บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 184

ไม่กี่วันหลังจากเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น เจน และฌอนคุยกันเกี่ยวกับการไปเยี่ยมบ้านตระกูลดันน์

“ฉันต้องไปทำธุระสองสามวันนี้ ฉันจะไปกับคุณหลังจากที่ฉันกลับมา?”

“ฉันจะขอให้อโลร่าไปกับฉัน ฉันเบื่อจะตายแล้วเพราะถูกขังอยู่ที่บ้านอย่างเดียวเนี่ย ฉันไม่มีที่จะไปอยู่แล้ว เนื่องจากแม่และพ่อขอ…ให้ฉัน…” เธอก้มศีรษะลง และช่วยเขาเก็บกระเป๋าเดินทางสำหรับวันพรุ่งนี้ เธอพูดช้า ๆ “อย่างไรก็ตามอโลร่าจะอยู่ที่นั่นกับฉันตลอด ฉันแค่จะไปทานอาหารกลางวันที่นั่น”

เมื่อเธอพูดแบบนั้นแล้ว ฌอนจึงมองไปที่เธอ และจ้องมองอย่างนุ่มนวล “โอเค ๆ ฉันจะโทรหาอโลร่าให้ไปกับคุณในวันพรุ่งนี้”

…

เป็นคืนที่นอนไม่หลับ

วันรุ่งขึ้นฌอนจากไป คราวนี้เขาจะบินไปสหราชอาณาจักรสักสองสามวัน ก่อนที่เขาจะจากไปเขาได้สั่งให้คนรอบข้างดูแลเจนให้ดี ๆ

เจนยืนอยู่ที่ประตู และโบกมือให้ชายคนนั้น "กลับมาเร็ว ๆ นะ"

ทั้งสองคนดูเหมือนสามีภรรยาคู่หนึ่งที่ความสัมพันธ์สงบสุข และกลมกลืน ผู้ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจะไม่คาดคิดว่าจะเกิดความพัวพันระหว่างพวกเขา

การจ้องมองของฌอนอ่อนลงและนุ่มนวลขึ้น เขาเข้าไปในรถ อากาศเย็นในฤดูหนาวไม่สามารถทำให้ความอบอุ่นในใจของเขาลดน้อยลงได้เลย

เมื่อรถของฌอนหายลับไปจากการมองเห็น อโลร่าก็ดึงเจนออกไปอย่างนุ่มนวล "ไปกันเถอะ หยุดเสแสร้งได้แล้ว”

เจนตกใจมาก “คุณรู้ได้อย่างไร ว่าฉันแกล้งทำ?”

อโลร่ายิ้มและมองไปที่เธอ “ฉันยังจำตอนที่เราพบกันครั้งแรกได้ ฉันถามคุณว่าทำไมคุณถึงเต็มใจทำงานเป็นคนทำความสะอาดใน อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ทั้ง ๆ ที่อายุยังน้อย คุณยังจำคำตอบของคุณได้ไหม?”

แน่นอนเธอจำได้

“ฉันบอกว่า ถ้าฉันสามารถขายตัวเองได้ ฉันก็ยินดีที่จะขาย ก่อนมาฉันมองดูตัวเองและตระหนักว่าฉันไม่มีอะไรเลยนอกจากร่างกายของตัวเอง นั่นคือเหตุผลที่ฉันเลือกที่จะขายแรงงาน และทำทุกอย่างที่ทำได้”

หลังจากนั้นเธอก็เงียบ

อโลร่ายิ้มและตบไหล่เจน “ในสายตาของคุณ การประจบฌอนอย่างเชื่อฟัง และลดสถานะของคุณให้เป็นแค่คนสะอาด มันก็เหมือนกันใช่ไหม? ทั้งสองอย่างเป็นธุรกรรมทางธุรกิจและข้อตกลงสำหรับคุณด้วย”

อโลร่าโน้มตัวไปที่หูของเจนอย่างกะทันหัน “คุณเป็นคนใจร้ายจริง ๆ แต่ไม่มีใคร รวมทั้งฉันด้วยที่ได้รับอนุญาตให้วิพากษ์วิจารณ์คุณ คุณถูกบังคับให้ใจร้ายเพราะคน ๆ เดียว คุณกลัวที่จะตกหลุมรักเขา ดังนั้นคุณต้องใจร้าย คุณเป็นคนเดียวที่รู้ ว่าคุณต้องเจอกับความเจ็บปวดแบบไหนมาบ้าง เราไม่เคยมีประสบการณ์แบบนั้นมาก่อน ดังนั้นเราจะวิจารณ์คุณได้อย่างไร?”

ในขณะที่พูดแบบนั้น เธอก็ตบไหล่เจนเบา ๆ “เอาละ เราควรไปได้แล้ว”

…

ทางเข้าบ้านของตระกูลดันน์อยู่ห่างออกไปประมาณ 50 เมตร เจนและอโลร่านั่งอยู่ที่เบาะหลัง ดอสเป็นคนขับรถ

เมื่อฌอนจากไป เขาพาอูโน่และพวกที่เหลือไปด้วย เขาปล่อยให้ดอสอยู่ดูแลเจน

บุคลิกของดอสและอูโน่นั้นต่างกันมาก หลังจากใช้เวลากับพวกเขาเจนแทบไม่รู้สึกเป็นศัตรูกับดอส ด้วยเหตุนี้เธอจึงรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับเขามากกว่า

“ไม่ต้องกังวล” มือที่อบอุ่นวางบนตัวเธอ เจนกลับมาที่สติสัมปชัญญะของเธอ เธอรู้สึกประหม่าเพราะกำลังจะกลับไปบ้านที่เธอเคยอาศัยมานานกว่า 20 ปี

สีหน้าของเธอตึงเครียด ขณะที่เธอพยักหน้าอย่างเกร็ง ๆ "ทุกอย่างปกติดีค่ะ"

รถขับผ่านประตูบ้านของตระกูลดันน์เข้าไป และหยุดอยู่หน้าทางเข้า

"ฉันอยู่นี่แล้ว" ก่อนลงจากรถอโลร่าจับมือเจน ราวกับว่าเธอกำลังพยายามส่งความกล้าหาญจากมือที่ประสานกันของพวกเขา เธอมองเจนอย่างจริงจังก่อนจะลงจากรถไป