Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 911

ตอนที่ 911-2 อาจารย์กลับมาแล้ว (2)

“แต่คาแรกเตอร์ของอึ้งย้งพังไปเลยจริงๆ นะคะ!”

“ใช่เลย!”

“ในมังกรหยกภาคแรกอึ้งย้งออกจะแสนดี!”

เสียงโต้เถียงดังขึ้นจากนักศึกษาทั้งห้อง

“ศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรีทำให้อึ้งย้งเหมือนกลายเป็นคนละคน!”

“เจ้าแก่ฉู่ขวงทำลายตัวละครเพื่อให้เนื้อเรื่องเดินไปตามที่เขาต้องการ!”

“พอมีตัวเอกใหม่ ก็ลืมตัวเอกเก่าไปเลย แค่อึ้งย้งไม่ใช่นางเอกแล้วก็ไม่ให้ความสำคัญ!”

เสียงประท้วงจากนักศึกษาดังระงม

อาจารย์หวังถอนหายใจ

“นี่แหละเหตุผลที่ผมบอกว่าพวกคุณอ่านมังกรหยกภาคแรกไปเสียเปล่า

คาแรกเตอร์ของอึ้งย้งน่ะ โดนทำลายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

นักศึกษาทุกคน เมื่อคนเราเข้าสู่วัยกลางคน มันหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอกที่ต้องแช่เม็ดเก๋ากี้ในแก้วเก็บความร้อน”

อาจารย์หวังพูดพลางถอนหายใจ ก่อนยกแก้วชาที่อุ่นกำลังดีขึ้นดื่ม ซึ่งเรียกเสียงหัวเราะจากทั้งห้อง

นี่คือห้องเรียน

ไม่ใช่ลานประท้วงอย่างด้านนอก

ถึงอย่างไรผู้อ่านที่สุดโต่งก็เป็นเพียงแค่คนส่วนน้อย

นักศึกษาในห้องตอนนี้เริ่มรู้สึกสนใจขึ้นมาแล้วว่า อาจารย์หวังจะอธิบายอย่างไรให้อึ้งย้งในศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรีกลับมามีภาพลักษณ์ที่ดีได้อีกครั้ง

ใช่แล้ว

การล้างภาพลักษณ์!

ทุกคนคิดว่าอาจารย์หวังกำลังจะล้างภาพลักษณ์ให้อึ้งย้งในศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรีอย่างแน่นอน

และก็เป็นอย่างที่คาดไว้

อาจารย์หวังกล่าวขึ้น “ในมังกรหยกภาคแรกตอนที่อึ้งย้งปรากฏตัวครั้งแรก เธออายุเพียงสิบหกปี สดใสร่าเริง และเปี่ยมไปด้วยความเป็นเด็ก เธอสามารถปลอมตัวเป็นผู้ชายหนีออกจากบ้าน หรือแม้แต่ฝ่าฝืนจารีตไปสร้างเรื่องวุ่นวายที่ไหนก็ได้ ตอนนั้นไม่ว่าอึ้งย้งจะทำผิดอะไร โลกทั้งใบก็พร้อมจะให้อภัยเธอ รวมถึงพวกคุณที่เป็นผู้อ่านวัยหนุ่มสาวด้วย แต่หลังจากนั้นล่ะ?”

อาจารย์หวังส่ายหน้า

“หลังจากนั้นพี่เจ๋งของเธอก็ก้าวเข้าในระบบราชการไปครึ่งขา และตัวเธอเองก็กลายเป็นหัวหน้าของพรรคกระยาจกซึ่งคล้ายกับองค์กรภาคประชาชน พวกคุณยังคาดหวังให้เธอขี่อินทรีตัวใหญ่ท่องยุทธจักรอย่างอิสระไร้ข้อจำกัดเหมือนสมัยวัยรุ่นได้อีกเหรอ?

