Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 993
ตอนที่ 993 ค่ำคืนนี้มิอาจลืมเลือน (2)
หน้าจอโทรทัศน์
ผู้ชมจำนวนมากหัวเราะกันจนท้องแข็ง!
“ฮ่าๆๆๆๆ ขำจะตายอยู่แล้ว! กระทืบขนาดนี้ เป็นใครก็ต้องชาอยู่แล้ว! ฝีมือต่งวั่งไม่มีตกเลยสักนิด!”
“ขาปกติดีแท้ๆ ดันโดนต้มตุ๋นจนขาเป๋ไปแล้ว!”
“โจวฝานนี่ ก่อนหน้านี้ไม่รู้เลยนะว่าเขาจะซื่อบื้อขนาดนี้!”
“เมื่อก่อนต่งวั่งเล่นบทคนซื่อตลอดเลยนี่นา!”
“อยู่ๆ มาเล่นบทจอมต้มตุ๋นแบบนี้ ขำจนท้องแข็ง!”
“อ๊ากกกกกกก!”
“ผมชอบต่งวั่งมาก!”
“อย่าแบนเขาอีกเลยได้ไหม มีเขาแล้งงานฉลองเทศกาลฤดูใบไม้ผลิถึงจะสนุก!”
กลับมาแล้ว!
บรรยากาศความสนุกที่ต่งวั่งเคยมอบให้ผู้ชมเมื่อตอนที่ยังขึ้นเวทีงานฉลองเทศกาลฤดูใบไม้ผลิกลับมาอีกครั้ง!
ท่ามกลางเสียงหัวเราะ
ผู้ชมต่างรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างที่สุด!
และสิ่งที่ทำให้ทุกคนเซอร์ไพรส์ยิ่งกว่าก็คือ การกลับมาครั้งนี้ของต่งวั่ง เป็นการก้าวข้ามขีดจำกัดของเขาเอง!
เมื่อก่อนละครสั้นที่เขาเล่น มักมีภาพลักษณ์ของคนซื่อ
แต่ครั้งนี้
เขากลับมารับบทเป็นจอมต้มตุ๋นแบบเต็มตัว ภาพลักษณ์ข้ามขั้วอย่างสิ้นเชิง ความตลกพุ่งทะลุขีดจำกัดกว่าเดิม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฉากที่เขาพบว่าโจวฝานพกเงินมาไม่พอ จึงหันไปจ้องหน้าหนีอวิ้นผู้เป็นภรรยาพร้อมกับพูดประโยคสุดคลาสสิกออกมา “จักรยาน!? จะเอาจักรยานไปทำไม แม่เจ้าประคุณรุนช่อง! จะเอาจักรยานไปเพื่ออะไร้!?”
ครั้งนี้ผู้ชมถึงกับขำจนมึนหัวไปหมด!
“ทำไมรู้สึกว่าทุกประโยคในละครสั้นเรื่องนี้ถึงเป็นประโยคคลาสสิกไปหมดเลย!?”
“จบกันๆ ! อาจารย์ต่งวั่งเปลี่ยนไป กลายเป็นสายฮาสุดโต่งไปแล้ว”
“เมื่อก่อนเขาไม่ได้เล่นแนวนี้เลยนี่!”
“ไม่ว่าจะแนวไหน แค่ขำก็พอแล้วไหม!”
“สุดยอดไปเลย!”
“ละครสั้นเรื่องนี้สุดยอดจริงๆ !”
“พูดให้ชัดกว่านั้นคือ งานฉลองเทศกาลฤดูใบไม้ผลิของฉินโจวทั้งงานน่ะยอดเยี่ยมมาก!”
“อยากได้สเปเชียลเอฟเฟ็กต์ก็มี อยากได้เวทีอลังการก็มี อยากได้ความซึ้งก็มี อยากได้ความแปลกใหม่ก็มี หรือแม้แต่บรรยากาศดั้งเดิมของงานฉลองเทศกาลฤดูใบไม้ผลิยุคก่อน ที่เต็มไปด้วยความทรงจำและความรู้สึก ฉินโจวก็จัดมาให้ครบ!”
“ขำจนหน้าชาแล้ว!”
“ถึงแม้สไตล์ของเรื่องขายไม้เท้ากับกินบะหมี่จะต่างกัน แต่จุดขำของแต่ละเรื่องก็เจ๋งไปคนละแบบ!”
“ขำจนปวดท้องเลย!”
…
ในที่สุด
ละครสั้นก็ดำเนินมาถึงช่วงสุดท้าย
ต่งวั่งเข็นจักรยานแล้วหันไปยิ้มให้ผู้ชม ก่อนพูดประโยคสุดท้าย
“หาคนที่ขาไม่ดีสักคน แล้วเราเอาจักรยานขายให้เขาดีกว่า!”
ฮ่า!
ประโยคสุดท้ายนี้
ครั้งนี้ ไม่ได้เพียงเสียงหัวเราะ
ยังมีเสียงปรบมือที่ดังสนั่น เสียงกู่ร้องด้วยความตื่นเต้น บรรยากาศในสตูดิโอพลุ่งพล่านเต็มที่!
ต่งวั่งยังคงยิ้มกว้างขณะเดินลงจากเวที แต่ที่หัวตาของเขา กลับมีหยดน้ำตาใสเอ่อขึ้นมา
กลับมาแล้ว!
เวทีที่เขาเคยคิดว่า เขาจะไม่มีวันได้กลับมาอีก ในที่สุดเขาก็ได้กลับมาแล้ว!
ในใจเขาพลันนึกถึงชายหนุ่มผู้หนึ่งอย่างอดไม่ได้ ‘ไม่ต้องสนใจจงโจว นี่คืองานงานฉลองเทศกาลฤดูใบไม้ผลิของฉินโจว ถ้ามีปัญหา ผมรับผิดชอบเอง’
ขอบคุณ!
หวังว่าผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง!
ต่งวั่งแอบปาดน้ำตาเงียบๆ
ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้ายังคงอยู่
บนเวที เขาสามารถทำให้คนทั้งบลูสตาร์หัวเราะได้ แต่หลังเวที เขากลับถูกชายหนุ่มที่ชื่อว่าเซี่ยนอวี๋ทำให้ทั้งหัวเราะและร้องไห้ไปพร้อมกัน ถ้าชีวิตคือเวทีแข่งขันประเภทแพ้แล้วคัดออก เช่นนั้นเซี่ยนอวี๋ก็คือคนที่มอบโอกาสให้เขากลับมาอีกครั้งด้วยตัวเอง!
…
ทุกทวีป!
ทั้งโลกออนไลน์!
งานฉลองเทศกาลฤดูใบไม้ผลิของฉินโจวพิชิตใจผู้ชมได้นับไม่ถ้วน! ‘ขอบคุณพ่อเพลงอวี๋ที่ทำให้ฉันได้เห็นต่งวั่งแสดงอีกครั้ง เขามีพรสวรรค์ด้านตลกที่เหนือชั้นจริงๆ เป็นหนึ่งในนักแสดงละครสั้นไม่กี่คน ที่แค่เห็นหน้าก็อยากขำแล้ว!’
‘ราชาละครสั้น!’
‘หายไปหลายปี แต่ยังเล่นได้ดีขนาดนี้ แสดงว่าถึงจะถูกแบน เขาก็ยังพยายามฝึกฝนการแสดงอยู่ตลอด!’
‘บทละครก็ดีมาก!’
‘ต้องขอบคุณเจ้าแก่ฉู่ขวงจริงๆ ! ฉันไม่คิดมาก่อนเลยจริงๆ ว่า บทละครสั้นกับจำอวดที่เขาเขียนจะเป็นตำนานได้ขนาดนี้!’
‘งานฉลองเทศกาลฤดูใบไม้ผลิปีนี้คือโชว์ใหญ่ของสามสหาย!’
‘เอฟเฟ็กต์บนเวทีที่สวยงามราวกับภาพวาด เป็นฝีมือของอิงจื่อทั้งนั้น!’
‘การจัดเตรียมการแสดงทั้งหมดเป็นผลงานของเซี่ยนอวี๋!
‘ส่วนบทของจำอวดกับละครสั้น โดยเฉพาะการแสดงปิดชุดสุดท้าย ล้วนมาจากปลายปากกาของเจ้าแก่ฉู่ขวง!’
…
ละครสั้นชุดสุดท้ายจุดกระแสถกเถียงไปทั่วทุกที่ แต่อารมณ์ของผู้ชมยังไม่ทันสงบลง จู่ๆ ราชวงศ์ปลาก็ปรากฏตัวขึ้นบนเวที! และขับร้องเพลงร่วมกัน ท่ามกลางบรรยากาศอันเปี่ยมด้วยความเปรมปรีดิ์ เสียงของหลินเยวียนก็ดังกังวานขึ้นเป็นคนแรก
“ทั่วหล้าล้วนรักและผูกพัน!”
“แม้เดินทางไปแสนไกล หัวใจยังคงเป็นหนึ่งเดียวกัน!”
“ค่ำคืนนี้ยามที่แสงจากบ้านทุกหลังทอประกาย”
“บางทีอาจมองเห็นแดนในฝันผ่านหน้าต่างอันกว้างใหญ่!”
เพลงนี้มีชื่อว่า ‘ด้วยรักและผูกพัน’ บทเพลงนี้เข้ากับบรรยากาศของบลูสตาร์เป็นอย่างมาก
โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่เจ็ดทวีปทั้งฉิน ฉี ฉู่ เยี่ยน หาน จ้าว และเว่ยได้ผนวกรวมกัน!
สมาชิกแห่งราชวงศ์ปลาร้องประสานกันอย่างลงตัว
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
ตอน 837-839 ไม่มีข้อความเลยครับ...