Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 854

ตอนที่ 854 เอฟเฟ็กต์อาจารย์อัปเกรด (2)

“อาจารย์ชีชีเคยปฏิเสธคำเชิญของเรามาก่อนไม่ใช่หรือ จำได้ว่าตอนนั้นหัวหน้าบก.เป็นคนไปเจรจาด้วยตัวเอง แต่อาจารย์ชีชีบอกตัวว่าเป็นตงฉินผู้ภักดีของปู้ลั่ว ไม่สนใจเหลียนเหมิงเลยแม้แต่นิดเดียว”

คำพูดนี้เรียกเสียงหัวเราะจากเหล่าบรรณาธิการได้ลั่นห้อง!

ตงฉินผู้ภักดีอะไรกัน?

ในวันนี้นักเขียนการ์ตูนที่แห่กันมาติดต่อเหลียนเหมิงเพื่อขอร่วมงาน มีใครบ้างไม่เคยประกาศตัวว่าเป็นตงฉินภักดีต่อปู้ลั่ว?

ความรู้สึกนี้มันช่างสะใจจริงๆ !

ใช้คำพูดคลาสสิกบนโลกออนไลน์

เมื่อวานคุณทำเป็นไม่สนใจฉัน แต่วันนี้ฉันต่างหากที่ทำให้คุณเอื้อมไม่ถึง!

……

สตูดิโอของอิ่งจือ

หลินเยวียนมองดูรายงานข่าวบนอินเทอร์เน็ต คลี่ยิ้มออกมา

เขารับรู้เรื่องราวระหว่างปู้ลั่วการ์ตูนและเหลียนเหมิงในช่วงหลายวันที่ผ่านมาแล้ว

หลินเยวียนเข้าใจดีว่า

บางทีความขัดแย้งระหว่างเขากับปู้ลั่วอาจยังไม่จบลง แต่แผนกการ์ตูนในสังกัดปู้ลั่วคงถึงจุดจบแล้วในครั้งนี้

การทุ่มสุดตัวกับการ์ตูนสิบเอ็ดเรื่องนี้นับว่าคุ้มค่า!

ต้องบอกว่าการ์ตูนที่หลินเยวียนนำมาให้ในครั้งนี้ ล้วนเป็นผลงานระดับมหาอำนาจที่ครองตลาดในโลกเดิมทั้งสิ้น!

ผลงานการ์ตูนเหล่านี้มาจากช่วงเวลาที่แตกต่างกัน

หลินเยวียนนำผลงานที่ครองตลาดในแต่ละยุคมาปล่อยพร้อมกันในช่วงเวลาเดียว ผลลัพธ์ที่ได้ย่อมน่ากลัวเป็นธรรมดา

“หัวหน้า ดื่มชาครับ!”

จินมู่รินชาให้หลินเยวียน

ข้างๆ จินมู่ เหล่าลูกศิษย์ในสตูดิโอการ์ตูนของหลินเยวียนก็อยู่กันพร้อมหน้า

ทุกคนมองหลินเยวียนด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความศรัทธา!

ก่อนหน้านี้ ทุกคนคิดว่าการเปิดหน้าเรื่องพร้อมกันคือขีดจำกัดของอาจารย์แล้ว ใครจะไปคิดว่าอาจารย์จะทำลายสถิติด้วยการเปิดสิบเอ็ดเรื่องพร้อมกันอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนกันล่ะ!

แม้ตอนนี้อาจารย์จะขี้เกียจขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสตอรีบอร์ดและเนื้อเรื่องที่เขาส่งต่อให้กับทุกคนนั้นอยู่ในระดับภาพวาดคนก้างปลาบ้าง บางครั้งก็ถึงขั้นขี้เกียจวาดคนก้างปลา ส่งมาเพียงเค้าโครงหยาบๆ แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่ได้ทำให้สถานะของหลินเยวียนในใจของทุกคนลดลงเลย!

เปิดสิบเอ็ดเรื่องพร้อมกันเชียวนะ!

ถ้าหลินเยวียนในสภาวะเช่นนี้ยังอุตส่าห์ทำทุกอย่างอย่างละเอียดลออให้พวกเขา ทั้งเตรียมสตอรีบอร์ดและโครงเขียนเรื่องให้ตามมาตรฐาน

นั่นคงน่าตกใจเกินไปแล้ว

อันที่จริง

การที่หลินเยวียนทำเช่นนี้ย่อมก็มีเหตุผลอยู่

เหตุผลหลักก็เพราะเมื่อนักเขียนการ์ตูนแตะถึงระดับหนึ่ง ทั้งไหวพริบและความสามารถในการเข้าใจของพวกเขาจะพัฒนาขึ้น ทำให้เริ่มจัดการกับการ์ตูนแต่ละเรื่องที่รับผิดชอบได้อย่างคล่องตัว ต่อให้หลินเยวียนไม่ให้โครงเรื่อง พวกเขาก็สามารถแต่งต่อไปได้เอง

นี่เป็นเรื่องธรรมดามาก

อย่างเรื่องนักเรียนประถมแห่งความตาย เมื่อเรื่องเดินหน้าไปตามรางแล้ว ยังจำเป็นต้องให้หลินเยวียนมาจับตามองอยู่ตลอดจริงหรือ?

ไม่จำเป็นเลย

เนื้อเรื่องที่มีการไขคดีเป็นตอนๆ ไปอย่างต่อเนื่องเช่นนี้ แค่หาผู้เขียนบทการ์ตูนฝีมือดีๆ มาสักคนก็ทำได้แล้ว หลินเยวียนเพียงแค่ให้เค้าโครงหลักกับเส้นเรื่องหลักก็เพียงพอแล้ว ส่วนรายละเอียดให้พวกเขาเติมเต็มกันเอง

ไม่มีใครรู้ว่ายอดนักสืบจิ๋วโคนันบนโลกที่ยังคงตีพิมพ์อยู่ทุกวันนี้นั้น เป็นผลงานของผู้เขียนคนเดิมจริงหรือไม่?

ไม่ใช่เพียงยอดนักสืบจิ๋วโคนันเท่านั้น

การ์ตูนหลายเรื่องซึ่งถูกดัดแปลงเป็นแอนิเมชันก็มักจะเจอปัญหานักเขียนต้นฉบับอัปเดตช้าเกินไป จนต้องให้ทีมผลิตคิดเนื้อเรื่องเสริมขึ้นมาเอง ซึ่งผลลัพธ์ที่ได้ก็มีทั้งดีและไม่ดี

สำหรับทางฝั่งของหลินเยวียน เขาคอยดูแลด้วยตัวเอง ดังนั้นผลงานจึงมีคุณภาพดีมาโดยตลอด

นี่ก็คือเหตุผลที่ทำให้หลินเยวียนมีความมั่นใจในการผลิตการ์ตูนสิบเอ็ดเรื่องพร้อมกัน

ถ้าไม่ทำแบบนี้ เขาคงได้เหนื่อยตายกันพอดี

ในเรื่องนี้ ผู้อ่านก็พอจะเข้าใจสถานการณ์

แต่ก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ตราบใดที่เนื้อเรื่องสนุก ผู้อ่านก็ไม่ได้ใส่ใจนัก

หลินเยวียนจิบชาไปอึกหนึ่ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน