หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 206

ตอนที่ 206 ฝูงมารซาตาน

วรินทรกำมัดแน่น แววตาดั่งสายหมอกบนท้องทะเล ปกคลุมแสงสว่างเป็นชั้นๆ สายตายืนหยัดแน่วแน่

ในบ้านสวน เมื่อทาวัตไปบริษัทแล้ว ในห้องอาหารหรู ที่ตกแต่งด้วยโต๊ะอาหารสไตล์ยุโรป ธารีกำลังรับประทานอาหารอยู่คนเดียว มีจันทร์ทรายืนอยู่ข้างหลัง สองข้างโต๊ะอาหาร มีคนรับใช้ยืนอยู่สองแถว

ธารียิ้มมองทางพี่ลิง แล้วชมว่า “อาหารเช้าวันนี่อร่อยมาก ขอบคุณมากค่ะ”

“เป็นสิ่งที่พวกเราควรทำค่ะ”พี่ลิงตอบธารีอย่างมีมารยาท เธอเป็นแขกของทาวัต พวกเขาก็ต้องดูแล ดังนั้นจึงต้องตอบอย่างมีมารยาท

ธารีไม่พูดอะไรอีก ใบหน้ายิ้มแย้มอ่อนหวาน แล้วกวาดตาสำรวจรอบๆบ้าน

เฟอร์นิเจอร์กับสิ่งของภายในบ้านจัดไว้อย่างหรูหราเป็นระเบียบเรียบร้อย ในความหรูหรายังแฝงด้วยความละเอียดอ่อน เมื่อใครมองแล้วจะรู้สึกถึงความเพลิดเพลิน

เพียงแค่คิดว่าในอนาคตตนเองจะได้กลับมาใช้ชีวิตอยู่กับทาวัตที่นี่ เธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่ในอากาศ

เธอยักคิ้วอย่างอารมณ์ดี แล้วยกน้ำซุปดื่มจนหมดถ้วย

ในขณะเดียวกัน วรินทรกับกวินกำลังจูงมือกันเดินเข้ามาในคฤหาสน์ พวกบอดิ้การ์ดล้วนคุ้นเคยกับวรินทรและกวิน พอเห็นพวกเธอก็กล่าวทักทายอย่างมีมารยาท

“คุณแม่ครับ เวลานี้คุณพ่อน่าจะอยู่ที่บริษัทนะ คุณแม่ไม่ต้องไปหรือครับ?”กวินหันมาถามวรินทร ในขณะที่ยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้คฤหาสน์ สองแม่ลูกเดินมาถึงหน้าประตู เปิดประตูเข้าไป

“บริษัท...”วรินทรอึ้งไปพักหนึ่ง ตกใจสะดุ้งเหมือนเธอโดนอะไรทุบอย่างจัง

เธอยกนิ้วมือขึ้นมานับ แล้วโล่งออกไปที

“คุณแม่ เหมือนมีคนอยู่ในห้องอาหาร”กวินเงี่ยห้องฟัง ได้ยินเสียงช้อนส้ออมกระทบกันดังมาจากห้องอาหาร

เขาสามารถได้ยินถึงความเบาที่คนคนนั้นจับวางช้อนส้อม เพราะฉะนั้นไม่ใช่ทาวัตแน่นอน

เมื่อได้ฟังแบบนี้แล้ว ใบหน้าเล็กหล่อเหลาของกวินไม่ค่อยพอใจนัก ดึงมือวรินทรไว้ไม่อยากให้เธอเข้าไป

“จะใครก็ช่างเถอะ พวกเราขึ้นไปบนตึกกัน” วรินทรมองผ่านห้องอาหารอย่างไม่สนใจ แล้วจูงมือเล็กๆนุ่มๆของกวินเดินเลี้ยวขึ้นตึกไป

เสียงรถเข็นถูกับพื้นดังขึ้นด้านหลัง และเสียงอ่อนหวานของธารี ที่หวานจนเอียนดังขึ้น “คุณวรินทรกลับมาแล้วหรอคะ?”

วรินทรรู้สึกสะดุ้ง น้ำเสียงแบบนี้ทำให้เธอขนลุกเหมือนเจอฝูงผีมารซาตาน เธอจึงหันไปมองดู

ยอมรับว่า ธารีมีรูปร่างหน้าตาที่สวย ไม่เหมือนทวิติยาที่เมื่อมองแล้วรู้สึกสวยแบบสะกดใจคน มุมปากของเธอยิ้มแย้มอ่อนหวานอยู่ตลอดเวลา ทำให้คนมองรู้สึกอ่อนระทวยเหมือนน้ำ และคนแบบนี้แหละ อันตรายมาก

ความอดทนของธารีดีมาก รู้จักใช้ใจยั้งคิดว่าควรจะรับมือยังไงเพื่อให้ตนประสบความสำเร็จตามเป้าหมาย ในจุดนี้ เธอเก่งกาจจนไม่มีที่ติ

แต่ การยิ้มแบบแสร้งอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ วรินทรมองแล้วรู้สึกเหนื่อยแทน

“มีธุระ? วรินทรถามแบบไม่ร้อนไม่หนาว ใบหน้าเฉยเมย เหมือนธารีปรากฎตัวอยู่ที่นี่ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับเธอเลย

“คุณวรินทรกำลังจะขึ้นตึกไป ไม่ทราบว่าห้องของคุณคือห้องไหนคะ? ห้องของฉันอยู่ชั้นสองขวาสุดนะ ธาวัตจัดแจงให้ฉันด้วยตัวเองเลย”จันทร์ทราเข็นรถธารีมุ่งไปทางหน้าบันได มองวรินทรที่ยืนอยู่บนบันไดอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ยังแสร้งยิ้มออกมา

ห้องขวาสุดชั้นสอง?

วรินทรอมยิ้ม ห้องขวาสุดชั้นสองเป็นห้องนอนที่ใช้รับแขก

“คุณแม่ก็ต้องนอนห้องเดียวกับคุณพ่อซิ เธอจะนอนที่ไหนเกี่ยวอะไรกับแม่ฉัน?”กวินมองหน้าธารี ตอบกลับเธอด้วยใบหน้าหล่อเหลแบบไม่แสดงถึงความรู้สึกใดๆออกมา