บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 329

"เจน เอ๋อไห่ไม่ใช่สวรรค์หรือความสงบตามที่เธอพูดหรอก มันเป็นเพียงแค่การหลบหนีของเธอ" อโลร่ากล่าวอย่างเคร่งขรึม

เธอไม่ควรพูดทั้งหมดนี้ แต่เธอเห็นบางสิ่งที่เจ้าตัวมองไม่เห็น

บางทีภาพอาจจะดูชัดเจนขึ้นจากคนภายนอกที่เฝ้าดู หรือบางทีอาจจะไม่

ถึงกระนั้นเธอก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเจนกำลังลังเล

เมื่อสามปีก่อนเธอเคยช่วยเจนหนี เพราะเธอต้องการให้เจนมีชีวิตที่สงบสุขอย่างแท้จริงนับตั้งแต่นั้น

สามปีหลาย ๆ อย่างก็เปลี่ยนไป เธอก็เติบโตขึ้นด้วย

เป็นเพราะความเป็นผู้ใหญ่ที่เพิ่งค้นพบทำให้เธอไม่เคยหยุดคิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน

เธอคิดถูกหรือเปล่าที่ช่วยเจนหนีเมื่อสามปีก่อน มันอาจจะเป็นความผิดพลาดหรือเปล่านะ?

เธอเริ่มคิดว่าเธอคิดผิดในตอนนั้น

ผู้หญิงคนนี้ถูกผีเข้าเต็ม ๆ ไม่มีทางที่เธอจะหยุด และมองไปรอบ ๆ เพื่อดูผู้คน และข้อเท็จจริง

ตลอดสามปีที่ผ่านมาอโลร่าได้เห็นว่าฌอนไม่เคยหยุดตามหาเธอเลย ทุกคนบอกให้เขาหยุด โดยบอกว่ามันไม่มีจุดหมายปลายทางเลย บางทีเจนอาจจะตายไปนานแล้วก็ได้

ท้ายที่สุดแล้ว ถ้าเธอยังไม่ตายไป เหตุใดการค้นหาอย่างไม่หยุดยั้งเป็นเวลาถึงสามปีจึงไม่เกิดผลอะไรเลย?

อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นปฏิเสธที่จะเชื่อพวกเขา เขาตามหาและตามหา สิ่งที่เหลืออยู่ในชีวิตของเขาช่วงนั้นนอกเหนือจากการค้นหาเธอสิ่งที่เขาทำอีกอย่างก็มีเพียงอย่างเดียวคืองานของเขานั่นเอง

อโลร่ายังได้เห็นว่าชายคนนั้นเคยเย่อหยิ่ง และหยิ่งผยองแค่ไหน ในขณะที่เขาเป็นคนที่สามารถยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกได้ แต่เขาลดความภาคภูมิใจของเขาลงทั้งหมดเพื่อค้นหาคน ๆ เดียวในใจ เขาไม่เคยยอมแพ้เลยสักครั้ง

เธอไม่เคยเห็นฌอนมีท่าทีที่กำลังเล่นสนุกอยู่เลย เธอเห็นแต่ว่าเขาจริงจังและตั้งใจมากแค่ไหน

ครั้งหนึ่งเธอเคยหวังว่าจะได้เห็นทั้งหมดนี้กับผู้ชายอีกคนในชีวิตของเธอ เธอต้องการมันสุดหัวใจ แต่เธอไม่เคยได้รับมันเลย

อย่างไรก็ตามเจนแตกต่างออกไป

เจนอาจจะบรรลุความสุขที่อโลร่าไม่สามารถทำได้ ครั้งหนึ่งอโลร่าเคยมีประสบการณ์เช่นเดียวกับเจนมาก่อน และเธออาจสามารถหาข้อยุติในอดีตผ่านเจนได้

ใช่ เธอยอมรับว่าเธอเห็นแก่ตัว และไม่ยุติธรรม

ที่สำคัญกว่านั้นเจนที่เธอเห็นนั้นไม่ได้ไม่มีหัวใจ และเธอก็ไม่ยอมปล่อยวาง แต่เธอเห็นเจนเอาแต่วิ่งหนี

ถ้าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ปล่อยวางจากก้นบึ้งของหัวใจอย่างแท้จริง อโลร่าก็คงไม่พูดคำที่เธอพูดในวันนี้ แต่เธอจะเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจของเธอตลอดไป

อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่กรณีที่ชัดเจน

“เธอวิ่งไปเรื่อย ๆ แต่ยังมีบางอย่างที่เธอยังยึดติดอยู่ข้างในหัวใจของเธอ เธอปล่อยวางแล้วจริง ๆ งั้นเหรอ?” คำถามของอโลร่าเป็นเหมือนสายฟ้าฟาดทุกครั้ง อีกทั้งมันยังทำให้เจนรู้สึกไม่สบายใจและกระวนกระวายใจอีกด้วย

เจนเอามือปิดหูของตัวเอง “ไม่ ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว”

อโลร่าดึงมือเจนออกจากหูของเธออย่างแรง “เขาป่วยอยู่ เจน เขากำลังจะตาย”

ชั่ววินาทีนั้น ตรงนั้น ราวกับว่าโลกทั้งใบได้เงียบไป

ต่อให้อโลร่าดึงมือของเธอออกในตอนนี้มันก็ไม่ส่งผลอะไรแล้ว ในตอนนี้นั้นเธอกำลังมึนงงและอึ้ง

"... ฉัน-ฉัน ต้องไปสนามบิน ฉันอาจจะพลาดเที่ยวบินของฉัน"

"เขามีเนื้องอกในสมองของเขา มันอยู่ในนั้นมานานกว่าหนึ่งปีแล้ว และตอนนี้มันถึงจุดสิ้นสุดแล้ว" อโลร่ากล่าวต่อ

"ฉัน – ฉัน ต้องรีบไปสนามบินเดี๋ยวนี้"

เจนจากไปอย่างรีบร้อน

คราวนี้อโลร่า ไม่ได้หยุดหรือรั้งเธอ เธอแค่ตะโกนไปที่ด้านหลังที่อยู่ห่างออกไปห้าเมตรนั้น

"เขาเลือกที่จะเข้ารับการผ่าตัด การผ่าตัดสมองมีความซับซ้อนมากเป็นพิเศษ โอกาสที่จะประสบความสำเร็จมีน้อยกว่า 5% อีกนะ"

"พอได้แล้ว!" เจนหยุดเดิน พรางเอ่ยขึ้นว่า “เขาใช้วิธีนี้อีกแล้วเหรอ? เขาบอกให้คุณมาที่นี่สินะ”

"ครั้งสุดท้ายที่อิตาลี พวกเขาบอกฉันว่าเขามีลิ่มเลือดในสมอง และเขาแกล้งทำเป็นว่ามีความบกพร่องทางความจำ เขาจะลองกลอุบายแบบเดียวกันกับฉันอีกกี่ครั้ง?

"มีแต่คนโง่เท่านั้นแหล่ะ ที่จะตกหลุมพรางนั้นอีกครั้ง!"

“ฮ่า ๆ !” อโลร่าหัวเราะเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น "ใช่ ใช่ ใช่ เธอไม่ใช่คนโง่ ไปได้แล้ว!"

อโลร่ากล่าวต่ออีกว่า "เธอจะไปไหนหรอ เธอกำลังวิ่งอยู่หนิ เธอไม่ใช่คนโง่ แต่เธอเป็นคนขี้เกียจ ที่ละทิ้งในสิ่งที่จะต้องทำแล้วเอาแต่วิ่งหนีสิ่งนั้น ไม่อยากที่จะทำมัน”

"ไปสิ รีบวิ่งไปเลย เจน ดันน์ วิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ วิ่งหนีจากความจริงที่เธอไม่กล้าเผชิญหน้า ให้ฉันถามเธอไหม ว่าอะไรที่เธอไม่สามารถเผชิญหน้าได้? มันก็คือเขา หรือหัวใจของเธอเองใช่ไหม?

“ไม่ต้องห่วง คราวนี้ ฌอน สจ๊วต จะไม่รบกวนเธออีกแล้ว จะไม่มีอีกแล้ว”

"ไปทำในสิ่งที่เธอสามารถทำได้ดีที่สุดเถอะ เจน ดันน์ รีบหนีไป!"