ฮองเฮาเกิดใหม่：ยอดหมอหญิงขอรักหน่อย นิยาย บท 7

องค์หญิงใหญ่สะดุ้งตะลึงไปครู่หนึ่ง

เหล่าฮูหยินไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน

“นางเกือบจะสูญเสียพรหมจรรย์ไปเหมือนกันหรือ? วันนี้เกิดอะไรขึ้น? คุณหนูสองคนในครอบครัวตระกูลหลินประสบอุบัติเหตุต่อเนื่อง เกรงว่าไม่ธรรมดานะ!”

“ใครจะรู้ว่าจริงหรือเท็จ? ไม่แน่ว่านี่เป็นเรื่องโกหกที่นางสร้างขึ้นเพราะกลัวถูกถามให้ต้องรับผิดชอบนะ?”

“ไม่มีทาง แม่นางที่ยังไม่ออกเรือนคนไหนเอาความบริสุทธิ์ของตนมาล้อเล่นหรือ?”

องค์หญิงใหญ่ตั้งสติรอสักครู่ จึงมองหลินเยียนด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าเล่าเหตุและผลก่อนหลังของเรื่องนี้โดยละเอียดให้ข้า หากมีการโกหกเพียงครึ่งเดียว ข้าไม่อภัยโทษให้เจ้าง่ายๆ แน่นอน!”

“หม่อมฉันไม่กล้าเพคะ”

หลินเยียนกล่าวว่า: "ในระหว่างงานเลี้ยง น้องสี่ยกชาถ้วยหนึ่งมาให้หม่อมฉัน ก็เป็นหลังจากดื่มชาถ้วยนั้นแล้วหม่อมฉันรู้สึกปวดศีรษะไร้เรี่ยวแรง..."

หลินเยียนเล่าเรื่องจนจบ หลินเยว่ก็พูดด้วยความโกรธว่า "เจ้าอย่าใส่ความคนอื่น! เห็นได้ชัดว่าเป็นสุขภาพเจ้าเองไม่แข็งแรง เกี่ยวอะไรกับชาที่ข้ายกมาให้เจ้า?"

หลินเยียนพูดอย่างใจเย็น “น้องสี่ร้อนใจอะไร? ข้าเพียงพูดความจริงเท่านั้นเอง เป็นความจริงที่หลังจากข้าดื่มชา จึงรู้สึกไม่สบายใจ ออกจากงานเลี้ยง หลายคนได้เห็นกันหมด พวกเขาสามารถเป็นพยานได้ด้วย"

หลินเยว่ยังคิดอยากเอ่ยปาก แต่ถูกองค์หญิงใหญ่จ้องถลึงตาใส่ครา "ข้าให้เจ้าพูดจาแล้วหรือ?"

หลินเยว่ไม่กล้าก่อกบฏ ทำได้เพียงกลั้นวาจากลับไป

องค์หญิงใหญ่นี่จึงตรัสกับหลินเยียนว่า: "เจ้าเล่าต่อไป"

หลินเยียนกล่าวว่า: "น้องสี่ว่าพาหม่อมฉันมาพักยังสวนรับแขก ตอนนั้นหม่อมฉันเวียนศีรษะมาก คิดว่าพี่น้องครอบครัวตนเองต้องไม่ทำร้ายหม่อมฉัน ก็ตามนางมานอนพักอยู่ที่นี่เพคะ”

“ไม่รู้ว่าในห้องจุดเครื่องหอมอะไร หม่อมฉันเพิ่งนอนลงไม่นานก็หลับไป ทว่าภายหลังได้ยินชายหญิงคู่หนึ่งกำลังคุยกัน บุรุษเรียกสตรีว่าคุณหนู สตรีนั้นคิดอยากให้บุรุษมาทำความอัปยศให้หม่อมฉัน ยังบอกว่าจะให้ทุกคนในเมืองหลวงมาดูสารรูปเป็นนังสารเลวของหม่อมฉันกันหมดเพคะ”

“หม่อมฉันตกใจกลัวมาก เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะเข้ามา ก็ปีนขึ้นหนีไปทางหน้าต่างเพคะ”

หลังจากเหล่าฮูหยินฟังจนจบ ต่างเงียบไปหมด

นางถามกลับด้วยท่าทีใจสลายแบบนี้ ให้บรรดาฮูหยินฟังจนปวดใจเหลือขนาด

“ช่างเป็นคุณหนูที่น่ารักคนหนึ่งจริงๆ คุณหนูสี่หลินอาศัยอะไรถึงรังแกคนล่ะ?”

“ถ้าแม่ทัพใหญ่หลินรู้ว่าตนต่อสู้อย่างหนัก ปกป้องครอบครัวปกป้องชาติ ในที่สุดหลังจากเสียชีวิตในสนามรบ ลูกสาวของตนที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังยังจะถูกครอบครัวของตนรังแกเช่นนี้ เขาควรทุกข์ใจยากที่จะรับได้เพียงไร?”

“องค์หญิงใหญ่ ท่านต้องเป็นนายตัดสินแทนคุณหนูใหญ่ อย่าให้จิตใจของวีรบุรุษผู้สละชีพต้องเหน็บหนาวนะเพคะ!”

องค์หญิงใหญ่ไม่พูดจา เพียงเฝ้าดูหลินเยียนอย่างเงียบๆ

ในที่สุดนางก็นับว่าเข้าใจ หลินเยียนไม่ใช่คนโง่ แต่เฉลียวฉลาด ไม่เพียงแต่ให้หลินเยว่ต้องรับกรรมของตัวเอง นางยังสลัดทิ้งความสัมพันธ์จากตนอย่างหมดจด แม้แต่ทำให้ตัวเองตกเป็นเหยื่ออีกด้วย

หลินเยียนคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ!

องค์หญิงใหญ่ถอนสายตากลับ มองจ้าวสื่อกับหลินเยว่อย่างเนือยๆ แวบหนึ่ง จากนั้นก็สั่งการแม่เฒ่ามอม่อที่ข้างกายนางว่า "ไปตรวจชาที่คุณหนูใหญ่หลินได้ดื่มไป ดูว่ามีอะไรผิดปกติจริงๆ หรือไม่"