เธออยู่ในวัยกลางคน

หลังจากเข้าสู่วัยกลางคน แต่งงานมีครอบครัวสร้างเนื้อสร้างตัว ชีวิตของเธอค่อยๆ ถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายของโลกมนุษย์โดยไม่รู้ตัว ใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวังและทำหน้าที่อย่างหนักหน่วง

นี่คือความจนปัญญาของอึ้งย้ง

เอางี้ผมจะยกตัวอย่างจากเหตุการณ์ชุมนุมจอมยุทธ์ในเรื่องก็แล้วกัน พวกคุณลองดูกันสิว่าวันนั้นอึ้งย้งต้องใช้ชีวิตยังไง

เช้าวันนั้น พอเธอตื่นขึ้นมาก็เริ่มปรึกษากับก๊วยเจ๋งเรื่องงานแต่งงานของเอี้ยก้วยกับก๊วยพู้จากนั้นก็ต้องสอนวิชาไม้เท้าตีสุนัขกับลู่อู่คา แต่ปัญหาคือ ลู่อู่คาคนนี้สมองไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อึ้งย้งสอนอยู่เกือบสองชั่วโมง เขาก็ยังไม่เข้าใจ ทำเอาเธอทั้งเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ

ต่อมา เธอต้องไปคุยกับเอี้ยก้วย เพื่อปลอบใจที่เขาถูกทำร้ายอีก

แค่ครึ่งวันผ่านไป ชุมนุมจอมยุทธ์ยังไม่ทันได้เริ่ม อึ้งย้งก็เหนื่อยจนสายตัวแทบขาดแล้ว

เพราะช่วงเวลานั้น เธอกำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สอง ในท้องของเธอคือก๊วยเซียงที่ยังไม่เกิด!

หลังจากที่การชุมนุมจอมยุทธ์เริ่มขึ้น

ขณะที่ทุกคนกำลังถกเถียงเรื่องการเลือกผู้นำเพื่อต่อต้านศัตรูภายนอก ฮั่วตูนำราชครูจักรทองและยอดฝีมือกลุ่มหนึ่งมาก่อความวุ่นวาย

ลู่อู่คาพ่ายแพ้ต่อพวกเขา ไม้เท้าตีสุนัขก็ถูกชิงไป

อึ้งย้งซึ่งกำลังตั้งครรภ์อยู่ จำเป็นต้องลงสนามด้วยตัวเองเพื่อแย่งชิงไม้เท้าตีสุนัขกลับมา

หลังจากความวุ่นวายเหล่านี้ ในที่สุดก็ไล่ฮั่วตูและพวกพ้องออกไปได้

แต่ถึงอย่างนั้น อึ้งย้งก็ยังไม่มีโอกาสได้พัก

เธอยังต้องจัดการปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างเอี้ยก้วยและเซียวเหล่งนึ่ง ที่เป็นความรักระหว่างอาจารย์กับศิษย์อีก!

เหนื่อยไหมล่ะ?

แน่นอนว่าเหนื่อยมาก!

ในด้านการงาน เธอต้องจัดการภารกิจของพรรคกระยาจก และต้องระวังการรุกรานจากศัตรูภายนอก

ในด้านครอบครัว เธอต้องเลี้ยงดูลูกๆ ต้องรักษาสมดุลความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกในครอบครัว

และยังต้องช่วยสามีของเธอทำความฝันให้เป็นจริงอีก

นี่แหละคือความยากลำบากของผู้หญิงวัยกลางคน

พวกคุณบอกว่าอึ้งย้งไม่น่ารักแล้ว ใช่ เธออาจจะไม่น่ารักเหมือนเดิม แต่เธอกลับน่าเคารพมากขึ้นต่างหาก!”

ในห้อง

นักศึกษาที่เคยอ่านเหตุการณ์นี้แล้วเริ่มครุ่นคิด

ส่วนนักศึกษาที่ไม่ได้อ่านถึงจุดนี้กลับนิ่งเงียบ

ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหวถามขึ้นว่า “เรื่องพวกนี้ก็ยังไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะปฏิบัติกับเอี้ยก้วยแบบนั้นนี่ครับ?”

“คุณลืมไปหรือเปล่าว่าอึ้งย้งเป็นคนในยุคโบราณ?”

อาจารย์หวังตอบทันที “เอี้ยก้วยกับเซียวเหล่งนึ่งเป็นความสัมพันธ์แบบศิษย์กับอาจารย์ โบราณเขาว่า เป็นครูหนึ่งวัน เสมือนเป็นพ่อแม่กันชั่วชีวิต ความรักระหว่างอาจารย์กับศิษย์ ถ้าเปรียบกับในยุคปัจจุบันก็เหมือนประกาศว่าจะขอแต่งงานกับแม่ตัวเอง พวกคุณคิดว่าจะไม่ถูกสังคมถ่มน้ำลายใส่จนอับอายได้เหรอ? และในฐานะผู้ใหญ่ จะปล่อยให้เด็กเดินต่อไปในเส้นทางแบบนี้ได้เหรอ?”

