บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 204

ฌอนร้องเรียก "อูโน่" อูโน่รีบดึงเงินสดกองหนึ่งออกมาทันทีเกือบห้าพันในทั้งหมด “นี่ครับ นี่เป็นคำขอบคุณเล็ก ๆ น้อย ๆ จากนายท่าน พวกเรารีบออกมา ดังนั้นตอนนี้เราไม่มีเงินสดมากนัก หวังว่าคุณจะไม่รังเกียจนะครับ”

ในขณะที่เขาพูดอย่างนั้นเขาไม่สนใจความจริงที่ว่าคนขับรถรับจ้างตกตะลึงและมึนงงไปหมด อูโน่ยัดเงินใส่มือคนขับแท็กซี่แล้ววิ่งไล่ตามฌอนขึ้นรถในทันที

“โทรถามว่าตอนนี้มีเที่ยวบินอื่นไปเซียะเหมินหรือไม่ ดูว่ารายการล่าสุดได้ออกบินไปแล้วหรือยัง”

"ครับท่าน"

หลังจากนั้นไม่นานอูโน่ก็ตอบว่า “นายท่านครับ เพิ่งออกไปครับ ตอนนี้เอาอย่างไรดีครับ?”

“ถ้าจำไม่ผิดคุณชาร์ลส์จากหางโจวมีเครื่องบินส่วนตัวใช่ไหม?” หลังจากพูดแบบนั้นจบเขาก็โทรหา“คุณชาร์ลส์” ที่เขาเอ่ยถึงในทันที เขาเอ่ยขอยืมเครื่องบินเจ็ตของเขาผ่านทางโทรศัพท์ เหงื่อบาง ๆ ผุดออกมาบนหน้าผากของอโลร่า ฌอนหรี่ตา “คุณร้อนขนาดนั้นเลยเหรออโลร่า?”

“ใช่ค่ะ นิดหน่อย ฉันไม่ค่อยชินกับสภาพอากาศในหางโจว” เธอตอบกลับด้วยท่าทางปกติ ฌอนจ้องมองอโลร่าเป็นเวลานานผ่านดวงตาที่คมเข้มของเขา แต่ในที่สุดเขาก็มองไปที่อื่น

ไม่มีใครรู้เลย ว่าตอนนี้หลังของอโลร่าเปียกโชกและเหนียวหนึบไปด้วยเหงื่อ

และในที่สุดเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวที่ฌอนยืมมาก็บินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

เขากำลังมุ่งหน้าไปยังเซียะเหมิน

อย่างไรก็ตามเจนไม่ได้อยู่บนเครื่องบินไปเซียะเหมิน แต่เธอเปลี่ยนเส้นทางที่สนามบิน และหันกลับไปที่เมืองแทน ก่อนอื่นเธอต้องทำบัตรธและบัญชีนาคารของตัวเอง จากนั้นเธอก็ไปที่โรงรับจำนำที่ดูน่านับถือ และจำนำสร้อยเพชรและสร้อยข้อมือหยกในกล่องโลหะ เมื่อเธอมองไปที่สร้อยเพชรและสร้อยข้อมือหยก เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ยชีวิตของตัวเอง

เธอพยายามวิ่งหนี แต่เธอใช้ของขวัญของเขาเป็นเงินทุนของเธอในการหลบหนี

เครื่องประดับที่ฌอนมอบให้เธอ มันมีมูลค่ามากพอสมควร แม้แต่สร้อยข้อมือหยกเพียงอย่างเดียวก็มีมูลค่าถึงสามแสนที่เธอรู้แน่นอน สร้อยเพชรก็จะมีมูลค่ามากขึ้นเท่านั้น โรงรับจำนำพยายามกดราคาของ ในตอนนี้พวกเขาพยายามเสนอราสามแสนสำหรับทั้งสองชิ้นให้กับเธอ

“คุณจะหลอกคนอื่นได้ด้วยข้อเสนอแบบนั้นเท่านั้น ฉันรู้ว่าสร้อยข้อมือหยกเพียงอย่างเดียวก็มีค่าถึงสามแสนแล้ว” เมื่อเธอพูดแบบนั้นจู่ ๆ เธอก็เปลี่ยนความคิด “แต่ถ้าคุณสามารถให้เงินสดสามแสนกับฉันได้ในตอนนี้ฉันจะยอมรับข้อเสนอ”

“สินค้าเหล่านี้สะอาดหรือไม่?”

เจนเข้าใจแล้ว พวกเขาคงเห็นแล้วว่าเธอกังวลแค่ไหนที่ต้องขายของเหล่านี้ ดังนั้นพวกเขาจึงกังวลว่าสินค้าเหล่านี้จะเธอจะขโมยพวกมันมา

เจนดึงใบเสร็จออกจากกล่อง “ฉันมีใบเสร็จ และใบรับประกันสำหรับทั้งสองชิ้น”

ในที่สุดหลังจากที่พวกเขาเห็นใบเสร็จก็อุ่นใจ ส่วนทำไมเจนถึงยอมขายในราคาต่ำขนาดนั้น…ทุกคนในสายงานไม่สนใจรายละเอียดเหล่านั้นหรอก ตราบเท่าที่พวกเขารู้ว่าสินค้ามาจากไหน พวกเขาจะไม่ถามอะไร

“เพียงแค่ให้ใบเสร็จ และใบปะกันกับเรา” ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเรียกพนักงานบัญชี “เอาเงินสดสามแสนมาให้ฉัน”

บางครั้งผู้คนในสายงานนี้ก็ต้องการเงินสดจำนวนมากในคราวเดียว มีคลัเงินสดจำนวณมากในแผนกการเงินที่ถูกเก็บในที่ ๆ ปลอดภัยไว้ใช้สำหรับสถานการณ์เหล่านี้

“คุณต้องการคนคุ้มกันไหม?”

เจนยิ้มแห้ง ๆ ให้พวกเขา "ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ"

เธอมีกระเป๋าถือผ้าสีดำใบใหญ่ ซึ่งเป็นกระเป๋าสะพายทรงมหึมาที่คุณมักจะเห็นพนักงานส่งของถือไปมาบิ่ย ๆ เมื่อพวกเขานำเงินสามแสนออกมามอบให้เธอ เธอก็ยัดใส่กระเป๋า ดูเหมือนว่าเงินจะถูกกลืนหายไปทั้งหมด เธอจะไม่มีทางโดดเด่นหรือสะดุดตา แม้ว่าเธอจะเดินออกไปแบบนี้ก็ตาม

เธอเดินไปที่ธนาคารและเก็บเงินทั้งหมดไว้ในบัตรของเธอ และเหลือเงินสดติดตัวเพียงหนึ่งหมื่นเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้เธอจึงเรียกรถแท็กซี่ไปที่หนิงปัว และจำนำเครื่องประดับบางส่วนออกจากกล่องที่นั่นด้วยและใส่เงินสดลงในบัญชีของเธอ