บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 205
เขามองไปที่อูโน่ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเขา “ทำไมคุณถึงเปลี่ยนเอกสาร? คุณอยู่ในภวังค์ความรักกับซัมเมอร์คนนั้นหรือเปล่า? แล้วบอกฉันทีเธออยู่ที่ไหน?”
เธออยู่ที่ไหน? นั่นคือสิ่งที่เขาอยากรู้จริงๆ!
“ผม…ผมไม่รู้จริง ๆ ว่านายหญิงอยู่ที่ไหน ผม…ผมยอมแพ้จริง ๆ ผมหานายหญิงทั่วเมืองแล้วแต่ก็ไม่พบเลย”
"หยุดได้แล้ว!" ชายคนนั้นตะโกนออกมา ก่อนจะใช้นิ้วนวดคิ้วของตัวเอง “ฉันสนใจแค่เรื่องเดียวเท่านั้น คือเธออยู่ที่ไหน?" สำหรับอูโน่ ฌอนไม่ได้ด่าเขาเลยในตอนนี้ “บทบาทของคุณที่นี่เสร็จสิ้นแล้ว เนื่องจากคุณอยู่กับฉันมานานมากแล้ว ไปได้แล้ว”
“นายท่าน!” อูโน่ไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง “ท่านจะลงโทษผมวิธีใดก็ได้ ผมไม่สนวิธี! แต่อย่าไล่ฉผมออกนะครับ!”
“ดอสส่งเขาออกไป” ฌอนนวดคิ้วของเขา และเขาดูอ่อนเพลียอย่างถึงขีดสุด เขาแทบไม่ได้นอน เขาไม่หลับในคืนผ่าน ๆ มานี้ และเขาไม่มีแรงที่จะจัดการกับอะไรก็ตามที่ไม่สำคัญในเวลานี้
“นา…”
“อูโน่ อย่าเอะอะตอนนี้!” ดอสเดินเข้ามาหาเขาและพูดว่า “อย่าทำให้นายท่านปวดหัวอีกต่อไป เขาพยายามค้นหาอย่างบ้าคลั่ง ตั้งแต่ท่านผู้หญิงจากไป ถ้าคุณต้องการอยู่เคียงข้างเจ้านายจริง ๆ ให้ช่วยเขาตามหานายหญิง คุณควรออกไปในขณะที่เขายังคงใส่ใจกับอดีตมากพอที่จะปล่อยคุณไป!”
อูโน่กัดฟัน และจากไปอย่างไม่เต็มใจ
ตอนนี้หัวของฌอนจะระเบิด ดอสเดินเข้ามาหาเขาและพูดว่า “ไม่เอาน่า นายท่าน ท่านควรพักผ่อนก่อน นายท่านจะเป็นคนแรกที่ล้มป่วยนะครับ ถ้ายังไม่ยอมพักบ้าง!
"ไปกันเถอะ!"
"ไปไหนครับ?"
“ไปหา ไมเคิล ลูเธอร์!”
ฌอนไม่เชื่อว่าไมเคิลจะบังเอิญมาปรากฏตัวที่โกดัง และเข้ามาขวางเขาแบบนั้น! มันอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ!
เมื่อใดก็ตามที่เขาคิดเกี่ยวกับพฤติกรรมของไมเคิลทั้งก่อนและหลัง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไมเคิลจะแค่ปรากฏตัวขึ้นเพื่อต่อสู้กับเขาแล้วจากไปโดยไม่มีคำพูดใด ๆ เช่นนั้น
เมื่อถึงเวลาที่เขาสลัดไมเคิลออกเจนก็ออกจากเมืองไปแล้ว!
คำอธิบายเดียวก็คือการที่ไมเคิลได้ปรากฏตัวขึ้นนั้น ทั้งหมดเพื่อซื้อเวลาให้ผู้หญิงคนนั้นหนีไป!
เบนท์ลีย์สีดำพุ่งออกมาจากคฤหาสน์ และมุ่งไปตามถนนของเมืองที่ค่อนข้างพัฒนาแล้ว ในที่สุดก็มาถึงประตูของคฤหาสน์หนึ่ง ฌอนลงจากรถตามด้วยดอสและคนอื่น ๆ พวกเขาลงจากรถ และพวกเขาก็ยืนรอบ ๆ ตัวฌอน ขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่ประตู
และในที่สุดก็มีคนเอื้อมมือไปกดออด
“ฉันขอทราบได้ไหม ว่าคุณมาที่นี่เพื่อพบใคร?”
“นายของคุณ”
“เอาล่ะ โปรดรอ…”
ก่อนที่คนรับใช้จะจบความคิดนั้น ลมกระโชกก็พัดผ่านเขาไป “ท่านครับ คุณบังคับทางเข้าไม่ได้! คุณกำลังล่วงเกิน…”
“บอกนายของคุณ ให้มาพบฉัน”
“ ... ”
คนรับใช้คิดกับตัวเองว่า 'ดูเหมือนจะเป็นปัญหา'
มีร่างปรากฏขึ้นเหนือบันไดวน “ฉันจะไม่แสร้งทำเป็นว่าคุณมาที่นี่เพื่อทักทาย ต้องการอะไรจากฉันสจ๊วต?”
ฌอนยืนอยู่บนบันไดและมองขึ้นไปที่ชั้นสอง “ไมเคิล ลูเธอร์ นายมาที่โกดังแห่งนั้นในวันนั้นโดยตั้งใจใช่หรือไม่?”
"ใช่ฉันทำเช่นนั้น แล้วไง?” ไมเคิลยินดีที่จะจุดไฟ
ฌอนหัวเราะอย่างเย็นชา “ดีใจที่นายยอมรับมัน เธออยู่ที่ไหน? ส่งเธอมา”
“เธอ? นายหมายถึง เจน ดันน์ หรือ? นั่นคือภรรยาของนาย นายรู้ไหม ถ้านายไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนฉันจะไปรู้ได้อย่างไร?”
“ลูเธอร์ นายฉลาดเกินไปที่จะทำตัวโง่ ๆ นายกับคุณปู่กำลังเล่นตลกอะไรกับฉันหรอ? พวกคุณสองคนอยู่เบื้องหลังสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสี่ปีที่แล้วใช่ไหม?
“ไม่ว่าฉันจะเกลียดมันมากแค่ไหน สิ่งหนึ่งก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้และนั่นคือความจริงที่ว่าเรามีสายเลือดเดียวกันครึ่งหนึ่ง!
“แน่นอนว่าคุณปู่ยังคงเป็นมนุษย์และเห็นแก่ตัว เขาต้องการให้นายกลับมาอยู่ในครอบครัว แต่ฉันจะไม่เรียกนายว่าพี่ชายของฉัน และฉันไม่เคยอยู่ในชีวิตของนาย!
“นั่นคือสาเหตุที่นายเกลียดฉันใช่ไหม? นายพยายามพิสูจน์อะไรจากวิกฤตนั้นเมื่อสี่ปีก่อน? นายพยายามที่จะพิสูจน์ว่านายดีกว่าฉันใช่ไหม?
“ฉันคิดผิดไปเกี่ยวกับ โรซาลีน ซัมเมอร์ เธอดูอ่อนหวานภายนอก แต่เป็นงูพิษที่ข้างใน เธอติดสินบนอันธพาลบางคนเพื่อทำร้ายเจน และพยายามจะทำลายชื่อเสียงของเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าอันธพาลก็คืออันธพาล นายก็ไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้ใช่หรือไม่? หลังจากกรรมของโรซาลีนกลับมาทำร้ายตัวเธอเอง และเธอถูกข่มขืน คุณปู่ก็บอกกับพ่อบ้านซัมเมอร์ว่านายน้อยสจ๊วตไม่สามารถแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่สะอาดได้ ซัมเมอร์ฆ่าโรซาลีนและตรึงอาชญากรรมและโยนความผิดทิ้งไว้ที่เจน ร่องรอยของหลักฐานที่สร้างขึ้นรอบ ๆ เหตุการณ์ทั้งหมด มันทำได้อย่างสมบูรณ์แบบมาก ดังนั้นฉันพนันได้เลยว่าคุณปู่ทำทุกอย่างตามจุดประสงค์ไม่ใช่หรอ? ไม่มี "ความบังเอิญ" เลยใช่ไหม?"
