Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 855

ตอนที่ 855 มหาเทพและแพลทินัม

หลินเยวียนไม่ได้สอนลูกศิษย์มานานแล้ว

ไม่เพียงแค่ลูกศิษย์ทางด้านการ์ตูน แต่ยังรวมถึงลูกศิษย์ซึ่งเรียนประพันธ์เพลงกับเขาด้วย

เพราะหลินเยวียนพบว่า

หลังจากลูกศิษย์เรียนรู้ถึงระดับหนึ่งแล้ว การพัฒนาให้สูงขึ้นต่อไปนั้นเป็นเรื่องยาก

นั่นแสดงว่าได้ถึงขีดจำกัดแล้ว

แต่วันนี้เอฟเฟ็กต์อาจารย์กลับอัปเกรดขึ้นมาอีกครั้ง!

ถ้าเป็นเช่นนั้นก็หมายความว่าลูกศิษย์ทั้งหลายที่ได้เรียนรู้จากเขาไป ต่างมีพัฒนาการก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้วใช่ไหม?

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็คงดีมาก

เพราะมันหมายความว่าในอนาคตหลินเยวียนจะทำงานเบาลงอีกมาก

ถ้าลูกศิษย์เก่งพอ พวกเขาก็จะทำให้หลินเยวียนไม่ต้องกังวลมากนัก เช่น หลัวเวยซึ่งเป็นลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์ที่สุด แค่เขาส่งเค้าโครงเรื่องคร่าวๆ ให้เธอ เธอก็สามารถผลิตการ์ตูนออกมาได้เป็นอย่างดี

“ฉันก่อน!”

“อย่าแย่งผมนะ!”

“อาจารย์ไม่ได้ฝึกให้ผมนานแล้ว!”

“เรื่องนี้มันซับซ้อนเกินไป นายคงควบคุมไม่ไหว ให้พี่ช่วยควบคุมแทนดีกว่า”

“เงียบไปเลย ต้องเป็นฉันก่อน!”

บรรดาลูกศิษย์ต่างแย่งกัน อยากเป็นคนแรกที่ได้รับการฝึกจากหลินเยวียน

ตอนแรกที่พวกเขาทั้งหมดเข้าร่วมสตูดิโอของอิ่งจือในฐานะลูกศิษย์และผู้ช่วย หลินเยวียนเป็นคนสอนอย่างต่อเนื่อง ทำให้พวกเขามีความสามารถอย่างที่เห็นในวันนี้ เพราะฉะนั้นทุกคนจึงรู้ดีว่าการได้เรียนรู้จากอาจารย์นั้นมีความหมายมากแค่ไหน!

ต่างจากพวกคลาสสอนวาดภาพที่ข้างนอกซึ่งมักจะคุยโวโอ้อวด

โอกาสแบบนี้ใครจะไม่ตั้งตารอล่ะ?

แม้ว่าหลังจากเรียนกับอาจารย์นานเข้า พวกเขาจะรู้สึกได้ชัดเจนว่าการผลลัพธ์ที่เพิ่มขึ้นนั้นอยู่ในอัตราที่ลดลง แต่ก็ยังนับว่าเป็นความก้าวหน้าอยู่ดี

นั่นเป็นเรื่องปกติ

การพัฒนาระดับเริ่มต้นตั้งแต่ศูนย์ไปจนถึงหกสิบคะแนนนั้น มักจะพัฒนาได้เร็วอยู่แล้ว

60 ถึง 80 คะแนน ผลลัพธ์ของการพัฒนาจะเริ่มลดลง

80 ถึง 100 คะแนน ทุกๆ คะแนนของการพัฒนาจะยากขึ้นเรื่อยๆ

“หลัวเวยแล้วกัน”

หลินเยวียนตัดสินใจเริ่มสอนหลัวเวยก่อน

หลัวเวยพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นและไล่คนอื่นออกไป “พวกเธอไปต่อแถวรอเลย!”

คนอื่นๆ เสียดายที่ต้องออกไป แต่ดวงตาก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง เพราะท้ายที่สุดก็จะถึงคิวของพวกเขาในภายหลัง

เมื่อเข้ามาในห้องทำงาน

หลินเยวียนจึงเริ่มสอนหลัวเวยวาดรูปทันที

วิธีการสอนวาดภาพของหลินเยวียนค่อนข้างเรียบง่าย เขาจะให้หลัวเวยลองวาดภาพก่อน โดยตัวเขาจะคอยดูอยู่ข้างๆ

หลังจากหลัวเวยวาดเสร็จแล้ว เขาจึงค่อยสาธิตและชี้ให้เห็นข้อบกพร่องในกระบวนการวาดของเธอ

เมื่อก่อนก็ใช้วิธีสอนเช่นนี้

และตอนนี้ก็ยังใช้วิธีเดิมอยู่

เพียงแต่ครั้งนี้ต่างออกไป เพราะดูเหมือนความสามารถในการเรียนรู้ของหลัวเวยจะพัฒนาขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด!

