บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 330

ที่โรงพยาบาล

ประตูวอร์ดถูกเปิดออกเงียบ ๆ โดยที่ไม่มีเสียง ครั้งนี้ดอสไม่ได้แจ้งการมาถึงของแขกล่วงหน้า

เมื่อเอลิออร์มาถึงอย่างรีบร้อน เขาก็เห็นผู้หญิงคนนั้น

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร อโลร่าก็ดึงเขากลับออกไปที่ทางเดิน ประตูเปิดแล้วปิดลงอีกครั้ง

คนบนเตียงนอนตะแคง และกำลังหลับอยู่

ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังฝันถึงอะไร แต่ใบหน้าที่ขมวดคิ้วลึกแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้มีความฝันที่น่าพอใจนัก

มือของเขาวางอยู่บนผ้าห่ม แหวนแต่งงานของเขายังคงอยู่บนนิ้วของเขา

หญิงสาวเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้า ๆ ในที่สุดก็มาหยุดอยู่ที่หน้าเตียงของเขา

ดวงตาของเธอสดใส และชัดเจน เธอจ้องมองแหวนบนนิ้วมือของเขา

ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เธอจ้องไปที่แหวนเป็นเวลานานนาน จนเธอรู้สึกงุนงง

หลังจากนั้นไม่นานดวงตาของชายคนนั้นก็เบิกโพลง สิ่งแรกที่เขาเห็นคือคนในความฝัน

เขายิ้มหน้าซีดให้เธอ “โอ้ ฉันฝันไปอีกแล้วสินะ”

ราวกับว่าเขากำลังคุยกับเพื่อนที่เขาไม่ได้เจอมานาน เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน และดีใจจนแทบจะเห็นได้ชัดผ่านการแสดงออกทางร่างกายของเขา "ดีแค่ไหน. คุณยังเต็มใจจะมาเยี่ยมฉันในความฝัน”

หญิงสาวยืนอยู่ที่เตียงของเขา และกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง สายตาของเธอค่อย ๆ เคลื่อนไปที่ใบหน้าของเขา เกือบหนึ่งเดือนผ่านไป แต่เขาก็ดูผอมลงไปมาก ๆ

บางทีมันอาจจะเป็นอย่างที่เขาพูด บางทีมันอาจจะเป็นความผูกพันที่แสนหวานในสายตาของเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

เธอไม่อยากคิดอีกต่อไป ว่าเธอควรแสดงความเกลียดชังต่อเขาอย่างไร

แต่เธอทำตามหัวใจของเธอ ทันใดนั้นเธอก็ก้มศีรษะลง และจูบเบา ๆ ที่หน้าผากของเขาอย่างอบอุ่น

“มันเป็นความฝันหรือเปล่า?” เธอถาม

มีความประหลาดใจเผยขึ้นในดวงตาของเขา เช่นเดียวกับความสุขที่บริสุทธิ์ เขายิ้ม "ใช่แล้ว"

เธอหัวเราะเบา ๆ ราวกับว่าเธอลืมความรัก และความเกลียดชังที่ทอดระหว่างพวกเขา ราวกับว่าเธอลืมความเจ็บปวดทั้งหมดที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานก่อนหน้านี้ เธอเอื้อมมือไปบีบแขนเขาอย่างขี้เล่น ราวกับว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทที่ห่างหายจากกันไปนาน “มันยังเป็นความฝันอยู่หรือเปล่า?”

ความเจ็บปวดอย่างฉับพลันทำให้ชายคนนั้นตื่นขึ้น เขาทั้งตกใจ ดีใจ และไม่เชื่อ แต่ก็กลัวเกินไปที่จะหลับตา เขากังวลว่าถ้าเขาทำเธอจะหายไปเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

“มันเจ็บ” เขากล่าว “แต่มันไม่ได้รู้สึกเหมือนจริงนัก หยิกฉันอีกครั้งหน่อยสิ”

เธอหยิบแอปเปิ้ลจากด้านข้างเตียง และปอกเปลือกอย่างเงียบ ๆ ไม่นานเธอก็ยื่นแอปเปิ้ลที่ปอกแล้วให้เขา

แอปเปิ้ลที่อยู่ตรงหน้าเขามีกลิ่นหอม ดวงตาที่ลึกล้ำของชายคนนี้สะท้อนให้เห็นถึงความไม่เชื่อที่เพิ่มมากขึ้น ดังนั้นเขาจึงลังเลแทนที่จะกินมัน

แต่ในวินาทีถัดมาเขาก็กินมันเข้าไป

“ผ่าตัดเมื่อไร?” เธอไม่ได้บังคับให้เขากิน เพียงแค่ถือแอปเปิ้ลไว้ในมือต่อหน้าของเขา

เมื่อเขาได้ยินอย่างนั้นเขาก็รู้สึกตื่นตระหนก “ใครไปบอกคุณอย่างนั้น?”

“พรุ่งนี้ หรือวันมะรืน?” เธอถามอีกครั้ง โดยไม่สนใจความพยายามของเขาที่จะเปลี่ยนเรื่อง

"...วันมะรืน" เขามองเธออย่างตั้งใจ พวกเขาบอกว่าเขาเป็นคนเอาแต่ใจ แต่เธอก็ดื้อรั้นยิ่งกว่าเขาเสียอีก เห็นได้ชัดว่าเธอจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะได้รับคำตอบ

หญิงสาวพยักหน้าและยื่นแอปเปิ้ลให้เขาอีกครั้ง “คุณไม่ต้องการเหรอ? ฉันปลอกเปลือกมันแล้วนะ” เธอกล่าว

ทันใดนั้นคำว่า “ฉันปลอกเปลือกมันแล้วนะ” ก็โอบล้อมหัวใจของเขาด้วยความอบอุ่น เขาไม่เคยแสดงความอ่อนแอ แต่ตอนนี้ดวงตาของเขาค่อนข้างชุ่มชื้นและแดงขึ้นเล็กน้อย เขารีบปัดความชื้นออกไปและยอมกินแอปเปิ้ลชิ้นนั้น

เขากินมันทีละคำ ทุกคำที่ได้ลิ้มรสนั้น มันเหมือนน้ำทิพย์จากสรวงสวรรค์ไม่ใช่แค่แอปเปิ้ลธรรมดา ๆ

ทุกคำนั้นมันช่างหอมหวาน

ในหัวของเขานั้น มันค่อนข้างยุ่งเหยิงเล็กน้อย เขาคิดไม่ออกว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่

ในขณะที่เขากินแอปเปิ้ลหมดแล้ว หญิงสาวที่ข้าง ๆ ก็ปอกเปลือกอีกชิ้นให้เขาอย่างไร้คำพูด

เมื่อเธอปอกแอปเปิ้ลลูกที่สองเสร็จแล้ว เธอจึงยื่นให้เขาอีก

ชายคนนั้นยอมรับแอปเปิ้ล และกินมันโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

ต่อจากแอปเปิ้ลลูกที่สองก็มีลูกที่สาม ... เมื่อถึงลูกที่ห้าเขามองไปที่แอปเปิ้ลในมือด้วยสีหน้าหนักใจ ไม่ว่าเขาจะชอบผลไม้มากแค่ไหน เขาก็ยังไม่สามารถกินได้เยอะขนาดนี้ในคราวเดียว นอกจากนี้เขาไม่เคยชอบแอปเปิ้ลมาก่อนเลย

“กินอีกหน่อยสิ ไม่งั้นจะไม่แข็งแรงนะ” เธอพูดอย่างใจเย็น

เขานิ่งงันไปหมด ความแข็งแรงงั้นเหรอ? แข็งแรงไปเพื่ออะไร?

วงล้อในสมองของเขายังคงหมุนไปขณะที่เขาพยายามประมวลผลคำพูดของเธออีกครั้ง

“คุณแน่ใจหรือ ว่าไม่ต้องการกินอีกแล้ว? อิ่มแล้วหรอ?”

"ฉันอิ่มแล้ว"

เขาไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร เขาอิ่มไปด้วยแอปเปิ้ลแล้วหรือยังหรอ?

ในหัวของเขาเต็มไปด้วยคำถาม และความพยายามในการตอบคำถามเหล่านี้ มันแสดงออกให้เห็นบนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

ถึงตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นก็หันหลังและเดินไปที่ประตูห้อง

ทันใดนั้นคลื่นแห่งความผิดหวังก็ซัดสาดเข้ามาหาเขา

เขาอยากที่จะเรียกหาเธอ แต่เขาก็หยุด…ไม่มีใครรู้ว่าการผ่าตัดจะดำเนินไปอย่างไรในวันมะรืนนี้

เขาต้องการมอบโลกทั้งใบให้เธอ เขาต้องการทำให้เธอมีความสุข เขาต้องการใช้ชีวิตที่เหลือกับเธอ ... แต่ตอนนี้มันเป็นเพียงจินตนาการที่ว่างเปล่า

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ในวันมะรืนนี้

ทำไมเธอถึงมาที่นี่ ที่ข้างเตียงของเขาในตอนดึกขนาดนี้…ยังไงก็ตามแต่ ลืมไปเถอะ ปล่อยเธอไป

แกร๊ก-แกร๊ก – เสียงที่คมชัดของประตูที่ถูกล็อคจากด้านในดังก้องไปทั่วห้องที่เงียบงัน

เขามองไปที่เธอที่เดินกลับเข้ามาหาเขาจากประตู "คุณ…"

อย่างไรก็ตามผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่หน้าเตียงของเขาแล้วมองเขาเงียบ ๆ เป็นเวลาเนิ่นนาน เขาเป็นผู้ชายที่โตแล้ว แต่ในเวลาต่อมาใบหน้าหล่อเหลาของเขาแดงก่ำ “ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉัน แม้ว่าคุณจะต้องการให้ฉันตายในตอนนี้เลย ฉันก็ยินดีที่จะไป ตราบเท่าที่มันทำให้คุณมีความสุข”

“แต่ฉันไม่อยากให้มือของคุณสกปรก ทำไมคุณไม่รอสักหน่อย สำหรับการผ่าตัดของฉันในวันมะรืนนี้”

“ไม่ต้องกังวล โอกาสที่การผ่าตัดจะประสบความสำเร็จนั้นต่ำมาก ฉันจะจ่ายคืนทุกอย่างที่เป็นหนี้คุณไม่ช้าก็เร็ว”

“นั่นคือเหตุผล ที่คุณไม่ควรทำให้มือของคุณสกปรกอีกต่อไป แม้ว่าคุณจะไม่แคร์ แต่ฉันก็ ... ฉันแคร์"

เขาได้ยินมาว่าเธอซื้อตั๋วเครื่องบินไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอกลับมากลางดึกและกลับมาปรากฏตัวในห้องของเขาด้วยซ้ำ เธอล็อกประตูด้วยซ้ำ…จริงอยู่เขาเป็นหนี้เธอมากเกินไป เขาทำร้ายเธอมากเกินไป เธอเกลียดเขาอยู่แล้ว ดังนั้นจึงเป็นไปได้ที่เธอจะเกลียดเขามาก จนอยากจะฆ่าเขาในตอนนี้

แต่ว่าในตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลยจริง ๆ เพียงแค่รออีกไม่กี่วัน

หญิงสาวมองไปที่ผู้ชายคนนั้น เขายังคงพูดเจื้อยแจ้วอยู่บนเตียง ในวินาทีต่อมาเธอก็เอื้อมมือไปหาเขา

“จริง ๆ แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องทำให้มือของคุณสกปรก เพราะ…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เธอได้ดึงผ้าห่มออก และพาร่างผอม ๆ ของเธอเข้าไปข้างในผ้าห่มนั้นข้าง ๆ เขา

ร่างอันอบอุ่นของเธออยู่ในอ้อมแขนของเขา

เขาตะลึงไปชั่วขณะ เขารู้สึกว่ากำลังหลงทางอย่างแท้จริง

“คุณ…ฉัน…”

นิ้วของเธอปลดกระดุมของเขา จากนั้นเธอก็หันกลับมานั่งคล่อมบนร่างกายของเขา ในตอนนี้เขาทำตัวเหมือนกับคนที่กำลังจะถูกล่วงละเมิดทางเพศ

“คะ-คะ-คุณ …”

มีเสียงหายใจที่รุนแรง ขณะที่เธอก้มลง และละเลงริมฝีปากของเธอลงรอบ ๆ ตัวของเขา

ถ้าเขายังสามารถอดกลั้นไว้ได้ หลังจากนั้นเขาจะเรียกตัวเองว่าผู้ชายได้อย่างไร!

หัวสมองของเขาว่างเปล่าไปหมด เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังเล่นอะไรอยู่

อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเขาได้ตอบสนองอย่างตรงไปตรงมาแล้ว เขาจับเอวเรียวบางของเธอด้วยมือใหญ่ ๆ ของเขา และยกศีรษะขึ้นตอบสนองเธออย่างหลงใหล

ที่ด้านนอกประตู ดอสได้ยินเสียงประตูถูกล็อคจากทางด้านใน จู่ ๆ เขาก็กระวนกระวายและเริ่มเคาะประตู

อโลร่าห้ามเขา

“ประตูล็อค ถ้านายหญิงพยายามที่จะทำอะไรกับนายท่าน…”

“มันก็เป็นแค่ ‘ถ้า’ อย่างที่คุณพูด” อโลร่าโต้กลับ

เอลิออร์ดูเคร่งขรึม “เราไม่สามารถเสี่ยงได้ มันแปลกตั้งแต่ที่เธอกลับเข้าไปแล้วไหม?”

"เห็นไหม? คุณชายไวท์ก็เห็นด้วย หลบไปและอย่าพยายามห้ามฉัน ตอนนี้นายท่านกำลังตกอยู่ในอันตราย!” การแสดงออกของ ดอสนั้นดุร้ายมาก “ฉันจะต้องหยุด…”

เมื่อผ่านไปครึ่งประโยค ทั้งสามคนที่อยู่ข้างนอกก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากในห้อง

พวกเขาทุกคนมีประสบการณ์รูปแบบต่าง ๆ ในชีวิตมามากมาย ดังนั้นไม่ว่าพวกเขาจะโง่แค่ไหนพวกเขาก็ยังสามารถเข้าใจได้ว่าเสียงเหล่านั้นหมายถึงอะไร

ใบหน้าของดอสเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

“ไปเลย ถีบประตูเข้าไป เจ้านายของคุณกำลังตกอยู่ในอันตราย” อโลร่าแกล้งเขา

เอลิออร์สอดมือเข้าไปในกระเป๋า และเดินจากไปโดยที่ไม่พูดอะไร

ห้องที่อยู่ถัดจากประตูนั้น เป็นเหมือนมิติแยกเล็ก ๆ ที่ถูกปิดออกจากส่วนอื่น ๆ ของโลก

หลังจากเสร็จสิ้นกิจผู้หญิงคนนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น และสวมเสื้อผ้าของเธออย่างเงียบ ๆ

“ฌอน สจ๊วต เราไม่ได้ใช้การป้องกันใด ๆ ในตอนนี้” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงหนักใจในจังหวะสบาย ๆ

"ใครจะไปรู้? อาจจะอยู่ที่นี่…” เธอวางมือลงบนท้องแล้วลูบไล้เบา ๆ “อาจจะมีชีวิตใหม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว”

"คุณ…"

“คุณรู้ไหม ว่าฉันเกลียดคุณมากแค่ไหน? อย่างที่คุณบอก ว่าคุณเป็นหนี้ฉันมากเกินไป และทำร้ายฉันมามากเกินไป”

“ถ้าอย่างนั้นคุณควรที่จะรู้ ว่าฉันเกลียดคุณมากแค่ไหน”

แววตาของชายคนนั้นค่อย ๆ จางลง “ ที่รัก…”

“ในตอนนี้คุณอยู่บนเตียงใกล้ตายแล้ว ดังนั้นฉันควรได้รับความสนใจกลับคืนมาก่อนที่คุณจะตาย”

“ถ้าคุณตาย ฉันจะไม่สามารถเรียกร้องหนี้ของฉันจากคนตายได้ ใช่ไหม?

“โอกาสในการผ่าตัดของคุณในวันมะรืนนี้ มีโอกาสประสบความสำเร็จน้อยมากใช่ไหม? ถ้ามันล้มเหล วและคุณตายขึ้นมา ฉันจะทำให้ลูกของคุณเรียกคนอื่นว่าพ่อของเขา”

มีแสงแวววาวอยู่ในดวงตาของชายคนนั้น และเขารีบท้วงขึ้นมาว่า “ไม่ คุณทำอย่างนั้นไม่ได้!”

ข้างเตียงของเขา ผู้หญิงคนนั้นมองเขาด้วยรอยยิ้ม "แน่นอน ฉันทำได้ ฉันเกลียดคุณ ดังนั้นฉันต้องทำให้แน่ใจว่าคุณจะไม่สามารถอยู่ในความสงบได้”

เธอปลอบใจเขาว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะทำให้แน่ใจว่าลูกของคุณเติบโตมาพร้อมกับการมีพ่อ”

ชายคนนั้นยืนยันว่า “แน่นอน! ลูกของฉันจะต้องมีพ่อแน่นอน”

…

ในวันผ่าตัด