หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 204

ตอนที่ 204 เธอดูอ้วนขึ้นนะ

ยังไงจรินทรก็ไม่ยอมให้คาร่าแต่งงานกับคนที่ไม่เคยเจอกันอยู่แล้ว แม้แต่ความรักอะไรก็ไม่มีและมันคือสิ่งพื้นฐานที่สุดที่คู่รักควรมี ฝันไปเถอะ！

บางทีเธอก็เป็นห่วงคาร่าเหมือนกันนะ ชอบคนอย่างธรรศก็ยังดี แต่ดันไปชอบเจ้าปะปี๊น้ำแข็งอย่างนรชัยซะได้

“ไม่หรอก ยังมีเวลาอีกตั้งห้าเดือน ไม่มีราชบัลลังก์ไหนที่แย่งมาไม่ได้หรอก มีแค่ขันธีที่พยายามไม่มากพอเท่านั้นแหละ!

จรินทรให้กำลังใจคาร่า

“นี่เพื่อนรักกำลังเรียกฉันว่าขันทีงั้นเหรอ”

“มันเป็นแค่การเปรียบเทียบเฉยๆ” จรินทรยักไหล่อย่างไม่แคร์ แต่ก็นั่งคิดกับตัวเอง ประโยคนี้มันต้องพูดแบบนี้ใช่ไหมนะ

คาร่าหัวเราะละพูดออกมา “เธอคงไม่ได้จะแก้แค้นเรื่องเมื่อคืนหรอกใช่ไหม”

เมื่อคืนงั้นเหรอ

จรินทรพยายามคิดหาคำตอบ สุดท้ายเธอก็คิดออก แล้วก็มองด้วยสายตาเย็นชา

“เธอยังกล้าพูดอีก!” จรินทรกัดฟันกรอดมองหน้าคาร่า เกือบจะปีนขึ้นเตียงไปหยิกเธอแล้ว

“พวกเธอคงไม่ได้.....” คาร่ามองหน้าจรินทรด้วยสายตาตะลึง

ถ้าคาร่าไม่ได้ป่วยอยู่ละก็ เธอคงโดนหยิกจนตายแล้ว

แค่เห็นท่าทางของเธอตอนนี้ คาร่าก็เข้าใจสถานการณ์แล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่ายัยบื้อคนนี้จะจัดการทาวัตจริงๆ!

“อธิบายมาให้ละเอียดเลยนะ” คาร่าจับแขนจรินทรไว้ สายตาเปล่งประกาย

“ไปนู่นเลย ถ้าไม่อยากแขนหักขาหักก็อย่ามากวนฉัน” จรินทรปัดแขนเธอทิ้งอย่าหมดความอดทน พร้อมกับทำหน้าตาไม่แยแส

คาร่ากลอกตาไปมา “ไม่ถามแล้ว แต่ว่าเธอต้องบอกฉันว่าใครเริ่มก่อน!”

เธอยังไม่ทันจะพูดจบ ก็โดนจรินทรขัดจังหวะขึ้นมาก่อน พร้อมมองหน้าเธอด้วยสายตาขึงขัง

“พูดจาไร้สาระ สงสัยต้องใช้ความรุนแรง” จรินทรมองเธอด้วยสายตายั่วยุ “ดูเธอคึกขนาดนี้ ไปกันเถอะ ออกจากโรงพยาบาลได้ละ”

หลังจากจัดการขั้นตอนการออกโรงพยาบาลพร้อมรับยาเรียบร้อย ทั้งสองคนก็กลับที่พัก

ตอนแรกจรินทรวางแผนว่าหลังจากวันนี้จะกลับคฤหาสน์ แต่ว่าตอนนี้คาร่ากำลังป่วย ก็เลยจะอยู่ดูแลเธอก่อน

สองเพื่อนรักนั่งพักผ่อนกันอยู่บนโซฟาที่ห้องพัก กินผลไม้พร้อมกับดูทีวีไปด้วย ไฟในห้องสลัวๆ ช่างได้บรรยากาศจริงๆ

นั่งดูไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงกดกริ่ง จรินทรออกไปดูหน้าประตู เช็ดน้ำตาที่เมื่อกี้ดูหนังแล้วหัวเราะจนน้ำตาไหล

ทันทีที่ประตูเปิดออก “หม่ามี๊”

น้ำเสียงอ่อนนุ่มของกวิน จรินทรก้มหน้าลงไปมอง ก็มองเห็นหน้าเล็กๆสุดหล่อของกวิน ใส่ชุดลำลองที่ดูดีมาก สะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กๆที่เหมือนของจรินทร แล้วก็รีบโผกอดจรินทรทันที

จรินทรไม่คิดว่ากวินจะมาหาเธอในเวลานี้ เธอค่อนข้างประหลาดใจ

“เด็กน้อย หนูมาได้ยังไงเนี่ย”

กวินทำท่าทำทางเหมือนผู้ใหญ่พร้อมพูดว่า พูดเสียงเข้มว่า “หม่ามี๊ คุยตรงนี้ไม่สะดวก เชิญผมเข้าห้องดีไหม”