“โอ้? เอาล่ะ งั้นบอกฉันสิทำไมคุณปู่ถึงอยากทำร้าย เจน ดันน์? การทำลาย เจน ดันน์ จะทำประโยชน์อะไรให้กับเขา?” ไมเคิลดูสงบจากภายนอก แต่หัวใจของเขายังห่างไกลจากการปรุงแต่งเสแสร้งเหล่านั้น
สจ๊วตรู้ทุกอย่างแล้วหรอ?
“ฮะ ~ จะทำอะไรดีล่ะ? จริงอยู่เขาไม่เคยทำอะไรที่ไร้ความหมายใช่หรือไม่? เขาไม่ใช่คนใจบุญ” ฌอนหัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันคิดไม่ออกเหมือนกัน เจน ดันน์ คนเดียวไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อสจ๊วตหรอก
“แต่นายรู้ไหมว่าเมื่อวานนี้ ฉันได้ยินเขาพูดอะไรที่โรงพยาบาล?
“เขาบอกว่าเขาเคยบอกฉันเรื่องนี้เมื่อฉันยังเป็นเด็ก ถ้าเคยมีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ที่สามารถส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของฉันได้ ฉันคงไม่ลังเลฉันต้องทำลายเธอด้วยมือของฉันเอง”
เมื่อถึงตอนนั้นฌอนก็ส่งเสียงออกมาจากจมูกของเขา อย่างไรก็ตามมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้เขาโกรธมากแค่ไหน เขาโกรธมากจนเกือบจะเพียงพอที่จะทำให้เขาเป็นบ้าได้เลย!
“นั่นคือเหตุผล ว่าทำไมเขาถึงพยายามกำจัดเจนออกไป! ปรากฎว่าชายชราสามารถมองเห็นวิธีที่เจนส่งผลกระทบต่อฉันจากระยะไกล แต่ฉันก็โง่เขลาเหมือนเคย! ฉันยังโยนเธอเข้าไปในสถานที่แบบนั้นด้วยตัวเอง! ฉันทำให้เธอต้องรับโทษทั้งหมด ทั้ง ๆ ที่เธอไม่สมควรจะได้รับมันเลย!”
เขากำหมัดแน่นและแน่นขึ้น อารมณ์ของเขากำลังพลุ่งพล่านจนควบคุมไม่ได้ แต่เขาก็บังคับมันทั้งหมดให้สงบลง!
“นั่นคือเหตุผลที่คุณปู่ทำเช่นนั้นหรือ?” ไมเคิลก็ไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน นั่นคือเหตุผลที่เขากำจัดผู้หญิงที่กล้าหาญและมีความสามารถเช่นนี้?
ฌอนทำให้ไมเคิลดูน่าขัน “แน่นอนว่าเขาจะไม่ออกนอกลู่นอกทางเพื่อทำลายเจน แต่คนอื่น ๆ ก็ให้โอกาสเขาทำเช่นนั้นเช่นกัน โรซาลีน ซัมเมอร์ พ่อของเธอ นาย…และฉันยิ่งกว่าสะอีก!”
ถ้าโรซาลีนไม่พยายามทำให้เจนตกต่ำ และทำลายความภาคภูมิใจของเจน ไมเคิลก็คงไม่มีโอกาสติดสินบนพวกอันธพาลให้หันมาทำร้ายเธอ และโรซาลีนก็จะไม่ถูกทำร้าย ถ้าโรซาลีนไม่ถูกทำร้ายคุณปู่ก็คงไม่สามารถบอกใบ้พ่อบ้านซัมเมอร์ให้ฆ่าโรซาลีนและโยนความผิดเจนได้
สำหรับฌอนเอง…ในเวลานั้น เขาคิดอย่างหยิ่งยโสว่าเขาเกลียดผู้หญิงคนนั้น เธอสมควรได้รับสิ่งที่เธอกระทำ เขาไม่สนใจที่จะมองมันหรือเสียพลังงานแม้แต่น้อยนิด ในการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอ ท้ายที่สุดมี "หลักฐานมากมาย" ใช่ไหม?
ไมเคิลก็ตกใจเช่นกัน ก่อนหน้านี้เขาเพียงสันนิษฐานว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น เป็นโศกนาฏกรรมที่เกิดจากความประมาทของเขาเอง เขามักจะคิดว่าเจนเป็นเหยื่อผู้บริสุทธิ์มาตลอด ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเขาเป็นฝ่ายผิด ใช่ แต่มันไม่เพียงพอ สำหรับเจนเขาเพียงรู้สึกผิดต่อเธอ ยิ่งไปกว่านั้นเขาสงสารเธอมาก ๆ ด้วยเช่นกัน
สำหรับ โรซาลีน ซัมเมอร์ …เธอไม่ได้ฆ่าตัวตาย นอกจากนี้เขารู้ว่าพ่อบ้านซัมเมอร์ได้ฆ่าเธอด้วยสองมือของเขาเอง
ตอนนี้หัวใจของเขาตกอยู่ในความสับสนอลหม่าน…ปรากฎว่าผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้ตกเป็นเหยื่อของสถานการณ์โดยบังเอิญ! ตั้งแต่แรกเริ่ม เธอเป็นแพะรับบาปที่ถูกโยนความผิดทั้งหมดมาที่เธอ!
เมื่อสี่ปีก่อนเขาเพิ่งรู้เรื่องแผนการทำร้ายเจนของโรซาลีนโดยบังเอิญ และเขาติดสินบนพวกอันธพาลพวกนั้นให้เปิดโปงโรซาลีนและข่มขืนเธอด้วยความตั้งใจ ... เขาแค่ต้องการส่งผลต่อสภาพจิตใจของฌอนในเวลานั้น และทำให้เขาเสียเงินเดิมพัน พวกเขากำลังเล่นเพื่อที่เขาจะได้มีโอกาสเข้ามาแทนที่ฌอน
กระนั้นความจริงเบื้องหลังการแย่งชิงอำนาจครั้งนั้นก็คือ…เจนจบลงด้วยความทุกข์ทรมานอย่างที่สุด!
เธอร่วงหล่นและตกจากสวรรค์ลงสู่นรก ตอนนี้ไมเคิลอยากรู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นคิดอะไรอยู่!
“นายรู้เรื่องทั้งหมดนี้ได้อย่างไร? แม้ว่าคนายจะสามารถค้นพบสิ่งที่ซัมเมอร์และฉันทำแล้ว แล้วเรื่องของคุณปู่ล่ะ? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเขาจะทิ้งร่องรอยการกระทำสกปรกของเขา และปล่อยให้นายตามหาจนพบ” ไมเคิลมองไปที่ฌอนอย่างเย็นชา
ตอนนี้ไพ่ทั้งหมดอยู่บนโต๊ะ เนื่องจากฌอนบอกทุกอย่างกับไมเคิลไปแล้ว จึงไม่มีอันตรายใด ๆ ที่จะแจ้งให้เขาทราบเรื่องต่าง ๆ อีกสักเล็กน้อย
“นายยังติดต่อคุณปู่และคนของเขาได้ไหมละ?”
มีแววตาครุ่นคิดเกิดขึ้นในดวงตาของไมเคิล และเขาก็หยิบโทรศัพท์บ้านขึ้นมาทันที และกดโทรไปยังหมายเลขที่คุ้นเคย “หมายเลขที่คุณเรียก ไม่สามารถใช้งานได้…”
เขาไม่เชื่อ ดังนั้นเขาจึงเหลือบมองไปที่ฌอนข้าง ๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะโทรหาหนึ่งในผู้ช่วยที่ทุ่มเทของคุณปู่เขา การโทรนั้นไม่ผ่านด้วยเช่นกัน
“นายขังเขาไว้ในบ้านหรอ?”
ฌอนตอบคำถามอื่น
“นั่นคือเรื่องภายในของของครอบครัวสจ๊วต ดังนั้นนายไม่จำเป็นต้องยื่นจมูกเข้าไป นายก็รู้ทุกสิ่งที่ต้องรู้แล้ว ไมเคิล ลูเธอร์ เธออยู่ที่ไหน?”
“ฉันไม่รู้”
ฌอนหรี่ตาของเขาไปที่ไมเคิล และรำพึงเป็นเวลาหนึ่งนาทีก่อนที่เขาจะหันไป และจากไปโดยไม่มีคำพูดใด ๆ …มันไม่สำคัญว่าไมเคิลจะพูดอะไร เขาไม่ต้องการให้ไมเคิลบอกว่าเขารู้ที่อยู่ของเธอจริง ๆ หรือไม่
เนื่องจากเขาจะไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการที่นี่ เขาจึงไม่ต้องเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว
หลังจากที่พวกเขาออกจากคฤหาสน์ ลูเธอร์ และกลับเข้าไปในรถ การแสดงออกของฌอนก็ดูเย็นชายิ่งขึ้น
“จับตาดูเขา”
"ครับ นายท่าน"
ลูเธอร์บอกว่าเขาไม่รู้ แต่นั่นมันหมายความว่าเขาไม่รู้จริงหรือ?
“นายท่าน แล้วพวกอันธพาลเหล่านั้นล่ะ?”
“ปล่อยพวกเขาไป ฉันไม่มีเวลาสำหรับลูกปลาตัวเล็ก ๆ อย่างพวกเขาหรอก”
“เราจะไปที่ไหนกันดีครับ?”
“ไปพบตระกูลดัน” ดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวเย็นชาของชายคนนั้น เปลี่ยนไปหนึ่งองศาในพริบตา
รถขับเคลื่อนมาถึงดันน์ เรสซิเด้น
โจเซฟ ดันน์ ทักทายฌอนด้วยรอยยิ้ม “ยินดีต้อนรับ คุณชายสจ๊วต”
“คุณรู้ไหม ว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่เป็นที่สุดท้าย หลังจากที่เจนจะหายตัวไป?”
“โอ้ว…เจนหายไปหรือ?”
คิ้วของฌอนขมวด “ โจเซฟ ดันน์ เราเป็นนักธุรกิจมานาน และนั่นหมายความว่าเราได้เห็นผู้คนหลาย ๆ ประเภท นั่นมันทำให้ฉันบอกได้คร่าว ๆ ว่าใครจริงใจและใครเสแสร้ง
“แต่คุณรู้ไหมว่ าทำไมฉันถึงมาที่นี่เป็นที่สุดท้าย? ไม่ใช่เพราะครอบครัวดันน์นั้นน่าสงสัยน้อยที่สุด นั่นเป็นเพราะว่าคุณใช้นามสกุลเดียวกันกับเธอเพียงเท่านั้น”
โจเซฟเริ่มตื่นตระหนกทันที ... น้ำเสียงและท่าทีของฌอน ทำให้ดูเหมือนว่าการสงบศึกไม่น่าจะเป็นไปได้
ในขณะเดียวกันเขาก็รู้ดีว่า การบอกฌอนทุกสิ่งที่เขารู้จะยิ่งอันตรายมากยิ่งกว่า
“คุณคิดว่าเราซ่อนเจนไว้หรือ คุณชายสจ๊วต?” โจเซฟชูสามนิ้วขึ้น แล้วพูดว่า “ฉัน โจเซฟ ดันน์ ขอสาบานต่อพระเจ้า ว่าเราจะไม่มีทางซ่อนเธอเอาไว้! เราไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน! ถ้าคำพูดของฉันเป็นเท็จเราก็ไม่มีค่าพอที่จะเป็นพ่อแม่ และขอให้บริษัท ดันน์ กรุ๊ป ของเราล้มละลาย ถ้าเราทำเช่นนั้น!”
ช่างเป็นคำสาบานที่รุนแรงมาก! ฌอนรู้ดีอยู่แล้วว่าโจเซฟวาง บริษัท ดันน์ กรุ๊ป ไว้เหนือสิ่งอื่นใด ถ้าเขากล้าสาบานแบบนั้น ก็เป็นไปได้สูงว่าเขาไม่รู้จริง ๆ ว่าเจนหายไปไหน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย