บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 205

เขามองไปที่อูโน่ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเขา “ทำไมคุณถึงเปลี่ยนเอกสาร? คุณอยู่ในภวังค์ความรักกับซัมเมอร์คนนั้นหรือเปล่า? แล้วบอกฉันทีเธออยู่ที่ไหน?”

เธออยู่ที่ไหน? นั่นคือสิ่งที่เขาอยากรู้จริงๆ!

“ผม…ผมไม่รู้จริง ๆ ว่านายหญิงอยู่ที่ไหน ผม…ผมยอมแพ้จริง ๆ ผมหานายหญิงทั่วเมืองแล้วแต่ก็ไม่พบเลย”

"หยุดได้แล้ว!" ชายคนนั้นตะโกนออกมา ก่อนจะใช้นิ้วนวดคิ้วของตัวเอง “ฉันสนใจแค่เรื่องเดียวเท่านั้น คือเธออยู่ที่ไหน?" สำหรับอูโน่ ฌอนไม่ได้ด่าเขาเลยในตอนนี้ “บทบาทของคุณที่นี่เสร็จสิ้นแล้ว เนื่องจากคุณอยู่กับฉันมานานมากแล้ว ไปได้แล้ว”

“นายท่าน!” อูโน่ไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง “ท่านจะลงโทษผมวิธีใดก็ได้ ผมไม่สนวิธี! แต่อย่าไล่ฉผมออกนะครับ!”

“ดอสส่งเขาออกไป” ฌอนนวดคิ้วของเขา และเขาดูอ่อนเพลียอย่างถึงขีดสุด เขาแทบไม่ได้นอน เขาไม่หลับในคืนผ่าน ๆ มานี้ และเขาไม่มีแรงที่จะจัดการกับอะไรก็ตามที่ไม่สำคัญในเวลานี้

“นา…”

“อูโน่ อย่าเอะอะตอนนี้!” ดอสเดินเข้ามาหาเขาและพูดว่า “อย่าทำให้นายท่านปวดหัวอีกต่อไป เขาพยายามค้นหาอย่างบ้าคลั่ง ตั้งแต่ท่านผู้หญิงจากไป ถ้าคุณต้องการอยู่เคียงข้างเจ้านายจริง ๆ ให้ช่วยเขาตามหานายหญิง คุณควรออกไปในขณะที่เขายังคงใส่ใจกับอดีตมากพอที่จะปล่อยคุณไป!”

อูโน่กัดฟัน และจากไปอย่างไม่เต็มใจ

ตอนนี้หัวของฌอนจะระเบิด ดอสเดินเข้ามาหาเขาและพูดว่า “ไม่เอาน่า นายท่าน ท่านควรพักผ่อนก่อน นายท่านจะเป็นคนแรกที่ล้มป่วยนะครับ ถ้ายังไม่ยอมพักบ้าง!

"ไปกันเถอะ!"

"ไปไหนครับ?"

“ไปหา ไมเคิล ลูเธอร์!”

ฌอนไม่เชื่อว่าไมเคิลจะบังเอิญมาปรากฏตัวที่โกดัง และเข้ามาขวางเขาแบบนั้น! มันอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ!

เมื่อใดก็ตามที่เขาคิดเกี่ยวกับพฤติกรรมของไมเคิลทั้งก่อนและหลัง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไมเคิลจะแค่ปรากฏตัวขึ้นเพื่อต่อสู้กับเขาแล้วจากไปโดยไม่มีคำพูดใด ๆ เช่นนั้น

เมื่อถึงเวลาที่เขาสลัดไมเคิลออกเจนก็ออกจากเมืองไปแล้ว!

คำอธิบายเดียวก็คือการที่ไมเคิลได้ปรากฏตัวขึ้นนั้น ทั้งหมดเพื่อซื้อเวลาให้ผู้หญิงคนนั้นหนีไป!

เบนท์ลีย์สีดำพุ่งออกมาจากคฤหาสน์ และมุ่งไปตามถนนของเมืองที่ค่อนข้างพัฒนาแล้ว ในที่สุดก็มาถึงประตูของคฤหาสน์หนึ่ง ฌอนลงจากรถตามด้วยดอสและคนอื่น ๆ พวกเขาลงจากรถ และพวกเขาก็ยืนรอบ ๆ ตัวฌอน ขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่ประตู

และในที่สุดก็มีคนเอื้อมมือไปกดออด

“ฉันขอทราบได้ไหม ว่าคุณมาที่นี่เพื่อพบใคร?”

“นายของคุณ”

“เอาล่ะ โปรดรอ…”

ก่อนที่คนรับใช้จะจบความคิดนั้น ลมกระโชกก็พัดผ่านเขาไป “ท่านครับ คุณบังคับทางเข้าไม่ได้! คุณกำลังล่วงเกิน…”

“บอกนายของคุณ ให้มาพบฉัน”

“ ... ”

คนรับใช้คิดกับตัวเองว่า 'ดูเหมือนจะเป็นปัญหา'

มีร่างปรากฏขึ้นเหนือบันไดวน “ฉันจะไม่แสร้งทำเป็นว่าคุณมาที่นี่เพื่อทักทาย ต้องการอะไรจากฉันสจ๊วต?”

ฌอนยืนอยู่บนบันไดและมองขึ้นไปที่ชั้นสอง “ไมเคิล ลูเธอร์ นายมาที่โกดังแห่งนั้นในวันนั้นโดยตั้งใจใช่หรือไม่?”

"ใช่ฉันทำเช่นนั้น แล้วไง?” ไมเคิลยินดีที่จะจุดไฟ

ฌอนหัวเราะอย่างเย็นชา “ดีใจที่นายยอมรับมัน เธออยู่ที่ไหน? ส่งเธอมา”

“เธอ? นายหมายถึง เจน ดันน์ หรือ? นั่นคือภรรยาของนาย นายรู้ไหม ถ้านายไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนฉันจะไปรู้ได้อย่างไร?”

“ลูเธอร์ นายฉลาดเกินไปที่จะทำตัวโง่ ๆ นายกับคุณปู่กำลังเล่นตลกอะไรกับฉันหรอ? พวกคุณสองคนอยู่เบื้องหลังสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสี่ปีที่แล้วใช่ไหม?

“ไม่ว่าฉันจะเกลียดมันมากแค่ไหน สิ่งหนึ่งก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้และนั่นคือความจริงที่ว่าเรามีสายเลือดเดียวกันครึ่งหนึ่ง!

“แน่นอนว่าคุณปู่ยังคงเป็นมนุษย์และเห็นแก่ตัว เขาต้องการให้นายกลับมาอยู่ในครอบครัว แต่ฉันจะไม่เรียกนายว่าพี่ชายของฉัน และฉันไม่เคยอยู่ในชีวิตของนาย!

“นั่นคือสาเหตุที่นายเกลียดฉันใช่ไหม? นายพยายามพิสูจน์อะไรจากวิกฤตนั้นเมื่อสี่ปีก่อน? นายพยายามที่จะพิสูจน์ว่านายดีกว่าฉันใช่ไหม?

“ฉันคิดผิดไปเกี่ยวกับ โรซาลีน ซัมเมอร์ เธอดูอ่อนหวานภายนอก แต่เป็นงูพิษที่ข้างใน เธอติดสินบนอันธพาลบางคนเพื่อทำร้ายเจน และพยายามจะทำลายชื่อเสียงของเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าอันธพาลก็คืออันธพาล นายก็ไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้ใช่หรือไม่? หลังจากกรรมของโรซาลีนกลับมาทำร้ายตัวเธอเอง และเธอถูกข่มขืน คุณปู่ก็บอกกับพ่อบ้านซัมเมอร์ว่านายน้อยสจ๊วตไม่สามารถแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่สะอาดได้ ซัมเมอร์ฆ่าโรซาลีนและตรึงอาชญากรรมและโยนความผิดทิ้งไว้ที่เจน ร่องรอยของหลักฐานที่สร้างขึ้นรอบ ๆ เหตุการณ์ทั้งหมด มันทำได้อย่างสมบูรณ์แบบมาก ดังนั้นฉันพนันได้เลยว่าคุณปู่ทำทุกอย่างตามจุดประสงค์ไม่ใช่หรอ? ไม่มี "ความบังเอิญ" เลยใช่ไหม?"

“โอ้? เอาล่ะ งั้นบอกฉันสิทำไมคุณปู่ถึงอยากทำร้าย เจน ดันน์? การทำลาย เจน ดันน์ จะทำประโยชน์อะไรให้กับเขา?” ไมเคิลดูสงบจากภายนอก แต่หัวใจของเขายังห่างไกลจากการปรุงแต่งเสแสร้งเหล่านั้น

สจ๊วตรู้ทุกอย่างแล้วหรอ?

“ฮะ ~ จะทำอะไรดีล่ะ? จริงอยู่เขาไม่เคยทำอะไรที่ไร้ความหมายใช่หรือไม่? เขาไม่ใช่คนใจบุญ” ฌอนหัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันคิดไม่ออกเหมือนกัน เจน ดันน์ คนเดียวไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อสจ๊วตหรอก

“แต่นายรู้ไหมว่าเมื่อวานนี้ ฉันได้ยินเขาพูดอะไรที่โรงพยาบาล?

“เขาบอกว่าเขาเคยบอกฉันเรื่องนี้เมื่อฉันยังเป็นเด็ก ถ้าเคยมีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ที่สามารถส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของฉันได้ ฉันคงไม่ลังเลฉันต้องทำลายเธอด้วยมือของฉันเอง”