Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 941

ตอนที่ 941 เพลงเด็กแต่งสด

ระหว่างทุกคาบเรียนจะมีช่วงพักเบรก

ในช่วงพักเบรกนี้เองหลินเยวียนดื่มน้ำไปครึ่งขวด

แม้ว่าภายนอกเขาจะดูเหมือนสามารถรับมือกับสถานการณ์ได้อย่างคล่องแคล่ว

แต่ความจริงแล้วการดูแลเด็กๆ นั้นเหนื่อยมาก เพราะต้องคอยพูดคุยและปฏิสัมพันธ์กับพวกเขาตลอดเวลา

หลังจากผ่านไปสองคาบเรียน แม้แต่หลินเยวียนเองก็รู้สึกคอแห้งและกระหายน้ำ

ถึงแม้ว่าตอนนี้เด็กๆ จะเริ่มเชื่อฟังเขาแล้วก็ตาม

ถ้าหากเขาไม่สามารถทำให้เด็กๆ ชอบในตัวครูคนใหม่ได้ตั้งแต่สองคาบแรก น่ากลัวว่างานนี้คงจะเหนื่อยกว่านี้อีกแน่

แต่ช่วงพักเบรกมีเพียงแค่ 10 นาที

ดูเหมือนว่าเด็กๆ จะมีพลังงานที่ไม่มีวันหมด

ทั้งที่กิจกรรมกลางแจ้งก่อนหน้านี้จะทำให้เด็กๆ อย่าง หม่าเสี่ยวเที่ยวและเพื่อนๆ เหนื่อยแล้ว ทว่าเมื่อเริ่มคาบเรียนที่สาม ทุกคนก็กลับมาสดชื่นและกระปรี้กระเปร่าอีกครั้ง!

ที่น่าสังเกตคือ…

สถานการณ์ตอนนี้แตกต่างจากสองคาบแรกโดยสิ้นเชิง

ในสองคาบแรก

หลินเยวียนต้องเสียแรงพูดไปมากมาย ถึงขั้นต้องอาศัยอิทธิพลของนักเรียนอย่างหม่าเสี่ยวเที่ยว เพื่อควบคุมระเบียบในห้องเรียน

แต่ในคาบที่สามนี้

เสียงกริ่งเริ่มคาบเรียนเพิ่งดังขึ้น เด็กๆ ทุกคนก็รีบกลับมานั่งประจำที่อย่างเรียบร้อย

สีหน้าเผยความเชื่อฟังและตั้งใจเต็มที่

แถมแววตาที่มองคุณครูเซี่ยนอวี๋ยังเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง

ครูคนใหม่คนนี้สอนสนุกมาก!

พวกเขาได้เรียนรู้วิธีวาดปลาทองตัวเล็กๆ

ได้เรียนรู้เพลงใหม่ และยังได้เล่นเกมใหม่อีกด้วย!

ทั้งหมดนี้ทำให้เด็กๆ สนุกจนลืมเวลา

นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมในคาบที่สาม ทุกคนถึงกลายเป็นเด็กดีเช่นนี้

พวกเขารู้สึกตื่นเต้นและเฝ้ารอให้คาบเรียนเริ่มโดยเร็ว

แม้แต่ช่วงเวลาพักเบรกที่พวกเขามักจะหลงใหล ก็ไม่ได้สนใจอีกต่อไป

ถึงขั้นที่

แม้แต่หม่าเสี่ยวเที่ยวที่ปกติชอบเล่นซน ตอนนี้ก็นั่งเรียบร้อย แต่ปากของเขาก็ยังหยุดพูดไม่ได้

“คุณครูเซี่ยนอวี๋ คาบนี้เราจะเล่นอะไรกันดี”

“แล้วเด็กๆ อยากเล่นอะไรกันล่ะ”

หลินเยวียนรู้อยู่แล้วว่าคาบนี้เป็นคาบเรียนดนตรี แต่เขาเริ่มเข้าใจเทคนิคการสอน จึงเลือกที่จะตอบสนองต่อคำถามของเด็กๆ และค่อยๆ นำบทเรียนเข้าสู่หัวข้ออย่างเป็นธรรมชาติ

เด็กๆ คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพร้อมใจกันตะโกนออกมา “วาดรูป!”

หลินเยวียนพยักหน้า “ได้สิ เดี๋ยวครูจะวาดสัตว์ตัวหนึ่งบนกระดาน เด็กๆ ลองทายดูสิว่าคือตัวอะไร”

ระหว่างที่พูด

เขาก็เริ่มวาดรูปเสือสองตัวในเวอร์ชันการ์ตูนน่ารักๆ บนกระดานดำ

“เสือ!”

เด็กๆ ตอบกลับพร้อมกันอย่างเซ็งแซ่

หลินเยวียนถามต่อ “ใช่แล้ว สังเกตเห็นไหมว่าเสือสองตัวนี้มีอะไรที่ไม่เหมือนกับเสือปกติ?”

ไม่เหมือนกัน?

เด็กๆ หยุดดูภาพบนกระดานอย่างตั้งใจ

จู่ๆ หม่าเสี่ยวเที่ยวก็ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น “เสือตัวซ้ายไม่มีหู!”

เด็กผู้หญิงที่นั่งข้างหม่าเสี่ยวเที่ยวพลันพูดเสริม “เสือตัวขวาไม่มีหาง!”

“สังเกตได้ละเอียดมาก”

หลินเยวียนชมเด็กๆ ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อพร้อมรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น ครูจะเอาเสือสองตัวนี้มาแต่งเป็นเพลงดีไหม? เพลงนี้จะชื่อว่า ‘เสือสองตัว’”

“แต่งเพลงได้ด้วยเหรอ?”

เด็กๆ เริ่มตื่นเต้น “คุณครูรีบแต่งเลย!”

หลินเยวียนทำท่าครุ่นคิดอยู่ไม่กี่วินาที ก่อนจะร้องออกมาด้วยเสียงสดใส ชัดเจนว่า

“เสือสองตัวเสือสองตัววิ่งเร็วไว ตัวหนึ่งไม่มีหู ตัวหนึ่งไม่มีหาง ช่างแปลกเหลือหลาย ช่างแปลกเหลือหลาย”

ยังคงเป็นเพลงเด็ก

มีเนื้อเพลงไม่กี่ประโยค

เด็กๆ มองภาพวาดบนกระดานพลางฟังเพลงที่หลินเยวียนร้อง ไม่ทันไรพวกเขาก็ร้องตามได้!

“คุณครูเก่งจังเลย!”

“เด็กๆ ก็เก่งเหมือนกัน เพราะครูได้ยินว่ามีคนร้องตามได้แล้วนะ เสี่ยวชิงลองร้องให้เพื่อนๆ ฟังดูสิ”

เสี่ยวชิงคือชื่อเด็กคนหนึ่ง หลินเยวียนใช้เวลาสองคาบเรียนจำชื่อเด็กๆ ได้หลายคนแล้ว

เมื่อได้ยินหลินเยวียนเรียกชื่อ เสี่ยวชิงลุกขึ้นอย่างดีใจ แล้วร้องเพลงออกมาทันที

เด็กคนอื่นๆ ไม่ยอมแพ้ พากันร้องตามไปด้วย ผลปรากฏว่าทั้งห้องกลายเป็นการร้องเพลงประสานเสียงของเด็กๆ อย่างสนุกสนาน!

“สนุกไหม?”

“สนุกมาก!”

“งั้นครูจะร้องเพลงที่สนุกกว่านี้ให้ฟังอีกเพลงดีไหม?”

“ดีค่า/ครับ!”

คาบเรียนดนตรีนี้แปลกใหม่สำหรับเด็กๆ

หลินเยวียนร้องด้วยเสียงร่าเริงว่า “ฉันมีเจ้าลาตัวน้อยตัวหนึ่ง ฉันไม่เคยขี่มันเลย วันหนึ่งเกิดอยากลอง เลยขี่ไปที่ตลาด ในมือถือแส้หนังเล็กๆ กำลังย่ามใจ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โครม ฉันล้มจนตัวเลอะโคลน!”

ถึงประโยคสุดท้าย หลินเยวียนตั้งใจเปลี่ยนเสียงเป็นตลกๆ

“ฮ่าๆๆๆ !”

เด็กๆ หัวเราะกันยกใหญ่

หม่าเสี่ยวเที่ยวอยากแสดงท่าทางออกมาทันที พลางทำหน้าทะเล้นพูดว่า “คุณครูเซี่ยนอวี๋ล้มหงายก้นกระแทกพื้นเลยใช่ไหมฮะ!”

หลินเยวียนแกล้งจ้องเขม็ง

“เธอร้องได้หรือเปล่าถึงได้หัวเราะขนาดนี้?”

หม่าเสี่ยวเที่ยวไม่ยอมแพ้

“ร้องได้สิ ง่ายจะตาย! ฉันมีเจ้าลาตัวน้อยตัวหนึ่ง ไม่เคยขี่มันเลย…”

เขาร้องได้จริงๆ

แถมยังพานให้ทั้งห้องลุกขึ้นมาร้องพร้อมกันอีกครั้ง กลายเป็นการประสานเสียงรอบที่สอง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน