Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 857

ตอนที่ 857 รื้อออกทั้งหมด

หลินเยวียนพบว่า ตั้งแต่เขาก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งพ่อเพลงในเดือนพฤศจิกายน ก็มีแต่คนส่งคำแสดงความยินดีมาให้เขาไม่ขาดสาย

อย่างล่าสุด

เพิ่งจะมีการประกาศรายชื่อผู้เข้าชิงรางวัลงานสังคีตสมโภชไป เขาก็ถูกถล่มด้วยเสียงแสดงความยินดีอีกระลอก

[ชินแล้ว]

บรรดานักร้องจากราชวงศ์ปลาก็ส่งข้อความมาแสดงความยินดีกันถ้วนหน้า

ส่วนเจียงขุย ในขณะที่ส่งคำแสดงความยินดีถึงหลินเยวียน ก็ไม่ลืมเตือนเขาว่า “อาจารย์เซี่ยนอวี๋ คุณสัญญาแล้วนะคะว่าจะไปเดินพรมแดงเป็นเพื่อนฉัน!”

ดูเหมือนจะมีเรื่องนี้จริงๆ ด้วย

เมื่อรู้ว่าตนเองเข้าชิงถึง 13 รางวัล หลินเยวียนกลับมีท่าทีค่อนข้างสงบนิ่ง

เพราะเขารู้ดีว่า

การถูกเสนอชื่อก็ส่วนการถูกเสนอชื่อ การได้รางวัลต่างหากที่เป็นจุดสำคัญ

คุณค่าที่แท้จริงยังคงอยู่ที่การเปลี่ยนคำเสนอชื่อเหล่านั้นให้กลายเป็นถ้วยรางวัลในที่สุด

หลินเยวียนจำได้ลางๆ ว่าชอว์แชงค์ มิตรภาพ ความหวัง ความรุนแรงเคยได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ถึงเจ็ดสาขา ทีมงานตั้งความหวังไว้สูงแล้วเดินทางไปร่วมงานอย่างยิ่งใหญ่ แต่สุดท้ายกลับไม่ได้เศษเสี้ยวของรางวัลใดติดมือมาเลย

ตัวเขาคงไม่ถึงขั้นนั้น แต่จะได้กี่รางวัลก็ยังพูดยาก เอาเป็นว่าทำตัวถ่อมตัวไว้ก่อนย่อมดีกว่า

ว่ากันว่าการถ่อมตัวช่วยสะสมแต้มบุญได้

ช่วงสองสามวันต่อมา หลินเยวียนถึงกับโดดงาน ไม่โผล่หน้าไปที่บริษัทเลย

[ถ่อมตัว]

แต่ก็ไม่ใช่แค่เพราะอยากถ่อมตัว

เหตุผลหลักเป็นเพราะใกล้ถึงเทศกาลฤดูใบไม้ผลิแล้ว หลินเยวียนจึงอยากอืดอาดยืดยาดบ้าง

ให้รางวัลตัวเองพักผ่อนสักสองสามวัน ก็คงไม่เกินไปหรอกมั้ง?

ในขณะที่หลินเยวียนกำลังพักผ่อน จู่ๆ ซุนเย่าหัวก็ติดต่อมา “รุ่นน้อง วันนี้ว่างไหม โรงแรมห้าดาวที่ฉันเพิ่งสร้างเสร็จ ตอนนี้ตกแต่งเรียบร้อยแล้ว เอกสารต่างๆ ก็จัดการเสร็จหมดแล้ว น่าจะเปิดได้ปลายเดือนนี้ เลยอยากชวนนายมาดูช่วยให้คำแนะนำหน่อย มีห้องสวีตห้องหนึ่งที่ฉันตั้งใจว่าจะไม่เปิดให้คนนอกเข้าใช้ ถ้านายว่างเมื่อไรก็แวะมาพักได้เลย…”

“ได้ครับ”

หลินเยวียนจำได้ว่าซุนเย่าหัวเคยพูดถึงเรื่องจะเปิดโรงแรมมาก่อน แต่ไม่คิดว่าเมื่อเอ่ยถึงขึ้นมาในครั้งนี้ โรงแรมจะสร้างเสร็จเกือบทั้งหมดแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

หลินเยวียนนั่งรถของซุนเย่าหั่วมุ่งหน้าไปยังโรงแรมของเขา

โรงแรมนี้อยู่ห่างจากที่พักของหลินเยวียนประมาณหกกิโลเมตร ใช้เวลาไม่นานรถก็มาถึงที่หมาย

หน้าประตูโรงแรม มีชายคนหนึ่งมายืนต้อนรับพร้อมทักทายว่า

“ประธานซุน!”

หลินเยวียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

รุ่นพี่เย่าหั่วกลายเป็นประธานซุนไปแล้ว?

เมื่อชายคนนั้นมองเห็นหลินเยวียน สีหน้าพลันตื่นเต้นขึ้นมาทันที แต่เขาก็รีบเก็บอาการอย่างรวดเร็วและแสดงความเป็นมืออาชีพออกมาแทน “สวัสดีครับ อาจารย์เซี่ยนอวี๋ ผมหวังอวี่ เป็นผู้จัดการโรงแรมที่คุณซุนมอบหมายให้ดูแล เรียกผมว่าเสี่ยวหวังก็ได้ครับ!”

ไม่มีใครจำหน้าหลินเยวียนไม่ได้

หลินเยวียนพยักหน้า ตอบอย่างสุภาพ “สวัสดีครับ ผู้จัดการหวัง”

หลังจากทักทายกันเสร็จ หลินเยวียนก็เงยหน้ามองชื่อโรงแรมพลางพึมพำอย่างอดไม่ได้

“ราชวงศ์ปลา?”

ซุนเย่าหั่วหัวเราะพร้อมพูดว่า “เดิมทีฉันตั้งใจจะตั้งชื่อโรงแรมว่าโรงแรมเยวียนหั่ว ถึงยังไงบริษัทเกมของเราก็ใช้ชื่อนี้ แต่คิดไปคิดมา ชื่อโรงแรมที่เกี่ยวกับไฟดูจะไม่ค่อยเป็นมงคลสักเท่าไหร่ เลยเปลี่ยนมาใช้ชื่อราชวงศ์ปลาดีกว่า”

หวังอวี่ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ มีสีหน้าแปลกชอบกล

เพราะก่อนหน้านี้ประธานซุนตั้งใจจะเปลี่ยนชื่อโรงแรมเป็น ‘โรงแรมหลินเยวียน’ แต่สุดท้ายก็โดนทุกคนคัดค้านจนต้องมาตกลงใช้ชื่อนี้ในที่สุด

“เป็นชื่อที่ดี”

หลินเยวียนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

ซุนเย่าหั่วพูดว่า “ผู้จัดการหวัง พาพวกเราเดินชมหน่อยสิ”

“ได้ครับ เชิญทั้งสองท่านตามผมมาเลย!”

หวังอวี่นำหลินเยวียนและซุนเย่าหั่วเดินเข้าไปในโรงแรม

โรงแรมแห่งนี้มีพื้นที่กว้างขวาง หลินเยวียนไม่สามารถประเมินขนาดที่แน่นอนได้ แต่สไตล์การตกแต่งภายในที่เห็นทันทีเมื่อก้าวเข้ามานั้น เขาจำได้อย่างชัดเจนว่าเป็น

สไตล์จีนร่วมสมัย!

บรรยากาศดูอบอุ่นและผ่อนคลายมาก!

หวังอวี่เริ่มแนะนำรายละเอียดเกี่ยวกับโรงแรมให้หลินเยวียนฟัง

ซุนเย่าหั่วซึ่งอยู่ด้านข้างเสริมว่า “ชั้นใต้ดินที่สองมีลิฟต์เชื่อมตรงไปยังถนนคนเดินซึ่งขายอาหาร ร้านอาหารตามทางพวกนี้ครึ่งหนึ่งเป็นร้านของฉันเอง…”

เดินชมโรงแรมไปเรื่อยๆ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

ทั้งสามได้แวะชมห้องสวีตสุดหรูหลายห้อง และสุดท้าย ซุนเย่าหั่วก็พาหลินเยวียนเดินเข้าไปยังห้องห้องหนึ่ง

“โรงแรมนี้มีห้องสวีตหรูระดับเดียวกันอยู่ทั้งหมดห้าห้อง และห้องนี้ถือว่าดีที่สุด มองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่จะเห็นวิวทะเลสาบที่สวยที่สุดของฉินโจว ฉันตั้งใจจะเก็บห้องนี้ไว้ให้นายโดยเฉพาะ”

“ไม่ต้องหรอกครับ”

หลินเยวียนยิ้มตอบ “ผมอยู่เมืองซูก็ต้องนอนที่บ้านอยู่แล้ว พี่ก็เปิดให้คนอื่นเข้าพักตามปกติเถอะ”

“อย่างนั้นหรือ”

ซุนเย่าหั่วพยักหน้า “งั้นฉันจะพยายามเก็บห้องนี้ไว้เผื่อไว้ เวลาที่พวกเราชาวราชวงศ์ปลาอยากมารวมตัวกัน ฉันจะเตรียมเครื่องดนตรีไว้ให้พร้อม ถ้าทุกคนมาสนุกกันที่นี่ก็คงจะดี”

ก่อนหน้านี้เซี่ยนอวี๋อยู่ หวังอวี่ไม่กล้าเอ่ยปาก

ที่จริงแล้ว ภาพที่แขวนอยู่ในห้องชุดเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นภาพที่ซื้อมาในราคาหลักแสนทั้งสิ้น!

และมันไม่ได้เป็นแค่เรื่องเงินเท่านั้น

หวังอวี่ยังต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ต้องอาศัยเส้นสายเพื่อขอให้จิตรกรชื่อดังจากจ้าวโจวช่วยวาดให้…

นี่มันของล้ำค่าทั้งนั้นเลยนะ!

อาจารย์เซี่ยนอวี๋ที่ทำแต่งานเพลง จะไปรู้อะไรเกี่ยวกับคุณค่าของภาพพวกนี้?

ต้องเข้าใจว่า

แขกที่เข้าพักในห้องสวีตระดับห้าดาวแบบนี้ล้วนเป็นทั้งคนรวยและผู้มีอิทธิพล บางคนก็มีรสนิยมสูงมาก

นี่มันเกี่ยวพันกับชื่อเสียงของโรงแรมใหม่เชียวนะ!

ประธานซุนจะทำแบบนี้เพียงเพราะอาจารย์เซี่ยนอวี๋ที่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญบอกว่าไม่ชอบจริงๆ หรือ?

“เงินเล็กๆ น้อยๆ ”

ซุนเย่าหั่วตอบด้วยความมั่นใจ “ถ้ารุ่นน้องบอกว่าไม่โอเค แสดงว่าไม่โอเคจริงๆ ”

“แต่ประธานซุนครับ…”

“คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

ซุนเย่าหั่วน้ำเสียงเรียบเฉยขึ้นมา

หวังอวี่สะดุ้งโหยง รู้ทันทีว่าถ้ายังกล้าคัดค้านต่อไป มีหวังคืนนี้ตนเองได้ต้องกลับไปเขียนใบลาออกแน่ๆ !

“ไม่มีครับ…”

หวังอวี่ตอบเสียงสั่น “ไม่…ไม่มีปัญหาอะไรแล้วครับ…งั้น…งั้นเดี๋ยวผมจะไปจัดการรื้อเดี๋ยวนี้เลย!”

ใครจะไปรู้ว่าคุณซุนเกิดนึกคึกอะไรขึ้นมา!

แต่เขาไม่กล้าถาม และก็ไม่กล้าคัดค้านอะไรอีกด้วย!

……

อีกด้านหนึ่ง

หลินเยวียนกลับมาถึงบ้านก็เริ่มวางแผนเตรียมวาดภาพทันที “ถือโอกาสวาดเพิ่มพอดี จะได้วาดภาพที่ติดค้างประธานประธานกรรมการให้เสร็จแล้วส่งไปด้วย”

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลินเยวียนจึงเริ่มฝนหมึก

เขาขลุกอยู่กับงานนี้ต่อเนื่องกันหลายวัน จนในที่สุดก็ได้รับแจ้งจากกู้ตง

“ตัวแทนหลิน เตรียมตัวพร้อมหรือยังคะ ช่วงบ่ายเราต้องไปร่วมงานสังคีตสมโภชกัน คุณต้องไปก่อนเวลาเพื่อแต่งหน้า เพราะยังไงคุณก็ต้องขึ้นรับรางวัลบนเวทีแน่นอน!”

“อืม”

หลินเยวียนวางมือจากการวาดภาพ แล้วเริ่มเตรียมตัวออกเดินทางทันที