สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 635

เย้นหว่านพยักหน้า มองโห้หลีเฉินด้วยแววตาแน่วแน่

ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน เธอก็จะอยู่ข้างกายเขาแน่นอน

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านด้วยสายตาลึกซึ้ง มุมปากเผยรอยยิ้มที่เอ็นดูออกมา และกุมมือของเย้นหว่านให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

เย้นโม่หลินมองทั้งคู่ด้วยสีหน้าแววตาไม่พอใจ พร้อมพูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้เย้นหว่านยังไปหายาไม่ได้”

“เพราะอะไรคะ?”

เย้นหว่านถามออกมาโดยที่ไม่คิด สีหน้าท่าทางแตกตื่นมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้ยังเคลียร์งานไม่เสร็จ เธอกะจะดึงโห้หลีเฉินออกไปหายาโดยตรงแล้ว

เรื่องเกี่ยวพันถึงชีวิตความปลอดภัยของโห้หลีเฉิน เธอรอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว ยิ่งไปกว่านั้นยังจะเป็นคนไปหากับโห้หลีเฉินเอง

เย้นโม่หลินมองทั้งคู่ด้วยสายตาเย็นชา สุดท้ายได้หยุดอยู่ที่โห้หลีเฉิน เขาพูดอย่างเย็นชา “นายอยากอยู่กับเสี่ยวหว่านอย่างเปิดเผย และพาเสี่ยวหว่านไป จะต้องให้พ่อแม่ของเสี่ยวหว่านเห็นด้วยก่อน”

ถึงแม้เย้นโม่หลินยอมให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน แต่เย้นหว่านออกเดินทางไกลไปหายากับโห้หลีเฉิน เรื่องที่จากไปนานและอันตรายแบบนี้ จะต้องได้รับอนุญาตจากพ่อแม่ก่อน

คิ้วที่สวยงามของเย้นหว่านได้ขมวดขึ้นทันที

เรื่องของกู้ซึงยังปิดบังคนในบ้านอยู่ ตอนนี้คาดว่าพ่อกับแม่คงนึกว่าเธอยังฮันนีมูนกับกู้ซึงอยู่ ในใจไม่มีแนวคิดว่าเธออยู่กับโห้หลีเฉินเลยสักนิด

ถึงเธอกับโห้หลีเฉินจะเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ก็เถอะ แต่สำหรับพวกท่านก็ยังคือหลอกลวงอยู่ดี แว็บแรกที่เห็นโห้หลีเฉินก็อาจจะไล่ตะเพิดเขาออกไปโดยตรงอีกเช่นเคย

อยากให้พ่อแม่เห็นด้วย เกรงว่าคงจะยากเย็นแสนเข็ญมากเลย

แต่โห้หลีเฉินในตอนนี้ ไม่มีเวลามากมายขนาดนั้นไปรอแล้ว

เวลาสามปีจะบอกว่ายาวมันก็ยาว แต่จะบอกว่าสั้นมันก็สั้น ยาสามชนิดนั้นหายากขนาดนั้น ไม่แน่หายาชนิดหนึ่งก็ต้องใช้เวลาปีสองปีแล้ว

แต่พอเย้นหว่านไปปุ๊บ ถ้าเร็วหน่อยก็อาจจะไม่กี่เดือน ถ้าช้าหน่อยก็อาจจะหลายปีเลย

ในฐานะที่เป็นลูกสาว เดินทางไกลไม่บอกกับพ่อแม่คืออกตัญญู

ในใจของเย้นหว่านรู้สึกลังเล สีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าและความโกรธ

โห้หลีเฉินมองสีหน้าของเย้นหว่านแล้วค่อนข้างสงสาร เขายื่นฝ่ามือใหญ่ออกลูบศีรษะของเย้นหว่าน และพูดด้วยเสียงที่มีแรงดึงดูด “ผมก็ควรต้องไปเจอหน้าพ่อแม่คุณแล้ว”

เย้นหว่านลังเล “แต่ว่า.....”

“วางใจเถอะ ไม่ว่ายังไงครั้งนี้ผมก็จะไม่แยกจากกับคุณแน่นอน”

เหมือนมองความกังวลของเย้นหว่านออก น้ำเสียงของโห้หลีเฉินแน่วแน่เหมือนให้คำมั่นสัญญา “ผมรับประกัน ว่าจะพาคุณไปหายาแน่นอน”

มองหน้าตาให้คำมั่นสัญญาอย่างแน่วแน่ของโห้หลีเฉิน ในที่เย้นหว่านที่กระวนกระวายก็สบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว

เธอมองเขาด้วยสายตาเปล่งประกายแล้วพูดว่า “จะเสียเวลานานไม่ได้ ถ้าพ่อแม่เล่นแง่ไม่เห็นด้วย ฉันก็จะหนีไปกับคุณค่ะ คุณไม่รับปากไม่ได้นะ!”

เย้นโม่หลิน “.......”

เขายังยืนอยู่ที่นี่นะ!

เย้นหว่านพูดแบบนี้ มีที่พึ่งจึงไม่เกรงกลัวเกินไปหรือเปล่า

โห้หลีเฉินยิ้มอย่างจนปัญญา แขนที่กอดช่วงเอวของเย้นหว่านได้กอดแน่นขึ้นกว่าเดิม

เสียงของเขาแฝงด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข “เย้นหว่าน คุณน่ารักจนทำให้ผมจะควบคุมไม่ไหวอยู่แล้วนะ”

เย้นหว่านแก้มแดงก่ำ มือเล็กๆกำเป็นหมัดทุบตีอยู่ที่ไหล่ของเขาอย่างโกรธ

“ฉันพูดเรื่องจริงจังกับคุณอยู่นะ!”

ไม่จริงจังเลยสักนิด