หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 518

บทที่ 518 เธอคิดถึงเขาแล้ว (ตอนจบ)

หลังจากเฉียวเจิ้นหลีจากไปแล้ว คุณท่านก็เริ่มออกไป เขาได้เปิดเผยตัวตนของเขา ปรากฏในที่ประชุมตั้งแต่ลำออกจากตำแหน่งก่อนหน้า และพิสูจน์ด้วยตัวเอง

ถุงหลักฐานแต่ละถุงถูกวางไว้ตรงหน้าก็คนบางคน อำนาจถูกครอบงำและสลับสับเปลี่ยน ทำให้เจ้าหน้าที่อาวุโสของเมืองหลวงทั้งหมดต้องปั่นป่วน

แน่นอน ว่าผลกระทบก็ชัดเจน

วันแรก คุณป้าฉูถูกปล่อยตัวออกมา

จากนั้นก็เป็นคุณท่านฉู

ต่อมา ก่อนหน้านี้ตระกูลฉูกี่คนที่ถูกเชิญให้ไปดื่มชาโดยไม่มีข่าวคราวก็ได้ออกมาทั้งหมด

สุดท้ายถึงเป็นฉูเจ๋อหยาง

วันแรกที่ฉูเจ๋อหยางกลับมานั้น เป้ยฉายเวยได้รับข่าวสารก่อนแล้ว อาบน้ำและแต่งตัวรอ รอแล้วรออีก

สุดท้ายก็มีรายงานมาว่า เขามีธุระชั่วคราว กลับมาไม่ได้แล้ว

แววตาของเธอจางๆ

คุณนายฉูอดไม่ได้

“เวยเวย ความวุ่นวายของตระกูลฉูเพิ่งจบลง อาเจ๋อมีธุระมากมายที่ต้องไปทำ เป็นเรื่องปกติที่กลับมาไม่ได้ ใช่แล้ว นานแล้วที่พวกเราไม่ได้ออกไป เธอดูสิวันนี้แต่งตัวดีขนาดนี้ พวกเราไปเดินเล่นกันเถอะ พอดีกับเด็กในท้องของเธอไปดูว่ามีอะไรจำเป็นต้องซื้อบ้าง” คุณนายฉูพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ

เป้ยฉายเวยไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แต่ก็ไม่ส่มารถหยุดความร่าเริงของคุณนายฉูได้ สุดท้ายก็ไปกับเธอ

เธอไม่ค่อยได้มาเมืองหลวง ไม่ค่อยมาเดินเล่น ดังนั้นจึงต้องให้คุณนายฉูนำทาง

แต่ว่า สุดท้ายตำแหน่งที่รถจอด ดูเหมือนไม่ใช่สถานที่เดินเล่น?

เป้ยฉายเวยมองซ้ายขวาอย่างสงสัย: “คุณแม่ จะซื้อของที่นี่เหรอคะ?”

“ฉันไม่มีอะไรจะซื้อ คนที่จะซื้อของคือเธอ!” คุณนายฉูหัวเราะ

ไม่รอให้เป้ยฉายเวยได้ตอบสนอง ก็ค่อยๆดันเธอลงไป

เป้ยฉายเวยลงไป และหันไปช้าๆ ก็ต้องอึ้ง

ไม่ไกลจากด้านหนึ่ง มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ เสื้อโค้ชขนสีดำ มีหนวดเคราเล็กน้อย และสีหน้าที่ดูเหนื่อยเล็กน้อย

ทั้งที่ไม่เจอกันแค่ไม่ถึงครึ่งเดือน ราวกับว่าทั้งคนได้โตขึ้นอีกขั้น

เป้ยฉายเวยตาคลอแดง

เธอคิดถึงเขาแล้ว

ฉูเจ๋อหยางยิ้ม อ้าแขนแล้วก้าวไปข้างหน้าโอบกอดเธอไว้

เป้ยฉายเวยน้ำเสียงสะอื้น: “ออกมาแล้วก็ไม่กลับบ้าน ทำให้ตกใจจนเป็นห่วง คุณจะทำอะไรกันแน่!”

“เพราะฉันไม่ดี เพราะฉันผิดเอง!” เขาพูดเอาใจ น้ำเสียงจริงจัง: “เวยเวย อยู่ข้างในฉันคิดมากหลายอย่าง คิดว่าตระกูลฉูสามารถผ่านวิกฤตนี้ไปได้ไหม คิดว่าเราจะชนะได้การยอมรับจากคุณปู่ได้อย่างไร คิดว่าทำยังไงให้เธอเชื่อว่าฉันรักเธอมากขนาดไหน แต่สุดท้ายสิ่งที่คิดถึง คือจะยืนยันตัวตนของเธอได้อย่างไร”

เป้ยฉายเวยอึ้ง

ฉูเจ๋อหยางก้มตัวลงและคุกเข่า: “เธอรู้สึกไหม ว่าเรายังขาดทะเบียนสมรสหนึ่งใบ?”

เป้ยฉายเวยปิดปาก

รู้สึกดีใจ รู้สึกพูดไม่ออก รู้สึกทั้งอยากร้องไห้และอยากหัวเราะ

“ฉูเจ๋อหยาง คุณประสาทไปแล้วเหรอ!” เธอทั้งร้องไห้ทั้งยิ้มพร้อมพูดว่า: “ใครเขาขอแต่งงานที่ถนนรกร้างแบบนี้กัน? อีกอย่างไม่มีดอกไม้และแหวนเพชรเลยเหรอ?”

ฉูเจ๋อหยางมองไปที่คุณนายฉูที่มาดูความสนุก

“มีสิมีสิ ดอกไม้และแหวนเพชรเรามีหมด!” คุณนายฉูเข้าใจทันที หยิบดอกกุหลาบสีแดงไฟออกมาจากท้ายรถ และยังยื่นกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆให้ฉูเจ๋อหยาง