หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 180

ตอนที่ 180 ถ่ายทำ

วรินทรมองไปรอบ ๆ ผู้คนต่างกำลังยุ่งวุ่นวายกับงานของตัวเอง ประภาพเองก็ไม่มีข้อยกเว้น เธอหยิบชุดที่วางไว้บนโต๊ะขึ้น ก่อนมุ่งไปห้องแต่งตัว

เมื่อเริ่มถ่ายทำ เนื้อหานั้นง่ายมาก แค่ต้องอาศัยการถ่ายทอดอารมณ์ทางสายตา เนื่องจากต้องแสดงเป็นคู่รัก ดังนั้นสายตาที่ทั้งสองคนใช้มองกันจำเป็นต้องเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักความผูกพัน อย่างที่ไม่อาจแยกจากกันได้

น้ำหอมมีทั้งหมดสามขวด ซึ่งต้องถ่ายทำสามครั้งในสถานที่ที่ไม่เหมือนกัน

ขวดแรกเป็นน้ำหอมที่มีสีเขียวเปปเปอร์มิ้นท์เป็นตัวแทน

วรินทรกับประภาพอยู่ในสวนสาธารณะ เริ่มแรกจากมองกันอยู่ห่าง ๆ ก็ค่อย ๆ ก้าวเข้าหากัน ตอนนั้นเอง ประภาพก็หยิบขวดน้ำหอมออกมา สายตาต้องเต็มไปด้วยความรักความผูกพัน ยินยอมที่จะเจ็บปวดก็ไม่อาจปล่อยวางความรู้สึก

นี่เป็นการสื่อถึงช่วงเวลาของวัยหนุ่มสาว ที่ถึงที่สุดแล้วกลับไม่อาจรักกันได้ เป็นความขมขื่นของการไม่สามารถอยู่ด้วยกัน

อดพูดไม่ได้ว่า ผู้อยู่เบื้องหลังน้ำหอมชุดนี้ช่างมีความคิดลึกซึ้ง

แต่วรินทรกลับไม่เข้าใจถึงการไม่อาจรักกัน สัมผัสไม่ถึงอารมณ์นั้น

วรินทรสวมชุดเดรสชีฟองสีเขียวเปปเปอร์มิ้นท์ทั้งตัว เอวเข้ารูป ด้านหลังผูกโบว์น่ารักไว้อันหนึ่ง ชายกระโปรงพริ้วทิ้งตัวมีเส้นสีเขียวเรืองแสงอยู่จำนวนหนึ่ง ที่เท้าสวมรองเท้าส้นสูงสีขาวคู่หนึ่ง ขับให้ปลีน่องขาวกระจ่าง

เสื้อผ้าชุดนี้เพิ่มความสดใสมีชีวิตชีวาให้วรินทร ราวกับเธอเป็นเด็กสาวที่เพิ่งเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยไร้เรื่องที่ต้องกังวลใจ

เพิ่งอายุสิบแปดปีเต็ม

ประภาพสวมเชิ้ตสีขาวเข้าคู่กับกางเกงสแล็คสีดำ ติดแค่กระดุมเชิ้ตเม็ดที่สอง ขาทั้งสองข้างเพรียวยาวและหยัดตรง แตกต่างจากขาทรงพลังของทาวัต

ขากางเกงของเขาพับขึ้น เผยให้เห็นข้อเท้าขาว เท้าถูกห่อหุ้มด้วยรองเท้าหนังสไตล์ลอนดอน ดูเหมือนเด็กนักเรียนไม่มีผิด

เขาก้าวเข้าหาวรินทรอย่างช้า ๆ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและนุ่มนวล สายตาเต็มไปด้วยความขมขื่นและรักลึกล้ำ

ฉากนี้สวยมาก ทุกที่ล้วนมีสีเขียวเปปเปอร์มิ้นท์แฝงอยู่ แต่กลับไม่มีกลิ่นน้ำหอม

เพราะที่นี่ทั้งในและนอก ถูกฆ่าเชื้อจนสะอาดเอี่ยม ไม่มีกลิ่นน้ำหอมสักนิดเดียว

เพื่อให้ทั้งคู่เข้าถึงอารมณ์ ทีมงานจึงได้ปูพื้นเรืองแสงพิเศษอย่างหนึ่งที่ใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา

“วรินทร สายตาคุณจะต้องดูลังเล ดูตัดใจไม่ได้ จินตนาการว่าคุณกับคุณประภาพรักกันแต่สุดท้ายกลับไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้…” ผู้กำกับโฆษณาของดาวรุ่งพูดพลางดูใบหน้าแข็งทื่อของวรินทรบนจอ

ลังเลใจ? ตัดใจไม่ได้?

ดวงตาของวรินทรฉายความสับสนออกมา

“คัท! แบบนี้ไม่ไหว สิ่งสำคัญคือการใช้สายตาที่สื่ออารมณ์แบบที่ผมบอกเข้าใจมั้ย?” พูดกำกับสั่งคัท รีบเดินเข้าไปขวางกลางเพื่อให้วรินทรหยุด

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้กำกับ เธอก็รวบรวมสมาธิ

เธอเป็นคนมีความรับผิดชอบ เมื่อถูกเลือกมาแล้ว ก็จะต้องทำให้ดีที่สุด

“เอาล่ะ ถ่ายกันต่อได้!”

ทุกคนต่างกลั้นหายใจ มุ่งมองคนทั้งสองที่ก้าวเดินอยู่บนพื้นเรืองแสง

ภาพตรงหน้าสวยงามเหลือเกิน แสงไฟบนพื้นอาบไล้ไปบนร่างของพวกเขา พื้นเบื้องใต้ราวกับเป็นทางช้างเผือกที่กำลังเคลื่อนไหล

ที่เรียกสายตามากที่สุดก็คือ กระโปรงของวรินทรที่เรืองแสงออกมา ลายสายที่เรืองแสงสะท้อนบนเชิ้ตสีขาวของประภาพ สวยเป็นพิเศษ

ทีมงานหันไฟไปทางทั้งสองคนอย่างระมัดระวัง นอกจากแสงที่เรืองจาง ๆ บนตัวของพวกเขาแล้ว สิ่งที่ได้รับความสนใจที่สุดก็คือขวดน้ำหอมที่ประภาพถือในมือ