ฮองเฮาเกิดใหม่：ยอดหมอหญิงขอรักหน่อย นิยาย บท 9

ในห้องโถงใหญ่ของจวนแม่ทัพ ผู้เฒ่าฮูหยินหลินได้ฟังเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตำหนักขององค์หญิงใหญ่ นางก็แทบจะเป็นลมไปด้วยความโกรธ

หลินฉีคุณหนูรองของครอบครัวตระกูลหลินอยู่ด้วยที่ข้างหลังของแม่เฒ่าไท้จวิ้น เมื่อนางได้ยินเรื่องนี้ ในใจนางแค้นแทบตาย

หลินเยว่ นังงี่เง่านี่ มอบเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ให้เจ้าก็ไม่สามารถจัดการให้เรียบร้อยทั้งหมด!

ไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้หลินเยียนสูญเสียความบริสุทธิ์ไป เจ้าเองยังถูกหลินเยียนทำลายชื่อเสียงจนป่นปี้!

คราวนี้ดีล่ะ เดิมท่านย่าก็รักหลินเยียนมากกว่าคนอื่นๆ เกรงว่าเรื่องนี้ยิ่งให้หลินเยียนทวงความยุติธรรมได้มากขึ้น

ในใจหลินฉีรู้สึกไม่สะใจอย่างยิ่ง

ทว่าฮูหญิงเฒ่ารู้สึกละอายใจทั่วหน้า ดึงแม่เฒ่ามอม่อที่องค์หญิงใหญ่ส่งมาถ่ายทอดข่าวสาร ถอนหายใจพูดว่า: "ละอายใจนัก เป็นข้าล้มเหลวในการสอนลูกสะใภ้และหลานสาวให้ดี สร้างปัญหาให้องค์หญิงใหญ่ รบกวนแม่เฒ่ามอม่อกลับไปขอโทษองค์หญิงใหญ่แทนข้า วันหน้าข้าจะไปเยี่ยมถึงที่เพื่อขออภัยโทษด้วยตนเองแน่นอน!”

แม่เฒ่ามอม่อรีบพูดว่า: "ท่านไท้จวิ้น วาจาหนักเกินไป องค์หญิงใหญ่ไม่มีเจตนาที่จะตำหนิท่าน"

“ข้าจะนำวาจาไปกราบทูลทั้งหมด ก็ไม่รบกวนท่านไท้จวิ้น ข้าขอลากลับไปก่อน”

ฮูหยินเฒ่ารีบสั่งให้แม่เฒ่ามอม่อที่ข้างกายไปส่งแม่เฒ่ามอม่อคนนี้ออกไป

รอจนแม่เฒ่ามอม่อทั้งสองออกไปหมด ฮูหยินเฒ่าจึงลุกขึ้นจะไปที่ห้องโถงบรรพชนของครอบครัวตระกูลหลิน

เมื่อหลินฉีเห็นสภาพนี้ ก็รีบก้าวไปข้างหน้าพยุงนางไว้ "ท่านย่า ท่านโปรดช้าลงหน่อยเจ้าค่ะ"

ฮูหยินเฒ่าไม่พูดจา เพียงใช้แววตาลึกซึ้งมองนางไปครา

หลินฉีกับหลินเยว่กำเนิดจากมารดาคนเดียวกัน นางคิดต้องการทราบว่า หลินฉีใช่เกี่ยวข้องหรือรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่

แต่หลินฉีเพียงพูดด้วยความเป็นห่วงว่า: "เรื่องนี้ล้วนเป็นความผิดของน้องสี่ทั้งหมด ท่านย่าอย่าได้โกรธนางจนเสียสุขภาพเจ้าค่ะ"

เมื่อได้ยินนางพูดแบบนี้ หญิงชราจึงเก็บสายตากลับมา พาหลินฉีไปที่ห้องโถงบรรพชน

หลังจากหลินเยียนกับหลินเยว่กลับมา พวกนางก็ถูกลงโทษให้คุกเข่าในห้องโถงบรรพชน ในขณะที่จ้าวสื่อยืนอยู่ข้างๆ ระดมเค้นสุดสมองคิดหามาตรการตอบโต้

หลินเยียนรู้สึกเครียดและตื่นเต้นเล็กน้อย

ท่านย่าเพิ่งกลับมาจากการกินเจในวัด นี่เดิมนางควรจะไปกับท่านย่า แต่หลินฉียืนกรานที่จะชิงกับนางให้จงได้ นางก็ยอมหลีกทางให้หลินฉีไป

เมื่อชาติก่อน ทันทีที่นางเกิดเรื่อง ท่านย่าก็รีบกลับมา จนถึงบัดนี้ นางยังจำแววตาคู่นั้นของท่านย่าในขณะที่มองนางด้วยความกังวล

แต่ถึงอย่างนั้น ท่านย่าก็ไม่เคยทอดทิ้งนางมาก่อน กำลังวางแผนหาทางให้นางรอดมาโดยตลอด

เพียงแต่น่าเสียดาย สุดท้ายท่านย่าป่วยหนักอยู่บนเตียง และนางไม่สามารถมาพบนางด้วยตนเองเพื่อน้อมส่งขบวนงานศพในช่วงท้ายหลังท่านย่าตายได้

“ฮูหยินเฒ่า คุณหนูรองเจ้าค่ะ” เสียงของสาวใช้ทำความเคารพจากด้านนอกประตู ให้หลินเยียนได้สติกลับมาอีกครั้ง

ฮูหยินเฒ่าให้หลินฉีพยุงเข้ามา นั่งบนเก้าอี้ประธาน

“ท่านย่า” ทันทีที่หลินเยียนเห็นฮูหยินเฒ่าในช่วงนาทีนั้น นางก็อดไม่ได้อีกต่อไป ถลาเข้าไปในอ้อมแขนของฮูหยินเฒ่า เริ่มร้องไห้ขึ้นมา

“ลำบากเจ้าแล้ว” ท่านย่าลูบศีรษะนางด้วยความรัก

หลินเยียนกอดท่านย่าไว้ จึงรู้สึกถึงความสนิทสนมเป็นจริงที่ได้หายไปนาน

ชาติก่อนหลังจากแต่งงานไป นางไม่เคยเจอท่านย่าอีก แม้ว่าท่านย่าที่อยู่ตรงหน้าจะได้สูงวัยอายุหกสิบ แต่ยังกระฉับกระเฉง สุขภาพดี แต่ท่านย่าซึ่งเป็นแบบนี้ กลับป่วยจนเสียชีวิตในอีก 2 ปีต่อมา

ตอนนี้คิดดูแล้ว เพียงเกรงว่าแม่ลูกจ้าวสื่อมีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย!

เกิดใหม่ในอีกชาติ ไม่ว่าอย่างไร นางจะปกป้องท่านย่าไว้ให้ดี ไม่ปล่อยให้นางได้รับบาดเจ็บอีกเด็ดขาด!

“เด็กดี หยุดร้องไห้ได้แล้ว หากเจ้ามีความคับข้องใจ ท่านย่าเป็นนายตัดสินแทนเจ้าทั้งหมด”

ขณะที่นางพูดพลาง ก็ขยิบตาให้หลินเยว่ไปครา "น้องสี่ เจ้าพูดให้น้อยหน่อยเถิด เดิมเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของเจ้า ต่อให้ลูกพี่ลูกน้องคนโตผลักเจ้าเข้าไปในห้องจริงๆ นั่นก็เป็นเจ้าใส่ร้ายนางอยู่ก่อน"

หลินเยว่รีบโต้สวนกลับมาทันที “ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น! ก็ต่อให้ข้าทำ นั่นนางก็ทำผิดเหมือนกัน! ความบริสุทธิ์ชั่วชีวิตของข้าก็ถูกนางทำลายไปแบบนี้!”

หลินเยียนมองไปที่หลินฉี ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเคียดแค้นเกลียดชัง

ชีวิตชาติก่อน ก็เป็นหลินฉีสังหารทั้งครอบครัวของนางและฆ่าลูกของนาง

ได้พบศัตรูอีก นางจะไม่แค้นได้อย่างไร?

แววตาของนางแข็งกร้าวเกินไป หลินฉีได้สัมผัสรับรู้ด้วยเช่นกัน เหลือบตาขึ้นมองมาที่นาง

นางระงับอารมณ์ไว้ทันเวลา พูดอย่างเย็นชาว่า: "วันนี้น้องรองไม่อยู่ ไม่รู้ว่าข้าถูกน้องสี่วางยาในตอนนั้น ทั่วร่างไร้เรี่ยวแรง ข้าเอาแรงที่ไหนมาผลักนางอีก?"

ไม่รอให้หลินฉีพูดจา หลินเยว่ก็กระโดดขึ้นมาแล้วพูดว่า "ก็เป็นเจ้าผลัก! ชายคนนั้นได้เห็นเหมือนกัน!"

หลินเยียนกล่าวอย่างใจเย็น “คนเป็นเจ้าหามา แน่นอนเจ้าว่าอะไรก็เป็นอะไร”

“เจ้า!” หลินเยว่เห็นเถียงไม่ออก โกรธจัดก็อาละวาดพลางพุ่งใส่หลินเยียน

ฮูหยินเฒ่าเห็นสภาพนี้ ตวาดด้วยความโกรธว่า: "เจ้าทุบตี! เจ้าทุบตีนางแล้ว วันนี้เจ้าอย่าหมายคิดเดินออกจากห้องโถงบรรพชนอย่างมีชีวิตด้วย"

เมื่อเห็นฮูหยินเฒ่าโกรธแบบนี้ หลินเยว่ก็ไม่กล้าขยับสักกึ่งไปหมด คนที่เหลือต่างก็พากันก้มหน้าลงไปหมด ไม่กล้าส่งเสียงสักแอะ

ล้อเล่นน่า ฮูหยินเฒ่าโกรธมา แม้แต่หัวหน้าครอบครัวตระกูลหลินยังต้องคุกเข่าลงให้หมด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงญาติฝ่ายหญิงของพวกนางกลุ่มนี้นะ?

แววตาลุ่มลึกของฮูหยินเฒ่าตกไปบนร่างหลินเยว่ “เจ้าใส่ร้ายพี่ใหญ่ ไม่รู้สำนึกละอายใจกลับใจ ไม่คู่ควรที่จะอยู่ในครอบครัวตระกูลหลินต่อไป”

“ตอนนี้ข้าจะให้สามทางแก่เจ้า หนึ่ง ออกบวชเป็นแม่ชี สอง แต่งงานกับชายคนนั้น และสาม ถูกไล่ออกจากในบันทึกวงศ์ตระกูล!”