Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 891

ตอนที่ 891 ห้ายอดฝีมือ

ความจริงแล้ว การพิมพ์ของคลังหนังสือซิลเวอร์บลูไม่ได้ช้าแต่อย่างใด หลังจากที่ร้านหนังสือหลายแห่งประสบปัญหาขาดแคลนสินค้าเพียงไม่ถึงสองวัน ก็สามารถจัดส่งหนังสือมาเติมสต็อกได้อย่างรวดเร็ว

นี่คือวันที่ห้าหลังจากมังกรหยกวางจำหน่าย!

คราวนี้ไม่มีปัญหาสินค้าหมดสต็อกอีกต่อไป บนชั้นวางของร้านหนังสือทุกแห่งมีมังกรหยกวางไว้อย่างเพียงพอ

และเมื่อมีปรากฏการณ์ที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ สื่อมวลชนย่อมไม่ปล่อยให้เงียบหายไป

ยกตัวอย่างเช่น รายการข่าวสารฉินโจวที่ในเช้าวันนี้ได้ทำรายงานพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้โดยเฉพาะ

เมื่อเริ่มรายการ

ผู้ดำเนินรายการกล่าวแนะนำสถานการณ์ด้วยน้ำเสียงดังฟังชัดว่า

“ฉู่ขวงนักเขียนชื่อดัง ได้เปิดตัวผลงานใหม่ชื่อว่ามังกรหยกเมื่อไม่นานมานี้ โดยเรื่องนี้เป็นนิยายในแนวกำลังภายใน อย่างที่ทราบกันดีว่า นอกจากในจ้าวโจวแล้ว นิยายกำลังภายในไม่ได้รับความนิยมมากนักบนบลูสตาร์และนับเป็นแนวที่เฉพาะกลุ่ม แต่ผลงานที่เฉพาะกลุ่มเรื่องนี้กลับสร้างปรากฏการณ์ เมื่อสามารถขายหมดเกลี้ยงในร้านหนังสือหลายแห่งภายในสามวันแรกหลังวางจำหน่ายครับ และเพิ่งจะมีการเติมสินค้าเข้ามาได้ในเช้าวันนี้ เรามาดูกันครับว่าทำไมนิยายกำลังภายในเล่มนี้ถึงมีเสน่ห์ดึงดูดผู้อ่านได้มากถึงขนาดนี้…”

พร้อมกับคำบรรยายของผู้ดำเนินรายการ ภาพก็ตัดไปยังหน้าร้านหนังสือชื่อดังหลายแห่งในแต่ละทวีป

ไม่ว่าจะเป็นร้านหนังสือหวาซิน ร้านหนังสือหลงเสียง หรือศูนย์หนังสือจิ้งอัน ป้ายชื่อร้านปรากฏขึ้นบนหน้าจอทีละร้านอย่างต่อเนื่อง

พร้อมกับภาพปกมังกรหยกแบบซูมชัดบนชั้นวาง

ผู้สื่อข่าวภาคสนามได้สุ่มสัมภาษณ์ลูกค้าหน้าร้านหนังสือ

“ผมมาซื้อมังกรหยกครับ”

ลูกค้าชายคนหนึ่งโชว์หนังสือในมือให้กล้องดู

ผู้สื่อข่าวถามคำถามมาตรฐาน “คุณชอบอ่านนิยายกำลังภายในมากใช่ไหมคะ?”

ลูกค้าชายพยักหน้าแล้วจึงส่ายหัว ก่อนจะอธิบายต่อท่ามกลางความงุนงงของผู้สื่อข่าว “ผมชอบกำลังภายในนะ แต่ไม่ได้อ่านนิยายกำลังภายในมานานแล้ว แนวนี้อ่านเยอะเข้าก็เริ่มรู้สึกน่าเบื่อ แต่เมื่อสองวันก่อน เพื่อนผมซื้อมังกรหยกมาอ่าน แล้วผมลองเปิดดูเล่นๆ แค่ไม่กี่หน้า ก็โดนตกจนหยุดไม่ได้เลยครับ…”

“อะไรทำให้คุณโดนตกคะ?”

“ก็เพราะมันสนุกน่ะสิครับ แต่ถ้าให้พูดเจาะจงกว่านี้ ผมก็อธิบายไม่ถูก แค่รู้สึกว่านิยายกำลังภายในเรื่องนี้ไม่เหมือนกับเรื่องอื่น”

ภาพตัดสลับอีกครั้ง

เป็นการสัมภาษณ์คนเดินผ่านไปมาอีกกลุ่ม

“หนังสือเล่มนี้หายากมาก ผมกว่าจะซื้อได้ก็ลำบากสุดๆ !”

“สนุกหรือเปล่าฉันยังไม่รู้ แต่คนในเน็ตแนะนำกันเยอะขนาดนั้น คงไม่แย่หรอก”

“ฉันมั่นใจในเจ้าแก่ฉู่ขวงอยู่แล้วค่ะ คนอื่นเขาก็บอกว่าสนุกกันหมด จะไม่ดีไปได้ยังไง?”

“ไม่มีเวลาสัมภาษณ์แล้วครับ ผมต้องรีบไปซื้อมังกรหยกก่อน!”

นี่คือภาพที่พบได้ทั่วไปตามหน้าร้านหนังสือต่างๆ และเมื่อผู้คนจำนวนมากขึ้นได้ครอบครองมังกรหยก ความคลั่งไคล้ในนิยายเรื่องนี้ก็ทะยานถึงจุดสูงสุด!