เมื่อพูดจบ ผู้ที่ตั้งคำถามถึงกับตะลึงงัน

หลายคนใช้มุมมองยุคปัจจุบันมาขบคิด และรู้สึกว่าเอี้ยก้วยไม่ได้ทำอะไรผิด

ที่แท้อึ้งย้งไม่ได้เปลี่ยนไป

เธอเพียงแค่เติบโตขึ้นมาเป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่มีสามี มีครอบครัว มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ

ทุกเรื่องราวในชีวิตต้องผ่านการพิจารณาอย่างถี่ถ้วนและรอบคอบเท่านั้นเอง

ท้ายที่สุดแล้ว ด้วยนิสัยแบบก๊วยเจ๋ง คงเป็นเรื่องยากที่จะจัดการชีวิตให้อยู่ในระเบียบเรียบร้อยได้

ทันใดนั้น

เสียงปรบมือดังขึ้น

นักศึกษาบางคนถึงกับอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความซาบซึ้งว่า

“พวกเราคิดผิดไปเอง อาจารย์หวังวิเคราะห์ได้สุดยอดครับ อึ้งย้งในศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรีอาจไม่น่ารักเหมือนเดิม แต่เธอน่าเคารพอย่างแท้จริง เธอคือภรรยาที่ดีที่สุดของก๊วยเจ๋งผู้ยิ่งใหญ่!”

“ผมเดาว่าพวกคุณยังคงมีคำว่า ‘แต่’ อยู่ในใจ”

อาจารย์หวังกล่าวเสียงเรียบ “แต่ฉากของเซียวเหล่งนึ่งยังเข้าใจไม่ได้ ใช่ไหม?”

“ใช่ครับ/ค่ะ!”

คำตอบดังขึ้นพร้อมเพรียงจากทั้งห้อง

แม้แต่นักศึกษาบางคนที่อ่านหนังสือจนจบแล้ว ก็ยังแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน

บางเรื่องก็ต้องแยกแยะ

นิยายเล่มนี้ดี แต่ฉู่ขวงก็ยังคงเป็นเจ้าแก่จอมเจ้าเล่ห์วันยังค่ำ!

อาจารย์หวังพูดขึ้น “งั้นต่อไปเราจะพูดถึงเรื่องของเซียวเหล่งนึ่ง แต่เรื่องนี้ต้องพูดควบคู่ไปกับเหตุการณ์ที่เอี้ยก้วยเสียแขน และต้องเริ่มต้นจากก๊วยเจ๋งกับอึ้งย้งก่อน เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหัวข้อในชั้นเรียนของเรา นั่นคือในการสร้างสรรค์งานวรรณกรรม เราจะก้าวข้ามตัวเองได้อย่างไร สิ่งที่ฉู่ขวงแสดงออกมาในครั้งนี้ ถือเป็นการก้าวข้ามตัวเองในแบบที่สมควรยกให้อยู่ในระดับตำราเรียนของวงการนี้ด้วยซ้ำไป!”

นักศึกษาทั้งห้องถึงกับตาค้าง!

การที่เซียวเหล่งนึ่งถูกล่วงเกิน เป็นการก้าวข้ามตัวเองในงานสร้างสรรค์ของฉู่ขวงระดับตำราเรียน?

เกินไปหรือเปล่า!

นี่หมายความว่านักเขียนคนอื่นต้องเรียนรู้จากเรื่องนี้ด้วยเหรอ?

นักศึกษาคนหนึ่งพูดกลั้วหัวเราะ “อย่าบอกนะคะว่าที่เซียวเหล่งนึ่งถูกล่วงละเมิด เป็นเพราะก๊วยเจ๋งกับอึ้งย้ง?”

“โอ้? อย่าเพิ่งปฏิเสธไป”

อาจารย์หวังชำเลืองมองนักศึกษาคนนั้น “ในแง่หนึ่ง คำพูดของเธออาจไม่ใช่เรื่องผิดก็ได้”

พรึบๆๆ!

นักศึกษาทั้งห้องถึงกับงุนงง

แบบนี้ยังไม่ผิดได้อีกเหรอ?

……………………………………………