บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 203

หลังจากฌอนไปโรงพยาบาลเขาก็เห็นอโลร่า แต่ไม่เห็นเจน เมื่อเขาเห็นอโลร่าในโรงพยาบาลเธอกำลังนอนหลับจากความอ่อนเพลีย

อูโน่เคาะประตูและอโลร่าก็ตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับของเธออย่างร่าเริง

“ทำไมคุณอยู่คนเดียว? เจนอยู่ไหน?”

อโลร่าไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย เมื่อเธอมองไปที่ใบหน้าที่เคร่งขรึมของฌอน “เจนบอกว่าเธอกระหายน้ำ เธอจึงไปซื้อน้ำ คุณไม่เห็นเธอหรอคะตอนที่คุณเข้ามาที่นี่?”

เธอสามารถช่วยเจนหนีออกไปได้ แต่เธอไม่สามารถบอกให้ผู้ชายคนนี้รู้เรื่องนี้ได้ อโลร่ายังคงเป็น อโลร่า เธอยอมเสี่ยงทุกอย่างเพื่อช่วยเจน เพราะความหมกมุ่นที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ในใจของเธอมาตลอดหลายปี

อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายเพียงเพื่อช่วยคน ๆ เดียว

อโลร่าจะไม่มีทางยอมรับมันต่อหน้าฌอน

เธอเห็นว่าเจนตั้งใจจะออกไป แน่นอนว่าผู้หญิงโง่คนนั้นมีจิตใจที่แน่วแน่ที่จะจากไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันอาจนำไปสู่ความตายของเธอเองได้

ฌอนขยี้ตา เปลือกตาขวาของเขากระตุกตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้ เขาเริ่มตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผล

"ไป ไปตามหาเธอ!”

อูโน่และพวกพ้องเริ่มเคลื่อนไหว หลังจากที่พวกเขาได้รับคำสั่งจากฌอน พวกเขาค้นหาทุก ๆ ที่ในโรงพยาบาล แต่ก็ไม่พบเธอเลย

ใบหน้าหล่อเหลาของฌอนก้มลง เขาไม่ได้พูดอะไร เขาเดินไปที่สำนักงานคณบดี

“ภรรยาของฉันหายไป ฉันต้องการดูฟุตเทจการรักษาความปลอดภัย”

เขาไม่มัวมาเสียเวลาไปกับการพูดคุยเรื่องไร้สาระ เมื่อคณบดีได้ยินว่าภรรยาของฌอนหายตัวไปเขาก็เริ่มตกใจ เขาขอให้คนของเขาหาภาพการรักษาความปลอดภัยทันที

อโลร่ายืนอยู่ข้างหลังฌอนอย่างเงียบ ๆ เธอคงจะเป็นการโกหกถ้าเธอบอกว่าเธอไม่ประหม่าเลย อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่าเธอไม่สามารถตื่นตระหนกได้

ดวงตาคมเข้มของเขาจ้องมองเขม็งไปบนหน้าจอ ชายคนนั้นยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น จากนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้าทันทีที่เขาเห็นภาพ เขาเอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ ว่า “หยุด”

“ย้อนกลับไป 15 วินาทีก่อนหน้า แล้วขยายภาพเข้าไปด้วย"

ภาพนิ่งถูกแคปออกมาจากวิดีโอ จากนั้นเขาก็ขยายภาพ ยิ่งขยายก็ยิ่งพร่ามัว อย่างไรก็ตามผู้ชายที่อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์จำผู้หญิงคนนี้จากหน้าจอได้ เธอขึ้นรถแท็กซี่ เมื่อฌอนหยิบโทรศัพท์ออกมามือของเขาก็สั่น เขาโทรกลับบ้าน และแทบสิ้นหวัง

“เจนอยู่บ้านหรือเปล่า?”

“คุณผู้หญิงหรอครับ?” พ่อบ้านโอ้คส์กล่าวทันที “คุณผู้หญิงหายไปหรอครับ? อูโน่ไม่ได้บอกว่าเธอถูกพบ…”

ปิ๊บ เขากดวางสาย

เขาไม่จำเป็นต้องถามอีกต่อไป เธอไม่ได้กลับไปที่นั่น!

โทรศัพท์ในมือของเขาร่วงลงที่พื้น อโลร่าจ้องมองไปที่ร่างสูงของชายคนนั้นอย่างว่างเปล่า ร่างของเขาสั่น และสักพักก็เกิดเสียงดังขึ้นมือของเขากระแทกกับโต๊ะคอมพิวเตอร์อย่างรุนแรง

ไม่กี่วินาทีต่อมา อโลร่ารู้สึกสงสารชายตรงหน้าเธอจับใจ

อย่างไรก็ตามฌอนคือฌอน ในวินาทีถัดมาใบหน้าของเขาเคร่งขรึม เขาหันศีรษะไป “อูโน่ตรวจดูตั๋วเครื่องบิน รถไฟความเร็วสูง และรถบัสทางไกล ดูว่าเธอซื้อตั๋วไปหรือไม่” บัตรประจำตัวของเธอยังอยู่กับเขา…ไม่…ไม่! บัตรประจำตัวของเธออยู่กับเขา เธอไม่สามารถซื้อตั๋วเครื่องบิน ตั๋วรถไฟความเร็วสูง หรือตั๋วรถโดยสารทางไกลได้ เมื่ออูโน่กำลังจะออกไปทำตามคำสั่งชายที่อยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ในที่สุดฌอนก็หยุดเขา

"เดี๋ยว" ดวงตาของเขาเข้มขึ้น เขามองไปที่ภาพนิ่ง "ไม่จำเป็นแล้ว ไปตรวจสอบรถคันนี้และด่านเก็บเงินทางหลวงต่าง ๆ และติดตามรถคันนี้ไป”

ถ้าเธอซื้อตั๋วในเมืองเอส มันจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับคน ๆ นั้นที่จะหยุดเธอที่สนามบิน ในขณะที่เธอกำลังรอขึ้นเครื่องบิน เธอไม่ต้องการที่จะเสี่ยง เธอคิดว่าแม้ว่าเขาจะฉลาด แต่เขาก็คงเดาไม่ถูกว่าเธอจะนั่งรถแท็กซี่ไปหางโจวก่อนขึ้นเครื่อง

สิ่งที่เจนไม่รู้ก็คือ เธอรู้จักผู้ชายคนนี้ไม่ดีพอ ชายคนนั้นตามหลังเธอมาติด ๆ แล้ว

เมื่อฌอนมาถึงหางโจว ใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึม เขาหยุดรถแท็กซี่ที่กำลังจะไปจุดหยุดพักที่หางโจวให้หยุดข้าง ๆ ถนน “คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงที่คุณเพิ่งรับมานั้นไปไหน?”

คนขับรู้สึกแย่มาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มชายในชุดสูท เม็ดเหงื่อขนาดมหึมาเริ่มไหลลงมาที่หน้าผากของเขา “ฉันเปิดเผยข้อมูลลูกค้าไม่ได้…”

เมื่อเขาหยุดพูด ผู้ชายหลาย ๆ คนก็เข้าใกล้เขามากขึ้น “ไม่ ๆ ! มาคุยกันแบบดี ๆ นะ" เขาไม่รู้ตัวว่าเขาไปทำอะไรให้มาเฟียแก๊งนี้ พวกมาเฟียมาล้อมตัวเขาเพื่ออะไร?

“ดูสิ คุณรับเธอคนนี้มาหรือเปล่า?” ในขณะที่พูดนั้นฌอนก็ยกโทรศัพท์ขึ้นต่อหน้าคนขับ “เธอเป็นภรรยาของฉัน เธอโกรธที่ฉันไม่อ่อนโยนและน่ารักพอ เราจึงทะเลาะกัน บอกฉันสิ คุณรู้ไหมว่าเธอไปไหน? เธอท้องลูกของเรา หากเกิดอะไรขึ้น…”

“โอ้ คู่รักทะเลาะกันนี่เอง คุณน่าจะบอกฉันเร็วกว่านี้” คนขับปาดเหงื่อออกจากใบหน้า มันเป็นเพียงสัญชาตญาณเตือนที่ผิดพลาด “ฉันขับรถไปส่งเธอที่สนามบินมา”

“สนามบิน?” ‘เธอไปสนามบิน…นี่หมายความว่าเธอได้บัตรประจำตัวใหม่แล้วหรือเปล่า? เธอทำเองทั้งหมดหรอ? ’

ดวงตาของชายคนนั้นหรี่ลง ‘ครอบครัวดันน์!”

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ผู้หญิงคนนั้นติดต่อกับครอบครัวดันน์มากที่สุด

“เธอบอกคุณไหม ว่าเธอกำลังจะไปที่ไหน?”

“เซียะเหมินเป็นเที่ยวบินที่กำลังจะออกเดินทางเร็ว ๆ นี้ เอ่อ…คุณผู้หญิงคนนั้นรีบออกไป เธอบอกว่าต้องรีบไปเช็คอิน”