สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 664

บทที่664 เหมือนเป็นสามีภรรยากลายๆ

โห้หลีเฉิน: เมื่อคือเหนื่อยมากแล้ว วันนี้เธอกินของเบาหน่อยนะ เด็กดี จะได้บำรุงร่างกาย

เมื่อเห็นเนื้อหาของข้อความฉบับนี้ แก้มของเย้นหว่านก็ก็ขึ้นสีแดงเรื่อ ในสมองก็นึกถึงฉากเมื่อคืนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เมื่อคืนหนักหน่วงเกินไป วันนี้เลยต้องกินอะไรจืดชืดงั้นเหรอ?

โห้หลีเฉินนี่มัน!

ขี้โกงชะมัด

เย้นหว่านร้องไห้โดยไม่มีน้ำตามองไปยังอาหารจืดชืดบนโต๊ะ ตอบข้อความกลับไปอย่างยากเย็น

เย้นหว่าน: นายจะกลับมากินข้าวมั้ย?

โห้หลีเฉิน: ยุ่งมากเลย กลับไปได้ เธอเป็นเด็กดีกินข้าวไปก่อนนะ ตอนค่ำฉันจะกลับไปอยู่ด้วย

ตามที่ว่าพวกเขาต้องสร้างรถบังคับดัดแปลงกันชั่วคราว การออกแบบนั้นโห้หลีเฉินเป็นคนทำเองทั้งหมด ตอนนี้พวกเขาคงจะยุ่งจนเท้าไม่ติดพื้นทีเดียว

เย้นหว่านเข้าใจ แต่ก็ค่อนข้างเสียใจอยู่เหมือนกัน

เมื่อคืนเล่นหนักขนาดนั้น ร่างกายเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ?

คิดๆ ดูแล้ว เย้นหว่านจึงส่งข้อความไปให้เขา: อย่าลืมกินข้าวด้วยนะ

โห้หลีเฉินตอบกลับในไม่กี่วินาที: โอเค

จากนั้น เขาก็ส่งข้อความมาอีกฉบับ: ร่างกายสบายขึ้นหน่อยรึยัง?

คำถามนั้นทำให้เย้นหว่านนึกถึงขาที่อ่อนแรงของเธอทันที

ชั่วขณะนั้น เธอก็คิดสกปรกขึ้นมาอีกครั้ง

เธอไม่สบายใจอย่างมาก ตอบกลับ: โอเคแล้ว ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ถึงชายามบ่ายนายไม่ต้องให้เสี่ยวฮวนเอามาให้แล้วนะ ฉันออกไปกินเองได้แล้ว

ขณะพิมพ์ข้อความ เย้นหว่านก็เหลือบมองสองคนข้างๆ อย่างอายๆ

ต้องนอนอยู่บนเตียงเพราะเรื่องแบบนั้นแท้ๆ ยังต้องให้คนมาส่งข้าวส่งน้ำ ดูแลอย่างกับคนป่วย น่าอับอายมั้ยล่ะ?

โห้หลีเฉิน: ไม่เลว ฟื้นตัวได้ดีมาก งั้นคืนนี้ก็ต่อได้แล้วใช่มั้ย?

เมื่อเห็นตัวอักษรในมือถือ มุมปากของเย้นหว่านก็กระตุกอย่างรุนแรง

คนบ้าเอ้ย

เขายังมียางอายอยู่อีกมั้ยเนี่ย

เธอสบายดีแล้วไม่นึกว่าปฏิกิริยาแรกของเขาจะเป็นการรังแกเธอต่อตอนกลางคืนซะงั้น

เย้นหว่านฟึดฟัดปิดมือถืออย่างรวดเร็ว ไม่สนใจเขาอีก

แต่แก้มของเธอนั้นร้อนผ่าว เป็นสีแดงราวกับผลแอปเปิ้ลสุก

กู้จื่อเฟยมองเย้นหว่านอย่างมีเลศนัยพลางพูดด้วยรอยยิ้มหยอกล้อ

“อุ้ยตาย คุยเรื่องลามกอะไรกันน่ะ? แค่ไม่กี่ข้อความก็เขินซะขนาดนี้”

แก้มของเย้นหว่านยิ่งแดงเข้าไปใหญ่

เธอพูดอย่างเขินอาย “เปล่าสักหน่อย เธออย่าคิดไปไกลสิ ฉันแค่ร้อนนิดหน่อย”

พูดจบ เธอก็ผลักผ้าออกแล้วลงจากเตียง

“จื่อเฟย มากินข้าวด้วยกันเถอะ”

ครัวอาหารของเย้นหว่านนั้นมีจุดเด่นเล็กน้อย คือไม่ว่าจะทำให้คนคนเดียว หรือจะคนให้หลายคนกิน ก็จะทำอาหารทีละมากๆ

เย้นหว่านคนเดียวนั้นกินไม่หมด สามารถแบ่งกับกู้จื่อเฟยได้อย่างสบายๆ

กู้จื่อเฟยเองก็ไม่ใช่พวกดัดจริต เธอตอบรับอย่างรวดเร็ว “ได้เลย”

พูดจบ ก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วกำลังจะเดินไปยังโต๊ะอาหาร

เพียงเพิ่งย่างเท้า เธอก็รู้สึกได้ว่าข้างๆ เธอนั้นมีบางอย่างผิดปกติ

เธอหันไปอย่างกะทันหัน ก็เห็นเย้นหว่านที่เพิ่งเดินไปสองก้าวอย่างยากลำบากนั้นหยุดอยู่ที่เดิม

แก้มของเย้นหว่านกลายเป็นสีแดงอีกครั้ง ท่าทีอึดอัดงุ่นง่าน

กู้จื่อเฟยกลอกตา แล้วหัวเราะอย่างขี้เล่น

“เสี่ยวหว่าน ขาอ่อนหมดแรง เดินไม่ไหวแล้วใช่มั้ยล่ะ?”

เย้นหว่าน “.....”

กู้จื่อเฟยยิ่งหัวเราะอย่างมีความสุขมากขึ้น “คนหนุ่มสาวนี่มันจริงๆ เลย ไม่รู้จักหักห้ามใจซะบ้าง ทั้งคืนไม่หยุดไม่พัก จนลุกไม่ไหวเดินไม่รอดแล้ว”

เย้นหว่าน “.....” ยังพูดให้น่าอายได้ยิ่งกว่านี้อีกมั้ย

เย้นหว่านแก้มแดงแจ๋ มองไปที่กู้จื่อเฟยอย่างดุเดือด

แต่สถานการณ์ตอนนี้ของเธอมันค่อนข้างน่าอาย

ตอนที่นอนอยู่บนเตียงก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอลงมาเดินที่พื้นแล้ว ถึงได้รู้สึกว่าขาของเธอยังทั้งปวดทั้งเปลี้ย ตอนเดินยืนอย่างมั่นคงยังไม่ได้เลย

ยิ่งไม่ต้องพูดว่าท่าเดินจะน่าเกลียดขนาดไหน