ฮองเฮาเกิดใหม่：ยอดหมอหญิงขอรักหน่อย นิยาย บท 8

แม่เฒ่ามอม่อรับคำสั่ง หันหลังออกไปปฏิบัติภารกิจ

หลินเยว่แอบเหลือบมองจ้าวสื่อ ในใจกลัวแทบตาย

หลังจากที่หลินเยียนดื่มชาไปเมื่อครู่ นางได้จัดการกำจัดถ้วยชาไปแล้วหรือไม่?

นางจำไม่ได้ทั้งสิ้น

ในใจจ้าวสื่อกำลังตีกลอง นางเพียงหวังว่าแม่เฒ่ามอม่ออย่าได้ตรวจสอบพบอะไรทั้งหมดก็ใช้ได้

สักพัก แม่เฒ่ามอม่อเดินเข้ามาพร้อมหยิบถ้วยชาใบหนึ่งมา “ฝ่าบาท หม่อมฉันได้ตรวจสอบกับหมอหลวงแล้ว ถ้วยน้ำชาที่คุณหนูใหญ่ดื่มนั้นถูกคนวางยาจริงๆ หม่อมฉันยังถามแขกคนอื่นๆ ด้วย พวกเขาต่างบอกว่าชานี้ เป็นคุณหนูสี่ให้คุณหนูใหญ่เพคะ”

ฝูงชนทุกคนมองไปที่หลินเยว่กันหมดทันที

หัวใจของจ้าวสื่อเย็นยะเยือกไปหมด

องค์หญิงใหญ่ตรัสด้วยใบหน้าเศร้าหมองว่า: "พวกเจ้ายังมีวาจาอะไรจะพูดอีกหรือไม่?"

หลินเยว่ก็หลั่งน้ำตาทันที "องค์หญิงใหญ่ นี่ไม่ใช่ยาที่หม่อมฉันวาง หม่อมฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงมียาอยู่ในถ้วย แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับหม่อมฉันเด็ดขาดเพคะ!"

จ้าวสื่อร้องไห้ตามมาด้วยว่า "องค์หญิงใหญ่ เย่วเอ๋อร์ของข้าเป็นคนมีไหวพริบมาตั้งแต่นางยังเป็นเด็ก เป็นไปไม่ได้เลยที่นางจะทำสิ่งที่อุกอาจขัดต่อกฎสวรรค์เช่นนี้เพคะ!"

เมื่อได้ยินว่าพวกนางยังมีหน้าจะโต้แย้งอย่างเจ้าเล่ห์ องค์หญิงใหญ่ก็ตรัสด้วยความโกรธ: "เจ้าหมายถึงว่านี่เป็นหลินเยียนใช้ความบริสุทธิ์ของนางเองมาใส่ร้ายเจ้าหรือ?"

หลินเยว่รีบพูดตามวาจานี้ว่า: "ต้องเป็นเช่นนี้! เรื่องนี้ว่าถึงที่สุด เหยื่อที่ถูกทำร้ายเป็นหม่อมฉัน หลินเยียนคงจัดเตรียมทุกอย่างไว้แต่แรก คิดอยากให้ฝูงชนทุกคนต่างคิดว่าหม่อมฉันใส่ร้ายนาง คิดว่าหม่อมฉันรับกรรมในการกระทำของตนเอง เมื่อเป็นแบบนี้ นางก็สามารถผลักความรับผิดชอบได้เพคะ!”

ในพระเนตรขององค์หญิงใหญ่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

กาลครั้งหนึ่ง นางยังเคยรู้สึกว่าคุณหนูสี่ของครอบครัวตระกูลหลินนั้นซุกซนน่ารัก แต่ตอนนี้ดูไป ช่างโง่เขลาไร้ปัญญา ไม่รู้กาละเทศะเอาจริงๆ!

หลินเยว่เห็นองค์หญิงใหญ่ไม่คิดออกหน้าช่วยนางอย่างเห็นได้ชัด ก็ไปผลักหลินเยียน “เจ้าทำไม! เจ้าใส่ร้ายข้าทำไม!”

เสียงทั้งสองนี้ของนางออกมาจากในใจ แต่ในที่นี่ไม่มีใครเชื่อ

หลินเยียนหลบนางไปให้พ้น พูดอย่างเย็นชาเยาะเย้ยว่า “น้องสี่ ถ้าข้าใส่ร้ายเจ้าจริง ไยข้าถึงเป็นลมหมดสติอยู่ในห้องล่ะ?”

หลินเยว่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน "นั่นเป็นแผนการทรมานเนื้อหนังของเจ้า! เจ้าแกล้งทำ!"

หลินเยียนหัวเราะคิก “เจ้าไม่มีเหตุผลจริงๆ ถ้าข้าแสร้งทำเป็นเวียนศีรษะตามที่เจ้าว่า นั่นข้ารับประกันได้อย่างไรว่าเจ้าจะส่งข้ามาที่นี่แน่ๆ? ข้าไม่ได้สนิทกับเจ้ามากนัก ครั้งนี้มาตำหนักองค์หญิงใหญ่ ยังมีน้องคนอื่นๆ ในครอบครัว ข้าสามารถแน่ใจได้อย่างไรอีกว่าต้องเป็นเจ้าที่จะมาช่วยข้าหรือ?”

“หรือเจ้ายังคิดอยากบอกว่าข้าได้เป็นคนจิตใจชั่วร้ายอำมหิต จนถึงขั้นไม่ว่าใครมาช่วยข้า ข้าก็จะทำร้ายผู้อื่นไปหมดหรือ?”