!”
“สิบนาทีแล้ว!”
“ถึงคิวของพวกเราแล้วนะ!”
“เกมนี้น่าสนใจมาก ผมขอลองเล่นดูหน่อย!”
“คนนั้นอ่อนมาก สิบนาทีก็ถูกซอมบีกินสมองไปตั้งหลายรอบ!”
“ดูฉันซะก่อน ผ่านด่านในรอบเดียว!”
“…”
เสียงดังจ้อกแจ้กจอแจ ผู้คนจำนวนมากต่างเร่งเร้าผู้เล่นที่อยู่ตรงหน้า ไม่ทันไร ความคึกคักของบูธพืชปะทะซอมบีก็ดึงดูดความสนใจจากบูธอื่นๆ เช่นกัน
ผู้คนแต่ละบูธต่างมองหน้ากัน
เกมอะไรน่ะ
คนต่อคิวเยอะขนาดนี้?
บ้าน่ะ!
เกมปริศนาเชิงวางกลยุทธ์?
ของแบบนี้เทียบกับผลงานชิ้นเอกแนวการต่อสู้ที่สไตล์ภาพสุดอลังการของเราได้หรือ?
จะเทียบกันได้ยังไง!
แน่นอนว่านี่เป็นเพียงยอดภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น
ในเวลานี้ เนื่องจากเกมนี้สามารถดาวน์โหลดออนไลน์ได้แล้ว หลายคนจึงเล่นเกมนี้ไปพร้อมกัน
ไม่ว่าอย่างไรก็อยู่บนอินเทอร์เน็ต เกมนี้เริ่มได้รับความนิยมขึ้นมาแล้ว
……
ในหอพักแห่งหนึ่ง
นักเรียนคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ คลิกเมาส์เพื่อรวบรวมแสงอาทิตย์ และปลูกปืนถั่ว[1]
เพื่อนร่วมห้องซึ่งอยู่ด้านข้างต่างเข้ามาล้อมรอบ
“เอ๊ะ”
“นี่เกมอะไรน่ะ?”
“น่าสนใจมากเลย”
“ระวัง ซอมบีตัวนี้กำลังมาแล้ว!”
“ทำไมมีซอมบีปรากฏตัวพร้อมกันมากขนาดนี้!”
“ด่านนี้แพ้แล้ว”
“ให้ตายเถอะ พริกแดงนี่โหดมาก ฆ่าซอมบีตายทันที!”
“เจ้าสีฟ้านี่ลดความเร็วได้ด้วย?”
“น่าสนุก เกมนี้ชื่ออะไรเหรอ!”
“พืชปะทะซอมบี?”
……
ในบริษัทแห่งหนึ่ง
พนักงานคนหนึ่งแอบเล่นเกมขณะที่เจ้านายเผลอ ทุกครั้งที่เจ้านายเดินผ่าน เขาจะซ่อนหน้าต่างเกมอย่างรวดเร็ว ท่าทางคล่องแคล่วทีเดียว
เพื่อนร่วมงานบางคนสังเกตเห็นแล้ว
“โอ้โฮ”
“แอบเล่นเกมอีกแล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน