Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 93
สรุปบท ตอนที่ 93 พ่อเพลงหรือพ่อบังเกิดเกล้า: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 93 พ่อเพลงหรือพ่อบังเกิดเกล้า – Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน โดย Internet
บท ตอนที่ 93 พ่อเพลงหรือพ่อบังเกิดเกล้า ของ Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน ในหมวดนิยายการเงิน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ตอนที่ 93 พ่อเพลงหรือพ่อบังเกิดเกล้า
เป็นอีกหนึ่งวันทำงาน
ระหว่างทางไปยังบริษัท หลินเยวียนก็โทรศัพท์หาซุนเย่าหัว “รุ่นพี่ครับ อีกเดี๋ยวผมจะเข้าบริษัท พี่ไปรอผมที่ห้องอัดเสียง หรือจะไปที่แผนกประพันธ์เพลงชั้นสิบก็ได้ครับ”
“ได้”
ซุนเย่าหั่วตอบ
หลังจากวางสาย หลินเยวียนก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกชอบกล คนที่ก่อนหน้านี้เคยช่างจำนรรจา วันนี้กลับพูดน้อยกว่าปกติมาก
ผ่านไปสิบนาที
หลินเยวียนมายังแผนกประพันธ์เพลง ทันใดนั้นก็เห็นซุนเย่าหั่วนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวเล็กหน้าประตู จึงเอ่ยถาม “ซ้อมเพลงไปเป็นยังไงบ้างครับ”
“ฉัน…”
ซุนเย่าหั่วคล้ายกับมีเรื่องอยากพูดแต่ก็ไม่พูดออกมา
หลินเยวียนคิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้ซ้อมมา ขณะที่กำลังจะเอ่ยปลอบ จู่ๆ หน้าประตูก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นมา “อาจารย์เซี่ยนอวี๋อยู่หรือเปล่าครับ”
“มีอะไรเหรอครับ”
หลินเยวียนมองไปยังคนที่ถาม
เขาเป็นผู้ชายสวมแว่นตาท่าทางสุขุม เขายิ้มบางให้กับหลินเยวียน “ผมชื่อเถาหราน คุณคงเป็นอาจารย์เซี่ยนอวี๋ใช่มั้ยครับ ดูอายุน้อยกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก ที่นี่ไม่เหมาะจะพูดคุย พวกเราไปคุยกันที่ร้านกาแฟชั้นบนได้มั้ยครับ”
“แป๊บนึงนะครับ”
หลินเยวียนบอกกับซุนเย่าหั่ว “เดี๋ยวผมมาหานะครับ”
“อืม นายไปทำธุระก่อนเถอะ”
ซุนเย่าหั่วเงยหน้าขึ้น ฝืนเค้นรอยยิ้มออกมา
เถาหรานกวาดตามองซุนเย่าหั่วด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะยิ้มให้หลินเยวียนอีกครั้ง “อาจารย์เซี่ยนอวี๋ เชิญทางนี้”
หลินเยวียนพยักหน้า
อีกฝ่ายพาหลินเยวียนไปยังร้านกาแฟชั้นบน เมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่ายว่าจะเลี้ยงเครื่องดื่ม ก็พลอยให้หลินเยวียนพึงพอใจเป็นอย่างมาก
“ผมแนะนำตัวอีกครั้งก็แล้วกัน”
ผู้ชายท่าทางสง่างามออกตัวพูด “ผมชื่อเถาหราน เป็นผู้จัดการของจินซูอวี่นักร้องในบริษัท ที่มาวันนี้ก็เพราะอยากขอเพลงจากคุณ เพลงกุหลาบแดงที่คุณเขียนช่วงนี้ ซูอวี่ชอบมากครับ”
หลินเยวียนได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ย “ผมยังไม่ได้ปล่อยเพลง”
เถาหรานยิ้ม “อาจารย์เซี่ยนอวี๋ไม่จำเป็นต้องสนใจว่าพวกผมรู้เรื่องเพลงนี้ได้ยังไง ประเด็นสำคัญคือซูอวี่ของเราอยากร่วมงานกับคุณมาก เขายังแอบเป็นแฟนคลับของคุณด้วยนะครับ มักพูดถึงชื่อเสียงของคุณกับผมอยู่บ่อยๆ ครั้งนี้ได้ร่วมงานกับคุณ เขาตั้งหน้าตั้งตารอมากเลยครับ”
“ขอโทษครับ”
หลินเยวียนพูด “เพลงนี้ผมให้คนอื่นไปแล้ว”
ใบหน้าของเถาหรานยังคงประทับรอยยิ้มดังเดิม “เท่าที่ผมรู้ นักร้องที่คุณเลือกในครั้งนี้คือซุนเย่าหั่วใช่มั้ยครับ ซุนเย่าหั่วเพิ่งเดบิวต์ ฐานแฟนคลับไม่ได้ดีมาก พูดตามตรงก็คือทำให้ผลงานที่ยอดเยี่ยมอย่างกุหลาบแดงเสียเปล่า แน่นอนว่าผมได้ถามความเห็นเขาแล้ว เขาบอกว่าพวกคุณยังไม่ได้เซ็นสัญญาอย่างเป็นทางการ เพราะงั้นเรื่องนี้มาคุยกับคุณก็ได้แล้ว…และจินซูอวี่ก็เป็นเป็นนักร้องแถวหน้าที่บริษัทอุ้มชูมาเป็นอย่างดี เพลงเดียวกันให้คนละคนร้อง ผลลัพธ์อาจไม่เหมือนกันเลยนะ เชื่อว่าคุณเข้าใจจุดนี้เป็นอย่างดี”
“นักร้องแถวหน้า?”
