Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 804
ตอนที่ 804 ข้างนอกมีแต่ฉู่ขวงเต็มไปหมด
เมื่อชื่อผู้เขียนผลงานทั้งเจ็ดเรื่องเปิดเผยบนบล็อก ชาวเน็ตทุกคนต่างตกตะลึง!
ฉู่ขวง!
ฉู่ขวง!
ทั้งหมดคือฉู่ขวง!
หัวข้อสนทนาบนบล็อกถูกเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจกลบในทันที!
‘แม่เจ้าโว้ย!’
‘ฉันไม่ได้อ่านผิดไปใช่ไหม!’
‘บล็อกแน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้เข้าใจผิด!’
‘เรื่องสั้นคลาสสิกทั้งเจ็ดเรื่องเขียนโดยฉู่ขวงทั้งหมด ตั้งแต่ต้นจนจบฝั่งบล็อกมีฉู่ขวงคนเดียวที่สู้กับปู้ลั่ว?!’
‘แม่ถามว่าทำไมถึงเข่าเล่นอินเทอร์เน็ต!’
‘ที่ผ่านมาใครบอกว่าฉู่ขวงเขียนสองหรือสามเรื่อง ตอนนั้นฉันคิดว่าแค่นั้นก็เกินจริงมากแล้ว แต่ตอนนี้มาบอกว่าเจ็ดเรื่องนี้เจ้าแก่ฉู่ขวงเขียนออกมาคนเดียวเนี่ยนะ?!’
‘ความจริงมหัศจรรย์ว่านิยายซะอีก?!’
‘ถึงว่าสิ กิจกรรมของบล็อกชื่อว่าราชาเรื่องสั้น ถ้าไม่เรียกว่าราชาเรื่องสั้น ทั้งสองฝั่งยังมีใครที่คู่ควรกับตำแหน่งนี้อีก!’
ก่อนหน้านี้มีคนคาดเดาว่าฉู่ขวงเขียนมากกว่าหนึ่งเรื่อง!
แต่ถึงกระนั้น ต่อให้ทุกคนจะใจกล้าบ้าบิ่น ก็ไม่กล้าเดาว่าฉู่ขวงจะเขียนเรื่องสั้นคนเดียวถึงเจ็ดเรื่อง!
นี่มันเรื่องสั้นสุดคลาสสิกเชียวนะ!
ต่อให้เป็นนักเขียนเรื่องสั้นระดับสูง เขียนผลงานสักเรื่องที่แตะถึงมาตรฐานของเจ็ดเรื่องนี้ออกมาได้ก็มากพอให้กระหยิ่มใจแล้ว!
ฉู่ขวงกลับเขียนคนเดียวเจ็ดเรื่อง!
……
ข่าวเดียวกันนี้แพร่สะพัดไปยังฝั่งปู้ลั่วเช่นเดียวกัน
ระเบิดในชั่วพริบตา!
ชาวเน็ตนับไม่ถ้วนสะดุ้งโหยง
‘คุกเข่าแล้ว!’
‘นี่มันบ้าอะไรฟระเนี่ย!’
‘ไหนบอกว่านักเขียนแนวหน้าของปู้ลั่วจะตะลุมบอนฉู่ขวง สรุปใครตะลุมบอนใครกันแน่ ฉู่ขวงคนเดียวก็ปิดล้อมนักเขียนของปู้ลั่วไว้หมดแล้ว!’
‘ฉู่ขวง: ดีมาก นักเขียนจากบล็อกโดนทิ้งไว้อย่างโดดเดี่ยวแล้ว (หยอกๆ )!’
‘คราวที่แล้วนิทานหนึ่งต่อเก้า คราวนี้ปล่อยเรื่องสั้นชั้นยอดเจ็ดเรื่อง นิยายขอ งเขาแต่ละเรื่องก็เขียนยากเขียนเย็น เจ้าแก่ฉู่ขวงกับเขียนออกมาเป็นกะละมัง!’
‘ผมเข้าไปดูในบล็อกของเจ้าแก่ฉู่ขวง ไม่อยู่กับปู้ลั่วก็ไม่เป็นไร!’
‘ฉู่ขวง: เหล่านักเขียนของปู้ลั่ว รีบวางอาวุธซะ พวกคุณถูกผมคนเดียวปิดล้อมไว้แล้ว!’
‘นารูโตะเรียนคาถาแยกเงาพันร่างจากคุณใช่ไหม ฉู่ขวง?’
‘วางมือเถอะ ปู้ลั่ว ข้างนอกมีฉู่ขวงเต็มไปหมด/ถูกฉู่ขวงล้อมไว้หมดแล้ว!’
แม้ว่าสามสหายจะถอนตัวออกจากปู้ลั่วไปแล้ว แต่ฉู่ขวงกลับยังคงเข้าๆ ออกๆ อยู่บนฮ็อตเสิร์ชของปู้ลั่วเป็นประจำ!
……
ในวงการวรรณกรรม
เมื่อเห็นว่าผลงานทั้งเจ็ดเรื่องล้วนมาจากปลายปากกาของฉู่ขวง ข่าวนี้ก็ทำให้ทั่วทั้งวงการสั่นสะเทือนในทันที
กลุ่มแช็ตน้อยใหญ่ในแวดวงเรื่องสั่นกำลังเดือดพล่าน!
นักเขียนเรื่องสั้นซึ่งเผยแพร่ผลงานใหม่บนปู้ลั่วตกตะลึงอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันแหบพร่า
‘พวกเราถูกฉู่ขวงคนเดียวทุบขนาดนี้เลยหรือ?’
“บอกตามตรงนะ ผมกลัวแทบฉี่รดกางเกง…”
“ฉันโง่จริงๆ จริงๆ นะ ฉันรู้แค่ว่าฉู่ขวงประชันนิทานแบบหนึ่งต่อเก้าได้ จนเป็นราชานิทานของบลูสตาร์ ไม่รู้ว่าเขาเขียนเรื่องสั้นแล้วจะปาเรื่องสั้นมาได้ในเยอะขนาดนี้ในรวดเดียว”
‘ข้าขอคำนับต่อหน้าราชาเรื่องสั้น ▄█▀█●’
‘ดวงตาของผมอาจมีปัญหา อีกไม่กี่วันจะไปหาหมอสักหน่อย ตอนที่บล็อกประกาศถึงอันดับที่เจ็ด ผมรู้สึกว่าดวงตาของผมมีปัญหาในการเห็นภาพซ้อนอย่างรุนแรง’
‘ภาพซ้อนรุนแรงที่คุณเห็นคือฉู่ขวงหรือเปล่า?’
‘พวกคุณที่เผยแพร่ผลงานบนปู้ลั่วมัวแต่โวยวาย ทำไมไม่นึกถึงนักเขียนที่เผยแพร่ผลงานบนบล็อกที่ไม่มีตัวตนมาตั้งแต่ต้นจนจบบ้าง จู่ๆ ก็เข้าใจหัวอกของอิ่งจือขึ้นมา’
‘เขียนมาตั้งนาน แต่ที่บล็อก ฉู่ขวงสู้กับตัวเอง’
นักเขียนจากปู้ลั่วถูกทุบตี!
นักเขียนจากทางปู้ลั่วมีความรู้สึกที่หลากหลายประเดประดังกัน!
ถึงแม้บล็อกจะชนะ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา?
กลุ่มแช็ตในวงการเริ่มแตกตื่น เฝิงหวาและเฟยหงไม่เคยปรากฏตัวมาเลย
ทั้งสองกำลังมองหน้าจอเงียบๆ
ผ่านไปนาน
เฝิงหวาทักไปหาเฟยหงเป็นการส่วนตัว ‘พี่เฟย คุณไปยุ่งกับเขาทำไมโดยไม่มีเหตุผล’
เฟยหง “?”
เฝิงหวากดแป้นพิมพ์โทรศัพท์ด้วยความโกรธ ‘ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าฉู่ขวงไม่สามารถนับได้ว่าเป็นสามอาชาไนยของฉินโจว เพราะผลงานของเขามีน้อยเกินไปไม่ใช่หรือ?’
ถ้าคุณไม่พูดแบบนั้น ฉู่ขวงจะบ้าคลั่งถึงขนาดนี้ได้หรือ?
หายนะครั้งนี้ใครอยากรับผิดชอบก็รับไป ฉันรับไม่ไหวหรอกเฟ้ย!
……
ที่ใดมีผู้ชนะ ที่นั่นย่อมมีผู้แพ้
เมื่อมีคนก่อหายนะ ย่อมมีคนแบกรับหายนะ
เมื่อปู้ลั่วกลายเป็นฝ่ายแพ้ที่ยิ่งใหญในมหกรรมราชาเรื่องสั้น แผนกวรรณกรรมของปู้ลั่วตะโกนสาปแช่งขึ้นมาทันที!
จากนั้นแต่ละแผนกหลักในปู้ลั่วก็จะโกนขึ้นมาเช่นกัน!
“หลิงคงไอ้บัดซบ!”
“ฉันว่าแล้วเชียวว่าปีศาจอย่างฉู่ขวงอยู่ในบล็อกจะต้องกลายเป็นหนามยอกอกของปู้ลั่ว ถ้าไม่ใช่เพราะหลิงคงบีบอิ่งจือ ฉู่ขวงจะกลายเป็นคู่แข่งของเราได้ยังไง!”
“หลิงคงไอ้เวรตะไล!”
“ผมไม่กลัวคู่แข่งที่เก่งเหมือนเทพหรอกนะ กลัวก็แต่เพื่อนร่วมทีมที่โง่เหมือนหมู จะคิดยังไงก็เป็นความผิดของหลิงคงทั้งนั้น!”
“ทำไมเบื้องบนไม่ ไล่หลิงคงออกไปซะที!”
“ผมแนะนำว่าให้ลากหลิงคงออกไปตีสักป้าบ!”
“หลิงคงหาเรื่องคู่แข่งแบบไหนมาให้ปู้ลั่วเราเนี่ย หาเรื่องใครไม่หา ดันไปหาเรื่องพวกเสียสติสามคนนี้!”
“คราวนี้บล็อกได้หัวเราะจริงๆ แล้ว!”
การคาดเดาของบล็อกนั้นถูกต้อง เพราะฝั่งบล็อกระเบิดหัวเราะจนแทบหายใจไม่ทัน!
เสียงเชียร์ด้วยความปลาบปลื้มใจดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง!
……
หลิงคงไม่ได้ยินเสียงเชียร์ของบล็อก แต่เขาได้ยินเพียงคำก่นด่าของปู้ลั่ว!
บางแผนกค่อนข้างใกล้กัน
บางคนเสียงค่อยข้างดัง คำก่นด่าจึงได้ยินมาถึงแผนกการ์ตูนในทันที!
ในแผนกการ์ตูน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน