สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 663

บทที่663 ความเอาใจใส่ของโห้หลีเฉิน

“ถ้านายยังพูดว่าให้พาเธอไปประเทศเบียนหนานอีก ฉันจะตัดลิ้นนายซะ”

คุกคามอย่างไม่สะทกสะท้าน

ต้วนอานกลัวจนรับหุบปาก แม้ว่าเขาจะเป็นคนสนิทของคุณชาย โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก แต่ก็ยิ่งรู้ดี ว่าหากยั่วโมโหเขาแล้ว จะได้ถูกตัดลิ้นจริงๆ

เย้นโม่หลินไม่สนใจต้วนอานอีก ดวงตาจับจ้องไปยังทิศทางที่กู้จื่อเฟยจากไป

ที่นั่น มองไม่เห็นร่างที่วิ่งหนีไปอย่างลุกลี้ลุกลนนั้นแล้ว

อารมณ์ของเขาคุกรุ่นอย่างมาก และก็ราวกับว่างเปล่าไร้จุดยึด

เส้นทางไปประเทศเบียนหนานนั้นอันตรายเกินไป ที่พาเย้นหว่านไปก็เพราะหมดหนทางแล้ว จะทำให้กู้จื่อเฟยไปเสี่ยงอันตรายด้วยอีกไม่ได้หรอก

แต่จะให้ปล่อยเธอไปมันก็....

เมื่อนึกถึงคำพูดของต้วนอาน ที่ไม่นานเธอก็คงคบกับผู้ชายคนอื่น หัวใจของเขาก็เหมือนกับถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งบีบไว้ มันบีบรัดอย่างรุนแรงจนแทบจะขยี้หัวใจของเขาให้แหลกสลาย

มันรู้สึกแย่ อึดอัด ราวกับจะระเบิด

ไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้ พล่านไปทั่วร่างกายของเย้นโม่หลินมาก่อน

ต้วนอานถอยห่างออกไปหลายเมตรอย่างอ่อนแรง รักษาระยะห่างที่ปลอดภัยให้เพียงพอจากเย้นโม่หลินซึ่งอาจคลั่งแล้วทำให้เขากลายเป็นตัวรับกระสุนได้ทุกเมื่อ

แต่เมื่อมองไปยังเย้นโม่หลินที่แทบจะไม่อาจปกปิดความรู้สึกได้นั้น เขาก็รู้ ว่านายน้อยของตนกำลังคิดอะไร

คนงี่เง่าปากแข็ง

ยอมรับว่าชอบมันยากขนาดนั้นเลยรึไง?

ไม่ได้การ เขาต้องคิดวิธีการผลักดันเย้นโม่หลิน ไม่อาจทนมองเขาเสียกู้จื่อเฟยไปแบบนี้ได้ ไม่อาจให้กู้จื่อเฟยกลับเมืองหนานไปจริงๆ

ไม่อย่างนั้น เย้นโม่หลินกับกู้จื่อเฟย อาจหมดหนทางจริงๆ ก็ได้

ต้วนอานลูบคาง แววตาเต็มไปด้วยการคิดคำนวณ ในเมื่อให้กู้จื่อเฟยไปด้วยไม่ได้ งั้นเขาก็จะคิดวิธีอื่น

……

กู้จื่อเฟยยังไม่รู้เลยว่าเธอนั้นเป็นชนวนของการโต้เถียงและความผันผวนครั้งใหญ่

ทั้งยังถูกใครบางคนคาดหวังอย่างลับๆ

เธอหอบถุงใส่ของสองใบอย่างรีบร้อน วิ่งเข้าไปในบ้านของเย้นหว่านเหมือนกับกำลังหนีสุดชีวิต

เธอตรงกลับห้องแล้วล็อกประตู

เธอพิงอยู่บนประตู อ้าปากหอบหายใจ

สีหน้าซีดเผือด รู้สึกแย่เศร้าซึมอย่างพูดไม่ถูก

แม้ในใจจะตัดสินใจแล้วว่าจะยอมแพ้ แต่ทุกครั้งที่ได้เจอเย้นโม่หลิน เธอก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ชายคนนี้ก็เหมือนยาพิษ เหมือนกับเกลือที่โรยบนแผล เมื่อแตะลงไปย่อมต้องเจ็บ

แต่เธอกลับหลีกเลี่ยงไม่พ้น

รีบจากไปเลยก็ได้แท้ๆ แต่กลับยังอาลัยอาวรณ์ อยากจะอยู่ให้ถึงวันสุดท้าย มองเขาออกเดินทางไปอย่างปลอดภัย

เธอถึงจะไปอย่างไม่เสียดาย

“กู้จื่อเฟย เธอเกินเยียวยาแล้วจริง ๆ ”

กู้จื่อเฟยกระซิบเสียงเบา ก่อนใช้มือตบหน้าตัวเอง

รังเกียจตัวเองนัก

ผ่านไปนาน ในที่สุดเธอก็คลายอารมณ์ลง หลังจากล้างหน้าในห้องน้ำแล้ว จึงใส่ยาคุมกำเนิดเอาไว้ในกระเป๋าถือ แล้วไปที่ห้องของเย้นหว่าน

เพียงเดินเข้าไป ก็สบเข้ากับแววตาที่ร้อนรนของเย้นหว่าน

“จื่อเฟย ทำไมเธอไปนานขนาดนี้? เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นรึเปล่า?”

เย้นหว่านมองกู้จื่อเฟยอย่างเป็นเคร่งเครียด เมื่อเห็นว่าท่าทางของเธอไม่ดีนัก ในใจก็ยิ่งเป็นกังวลเข้าไปใหญ่

กู้จื่อเฟยส่ายหน้า พยายามรักษาการแสดงออกทางอารมณ์ที่ดีเอาไว้

เธอเอ่ย “ไม่มีอะไร ที่บ้านของเธอไม่ได้เตรียมยาคุมกำเนิดฉุกเฉินเอาไว้ ฉันเลยไปซื้อในเมือง ไปกลับจึงต้องใช้เวลานิดหน่อยเท่านั้น”

กู้จื่อเฟยพูดพลางเดินไปยังข้างเตียง หยิบยาคุมกำเนิดขึ้นมาจากในกระเป๋าถือ

เย้นหว่านถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เมื่อมองไปที่กล่องยาคุมกำเนิด หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมา

ของสิ่งนี้ ก็ยังกินเป็นครั้งแรก

ความรู้สึกในใจก็ไม่ได้ดีอะไรนัก

แต่ความตั้งใจของเธอก็แน่วแน่ ไม่ลังเลให้นาน เธอก็แกะยาคุมกำเนิดออกมา