บางเรื่องที่เมื่อก่อนหลินเยวียนเคยต้องใช้เวลาราวชั่วโมงกว่าจะอธิบายให้หลัวเวยเข้าใจได้ แต่ตอนนี้เขาใช้เวลาเพียงประมาณครึ่งชั่วโมงก็สามารถทำให้เธอเข้าใจได้แล้ว

เอฟเฟ็กต์อาจารย์!

อัปเกรดแล้วจริงๆ !

หลินเยวียนพลันรู้สึกดีใจขึ้นมา เห็นทีเขาจะสามารถใช้ประโยชน์จากเอฟเฟ็กต์อาจารย์นี้อีกครั้ง เพื่อสอนลูกศิษย์ให้เก่งยิ่งขึ้นไปอีก

หลินเยวียนกำลังดีใจ

ขณะที่หลัวเวยกลับรู้สึกตื่นเต้น ปลาบปลื้มจนแทบคลั่ง!

คำแนะนำด้านการวาดภาพของอาจารย์ดูเหมือนจะได้ผลดียิ่งกว่าเมื่อก่อน!

หลายเรื่องที่ก่อนหน้านี้เธอต้องใช้เวลานานกว่าจะเข้าใจ แต่วันนี้แค่อาจารย์ชี้แนะเพียงเล็กน้อย ทุกอย่างกลับกระจ่างขึ้นทันตาเห็น!

เป็นความรู้สึกที่น่าอัศจรรย์!

ประสบการณ์ที่ได้สัมผัสถึงความก้าวหน้าของตนเองอย่างแท้จริงเช่นนี้ ช่างน่าหลงใหลยิ่งกว่าความสุขใดๆ!

หลัวเวยตกอยู่ในห้วงความรู้สึกนี้อย่างเต็มที่!

กระทั่งเมื่อหลินเยวียนสอนเสร็จ เธอยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าเวลาได้ผ่านไปถึงสามชั่วโมงแล้ว!

“อาจารย์ ฉัน…”

“หืม?”

หลินเยวียนยิ้มมองหลัวเวย เขาพอจะเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายในตอนนี้ แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือ หลัวเวยไม่ได้พูดคำขอบคุณหรือแสดงความซาบซึ้งอะไรเลย กลับพูดออกมาเพียงห้าคำว่า

“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ!”

จมอยู่กับการเรียนจนลืมตัวถึงสามชั่วโมง ทำให้หลัวเวยลืมความต้องการทางร่างกายไปหมดสิ้น จนกระทั่งบทเรียนจบลง เธอถึงเพิ่งรู้ว่ากระเพาะปัสสาวะของตัวเองใกล้จะระเบิดแล้ว!

หลินเยวียน “…”

หลัวเวยรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ “อาจารย์สอนดีมากค่ะ การได้เรียนกับอาจารย์ มีประโยชน์กว่าฉันเรียนสิบปีเสียอีก!”

หลินเยวียนรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง

คนที่ฟังบรรยายแล้วรู้สึกว่าตัวเองพัฒนาขึ้น จะมีความรู้สึกถึงความสำเร็จบางอย่าง

ในช่วงวันถัดๆ มา

หลินเยวียนแทบไม่ได้ทำอย่างอื่น แต่สอนและฝึกอบรมให้กับเหล่าศิษย์ในสตูดิโอของเขาเท่านั้น

ไม่นาน

ทุกคนก็ได้สัมผัสถึงความรู้สึกแบบเดียวกับหลัวเวย!

“อาจารย์สอนเก่งขึ้นเรื่อยๆ เลย!”

“ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฝีมือของฉันพัฒนาขึ้นอีกขั้นแล้ว!”

“เมื่อก่อนถ้าอาจารย์ไม่ร่างคนก้างปลาให้ ฉันจะวาดไม่ได้เลย แต่ตอนนี้แค่ดูจากโครงเรื่องที่อาจารย์ให้ ฉันก็สามารถจับจังหวะการวาดการ์ตูนได้แล้ว!”

“ความรู้สึกนี้มันสุดยอดยิ่งกว่าความฟินเมื่อคืนอีก!”

“ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไร้เทียมทานแล้วนะ ใต้หล้าไม่มีใครที่วาดการ์ตูนเก่งกว่าฉันอีกแล้ว นอกจากอาจารย์!”

ด้านข้าง

จินมู่ได้ยินคำพูดนี้ถึงกับส่ายหัวเบาๆ

คนในสตูดิโอของอิ่งจือดูเหมือนจะยิ่งหลงตัวเองขึ้นทุกวัน ขยับปากทีไรก็โม้ว่าตัวเองสุดยอดไร้เทียมทาน

นี่คนวาดการ์ตูนต้องเบียวขนาดนี้เลยหรือ?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน