Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 845

ตอนที่ 845 เพลงเปียโนคลาสสิกรูปแบบใหม่

ถูกต้อง

การแสดงรอบที่หกเริ่มขึ้นแล้ว ขณะนี้บทเพลงที่ดังขึ้นคือราตรีบรรเลง เวอร์ชันบันไดเสียงอี-แฟลต เมเจอร์

บนเวที

กู้ซี

กำลังบรรเลงเปียโนอย่างเปี่ยมอารมณ์

สำหรับเธอแล้ว การแสดงที่โถงทองคำแห่งนี้เปรียบเสมือนการสอบครั้งสำคัญในชีวิต

เธอได้ใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีออกมาในระดับสูงสุด

ภายใต้จังหวะความเร็วแบบอันดันเต

ท่วงทำนองหลักแรกเปี่ยมด้วยความสงบงดงามและวิจิตรบรรจง

ฉากหลังของเวทีใหญ่เปลี่ยนเป็นท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด สามารถมองเห็นดวงดาวระยิบระยับอยู่บนฟ้า บรรยากาศโดดเดี่ยวและเงียบสงบ

ค่ำคืนที่ลึกล้ำไร้สุ้มเสียง

ไม่มีการประดับประดาด้วยเทคนิคที่ซับซ้อน แต่แฝงไว้ด้วยการแปรเปลี่ยนที่เรียบง่ายราวกับแสงดาวที่ดูงดงามอ่อนหวาน

ดั่งมีใครบางคนบนฟากฟ้ากำลังกระพริบตาอย่างแผ่วเบา

ยามราตรีเริ่มเลือนลาง

แสงดาวก็ค่อยๆ มืดมิดลง

ความหม่นหมองแผ่ซ่านไปทั่วในค่ำคืนอันลึกอย่างไม่อาจพรรณาได้ ท่วงทำนองเริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์ที่แตกต่างกันดูเหมือนจะถักทอเข้าด้วยกัน ก่อเกิดเป็นความรู้สึกอันรุนแรง

ท่ามกลางความสับสน

แสงจันทร์ส่องสะท้อน

โน้ตประดับไพเราะขึ้นเรื่อยๆ

ท่วงทำนองยังคงดึงดูดใจ กระแสเสียงที่รวดเร็วและลื่นไหลเร้าใจอย่างเต็มที่ไหลไปถึงสุดขอบของเปียโนก่อนจะหวนกลับมายังจุดเริ่มต้น รูปแบบที่หลากหลายปรากฏขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าเปียโนกำลังขับขานบทเพลง!

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

บรรยากาศยามค่ำคืนกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ท่ามกลางบรรยากาศที่ทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลาย การบรรเลงก็สิ้นสุดลง ในที่สุดผู้ชมที่ตั้งใจฟังดนตรีมาตลอดก็สามารถซึมซับความงดงามของผลงานชิ้นนี้ต่อไปได้

……

ภายในโถงทองคำ

ห้องรับรองหลายห้องต่างสะเทือน พ่อเพลงแต่ละคนมีสีหน้าจริงจัง แววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ!

“นี่คือเพลงของใครกัน?”

“เป็นรูปแบบดนตรีเปียโนใหม่ทั้งหมด!”

“ถึงแม้ธีมจะพรรณนาถึงบรรยากาศยามค่ำคืน คล้ายกับเพลงแสงสนธยา แต่เพลงนี้เหนือกว่าอย่างชัดเจน ถึงจะไม่มีการสร้างความขัดแย้งทางอารมณ์อย่างจงใจ ก็ยังสามารถทำให้คนฟังฟังได้เพลินจนจบ!”

“จังหวะให้ความรู้สึกเหมือนเพลงล่องเรือ[1]”

“เพลงของซงเต่าอวี่แพ้ไปเลย สรุปว่าใครเป็นคนแต่งเพลงนี้กัน”

“แปลกจัง”

“ไม่ใช่ว่าจบแล้วเหรอ?”

“ทำไมยังไม่ประกาศข้อมูลล่ะ?”

พ่อเพลงหลายคนต่างฉงนใจ มองไปยังแท็บเล็ตในห้องรับรองของพวกเขา โถงทองคำยังไม่ได้ประกาศข้อมูลเกี่ยวกับเพลงนี้ สถานการณ์เช่นนี้มักจะหมายความว่า…

ยังมีต่ออีก!

ขาประจำของโถงทองคำล้วนตระหนักได้ว่า หากยังไม่มีการประกาศข้อมูล ย่อมหมายความว่าผลงานของพ่อเพลงปริศนาผู้นี้ยังไม่จบ!

เป็นดังคาด

เพลงอีกหนึ่งเพลงที่มีธีมคล้ายกันก็ดังขึ้นมา

เป็นจังหวะอันดันเตรูปแบบสองท่อน

คราวนี้คือเพลงราตรีบรรเลงในบันไดเสียงบี-แฟลต ไมเนอร์

บรรเลงราตรีในรูปแบบบันไดเสียงไมเนอร์นั้นให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากบันไดเสียงเมเจอร์อย่างสิ้นเชิง

หากบันไดเสียงเมเจอร์ก่อนหน้านี้ให้ความรู้สึกถึงความกว้างใหญ่ของท้องฟ้า บันไดเสียงไมเนอร์ในครั้งนี้กลับเน้นไปที่ความผ่อนคลายมากขึ้น

ท่วงทำนองของเพลงเหมือนบทกวีสั้นๆ ที่ทั้งอ่อนหวานและไพเราะ นำพาความอบอุ่นอันเงียบสงบมาให้แก่ผู้ฟัง

ในท่อนแรกใช้โน้ตยาวเป็นหลัก ราวกับสายลมอ่อนๆ ที่พัดพากลิ่นหอมของดอกไม้ในค่ำคืนอันเงียบสงัด ทำให้จิตใจของผู้ฟังรู้สึกปลอดโปร่ง

ในท่อนที่สอง ส่วนใหญ่จะบรรเลงด้วยอาร์เปจจิโอในโน้ตแปดส่วน ทำให้รู้สึกราวกับว่ากำลังบรรเลงพิณอยู่

การเหยียบเพดัลก็ถูกปรับเปลี่ยนไปตามจังหวะเหล่านั้น ทำให้รู้สึกได้ถึงการแบ่งวรรคที่ชัดเจน แนวคิดทางดนตรีเชื่อมต่อกันอย่างลื่นไหล

อาจเป็นเพราะเพลงแรกได้ปูทางเอาไว้แล้ว

เมื่อเพลงที่สองเริ่มบรรเลง ผู้ฟังทุกคนจึงเตรียมพร้อมสำหรับผลงานชิ้นเยี่ยมนี้ไว้แล้ว และรับฟังด้วยท่าทีที่ตั้งใจ จนกระทั่งเพลงจบลง พวกเขาจึงเริ่มต้นพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน

“ธีมเดียวกัน แต่การตีความต่างกัน”

“เพลงแรกดีกว่านิดหน่อย แต่เพลงที่สองก็ไม่ได้แย่เลย ถึงยังไงก็เป็นทำนองไมเนอร์ใช่ไหมล่ะ”

“ตอนแรกนึกว่าอบิเกลจะเป็นเซอร์ไพรส์ที่ใหญ่ที่สุดของคืนนี้ แต่นึกไม่ถึงว่าจะมีเพลงที่ยอดเยี่ยมสองเพลงนี้ซ่อนอยู่”

“เป็นเพลงเปียโนที่มีเอกลักษณ์มาก ราวกับเป็นบทประพันธ์ดนตรีชิ้นเล็ก ๆ”

“หรือว่าเป็นผลงานของพ่อเพลงจากจ้าวโจว? สไตล์ที่งดงามราวบทกวีนั้นโดดเด่นมาก เข้ากับสไตล์ผลงานของพ่อเพลงบางคนจากที่นั่น”

“ไม่เหมือนกัน เพลงนี้โรแมนติกกว่า”

“มีความเป็นไปได้สูงว่าน่าจะเป็นพ่อเพลงจากจงโจว”

“ดูเหมือนว่าในวงการดนตรีจะมีเพลงอีกสองเพลงที่ควรค่าให้ทุกคนถกเถียงกัน แม้แต่เพลงที่สองที่ด้อยกว่านิดหน่อย ก็ยังยอดเยี่ยมกว่าแสงสนธยาเสียอีก”

……

ห้องรับรองหมายเลข 022

ลิเลียฟังบรรเลงราตรีทั้งสองเพลงจบลงด้วยอาการเหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายเธอแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น

เธอเริ่มลังเลอีกครั้ง

ทว่าสิ่งที่เธอลังเลไม่ใช่เรื่องการตัดสินใจว่าจะซื้อลิขสิทธิ์เพลงบรรเลงราตรีหรือไม่ แต่กำลังใคร่ครวญว่าเธอควรเลือกเพลงไหนต่างหาก!

ใช่แล้ว

เธอพึงพอใจกับทั้งสองเพลงมาก!

ดันมาใช้ธีมเดียวกันอีก!

การใช้ธีมเดียวกันก็เหมือนกับการใส่เสื้อเหมือนกัน ใครใส่แล้วดูแย่กว่าคนนั้นรังแต่จะอับอาย!

ตอนนี้ซงเต่าอวี่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจขึ้นมา ผลงานในธีมเดียวกันนั้นมักเผยให้เห็นถึงความต่างของฝีมืออย่างชัดเจน

“ใครกันเนี่ย!”

“อาจจะเป็นผลงานของซือเทียนหลัวก็ได้นะ?”

อีเถิงเฉิงคาดเดา เพราะคนคนนี้นับว่าเป็นหนึ่งในบุคคลระดับยอดพีระมิดของจงโจว

ถ้าหากเป็นผลงานของเขาจริงๆ ละก็ ไม่แปลกที่ซงเต่าอวี่จะสู้ไม่ได้ แม้แต่อบิเกลมาเองก็คงได้แค่เสมอห้าสิบห้าสิบ และบังเอิญวันนี้ซือเทียนหลัวก็มาด้วย

ในขณะนั้นเอง

แท็บเล็ตบนโต๊ะก็สว่างขึ้น ข้อมูลของสองเพลงเมื่อครู่เพิ่งจะประกาศออกมา

อีเถิงเฉิงเบนสายตาไปทันใด

ซงเต่าอวี่ก็รีบตั้งใจดูเช่นกัน

ทว่าทันทีที่ทั้งสองเห็นชื่อผู้แต่งของเพลงเปียโนทั้งสองเพลงนี้ บรรยากาศก็เงียบลงอย่างกะทันหัน

“ต้องบังเอิญขนาดนี้เชียวหรือ!”

เสียงของซงเต่าอวี่เปลี่ยนไปทันที!

อีเถิงเฉิงแทบจะหยุดหายใจ!

เมื่อเผชิญกับข้อมูลของสองบทเพลงที่ปรากฏบนหน้าจอใหญ่ ม่านตาของอีเถิงเฉิงและซงเต่าอวี่ก็หรี่ลงจนแทบจะเป็นจุดเล็กเท่าขนาดปลายเข็ม!

……

เพลงเปียโน: ราตรีบรรเลงในบันไดเสียงอี-แฟลตเมเจอร์

ผู้ประพันธ์: เซี่ยนอวี๋

ผู้บรรเลง: กู้ซี

……

เพลงเปียโน: ราตรีบรรเลงในบันไดเสียงบี-แฟลตไมเนอร์

ผู้ประพันธ์: เซี่ยนอวี๋

ผู้บรรเลง: กู้ซี

……

มีทั้งคนที่ตื่นเต้น!

คนที่แปลกใจ!

คนที่อับอาย!

คนที่ตกตะลึง!

ชื่อของเพลงราตรีบรรเลงทั้งสองเพลงแสดงเป็นสีทอง ซึ่งหมายความว่ามีคนต้องการซื้อสิทธิ์เช่นกัน ทว่าขณะนี้ไม่มีใครสนใจเรื่องลิขสิทธิ์ เพราะทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังชื่อของผู้ประพันธ์ทั้งสองเพลงนี้

เซี่ยนอวี๋!?

[1] เพลงล่องเรือ หรือบาคาโรล (Barcarolle) เป็นบทเพลงซึ่งฝีพายเรือกอนโดลาในเมืองเวนิสใช้ขับร้อง หรือเพลงซึ่งประพันธ์ในรูปแบบเดียวกัน