Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 940

ตอนที่ 940 ห้ามมืออาชีพเข้าร่วม (2)

“ฉันวาดเป็นยังไงบ้าง?

“ของฉันสวยกว่าอีก!”

“ฉันวาดได้ดีที่สุด!”

เด็กอายุ 4-5 ขวบมักชอบแข่งขันกันเรื่องแบบนี้ ทุกคนมีท่าทีภาคภูมิใจกับผลงานของตนเอง ความมั่นใจในตนเองสูงทะลุปรอท

ขณะเดียวกัน

หลินเยวียนเริ่มควบคุมชั้นเรียนได้แล้ว!

…

ด้านนอกห้องเรียน ครูใหญ่โรงเรียนที่แอบดูอยู่ถึงกับประหลาดใจ

เด็กๆ ไม่ซนแล้วหรือ?

เธอยิ้มออกมา “ไม่คิดเลยว่าอาจารย์เซี่ยนอวี๋จะวาดรูปได้ด้วย เด็กๆ พอได้เรียนวาดรูปแล้วก็ดูว่าง่ายขึ้นเยอะเลยค่ะ”

แน่นอน

เพราะนั่นเป็นเพียงลายเส้นง่ายๆ เธอจึงไม่ได้ตกใจมากนัก

ผู้ใหญ่ถ้าหัดสักหน่อย ก็สามารถวาดภาพวาดลายเส้นแบบง่ายๆ ที่เหมาะกับเด็กเล็กออกมาได้ดีเช่นกัน

แต่ถงซูเหวินกลับหัวเราะ “อาจารย์เซี่ยนอวี๋มีงานเสริมเป็นนักเขียนบทหนังกับนักออกแบบเกม เขาวาดรูปได้ก็ไม่แปลกหรอกครับ แถมเขาเป็นเพื่อนสนิทกับอิ่งจืออย่างที่เขาพูดไว้ แค่เรียนรู้นิดหน่อยจากอีกฝ่ายก็สามารถทำได้ถึงระดับนี้แล้ว”

“ระดับนี้ไม่ใช่เล่นๆ แล้วนะคะ!”

ครูใหญ่ประเมิน “อย่างน้อยก็ดีกว่าครูศิลปะของโรงเรียนเราอีก”

ถงซูเหวินพยักหน้า

อันที่จริงสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ

ภายใต้การชี้แนะของหลินเยวียน เด็กๆ สามารถวาดตามได้อย่างยอดเยี่ยม!

ถ้าเด็กๆ วาดออกมาแย่ บรรยากาศห้องเรียนก็คงไม่ดีถึงขนาดนี้

เป็นเพราะพวกเขาสามารถวาดปลาทองตัวน้อยตามหลินเยวียนได้จริงๆ ส่งผลให้เด็กๆ รู้สึกสนุกและภาคภูมิใจ บรรยากาศในห้องเรียนจึงคึกคักขึ้นมาเช่นนี้

น่าสนใจจริงๆ !

เมื่อคืนออกแบบเกม

วันนี้สอนเด็กวาดรูป

อาจารย์เซี่ยนอวี๋ดูเหมือนจะมีความสามารถเยอะกว่าที่คิด มิน่าล่ะถึงทำได้หลายอาชีพขนาดนี้ ดูเหมือนว่ารายการนี้จะต้องขุดค้น ทักษะสารพัดอย่างของอาจารย์เซี่ยนอวี๋ออกมาให้มากกว่านี้แล้ว!

รายการวาไรตีมีสองแนวทางหลัก

แนวทางแรกคือโชว์ความเทพ โดยใช้ทักษะเหนือชั้น ทำให้ผู้คนทึ่ง

อีกแนวทางหนึ่งคือโชว์ความพัง ให้แขกรับเชิญเจออุปสรรคและโดนทีมงานแกล้งจนไปไม่เป็น เพื่อให้เห็นถึงความเป็นธรรมชาติและติดดินของพวกเขา

แต่เดิมถงซูเหวินคิดว่าจะได้เห็นหลินเยวียนเจอปัญหาในโรงเรียนอนุบาล และสร้างความตลกจากการที่เขารับมือกับเด็กๆ ไม่ไหว

แต่ผลปรากฏว่าในคาบแรกนั้น เซี่ยนอวี๋รับมือได้สำเร็จ แถมยังทำได้ดีกว่าครูอนุบาลทั่วไปอีกด้วย?

นี่มันเหนือความคาดหมายของถงซูเหวินไปมาก!

แน่นอนว่าผลลัพธ์ของรายการในแนวทางนี้ก็ยอดเยี่ยมเช่นเดียวกัน ถึงขั้นที่จะสนุกกว่าการดูเขาทำพลาดเสียอีก!

เนื่องจากในขณะนี้ สมาชิกคนอื่นๆ ของราชวงศ์ปลาน่าจะกำลังลำบากกับภารกิจของตัวเองกันอยู่ เมื่อเทียบกันแล้ว สถานการณ์ของเซี่ยนอวี๋จึงช่วยสร้างความแปลกใหม่ให้กับรายการ

แต่ถึงกระนั้น

นี่เพิ่งแค่คาบแรกเท่านั้น

ใครที่เคยดูแลเด็กมาก่อนย่อมเข้าใจดีว่า ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือกับเด็กๆ

ต้องรอดูว่าเซี่ยนอวี๋จะเอาตัวรอดได้อย่างไร ถงซูเหวินหันไปถามครูใหญ่โรงเรียน

“คาบต่อไปคือคาบอะไรหรือครับ”

“เล่นค่ะ”

“หา?”

“โรงเรียนอนุบาล ก็คือการเล่นนั่นแหละค่ะ”

“แล้วรายละเอียดล่ะครับ?”

“เล่นกลางแจ้ง”

…

คาบที่สองเป็นช่วงเวลาของการออกไปเล่นกลางแจ้ง

คุณครูต้องพาเด็กๆ ออกไปเล่นเกม

แม้จะเรียกว่ากลางแจ้ง

แต่ก็ยังอยู่ภายในสนามเด็กเล่นของโรงเรียน

หลินเยวียนพาเด็กๆ ไปยังสนาม เด็กๆ ก็เริ่มวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน

“เด็กๆ อย่าวิ่งซนกันสิ!”

เด็กๆ ซุกซนเป็นเรื่องธรรมชาติ

แม้ว่าหลินเยวียนจะควบคุมคาบแรกได้

แต่เมื่อถึงคาบที่สอง เด็กๆ ก็เผยตัวตนที่แท้จริง แต่ละคนคึกคักและร่าเริงอย่างเต็มที่ บางคนถึงกับเริ่มเล่นมวยปล้ำกันแล้ว

“ระวังหน่อย!”

“นี่!”

“ฉลามใหญ่ ทำไมดึงเปียของเด็กผู้หญิงล่ะ!”

“คุณครู ผมไม่ได้ชื่อฉลามตัวใหญ่ ผมชื่อหม่าเสี่ยวเที่ยว!”

หลินเยวียนคิดในใจ เด็กคนนี้กระโดดโลดเต้น[1]สมชื่อจริงๆ

เขารู้สึกเหมือนตนเองเป็นแม่ที่ต้องคอยตามบ่นเด็กๆ

“งั้นหม่าเสี่ยวเที่ยว เธอช่วยพาเพื่อนๆ เล่นเกมได้ไหม?”

“ไม่อยากเล่นเกม”

หม่าเสี่ยวเที่ยวส่ายหน้า “มีแต่เกมเดิมๆ”

“เช่น?”

“เล่นขายของ!”

“ปาหิมะ!”

“ซ่อนแอบ!”

“อินทรีจับลูกเจี๊ยบ!”

เด็กๆ ช่วยกันตะโกนออกมา เกมที่พวกเขาเล่นมีเยอะจริงๆ แต่ดูเหมือนว่าทุกคนเริ่มเบื่อแล้ว ไม่มีความกระตือรือร้นที่จะมีส่วนร่วมเอาเสียเลย

แบบนี้ไม่ดีแน่

หลินเยวียนต้องทำงานเพื่อรับค่าจ้าง!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน