ฮองเฮาเกิดใหม่：ยอดหมอหญิงขอรักหน่อย นิยาย บท 5

“นี่ยังต้องบอกกล่าวหรือ? ต้องเป็นคุณหนูสี่แน่ๆ ! เมื่อครู่จ้าวสื่อดูไม่ได้ดูไปหมด ก็ยืนกรานกระต่ายขาเดียวว่าเป็นคุณหนูใหญ่ คงต้องฝืนไว้ คิดใช้คุณหนูใหญ่มาแบกความผิดให้ลูกสาวของนางเอง!"

”หลังจากจ้าวสื่อได้ยินคำนินทาเศษเล็กเศษน้อยเหล่านี้ สีหน้าก็โกรธจนเขียวคล้ำ ถลึงตาใส่หลินเยียน "เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

”หลินเยียนดูไร้เดียงสา “ข้าหาน้องสี่ แต่หาไม่พบ ป้ารองเห็นนางหรือไม่เจ้าค่ะ?”

กล่าวพลาง นางได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวที่ดังมาจากในห้อง ก็พูดว่า: "ใช่น้องสี่ได้กลับมาเองแล้วก็อยู่ในห้องหรือเจ้าค่ะ?"

“เหลวไหล!” จ้าวสื่อยกมือขึ้น ตบไปยังหน้าหลินเยียนครา ราวกับว่าถูกคนเหยียบหางของนาง

ความจริงหลินเยียนสามารถหลบได้ แต่นางไม่ทำ ทว่าก็รับฝ่ามือหนึ่งตบหน้าเต็มที่แบบนี้

เสียงใสคมชัดเสียงหนึ่ง ทำให้ทุกคนตะลึง

หลินเยียนกุมปิดหน้าไว้ สะอื้นไห้ด้วยความคับข้องใจ "เยียนเอ๋อร์ไม่รู้ว่าพูดจาผิดตรงไหน ถึงทำให้ป้ารองโกรธมาก เพียงแต่ท่านย่าเลี้ยงดูเยียนเอ๋อร์ตั้งแต่เด็ก ถ้าทำผิดตรงไหน ควรมอบให้ท่านย่าอบรมสั่งสอน ไม่กล้ารบกวนป้ารองลงมือเจ้าค่ะ"

ฮูหยินที่เหลือ คิดไม่ถึงด้วยว่าจ้าวสื่อกล้าตบหลานสาวของนางเองต่อหน้าองค์หญิงใหญ่ เริ่มมีบางคนรู้สึกเคืองในความอยุติธรรมแทนหลินเยียนอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ฮูหยินรองหลินมีวาจาคุยกันดีๆ ลงมือทุบตีคน ทำอะไร?”

“คุณหนูใหญ่เขาห่วงใยคุณหนูสี่ ถึงถามคำถามนี้ ถ้าคนที่อยู่ข้างในไม่ใช่คุณหนูสี่ ไยฮูหยินรองต้องโกรธขนาดนี้?”

“แทนที่ฮูหยินรองจะอยู่สอนคนอื่นที่นี่ กลับมิสู้คิดว่าเจ้าควรอบรมสั่งสอนลูกสาวของเจ้าเองอย่างไร”

“แม่ทัพใหญ่หลินพลีชีพเพื่อชาติ คุณหนูใหญ่เป็นลูกของวีรบุรุษ ได้รับการปฏิบัติจากเจ้าเช่นนี้ เป็นจารีตใดกัน?”

จ้าวสื่อตบหน้านางไปฝ่ามือหนึ่งแบบนั้น นางก็สำนึกเสียใจเช่นกัน

ต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้ นางรู้สึกไร้เหตุผลจริงๆ

ได้แต่เพียงก้มศีรษะขอโทษหลินเยียนอย่างไม่เป็นตัวของตนเองเท่านั้น “เยียนเอ๋อร์ เมื่อครู่ป้ารองร้อนใจเช่นกัน ไม่ได้ตั้งใจด้วย”

“น้องสี่ของเจ้าหายไป ป้ารองกำลังตามหานางอย่างเร่งด่วน ถึงตอนนี้ ยังหาคนไม่พบ เยียนเอ๋อร์ เจ้ามาพอดี เจ้าไปที่อื่นหาดูกับป้ารองเถิด”

ขณะที่นางกล่าวพลาง ก็จะลากหลินเยียนออกไป

หลินเยียนไหนเลยจะปล่อยให้นางสมหวังหรือ?

