บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 327

ไมเคิล ลูเธอร์ เข้าสู่คฤหาสน์เก่าแก่ของสจ๊วต

"คุณเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่างไม่ใช่เหรอ?"

โดยไม่มีคำเตือนหรือบริบทใด ๆ เขาก็ตะโกนใส่ชายชราสจ๊วตที่กำลังจิบชาอย่างใจเย็นอยู่

“คุณมาจากทางไหนกลับไปทางนั้นเลย…ถ้าจะมาเพื่อแสดงกิริยาความไม่เคารพต่อปู่ของคุณอย่างนี้?” ชายชราสจ๊วตวางถ้วยน้ำชาลง ใบหน้าอันแก่ชราของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนไปอย่างยากลำบาก

“คุณเป็นคนวางแผนเรื่องพ่อบ้านซัมเมอร์เองไม่ใช่หรอ?

“ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่มีทางกล้าทำหรอก จริงไหม?”

"หมายความว่ายังไงหรอ? ฉันเป็นคนทำให้พ่อบ้านซัมเมอร์ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ?"

"คุณเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุของเจน นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากที่จะรู้ความจริง เป็นคุรจริง ๆ ใช่ไหม?!" ไมเคิลยืนยันความคิดของตัวเอง

ช่วงเวลาที่ชายชราสจ๊วตได้ยินชื่อของเจน การแสดงออกของเขาก็เคร่งขรึมลงในทันที “นี่หลานจะท้าปู่ของตัวเอง และแสดงกิริยาเช่นนี้ เพียงเพื่อเธอคนนั้นหรอ?”

“นั่นคงหมายความว่า…คุณยอมรับมัน”

ไมเคิลกำหมัดแน่น ทั้งตัวของเขานั้นสั่นสะท้านด้วยความโกรธ "เธอไปทำอะไรให้คุณปู่ขุ่นเคืองหรือ?"

"ทุก ๆ อย่าง ทุกอย่างที่เธอทำ มันทำให้ฉันขุ่นเคือง"

"เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอจะทำให้คุณขุ่นเคืองได้อย่างไร? ในแง่ของช่องว่างระหว่างวัย เธอสมควรที่จะเรียกคุณว่า คุณปู่เสียด้วยซ้ำ คุณก็เป็นอีกคนที่เฝ้าดูการเติบโตของเธอมาตั้งแต่ที่เธอยังเป็นเด็ก! คุณมีความขุ่นเคืองแบบไหนกับเธอกันแน่ ทำไมคุณถึงพยายามที่จะทำร้ายเธออยู่ตลอดเวลา?”

"ฉันไปทำร้ายเธอเหรอ?"

"อย่าบอกนะ ว่าคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอหลังจากเหตุการณ์ที่ โรซาลีน ซัมเมอร์ พยายามที่จะบอกฉัน ว่าคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมันเลย”

“คุณจัดฉากทุกอย่างให้กับเธอ”

“และในตอนนี้ คุณกำลังพยายามขอให้ซัมเมอร์ฆ่าเธอ คุณกำลังพยายามที่จะจบชีวิตเธอจริง ๆ งั้นเหีอ?

"ฉันไม่รู้ว่าเธอทำอะไรถึงสมควรได้รับสิ่งต่าง ๆ ทั้งหมดนั้นจากคุณ! ทำไมเธอถึงต้องโดนขนาดนี้?!"

ชายชราสจ๊วตก็รู้สึกโกรธมาก ๆ ด้วยเช่นกัน เขาปาถ้วยน้ำชาที่ถืออยู่ในมือลงกับพื้น และพูดว่า

“เธอทำอะไรมากมายถึงทำให้ฉันขุ่นเคืองได้งั้นเหรอ ที่คุณอยากที่จะถาม?

"ทุกอย่าง!

“พวกหลาน ๆ ถูกเธอสะกดจิตไปกันหมดแล้ว!

“ในตอนนั้น ฉันควรที่จะทำลายใบหน้าของเธอทิ้งไปสะ! มาดูกันว่าเธอจะดึงความรู้สึกสมเพช และยั่วยวนผู้ชายทุกคนแบบนั้นได้ยังไง!”

ไมเคิลไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองในสิ่งที่เขาเพิ่งจะได้ยิน “แกแก่แล้วนะ พูดคำแย่ ๆ แบบนั้นออกมาได้ยังไงกัน?

“แกหมายความว่าอย่างไร เธอยั่วยวนพวกเรา?

“หลานถึงกับต้องพูดจาหยาบคายขนาดนั้นเลยหรอ?”

“ผมผิดอะไรที่พูดแบบนั้นหรอ?

“หลานชายทั้งสองของฉันกำลังหันมาต่อต้านฉัน ทั้งหมดก็เพราะเธอ”

“หลานทั้งคู่ค่อนข้างจะเลือกเธอมากกว่าการที่จะสืบทอดอาณาจักรของวงตระกูลเราเสียอีก”

“เธอคือขวากหนาม เธอคือยาพิษ”

“ฉันควรที่จะโยนเธอลงไปในหุบเหวตอนที่เธอเกิดมา! แบบนั้นเธอคงไม่สามารถล้างสมองหลานชายทั้งสองของฉันได้ในอีกสองทศวรรษต่อมา!”

"เมื่อตอนที่เธอเกิดมา?" จู่ ๆ ไมเคิลก็จับคีย์เวิร์ดบางอย่างได้ "คุณปู่กำลังพูดถึงเรื่องอะไร?"

ชายชราสจ๊วตหัวเราะอย่างเย็นชา

“มันไม่สำคัญหรอก ว่าฉันกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ที่หลานชายทั้งสองของฉันถึงต้องไปสยบแทบเท้าของเธอ!

“สจ๊วตที่ยิ่งใหญ่จะเป็นรองผู้หญิงธรรมดา ๆ ได้ยังไง?

"พวกเรา สจ๊วตต้องทะเยอทะยานและกล้าหาญแข็งกร้าวเมื่อจำเป็น และโหดร้ายเมื่อจำเป็น คุณไม่ควรถูกผู้หญิงรั้งเอาไว้!"

"นั่นคือเหตุผลหรอ?

"นั่นเป็นเหตุผล ว่าทำไมคุณถึงเลือกที่จะทำร้ายเธออยู่เรื่อย ๆ งั้นเหรอ?"

“ถูกต้อง นั่นคือเหตุผลว่าทำไมหลานทั้งสองถึงทิ้งอาชีพการงานของพวกคุณไว้ข้าง ๆ ทาง และหมุนชีวิตของคุณไปรอบ ๆ เธอลูกหลานของสจ๊วตผู้ยิ่งใหญ่จะตกต่ำลงได้อย่างไรกัน!”

ใบหน้าของชายชราสจ๊วตเคร่งขรึมขึ้น "ฉันจะบอกอะไรคุณให้ ชีวิตของเธอนั้นแขวนอยู่บนเส้นด้าย!"

สิ่งที่เขาพยายามจะบ่งบอกก็คือ เขายังคงจะไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ หรอก

ไมเคิลสูดหายใจเข้าอย่างแรง

"ตอนนี้คุณกำลังวางแผนอะไรอยู่อีก?!"

"ฉันกำลังวางแผนอะไรอยู่หน่ะหรอ? ลืมมันไปสะเถอะ สิ่งที่หลานต้องทำก็คือโฟกัสทุกอย่างในฐานะลูกหลานของสจ๊วตที่สมควรที่จะต้องทำ!

"พวกเราสจ๊วต จะต้องไม่ถูกครอบงำด้วยเพียงแค่เรื่องของหัวใจ!"

ไมเคิลโกรธมาก แต่เขาไม่สามารถทำอะไรชายชราได้เลย

พวกเขาไม่สามารถเฝ้าดูได้ตลอด ถ้าชายชราสจ๊วตยืนกรานที่จะตามเธอไปทุกที่ มันเป็นความจริงที่พวกเขาจะต้องยอมรับว่า พวกเขาไม่สามารถปกป้องเธอได้ตลอดเวลา