ฮองเฮาเกิดใหม่：ยอดหมอหญิงขอรักหน่อย นิยาย บท 6

เมื่อครู่ฝูงชนทุกคนยังเพียงคาดเดาเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขาได้เห็นหน้าตรงๆ โดยตรง สีหน้าทุกคนผิดแผกแตกต่างกันไป

“น้องสี่หรือ?” หลินเยียนสะดุ้งตกใจไปทั่วหน้า นางไม่กล้ามองชายที่เปลือยกายคนนั้น หลบสายตาไป

เมื่อหลินเยว่ได้เห็นนาง กลับคืนสติได้ในทันใด วิ่งพุ่งเข้าหานางราวกับบ้าคลั่ง “นังสารเลว! ทำไมเจ้าถึงทำร้ายข้า!”

นางแค้นถึงที่สุด ยกมือจะไปคว้าหน้าของหลินเยียนโดยตรง

เมื่อครู่หลินเยียนเพิ่งถูกจ้าวสื่อตบไปฝ่ามือนั้นคราหนึ่ง เป็นการเพื่อที่จะมีวาจาพูดได้ดีขึ้นต่อหน้าองค์หญิงใหญ่ ตอนนี้หลินเยว่ถูกจับไว้หมด นางยังมีอะไรต้องทนอีก?

นางจับมือหลินเยว่ไว้ทันที “น้องสี่กล่าววาจาให้ชัดเจน ข้าเคยทำร้ายเจ้าเมื่อไร?”

เพลิงโกรธหลินเยว่พวยพุ่งทะลุฟ้า

นางสะบัดมือของหลินเยียนออกด้วยความโกรธแค้น คุกเข่าลงต่อหน้าองค์หญิงใหญ่โดยตรง ร้องไห้พูดว่า: "หม่อมฉันถูกใส่ร้าย ขอองค์หญิงใหญ่เป็นนายตัดสินให้หม่อมฉันเพคะ!"

จ้าวสื่อเห็นเช่นนี้ ก็รีบคุกเข่าลงด้วย "องค์หญิงใหญ่ทรงพระปรีชา เย่วเอ๋อร์ฉลาดมีไหวพริบมาตั้งแต่เด็ก รักษาระเบียบวินัยมากที่สุด ไม่มีทางที่นางจะริเริ่มทำเรื่องสกปรกเช่นนี้ก่อนเด็ดขาด นี่ต้องเป็นเจตนาวางแผนให้ร้ายของหลินเยียน คิดให้ชั่วชีวิตของเย่วเอ๋อร์พังยับเยินไปหมดเพคะ!"

“องค์หญิงใหญ่ โปรดเป็นนายตัดสินแก่แม่ลูกเราด้วยเพคะ!”

พวกนางร้องไห้หนักมาก เหล่าฮูหยินซึ่งอยู่ที่นี่ ให้คิดอยากชมดูละครสนุกอะไรไปอีก สุดท้ายก็ทนไม่ไหว

“คุณหนูใหญ่หลินเกินไปจริงๆ ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกันหมด สามารถวางแผนใส่ร้ายน้องตนเองแบบนี้ได้อย่างไร?”

“แม่เฒ่าหลินไท้จวิ้นสอนหลานสาวอย่างไรกัน? สอนให้คนมีจิตใจชั่วร้ายดุจอสรเช่นงูพิษขนาดนี้ออกมา!”

องค์หญิงใหญ่มองแม่ลูกจ้าวสื่อที่ร้องไห้จนดวงตาบวมแดงก่ำทั้งคู่ จากนั้นมองไปที่หลินเยียนซึ่งยืนตัวตรงโดยไม่มีเจตนาสำนึกละอายใจในความผิดใดๆ สักนิด พูดว่า "คุณหนูใหญ่หลินก็ไม่คิดมีอะไรจะพูดหรือ? "