นางสะบัดมือของจ้าวสื่อออก คุกเข่าลงต่อหน้าองค์หญิงใหญ่ "หม่อมฉันถวายบังคมองค์หญิงใหญ่ เมื่อครู่หม่อมฉันรู้สึกไม่สบายไปบ้างระหว่างงานเลี้ยง น้องสี่ก็ช่วยพยุงหม่อมฉันมาพักผ่อนอยู่ที่นี่ แต่เพราะน้องสี่มีเรื่องบางอย่าง หม่อมฉันจึงได้เดินพลัดกับน้องสี่ ค้นหาก็ไม่ประสบผลสำเร็จ หม่อมฉันยังขอให้องค์หญิงใหญ่ออกหน้า ช่วยหม่อมฉันตามหาน้องสี่เพคะ”

เมื่อนางพูดแบบนี้ เหล่าฮูหยินที่อยู่ข้างๆ ก็มาผสมโรงออกแรงด้วย

“ที่นี่เป็นตำหนักขององค์หญิงใหญ่ คนหาย ย่อมให้องค์หญิงใหญ่สั่งการก็ค้นหาแขกจากภายนอกคนหนึ่งได้ยิ่งสะดวกกว่า ลากหลานสาวของตนไปค้นหารอบๆ ลานเหมือนแมลงวันไร้หัว สามารถหาอะไรพบได้?”

วาจาเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่ากำลังถากถางล้อเลียนการกระทำของจ้าวสื่อเมื่อครู่

ทั้งนี้พวกนางอาศัยอยู่ลึกเข้าไปในเรือนหลัง พวกนางเห็นเพียงครอบครัวภรรยาหลวงต่อสู้กับเรือนอนุ ลูกภรรยาหลวงชิงอำนาจกับลูกอนุ ยังไม่เคยเห็นเรื่องที่แม่นางคนใดใส่ร้ายพี่น้องครอบครัวของตนเองมาก่อนเลย

หลินเยียนย่อมสามารถรู้สึกได้ถึงสายตาของพวกนางหมด แต่นางไม่สนใจทั้งสิ้น กลับย้ำอีกครั้งว่า “องค์หญิงใหญ่ เมื่อครู่หม่อมฉันเพิ่งกำลังพักอยู่ที่นี่จริงๆ ถ้าน้องสี่กลับมา นางต้องรอหม่อมฉันอยู่ที่นี่แน่ๆ ด้วย ที่นี่เป็นตำหนักขององค์หญิงใหญ่ หม่อมฉันไม่กล้าเปิดประตูโดยพลการ ยังหวังว่าองค์หญิงใหญ่จะช่วยตามหาน้องสาวให้หม่อมฉัน หม่อมฉันซาบซึ้งในพระคุณอย่างไม่จบสิ้นเพคะ”

วาจานี้ของนางพูดด้วยความจริงใจและไม่เกรงกลัวมาก องค์หญิงใหญ่มองดูนาง ทันใดนั้นถึงกับพบว่านางยังคงเดาดรุณีน้อยคนหนึ่งที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะได้ทะลุปรุโปร่ง

องค์หญิงใหญ่ไม่พูดจา ในเรือนก็เงียบลง

ในเวลานี้ จู่ๆ มีเสียงกรีดร้องแหลมเสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างกะทันหันในห้อง จากนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดจากด้านใน และทุกคนในเรือนต่างมองไปทางประตูพร้อมกันหมด

ชายคนหนึ่งสวมกางเกงเปลือยท่อนบนวิ่งออกมาด้วยความตื่นตระหนก ข้างหลังเขามีหญิงคนหนึ่งที่เสื้อผ้านุ่งไม่เรียบร้อยกำลังวิ่งไล่ตามพลางทุบตีเขาพอดี

หลังจากที่ชายคนนั้นออกมา เห็นคนมากมายแบบนี้อยู่ที่หน้าประตู เขาก็ตกใจจนขาอ่อนนั่งพังพาบลงกับพื้นโดยตรง

ขณะที่หลินเยว่ไล่ออกไป มีเสียงปังสนั่นเสียงหนึ่งในสมอง คนก็ตัวแข็งอยู่กับที่โดยตรง

นอกจากนางแล้ว ในขณะนี้ สมองของจ้าวสื่อดังอึงอลพักหนึ่งด้วย

จบกัน...

จบเห่กันหมด!