บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 185

ฌอนไม่ได้ไปทำธุระคนเดียว เขาพาเอลิออร์ไปด้วย

เอลิออร์เป็นชายหนุ่มในตระกูลไวท์ เพื่อการฝึกฝนทางการแพทย์ของเขา เขาได้ต่อสู้กับพ่อของเขาเป็นอย่างมาก โดยปกติเอลิออร์ดูเหมือนคนว่านอนสอนง่าย แต่เมื่อเขาจะดื้อพ่อของเขาก็จะปวดหัวมาก ๆ ด้วยเช่นกัน

พ่อของเขาไม่สามารถเอาชนะเอลิออร์ได้ เขาจึงประนีประนอม ด้วยการบอกเขาว่าเมื่อตระกูลไวทืต้องการเอลิออร์ช่วยในด้านธุรกิจ เขาจำเป็นต้องอุทิศตัวให้กับครอบครัวโดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ

นี่จึงเป็นเวลาที่เอลิออร์จะต้องอุทิศตัวเองเพื่อครอบครัวของเขา สจ๊วตและไวท์มีความสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน และทำงานร่วมกันอยู่หลาย ๆ ครั้ง การเดินทางไปสหราชอาณาจักรครั้งนี้ มันมีความสำคัญอย่างยิ่ง ถ้าไม่เช่นนั้นคนสำคัญ ๆ ของ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม และ บริษัท ไวท์ วิสาหกิจ นั่นคือ ฌอนและเอลิออร์ ก็คงจะไม่เดินทางไปด้วยตัวเอง

“เรียกร้องเยอะชะมัด” หลังจากการพบปะกับอีกฝ่ายเอลิออร์ที่สวมเสื้อโค้ทสไตล์อังกฤษ และฌอนที่สวมสูทสีน้ำเงินเข้มที่ถูกสั่งทำพิเศษเดินออกจากประตู ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มคุยกันหลังจากการพบปะในครั้งนั้นเสร็จสิ้น

ฌอนยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลา "ไปกันเถอะ เราควรรีบหาอะไรกินก่อน”

พวกเขาสองคนเจอร้านอาหารฝรั่ง บรรยากาศเป็นกันเองมาก หลังจากนั่งลงแล้วพวกเขาก็สั่งอาหารง่าย ๆ สองอย่าง เมื่อพวกเขากำลังรออาหาร ฌอนขดนิ้วของเขาไว้ข้างหลังของเขาและอูโน่ก็รีบพุ่งตรงเข้ามาหาเขา

“จับตาดูสมิธอย่างใกล้ชิดในช่วงสองสามวันนี้ จับตาดูให้ดีว่าเขาไปพบใครบ้าง”

เมื่อฌอนพูดอย่างนั้นดวงตาของเอลิออร์ก็กระพริบถี่ ๆ “นายหมายถึง…มีใครบางคนพยายามที่จะบ่อนทำลายเราในสาขานี้หรอ?”

ฌอนโบกมือให้อูโน่ "ไป"

เขาหันศีรษะไปหาเอลิออร์ “นายไม่คิดว่ามันแปลกหรอ?” เขาหยุด ก่อนจะเริ่มพูดต่อ “เรามาถึงสนามบินเมื่อวานนี้และวันนี้เราก็ได้พบกับสมิธ จากการกระทำของพวกเขา รู้สึกว่าอีกฝ่ายรู้ชิปต่อรองที่เรากำลังจะนำเสนออยู่แล้ว

“ฉันคิดว่ามีสายลับอยู่ในสาขานี้ นอกจากนั้นสายลับก็อยู่ในการจัดการด้วย” พวกเขามาถึงสนามบินเมื่อวานนี้ และไม่ได้พักผ่อน ก่อนที่จะเรียกผู้บริหารระดับสูงขอ บริษัทมาประชุม จากนั้นพวกเขาออกมาพร้อมกับข้อเสนอหลังจากดึงกันไปมาอยู่หลายคืน วันนี้เมื่อพวกเขามีการประชุมกับอีกฝ่ายพวกเขามั่นใจในความรู้ ว่าพวกเขาได้รับการสนับสนุนและจะชนะอย่างแน่นอน เห็นได้ชัดว่าพวกเขารวบรวมและรู้ข้อมูลภายใน

“เมื่อสองฝ่ายทำงานร่วมกัน สิ่งที่พวกเขากลัวที่สุดคืออีกฝ่ายรู้ข้อมูลภายในของตน”

เอลิออร์เริ่มดูจริงจัง

“มันไม่สมเหตุสมผลเลย ที่จะป้องกันบางสิ่งอย่างไม่ย่อท้อ หากเราหลีกเลี่ยงผู้บริหารระดับสูงของ บริษัท และทำข้อเสนอซ้ำด้วยตัวเอง เราจะสามารถนำสิ่งนี้กลับคืนมาได้อย่างถูกต้อง อย่างไรก็ตามหากเราไม่กำจัดสายลับคนนี้ พวกเขาก็จะเป็นระเบิดเวลาที่น่าตื่นเต้นเสมอ ๆ”

เอลิออร์เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร “เราอยู่ในสหราชอาณาจักรได้ไม่นาน มีสายลับและระเบิดเวลาในบริษัทนี้ เราไม่รู้ว่าจะระเบิด และส่งผลกระทบต่อสำนักงานใหญ่เมื่อใด ในขณะนั้นตลาดหุ้นจะแกว่งตัวและเงินทุนจาก วอลล์ สตรีท จะชนะ โอกาสในการเข้ามา พวกเขาจะทำงานร่วมกัน และเข้ามาร่วมกับผู้ค้าหรือตัวแทนจำหน่าย บริษัทของพวกเขาเก่งพวกการค้า”

ในตอนแรกเอลิออร์ เพิ่งจะคาดเดา อย่างไรก็ตามยิ่งเขาวิเคราะห์สถานการณ์มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีความรู้สึกมากขึ้นเท่านั้น หน้าตาที่ไม่ค่อยจริงจังบนใบหน้าของเขาเริ่มหายไปอย่างช้า ๆ และถูกแทนที่ด้วยความเคร่งขรึม เขาเริ่มจริงจังมากขึ้น ใบหน้าของเขาตึงเครียดร่างกายของเขาแข็งไปทั้งตัว เขาเงยหน้าขึ้น และมองไปที่ฌอนซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามเขาอย่างเย็นชา

“การติดสินบนผู้บริหารระดับสูงของบริษัท ให้มาเป็นสายลับทางการค้าเพื่อให้พวกเขาได้รับทราบข่าววงใน ... ในที่สุดปัญหาที่ดูเหมือนจะไม่เป็นอันตรายก็ขยายวงกว้างออกไป จะมีความขัดแย้งอีกทั้งภายในจิตใจของผู้คนจะแกว่งไปแกว่งมา และสื่อจะเข้ามามีส่วนร่วม ... ฉันทนไม่ได้ที่จะคิดถึงผลที่จะตามมาเลย

“เมื่อสื่อเข้ามาเกี่ยวข้อง ปัญหาเล็ก ๆ จะถูกขยายเป็นล้านเท่า เมืองหลวงทางตะวันตกจะถือโอกาสนี้เข้ามา บริษัทชั้นดีจะถูกทำลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยภายในคืนเดียว ทำไมกลยุทธ์นี้ถึงคุ้นเคย? ฌอน…ใครกันที่กล้าตั้งเป้ามาที่ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม?”

"นายพูดถูก พวกเขาดำเนินการแล้ว” ไม่มีความโกรธบนใบหน้าของชายคนนี้ แต่เขาก้ไม่ได้ดูเคร่งขรึมจนเกินไป

“ฌอน นายต้องระวังเกี่ยวกับเรื่องนี้!” เอลิออร์รู้สึกกังวล “นอกจากนี้พวกเขาเป็นใคร?”

“ฉันไม่รู้”

ในขณะนี้อาหารของพวกเขามาเสิร์ฟแล้ว เอลิออร์มองชายที่เริ่มรับประทานอาหาร ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อ พวกเขาพบกับปัญหาร้ายแรงเช่นนี้ในตอนนี้ แต่สจ๊วตยังคงมีอารมณ์ที่จะกินอย่างหน้าตาเฉย

“นายจะยังมีอารมณ์ที่จะกินได้อย่างไร?”

"ใจเย็น ๆ" ฌอนเงยหน้าขึ้น เขาเหลือบมองไปที่เอลิออร์ “นายเป็นคนโลเล และใจร้อนเกินไป”

"นาย!" ‘นายเป็นคนโลเลและใจร้อนเกินไป คุณชายสจ๊วต นายมีความสุขไหม?

"กิน นายจะมีแรงในการเล่นกับแมว เมื่อนายอิ่มท้องแล้วเท่านั้น”

เมื่อเอลิออร์ได้ยินสิ่งนี้ความอดทนในใจของเขาก็หายไป เขารู้สึกสงบขึ้น สจ๊วตเป็นคนป่าเถื่อน ทำไมเขาถึงต้องกังวล?

เมื่อสจ๊วตพูดแบบนั้น ก็หมายความว่าเขามีแผนอยู่แล้ว

…

ในเวลาเดียวกัน