Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 989

ตอนที่ 989-2 ถึงเวลาที่จะได้พบกับปาฏิหาริย์ (2)

บนเวทีงานฉลองเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ

ถังเจิ้งนั่งอยู่หน้าโต๊ะกระจกด้วยท่าทางออกจะตื่นเต้นเล็กน้อย

เขาสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา

“สวัสดีครับผู้ชมทุกท่าน ผมชื่อถังเจิ้ง เป็นนักมายากลระยะใกล้ครับ ที่เรียกว่ามายากลระยะใกล้ ก็คือการแสดงมายากลในระยะประชิด ซึ่งผมเชื่อว่าหลายท่านยังไม่เคยดูโชว์ที่ใกล้ขนาดนี้แน่เลยใช่ไหมครับ?”

เมื่อเสียงของเขาจบลง

ผู้ชมก็อดประหลาดใจไม่ได้

เพราะกล้องถ่ายทอดสดจับภาพได้ใกล้เหลือเกิน ใกล้ระดับสองเมตรกว่าๆ เท่านั้นเอง

นั่นแตกต่างจากมายากลบนเวทีงานฉลองเทศกาลฤดูใบไม้ผลิในภาพจำของผู้ชม ซึ่งล้วนแต่แสดงในระยะไกล

ไม่ว่าจะเป็นการเสกนกพิราบ

หรือแสดงมายากลสับเปลี่ยนคน

แววตาของผู้ชมเริ่มเปี่ยมไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ด้านล่างเริ่มมีเสียงกระซิบพูดคุยกันเบาๆ “อยู่ใกล้ขนาดนี้ เขาไม่กลัวพลาดหรือไงนะ?”

“ทุกท่านลองดูครับ บนโต๊ะนี้มีเหรียญอยู่หนึ่งเหรียญ”

ถังเจิ้งสังเกตเห็นบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงไป ในใจของเขาก็เริ่มคลายความตึงเครียดลง “และตรงนี้ มีแก้วอยู่สองใบ”

ใบหนึ่งเป็นแก้วใบใหญ่ อีกใบคือแก้วใบเล็ก ถังเจิ้งยิ้มพลางพูดว่า “แบบนี้เหรียญก็น่าจะใส่เข้าไปในแก้วใบเล็กไม่ได้สินะครับ?”

เป้ยจื้อรู้สึกสับสน “คุณหมายความว่าจะใส่เหรียญลงในแก้วเล็กใบนี้จริงๆ เหรอ?”

ถังเจิ้งพยักหน้าพลางยิ้ม

“ขออนุญาตให้อาจารย์เป้ยจื้อช่วยทำสัญลักษณ์บนเหรียญหน่อยได้ไหมครับ จะได้ไม่มีใครสงสัยว่าผมแอบสลับเหรียญ”

เขาจึงเขียนคำว่า ‘ปลา’ ลงบนเหรียญ

ผู้ชมพากันยิ้มด้วยความเข้าใจทันที ความหมายของคำนี้เรียกได้ว่า ไม่ต้องอธิบายก็รู้กันอยู่แล้ว

ถังเจิ้งใช้มือขวาหยิบเหรียญไว้ในมือและห่างจากแก้ว “ในวงการมายากลมีแนวคิดหนึ่งที่เราเรียกว่าปรากฏการณ์การเบี่ยงเบนความสนใจ ตอนนี้ผมจะทำการย้ายเหรียญในมือนี้เข้าไปในแก้วเล็ก ถ้าผมทำสำเร็จ ขอแค่เสียงปรบมือห้าวินาทีจากทุกท่าน ได้ไหมครับ?”

เป้ยจื้อยังคงสงสัย “ถ้าทำได้จริง พวกเราก็ยินดีปรบมือให้อยู่แล้วครับ!”

ถังเจิ้งจ้องมองผู้ชม “ลืมตาให้กว้างจ้องมองให้ดีเลยนะครับ ต่อไปนี้คือช่วงเวลาที่ทุกท่านจะได้พบกับปาฏิหาริย์!”

ให้ตายสิ!

บทพูดนี่เท่ไม่เบาเลย

มีความรู้สึกเหมือนพวก ‘ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว’ ของยอดนักสืบฉู่อวี๋อยู่หน่อยๆ

แต่สิ่งที่ทำให้ผู้ชมในสถานที่ถึงกับอ้าปากค้างไม่ใช่เพียงบทพูดเท่ๆ หรอก เพราะทันทีที่ถังเจิ้งกำมือขวาแน่น จู่ๆ ก็มีเสียงแกร็กดังขึ้น เสียงเหรียญหล่นลงไปในแก้วที่คว่ำอยู่!

ในภาพซูมใกล้จนเห็นได้ชัดเจน เหรียญนั้นมีตัวอักษรเขียนไว้ว่า

‘ปลา’

เป้ยจื้อสะดุ้งโหยง “นี่มันเหรียญที่ฉันเพิ่งเขียนตัวหนังสือลงไปเมื่อกี้เลยนี่!”

เหรียญวิเศษหรือไงเนี่ย!?

ทำไมดูเหมือนถูกย้ายจากที่หนึ่งไปอีกที่อย่างไร้ร่องรอยแบบนั้นล่ะ!?

ผู้ชมในห้องส่งต่างปรบมือกันเกรียวกราวด้วยความตะลึง!

ถังเจิ้งยิ้มพลางกล่าวว่า “นับถอยหลังห้าวินาทีครับ ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง ขอบคุณทุกท่านครับ!”

…

ขณะเดียวกัน

ผู้ชมหน้าจอจำนวนมากต่างตะลึงตาค้าง!

‘ทำได้ยังไงเนี่ย? มือของเขาก็อยู่ห่างจากแก้วตั้งเยอะ!’

‘นี่มันคือการได้พบกับปาฏิหาริย์ของจริง!’

‘ไม่น่าเชื่อเลย!’

‘กล้องก็ถ่ายใกล้ขนาดนั้นแล้ว ยังมองไม่เห็นว่าเขาทำยังไง!’

‘ก็เพราะกล้องมันใกล้นั่นแหละถึงได้เจ๋ง อยู่ต่อหน้าต่อตาทุกคน ยังสามารถทำได้แบบเนียนขนาดนี้!’

‘แต่ถ้าพูดถึงความตื่นตาตื่นใจ ยังรู้สึกว่าขาดอะไรไปหน่อยนะ’

‘แค่นี้ยังไม่ตื่นตาอีกเหรอ?’

‘พวกที่รู้สึกตื่นตาตื่นใจ ก็อาจเป็นคนที่ดูมายากลไม่เยอะ ผมเคยดูมายากลที่เจ๋งกว่านี้อีก’

‘งั้นเหรอ?’

‘เขายังไม่ลงจากเวทีเลยนะ หรือว่าจะมีต่อ?’

‘น่าจะมีอีกแหละ พอเห็นแบบนี้ยิ่งทำให้รอต่อไม่ไหวแล้ว คนนี้พูดเก่งด้วย ประโยคที่ว่าต่อไปคือช่วงเวลาที่จะได้พบกับปาฏิหาริย์นั่นก็เท่ดีเหมือนกัน!’

…

ท่ามกลางความคาดหวังของผู้ชม

ถังเจิ้งก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ เพราะเขายังมีมายากลใหม่เตรียมไว้

“อาจจะมีคนพูดว่า มายากลเมื่อกี้ก็ไม่ได้วิเศษอะไรมากหรอก นักมายากลคนอื่นก็ทำได้ งั้นผมจะเล่นมายากลที่นักมายากลคนอื่นทำไม่ได้ให้ชมแล้วกันครับ ทุกคนเห็นไข่พวกนี้ไหม?”

ถังเจิ้งหยิบไข่มาหนึ่งกอง

เป้ยจื้อหัวเราะพลางถาม “ดิบหรือสุกน่ะ?”

ถังเจิ้งยักไหล่ “ถ้าอย่างนั้นให้คุณเลือกเองเลยครับ”

เป้ยจื้อหยิบไข่ออกมาหนึ่งฟองอย่างไม่ลังเล

ถังเจิ้งยิ้ม “งั้นเราจะใช้แก้วใสครอบไข่ฟองนี้ไว้ จากนั้นจึงหยิบเหรียญของเราขึ้นมา…”

เหรียญที่มีคำว่า ‘ปลา’ อยู่บนนั้น!

เป้ยจื้อดูเหมือนจะมีความผูกพันบางอย่างกับเหรียญนี้ “คุณกำลังจะทำอะไร”

ถังเจิ้งมองไข่ในมือแล้วพูดขึ้น “ผมเห็นความสงสัยในแววตาของคุณ และผมมั่นใจว่า สิ่งที่คุณและผู้ชมกำลังคิดอยู่คือเรื่องเดียวกัน ผมจะใส่เหรียญนี้เข้าไปในไข่ฟองนี้ครับ”

เป้ยจื้ออุทานลั่น “เป็นไปไม่ได้!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน