Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 942

ตอนที่ 942 หากพวกเรากำลังสบายจงปรบมือพลัน (1)

ในที่สุด

คาบเรียนวิชาดนตรีก็สิ้นสุดลง

หลินเยวียนรู้สึกกระหายน้ำจนแทบทนไม่ไหว

อึกๆๆๆๆๆ

เขาดื่มน้ำที่เหลือครึ่งขวดจนหมด

ตอนนั้นเอง

ครูใหญ่ของโรงเรียนก็ปรากฏตัว “เตรียมทานอาหารกลางวันได้แล้วครับ”

โรงเรียนอนุบาลเป่ยไห่แห่งนี้มีหน้าที่รับผิดชอบจัดอาหารกลางวันให้กับเด็กๆ

ส่วนอาหารของหลินเยวียนก็เป็นมื้ออาหารธรรมดาๆ ในโรงเรียนเช่นกัน

ในเวลานี้

เด็กๆ ดูเหมือนจะไม่วุ่นวายเหมือนตอนแรกแล้ว

ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เด็กๆ ก็พยายามทำตามคำสั่ง อย่างน้อยก็ไม่ถึงขั้นเล่นซนหรือแกล้งกันอีก

เช่นตอนทำกิจกรรมหลังอาหารกลางวัน

หลินเยวียนพาเด็กๆ ทบทวนบทเพลงจากคาบดนตรี

เด็กๆ ทั้งกลุ่มก็ร้องเพลงอย่างสนุกสนานกันในสนามเด็กเล่น

ขณะเดียวกัน

สมาชิกคนอื่นๆ ของราชวงศ์ปลาก็กำลังยุ่งอยู่กับงานของตนเอง

เพียงแต่เมื่อเทียบกับหลินเยวียนที่จัดการทุกอย่างได้สบายๆ วันเวลาของคนอื่นดูเหมือนจะไม่ได้ราบรื่นนัก

…

เจียงขุยในชุดแม่บ้านพร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาดเต็มมือ กำลังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“เฮ้อ!”

“ตอนเช้าก็เพิ่งทำความสะอาดบ้านไปสองหลังเองไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนบ่ายยังมีอีกบ้านล่ะ?”

“ยังมีอีกเหรอ!”

“อาคาร 7 เลขที่ 1102 อยู่ไหนเนี่ย”

“ฉันเดินวนในโครงการนี้ตั้งสามรอบแล้วนะ!”

“หาที่นี่เหนื่อยยิ่งกว่าทำความสะอาดซะอีก!”

ข้างๆ มีทีมงานที่ติดตามมาด้วยหัวเราะแล้วถามว่า

“คุณเป็นโรคหลงทิศทางหรือเปล่า?”

เจียงขุยรีบปฏิเสธรัวในทันใด “เปล่านะ ไม่ได้เป็นสักหน่อย อย่าพูดมั่วสิ!”

ก็ได้… เธอเป็นจริงๆ

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเจียงขุยก็ดังขึ้น

เป็นจ้าวอิ๋งเก้อโทรมา

แต่เมื่อเธอรับสาย ก็ได้ยินเสียงเต็มไปด้วยความโมโหดังขึ้นทันที…

…

บนถนนสายหนึ่ง

เจ้าอิ๋งเก้อ สวมชุดสีส้มของพนักงานทำความสะอาดถนน กำโทรศัพท์แน่นด้วยความโกรธ

“เจียงขุย!”

“ฉันถูกเธอทำให้ลำบากแทบแย่เลย!”

“เธอรู้ไหมว่าฉันลำบากแค่ไหน!”

“ฉันต้องกวาดถนน แต่หัวหน้าบอกว่าถ้ามีขยะบนถนนแม้แต่นิดเดียวก็จะหักเงินฉัน!”

“นี่มันเป็นความผิดฉันเหรอ?”

“ที่นี่มันถนนใหญ่เลยนะ!”

“แค่แป๊บเดียวก็มีขยะกับฝุ่นเต็มไปหมดแล้ว!”

เจ้าอิ๋งเก้อ เหงื่อท่วมตัว

เส้นผมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อจนแนบใบหน้า

ตอนนี้เป็นเดือนกรกฎาคม

อากาศร้อนจัด

ยังไม่รวมถึงรถที่แล่นไปมาบนถนน

ทุกครั้งที่เธอกวาดถนนต้องคอยระแวดระวัง หันซ้ายหันขวาอย่างหวาดผวา ด้วยกลัวว่ารถคันไหนจะมองไม่เห็นเธอ!

…

หน้าตึกสูงแห่งหนึ่ง

บนราวเหล็กที่ถูกยกขึ้นสูง

เฉินจื้ออวี่กำลังตัวสั่นพลางเช็ดกระจกไปด้วย

“ผมกลัวความสูงนิดหน่อย…”

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ อย่าแกว่งสิ!”

“ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว เริ่มจะเวียนหัว!”

“ให้ตายเถอะ! ซุนเย่าหั่ว ฉันสาปให้นายไม่มีข้าวกินตอนเที่ยง!”

“รู้แบบนี้ไม่น่าไปสลับงานกับเขาเลย ส่งพัสดุก็ดีกว่านี้อีก!”

“อ๊าาา!”

“ตัวฉันก็เปลี่ยนโลกนี้ได้ เปลี่ยนตัวเองได้…”

เฉินจื้ออวี่ต้องทำงานบนที่สูง

งานแบบนี้น่ากลัวกว่ากวาดถนนเสียอีก

ในวินาทีนั้น เฉินจื้ออวี่เสียใจจนอยากร้องไห้ ได้แต่ร้องเพลงเสียงดังไปพลาง ทำงานไปพลาง เพื่อขับไล่ความกลัวในใจ

…

ในตรอกแห่งหนึ่ง

ซุนเย่าหั่วกำลังแบกกล่องใหญ่เตรียมขึ้นตึก

“หนักมาก!”

“นี่มันเก้าอี้ที่ออกแบบตามหลักสรีรศาสตร์ น้ำหนักไม่เหมือนเก้าอี้ธรรมดาเลย”

“หืม?”

“ลิฟต์ล่ะ?”

“ในคอนโดไม่มีลิฟต์ในเหรอ?”

“พวกคุณช่วยดูให้หน่อยว่ามีลิฟต์ตรงไหนไหม?”

ทีมงานหัวเราะพร้อมตอบว่า “คอนโดนี้ไม่มีลิฟต์ครับ มีทั้งหมดแค่หกชั้น”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน