บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 328

"ที่นายมาที่นี่ในวันนี้ ก็เพื่อที่แค่จะคุยเรื่องของคุณปู่กับฉันหรือเปล่า?" ชายบนเตียงหัวเราะเบา ๆ ความไม่เชื่อเผยขึ้นในแววตาของเขาอย่างชัดเจน “ไมเคิล ลูเธอร์ ชายชราคนนั้นเขาไม่ห่วงว่าฉันจะเป็นหรือฉันจะตายหรอก เขายังมีหลานชายอีกคนที่จะสืบทอดบัลลังก์ของเขา”

ไมเคิลหัวเราะอย่างแดกดัน

“นายคิดว่าฉันจะกลับไปเป็นสจ๊วตจริง ๆ งั้นหรอ? สถานที่สกปรกแบบนั้น”

“นายไม่ได้ต้องการ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม หรอกหรอ?” ฌอนกล่าวอย่างเย็นชา “ในกรณีนั้น ฉันกลัวว่านายจะต้องผิดหวัง”

“สจ๊วตอุตสาหกรรมงั้นหรอ เฮอะ” ไมเคิลกวาดสายตามองไปยังฌอน ก่อนที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง

“นั่นเป็นแหล่งเงินแหล่งทองชั้นดีเลย ดังนั้นฉันคิดว่าฉันต้องการมัน นายจะให้ฉันได้ไหมหล่ะ?”

“ถ้าฉันไม่ให้ นายจะไม่บังคับเหรอ?”

“ถ้านายเป็นคนถือมัน แน่นอน” ไมเคิลไม่พยายามปิดบังความทะเยอทะยานของเขา “แต่ถ้านายตายไป ฉันจะไม่เอามันมาจากเธอหรอก”

ฌอนหรี่ตา “นายแน่ใจถึงความภักดีต่อความรู้สึกของนายที่มีต่อเธอไหม ฉันควรจะขอให้นายดูแลเธอก่อนที่ฉันจะตายหรือไม่?”

“เฮ้อ ตัดเรื่องตลกออกไปก่อน นายกำลังจะตาย พวกนายทั้งสองไม่ได้หย่าร้างกันแล้วหรอ?

“นั่นมันหมายความว่า เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนายอีกแล้ว”

“นายต้องการมอบหมายให้ฉันดูแลเธอหรือ?”

“หึ แน่ใจแล้วเหรอว่านายยังมีสิทธิ์นั้นในตอนนี้?”

ด้วยเหตุนี้ไมเคิลจึงลุกขึ้นยืน “ตอนนี้ฉันเยี่ยมนายเสร็จแล้ว ดังนั้นฉันคิดว่าฉันควรที่จะไปได้แล้ว”

“นายจะบอกว่านายแค่มาเยี่ยมฉันหรอ? นายเป็นคนดีแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?”

“ฉันแค่มาดูว่านายกำลังจะตายจริง ๆ หรือเปล่า ฉันหมายความว่าอย่างน้อยเราก็มีสายเลือดเดียวกันอยู่บ้าง เลยแวะมาดูเสียหน่อย นายคิดว่าฉันอยากที่จะมาเยี่ยมนายจริง ๆ งั้นเหรอ?”

ไมเคิลพูดอย่างเยาะเย้ย

“แต่ไม่ต้องกังวลไป ถ้านายตายจริง ๆ ฉันจะไม่พยายามยึดครอง บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม อีกต่อไปหรอก”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น ฌอนก็เงียบไปสักพักก่อนที่เขาจะพูดว่า

“เอาล่ะ ช่วยจำสิ่งที่นายเพิ่งพูดไว้ด้วยแล้วกัน”

“แน่นอน แน่นอนอยู่แล้ว” ไมเคิลยืนยันให้เขารู้สึกมั่นใจ ก่อนที่จะเอามืออีกข้างของเขาเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ และจากไปอย่างไม่ไยดี

ดอสเข้ามาในห้อง “นายท่านครับ คุณชายไวท์ใกล้จะมาที่นี่แล้วครับ”

“เขาทำเสร็จแล้วหรอ?” ฌอนเงยหน้าขึ้น

“ครับ เจสัน ดันน์ ออกจากห้องผ่าตัดแล้ว คุณชายไวท์ น่าจะใกล้เสร็จแล้วครับ”

เอลิออร์ยืนอยู่ที่ประตูพร้อมกับชุดสีขาวของหมอ “ฉันไม่อยากที่จะเชื่อเลย ว่านายยังมีเวลาคิดถึงผู้ชายที่ไร้ประโยชน์คนนั้น”

เขาถือเอกสารทางการแพทย์ของฌอนไว้ในมือ

“นายมีเนื้องอกในสมอง และมันกดทับเยื่อหุ้มของสมอง และระบบประสาทส่วนกลาง…นายแน่ใจหรือ? ว่าต้องการทำการผ่าตัดนี้?”

เขาค่อนข้างที่จะรู้สึกแย่ เขาแทบไม่ได้ออกจากห้องผ่าตัดเลย เมื่อพบว่าฌอนป่วยหนัก

“ก่อนหน้านั้นฉันเคยเล่นตลกโดยบอกว่าฉันมีลิ่มเลือดอยู่ในสมอง และในตอนนี้มันมีการเติบโตในหัวของฉันจริง ๆ นี่มันตลกร้ายชัด ๆ ”

“หยุดล้อเล่นได้แล้ว นายยังมีหน้ามาหัวเราะได้อย่างไร? นายรู้หรือไม่ ว่าตอนนี้นายนั้นตกอยู่ในภาวะที่อันตรายมากแค่ไหน?”

เอลิออร์ดูเคร่งขรึมในขณะที่เขากล่าวเสริมอีกว่า “โอกาสที่การผ่าตัดครั้งนี้จะล้มเหลวมีสูงมาก แม้ว่าจะประสบความสำเร็จ นายก็ยังเสี่ยงต่อการเป็นอัมพาต หรือตาบอดได้เลยนะ”

“การผ่าตัดเป็นสิ่งที่ต้องทำ” ชายคนนี้ดูสงบเยือกเย็นราวกับว่าเขาไม่ใช่คนที่ใกล้จะตาย

“ฉันมีประสบการณ์ทุกอย่างที่ดีมาตลอดชีวิต หากมีสิ่งใดที่ฉันเสียใจ…” เขาหยุดอยู่ตรงนั้นสักครู่ “ลืมมันไปซะ มันจบไปแล้ว"

“ฮะ ~” เอลิออร์หัวเราะเยาะ “ตอนนี้นายกำลังบอกว่า มันจบแล้วหรอ? ทำไมนายถึงไม่พูดมันก่อนหน้านี้ล่ะ?

“เอาจริง ๆ นายนี่เป็นผู้ชายที่แปลกจริง ๆ เลยนะ”

“ในตอนนั้น นายยอมเดินผ่านทุกอย่างทั้งหมดนั้นมา และปฏิเสธที่จะปล่อยวางมาโดยตลอด”

“แต่ตอนนี้ นายป่วยหนัก นายกลับไล่เธอออกไปอยู่นะ”

เอลิออร์รู้สึกขมขื่นในใจ “ตอนนี้ฉันเชื่ออย่างแท้จริง ว่านายกำลังหลงรักเธออย่างสิ้นหวัง”

ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไร

เอลิออร์พบว่าสิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องที่ตลกหรือสนุกเช่นกัน

“ฉันได้ยินมาว่าเธอจะกลับไปที่เอ๋อไห่”

ร่างกายของชายคนนั้นแข็งทื่อไปชั่ววินาทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดด้วยเสียงแหบ ๆ ว่า

“เธอชอบที่นั่น และมันเป็นสถานที่ที่ดีมาก ดี ดี"

“นายจะไม่พบเธออีกหรือ?

“มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้นะ”

ในฐานะเพื่อนของเขา เอลิออร์ไม่ต้องการพูดอะไรที่น่าหดหู่และมองโลกในแง่ร้ายเช่นนั้น แต่ในฐานะแพทย์เขารู้ดีว่าโอกาสของเพื่อนรักของเขานั้นมันต่ำแค่ไหน