ฮองเฮาเกิดใหม่：ยอดหมอหญิงขอรักหน่อย นิยาย บท 13

ในตำหนักขององค์หญิงใหญ่ ทันทีที่องค์หญิงใหญ่ได้รับสิ่งที่ตำหนักเลิ่งอ๋องส่งมา นางก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องของซวี่หวี่โหรวทันที โยนทุกสิ่งต่อหน้านาง "ดูเรื่องโง่ๆ ที่เจ้าทำสิ!"

ซวี่หวี่โหรวตั้งตามองครา พลันก็รู้สึกผิดทันที พูดอย่างประหม่าว่า "ท่านแม่ ท่านไปเอาสิ่งเหล่านี้มาจากไหน?"

ขณะที่นางพูดพลาง นางก็คิดอะไรบางอย่างได้ รีบคว้าแขนเสื้อขององค์หญิงใหญ่ทันทีแล้วพูดว่า "ม่อเฉินลูกพี่ลูกน้องไม่รู้ใช่หรือไม่? ท่านอย่าบอกเขาเด็ดขาดนะ!"

คำพูดเหล่านี้ทำให้องค์หญิงใหญ่โกรธมาก ก็สะบัดมือนางออกไปโดยตรง “ก็เป็นม่อเฉินส่งสิ่งเหล่านี้มา! ถ้าไม่ใช่เห็นแก่หน้าข้า เจ้าคิดว่าเขาจะปล่อยเจ้าไปหรือ?!”

สีหน้าของซวี่หวี่โหรวซีดขาวลงในทันใด

องค์หญิงใหญ่ถอนหายใจ ระงับความหม่นหมองในดวงตาของนาง "ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ เจ้าบอกข้าสิว่าเป็นใครในตำหนักจิ้งอ๋องยุยงเจ้าหรือ?"

เลิ่งชิงหยาน ท่านอ๋ององค์หนึ่งเท่านั้น ถึงกับใส่ความคิดทั้งมวลคิดวางแผนมาถึงในตำหนักองค์หญิงใหญ่ของนาง คิดว่านางเป็นคนที่โดนจัดการได้ง่ายจริงๆ หรือ?

ซวี่หวี่โหรวเม้มริมฝีปากของนางแล้วพูดว่า "เป็นสะใภ้ลูกพี่ลูกน้องบอกข้าว่าถ้านางทำเช่นนี้ ม่อเฉินลูกพี่ลูกน้องต้องสามารถแต่งงานกับข้าอย่างแน่นอน"

องค์หญิงใหญ่ส่งเสียงฮึ่มอย่างเย็นชาด้วยความรังเกียจ “ตำหนักจิ้งอ๋องที่เห็นก็มีนางสนมคนหนึ่ง เป็นเพียงนางสนมเท่านั้น ยังมีศักดิ์ให้เจ้าเรียกเป็นสะใภ้ลูกพี่ลูกน้องได้นะ?”

ขณะที่นางพูดแบบนั้น นางทุบท้ายทอยของนางอย่างแค้นเคือง "เจ้าโง่เง่าถึงที่สุดจริงๆ! เจ้าถูกคนใช้เป็นดาบ เจ้ายังคงแอบสนุกอยู่!"

ดวงตาของซวี่หวี่โหรวแดงก่ำ "นั่นก็เป็นสิ่งที่ข้ายินดีเต็มใจเช่นกัน ขอเพียงสามารถได้แต่งงานกับม่อเฉินลูกพี่ลูกน้อง ใครคิดวางแผนต่อต้านข้าให้มากไปอีก ก็ได้ทั้งนั้น!"

“เจ้า!” องค์หญิงใหญ่ไม่คิดว่าจะได้ยินลูกสาวของนางพูดคำพูดแบบนี้ออกมา นางโกรธจนแทบคลั่ง “เจ้าคิดแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องคนไหนก็ได้ มีเพียงเลิ่งม่อเฉินไม่ได้!”

“เพราะเหตุใด?”ซวี่หวี่โหรวขมวดคิ้วไว้แน่น

มารดามักชอบพูดแบบนี้กับนางเสมอ นางฟังจนเบื่อไปหมดแล้ว!

“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้!” องค์หญิงใหญ่ไม่อยากเปลืองวาจากับนางอีกต่อไป พูดด้วยท่าทีหนักแน่น: “งานเลี้ยงเทศกาลไหว้พระจันทร์ครั้งนี้ เจ้าอย่าไป ก็อยู่บ้านปิดประตูใคร่ครวญถึงความผิดพลาดของเจ้า!”

“ไม่ ข้าจะไป! ข้าจะไปหาพี่ม่อเฉิน!” ซวี่หวี่โหรวพูดอย่างร้อนใจ

แต่องค์หญิงใหญ่ไม่สนใจทั้งสิ้น หันหลังจากไป ทั้งสั่งหญิงที่เฝ้าประตูว่า "ล็อคประตู! หากไม่ได้รับคำสั่งจากข้า ไม่อนุญาตให้องค์หญิงออกจากห้องสักครึ่งก้าว!"

...

จวนตระกูลหลิน

แต่เช้าตรู่ สาวใช้ข้างกายของฮูหยินเฒ่าหลินก็มาหาหลินเยียนที่นี่ถ่ายทอดวาจาว่า "คุณหนูใหญ่ ไท้จวิ้นเฒ่าเชิญท่านไปคราเจ้าค่ะ"

หลินเยียนรับคำ เปลี่ยนเสื้อผ้า ละเหลียนเฉียวไว้เฝ้าเรือน ตนพาเจี้ยงเซียงไปหาฮูหยินเฒ่า

เดินไปถึงหน้าประตู แม่เฒ่าชวี่มอม่อซึ่งอยู่ข้างกายฮูหยินเฒ่าก็กำลังรออยู่ที่นี่ เมื่อนางเห็นหลินเยียน ก็รีบทำความเคารพและยกม่านขึ้น "คุณหนูใหญ่ นายเฒ่ากับไท้จวิ้นเฒ่า ยังมีฮูหยินและเหล่าคุณหนูจากที่ต่างๆ อยู่ข้างในหมด ก็รอท่านอยู่เจ้าค่ะ”

หลินเยียนพยักหน้ายิ้มเบาๆ เดินเข้าไปในห้องตามมือของแม่เฒ่าชวี่มอม่อ

ตระกูลหลินมีบ้านทั้งหมดสามหลัง บ้านหลังที่สามเป็นมาจากอนุ บ้านใหญ่กับบ้านหลังที่สองเป็นมาจากภรรยาหลวง ก็กำเนิดจากไท้จวิ้นเฒ่า แต่แม่ทัพใหญ่หลิน บิดาของหลินเยียน เป็นลูกชายคนโตจากภรรยาหลวงของตระกูลหลิน

ตระกูลหลินสามารถอาศัยอยู่ในจวนแม่ทัพ ล้วนเป็นสิ่งที่บิดานางหลั่งเลือด หยาดเหงื่อไหลริน สู้สุดชีวิตจนตัวตายถึงได้มา

ด้วยเหตุนี้ นางกับหลินเฉาน้องชายของนางจึงตกอยู่ภายใต้การวางแผน ทั้งนี้ตำแหน่งรับพระราชทานที่บิดาสืบไว้ให้ หากไม่มีญาติสายตรงเหมือนพวกเขาเหล่านี้ ก็ต้องตกทอดให้ญาติของบ้านที่สองและบ้านที่สามประเภทนี้มาสืบสานต่อ

ชาติก่อนพวกเขาได้สมหวังในสิ่งที่ต้องการ ปล้นชิงตำแหน่งพระราชทานไป แต่ชาตินี้นางจะไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาประสบความสำเร็จ!

หลินเยียนระงับความคิดของนางไว้ คำนับทำความเคารพต่อฝูงชนทุกคน “เยียนเอ๋อร์น้อมคารวะท่านปู่ท่านย่า คารวะป้ารอง และป้าสามเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นนาง คิ้วตาของฮูหยินเฒ่าก็อ่อนโยนลงไปมาก “ลุกขึ้น รีบมานั่ง”