ทั้งในบ้าน

และระหว่างร้านหนังสือ

ในรถไฟใต้ดิน

ในบริษัท

แม้แต่ในชั้นเรียนที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด ก็ยังมีคนแอบอ่านมังกรหยกที่เพิ่งซื้อมา

…

มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

นักศึกษาชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านล่างกำลังจดจ่ออยู่กับการอ่านมังกรหยกทั้งตัวตนของเขาดูเหมือนจะหลุดเข้าไปในโลกของกำลังภายใน จนลืมไปว่านี่คือชั้นเรียน

ทันใดนั้น

มีคนข้างๆ ถามขึ้นว่า “หนังสือเล่มนี้สนุกไหม?”

นักศึกษาชายตอบกลับโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้า “สนุกอยู่แล้ว!”

ฮ่าๆ !

เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วห้อง

นักศึกษาชายสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ จึงเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง ปรากฏว่าสบตาเข้ากับใบหน้าจริงจังของอาจารย์เข้าพอดี

“อา… อาจารย์หวัง…”

นักศึกษาชายรีบเก็บมังกรหยกลงทันที จากนั้นลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนและตื่นตระหนกจนซีดเผือด

อาจารย์หวังน่ากลัวมาก!

ในฐานะอาจารย์ประจำสาขาวรรณกรรม อาจารย์หวังเกลียดที่สุดก็คือนักศึกษาที่อ่านหนังสือที่เขามองว่าไม่มีคุณค่าทางวรรณศิลป์

หนังสือประเภทนิยายกำลังภายในหรือวรรณกรรมแนวแฟนตาซีแบบนี้ ยิ่งไม่มีทางผ่านสายตาของอาจารย์หวังไปได้เลย

และวันนี้ เขาไม่เพียงแต่แอบอ่านหนังสือประเภทนี้ แต่ยังอ่านในชั้นเรียนของอาจารย์หวังอีกด้วย ความเดือดดาลที่กำลังจะตามมา จะเป็นอย่างไรคงไม่ต้องจินตนาการให้มากเลย!

เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ ก็เริ่มหยุดหัวเราะทีละคน

แม้ว่าทุกคนจะชอบมังกรหยกแต่การยกระดับนิยายแฟนตาซีให้กลายเป็นวรรณกรรม ดูจะเกินจริงไปหน่อยหรือเปล่า?

มันก็เหมือนกับที่ทุกคนชอบนิยายออนไลน์ที่อ่านแล้วสนุกสะใจ รวดเร็ว และตรงประเด็น แต่ความชอบก็เป็นเพียงความชอบเท่านั้น

นิยายออนไลน์ก็คือนิยายออนไลน์ วรรณกรรมก็คือวรรณกรรม สองสิ่งนี้ไม่สามารถเหมารวมเป็นสิ่งเดียวกันได้ ซึ่งผู้อ่านส่วนใหญ่ต่างก็เข้าใจในจุดนี้ดี

“ผมคิดว่าใช่”

อาจารย์หวังคลี่ยิ้มบาง “คำพูดนี้เมื่อออกจากปากผม อาจจะถูกวิพากษ์วิจารณ์อยู่บ้าง แต่ผมยืนยันที่จะเชื่อเช่นนี้ งั้นขอถามพวกคุณก่อน พวกเธอรู้จักห้ายอดฝีมือหรือเปล่า?”

“รู้จักครับ/ค่ะ!”

เสียงตอบรับดังขึ้นพร้อมกันจากนักศึกษาด้านล่าง

ในสาขาวรรณกรรมนี้ นักศึกษาเกือบทุกคนเคยอ่านมังกรหยกมาแล้ว

ความสนใจที่ทุกคนมีต่อบทเรียนรูปแบบนี้ สูงกว่าความรู้ในตำราเรียนเสียอีก

ส่วนห้ายอดฝีมือน่ะหรือ?

ใครก็ตามที่เคยอ่านนิยายเล่มนี้ ย่อมไม่มีทางไม่รู้จักห้ายอดฝีมือ ซึ่งเป็นจอมยุทธ์ระดับสูงสุดในยุทธภพอย่างมารบูรพา พิษประจิม ราชันทักษิณ ยาจกอุดร และกลางอิทธิฤทธิ์

“ดีมาก”

อาจารย์หวังวางมังกรหยกลงบนแท่นบรรยาย

“งั้นพวกคุณรู้ไหมว่าทำไมอึ้งเอี๊ยซื้อถึงได้ชื่อว่ามารบูรพา ทำไมอาวเอี๊ยงฮงถึงเป็นพิษประจิม ทำไมอิดเต็งไต้ซือถึงเรียกว่าราชันทักษิณ? และทำไมอั้งฉิกกงถึงได้ชื่อว่ายาจกอุดร…ทำไมไม่ใช้ชื่ออย่างพิษบูรพาหรือมารประจิมแทนล่ะ? ทำไมต้องเป็นตำแหน่งทั้งสี่นี้?”

นักศึกษาต่างมองหน้ากันด้วยความงุนงง

ทำไมต้องเป็นมารบูรพาหรือพิษประจิมแบบนี้ล่ะ

หรือเพราะชื่อแบบนี้มันฟังดูคล้องจองและมีพลังน่าเกรงขามเวลาเรียก?

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของนักศึกษา อาจารย์หวังก็ถอนหายใจ

“ความรู้ที่ผมเคยสอนพวกคุณไปก่อนหน้านี้ พวกคุณเอามาคืนผมมาหมดเลยหรือไง ยังจำได้ไหมว่าครั้งก่อน เราเคยพูดถึงเรื่องห้าธาตุแปดทิศกัน?”

ห้าธาตุ?

แปดทิศ?

นักศึกษายิ่งงุนงงกันไปใหญ่

ก่อนหน้านี้ทุกคนเคยเรียนเรื่องเหล่านี้มาก็จริง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เกี่ยวอะไรกับห้ายอดฝีมือเลยสักนิดนี่นา?