Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 806

ตอนที่ 806 ภัตตาคารใต้ท้องทะเล

…………….

สั่งผลิต ‘สมรภูมิเอาชีวิตรอด’

หลินเยวียนไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับชื่อเกม เขาสั่งผลิตเกมจากระบบโดยตรง หลังจากนั้นจึงสรุปข้อมูลที่จำเป็นในการออกแบบภายในหนึ่งวัน และส่งมอบให้กับซุนเย่าหั่ว

เมื่อคำนึงถึงระดับเทคโนโลยีของบลูสตาร์ หลินเยวียนคิดว่าระยะเวลาในการผลิตเกมนี้น่าจะไม่นานมากนัก

“สมรภูมิเอาชีวิตรอด?”

ซุนเย่าหั่วอ่านชื่อเกมออกมาตามสัญชาตญาณ

หลินเยวียนพยักหน้า ไม่ได้อธิบายมากเกินจำเป็น

ซุนเย่าหั่วไม่ได้ซักไซ้เกี่ยวกับรูปแบบการเล่นของเกมนี้ สำหรับเขาแล้วเกมยิงปืนก็คล้ายๆ กันหมด

เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ฉันนัดทุกคนไว้แล้ว เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหม?”

“ตกลงครับ”

หลินเยวียนพยักหน้า

‘ทุกคน’ ที่ซุนเย่าหั่วพูดถึงคือนักร้องในราชวงศ์ปลาอย่างแน่นอน

โดยทั่วไปแล้ว เหล่านักร้องในราชวงศ์ปลาจะจัดงานรวมตัวสังสรรค์กันบ้างเป็นครั้งคราว

ซุนเย่าหั่วเป็นคนจัดเตรียมสถานที่รวมตัว

หลินเยวียนมักจะเข้าร่วมหลังจากได้รับคำเชิญ

ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน

ในเย็นวันนั้น

หลินเยวียนมาถึงยังสถานที่ซึ่งซุนเย่าหั่วแจ้งไว้

สิ่งที่ทำให้หลินเยวียนประหลาดใจคือที่นี่กลายเป็นร้านอาหารซึ่งใช้ธีมใต้น้ำ

เมื่อเข้าไปในร้านอาหาร โดยรอบของหลินเยวียนมีอยู่ทั่วทุกสารทิศ ทั้งร้านอาหารเต็มไปด้วยตู้ปลาสารพัดรูปแบบ สามารถมองดูฝูงปลาเขตร้อนว่ายน้ำผ่านหน้าเขาไป

นี่ไม่ใช่มหาสมุทรจริงๆ เป็นเพียงการจำลองสภาพแวดล้อมของมหาสมุทร

อย่างไรก็ตาม เมื่อได้เข้าไปอยู่ท่ามกลางบรรยากาศเช่นนี้ ย่อมให้ความรู้สึกไม่ต่างจากการอยู่ท่ามกลางมหาสมุทร

เมื่อเข้าไปในห้องส่วนตัว

ทุกคนมาถึงแล้ว

หลังจากทักทายกันเรียบร้อย สายตาของทุกคนต่างจับจ้องอยู่ที่ซุนเย่าหั่ว

สีหน้าของเว่ยห่าวอวิ้นแลดูประหลาดใจเล็กน้อย และเอ่ยขึ้นว่า “ร้านอาหารที่พวกเราเลือกมารวมตัวกันไม่เหมือนเดิมเลยสักครั้ง แต่สิ่งที่ร้านอาหารทั้งหมดนี้มีเหมือนกันคือเจ้าของคือซุนเย่าหั่ว ร้านอาหารใต้น้ำในครั้งนี้ก็เป็นของคุณเหมือนกันหรือ?”

“ไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ?”

ซุนเย่าหั่วยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ พยักหน้ายอ มรับ “ร้านอาหารนี้เป็นร้านที่ฉันลงทุนลงแรงไปมากที่ในบรรดาร้านอาหารภายใต้ชื่อทั้งหมดของฉัน อาจพูดได้ว่าเป็นร้านที่ออกแบบมาเพื่อราชวงศ์ปลาของเราโดยเฉพาะ ราชวงศ์ปลากินข้าวดวยกันใต้ท้องทะเล พวกเธอไม่คิดว่าสุดยอดหรือไง?”

ทุกคนมีสีหน้างุนงง

ร้านอาหารนี้เมื่อมองแวบแรกคือภัตตาคารราคาแพง แลดูหรูหราเหลือเกิน ต่อให้ผู้ที่นั่งอยู่ในที่นี้จะมีแต่คนดัง พวกเขาก็อดประหลาดใจกับขนาดของร้านอาหาร!

“ที่แท้ก็เป็นร้านของเย่าหั่วนี่เอง”

เฉินจื้ออวี่พูดด้วยสีหน้าแปลกพิลึก “ร้านนี้คือหนึ่งในสองร้านอาหารชื่อดังระดับห้าดาวในเมืองซูที่จัดอันดับโดยนิตสารเทาเที่ย ร้านอาหารในระดับเดียวกันนี้ทั่วทั้งบลูสตาร์มีไม่เกินหนึ่งร้อยร้าน ผมเคยมาร้านนี้กับผู้จัดการสองครั้ง แค่สั่งอาหารมาไม่กี่อย่างก็จ่ายไปแล้วสี่หมื่ นกว่า…”

“คนรวยนี่นา!”

ทุกคนต่างมองไปยังเฉินจื้ออวี่

เฉินจื้ออวี๋เอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “คนรวยตัวจริงไม่ใช่เจ้าของร้านนี้หรอกเหรอ?”

ทุกคนได้ยิน ดังนั้นก็รู้สึกว่ามีเหตุผล และจับจ้องไปยังซุนเย่าหั่ว “ไม่แสดงความคิดเห็นหน่อยเหรอ?”

ซุนเย่าหั่วถลึงตา “ถึงจะเป็นพี่น้องกันก็ต้องคุยเรื่องเงินกันให้รู้เรื่อง ที่นี่มีวัตถุดิบหลายอย่างนำเข้าโดยขนส่งทางเครื่องบิน ต่อไปถ้าพวกคุณจะกินก็จ่ายเงินมา อย่างมากก็บอกชื่อผมไปได้ลดสี่สิบเปอร์เซ็นต์ แต่ถ้ามากินทุกวันผมจะขาดทุนเอาได้!”

“พี่ซุนใจกว้างจริงๆ !”

ทุกคนโห่ร้องและเอ่ยชมเปาะ

ซุนเย่าหั่วกระแอม มองไปยังหลินเยวียนซึ่งกำลังนั่งมองคนด้านนอกว่ายน้ำกับปลาฉลาม

“ส่วนรุ่นน้องมากินฟรีได้เลย”

“…”

ทุกคนเบ้ปาทันที

นิสัยขี้ประจบประแจงของหมอนี่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

หลินเยวียนพยักหน้า “อย่างอย่างนั้น ผมจะพาครอบครัวมากิน”

ซุนเย่าหั่วคลี่ยิ้มกว้าง “กินได้ตามสบาย ฉันจะบอกให้เชฟบริการรุ่นน้องเป็นอย่างดี”

โถ่เอ๊ย!

ทุกคนกลอกตาไปหลายตลบ

เจียงขุยเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เย่าหั่ว ใต้ชื่อของนายมีกี่ร้าน”

ซุนเย่าหั่วไม่ได้ปิดปัง “ตอนนี้มีทั้งหมดสี่สิบหกร้าน ส่วนใหญ่กระจุกตัวอยู่ในเมืองซู เมืองรอบๆ ก็มีแต่ไม่นับว่ามากมาย แต่ในสิ้นปีนี้ไม่มีแผนจะขยายต่อไป ฉันวางแผนว่าจะร่วมมือกับบริษัทเพื่อทำโรงแรมห้าดาวในเมืองซู”

ทุกคนต่างตกตะลึง

“จะสร้างโรงแรมห้าดาวอีก!”

“นายมีเงินเยอะขนาดไหนกันแน่”