หลินเยวียนส่ายหน้า ลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป
อะไรฟระเนี่ย นักร้องแถวหน้าร้องแล้วไม่ดีหรือไง
เถาหรานคิดว่าหลินเยวียนปฏิเสธทันควันเช่นนี้ ก็พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “อาจารย์เซี่ยนอวี๋ คุณมีความต้องการยังไงเสนอมาได้เลยครับ ขอแค่ผมจัดการได้ผมจะตกลงทุกเรื่อง…”
หลินเยวียนยืนกรานหนักแน่น “นักร้องแถวหน้าไม่ได้ครับ”
เถาหรานไม่เข้าใจสารบบความคิดของหลินเยวียน นักประพันธ์เพลงทุกคนชอบร่วมงานกับนักร้องแนวหน้า ทำไมพอเป็นคุณแล้วถึงบอกว่านักร้องแถวหน้าไม่ได้ซะล่ะ
หรือว่าอยากได้ระดับราชาเพลง?
งั้นทำไมยังเลือกซุนเย่าหั่วอยู่อีกล่ะ
เขาพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น “พวกผมสามารถลดรายได้ส่วนแบ่งจากยอดดาวน์โหลดได้ ตามหลักแล้วไม่มีขั้นตอนนี้ แต่เพื่อที่จะรักษาผลประโยชน์ของคุณไว้ พวกผมยินดีถอยให้ อีกอย่างทางพวกเราก็จะโอนเงินให้พวกคุณเป็นการส่วนตัว คุณเรียกราคามาได้ สักสองล้านเป็นไงครับ นี่เป็นการตกลงกันส่วนตัว ไม่ผ่านช่องทางบริษัท!”
พูดง่ายๆ ก็คือ
พวกเขาจะเพิ่มเงินให้!
หลินเยวียนชะงักฝีเท้าลง
อีกฝ่ายผ่อนลมหายใจลง เป็นเพราะราคาจริงด้วย!
ต้องจดเอาไว้ หลังจากนี้ยังมีประโยชน์มากโข
จุดอ่อนของเซี่ยนอวี๋…ความโลภ!
เขาผุดยิ้มอีกครั้ง พูดอย่างได้ใจเต็มเปี่ยม “ตอนนี้พวกเรามาเจรจากันเรื่องรายละเอียดราคากันเถอะครับ อาจารย์เซี่ยนอวี๋เชิญนั่ง”
เมื่อได้ยินหลินเยวียนคุยโทรศัพท์ เถาหรานก็หน้าถอดสีทันที
แต่หลินเยวียนกลับยังไม่หยุด ไม่ได้ปรายตามองเถาหรานด้วยซ้ำ แล้วโทรศัพท์หาจ้าวเจวี๋ย พูดประโยคเดิม “แผนกตรวจสอบมีคนแอบปล่อยเพลงผมให้นักร้องในบริษัทครับ”
จ้าวเจวี๋ยตอบ “ฉันจัดการเอง”
หลินเยวียนวางสาย ก่อนจะเดินไปยังแคชเชียร์
พนักงานเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สิบหยวนค่ะ”
หลินเยวียนพูด “แค่แก้วของผมครับ”
พนักงานเหลือบมองเถาหรานซึ่งแววตาเต็มไปด้วยความเดือดดาล กระแอมครั้งหนึ่ง “หกสิบหยวน…”
‘โหดร้ายมาก’
หลินเยวียนกลอกตาขณะจ่ายเงิน พลางลอบพึมพำในใจ
แต่เขากลับไม่รู้ว่า เพื่อที่จะประจบประแจงเขา เถาหรานได้สั่งกาแฟที่แพงที่สุดของที่นี่
เมื่อกลับไปถึงแผนกประพันธ์เพลง หลินเยวียนก็เห็นซุนเย่าหั่วนั่งอยู่หน้าประตู สีหน้าเศร้าสร้อยคอตก ท่าทางน่า สงสารจับใจ
เขาอดขมวดคิ้วไม่ได้ “ซ้อมเพลงได้แล้วใช่มั้ยครับ”
ซุนเย่าหั่วเงยหน้าขึ้นมองหลินเยวียน ขอบตาแดงระเรื่อ “หา?”
หลินเยวียนพูด “พรุ่งนี้อัดเพลง”
พูดจบ หลินเยวียนก็กลับไปยังที่นั่งของตน
ซุนเย่าหั่วซึ่งนั่งอยู่หน้าประตูตะลึงงันไปหลายวินาที อยู่ๆ น้ำตาก็หลั่งรินออกมา โค้งคำนับต่ำให้แผนกประพันธ์เพลง ก่อนจะเข้าไปหลบในห้องน้ำ
ซุนเย่าหั่วโทรศัพท์หาผู้จัดการ ปาดน้ำตาเอ่ยว่า “เพลงกุหลาบแดง ยังให้ผมร้อง”
“เซี่ยนอวี๋ไม่ได้ตอบตกลงเถาหรานเหรอ?”
“อื้ม”
ผู้จัดการเงียบงันไปสักพัก ก่อนจะพูดว่า “นี่มันพ่อเพลงที่ไหน พ่อบังเกิดเกล้าชัดๆ เลย…”
…………………………………………………….
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
ตอน 837-839 ไม่มีข้อความเลยครับ...