หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 228

ตอนที่ 228 ชั่วชีวิตนี้ก็เป็นเพื่อนกันไม่ได้

ตอนแรกทัตดาอยากจะโทรหานรชัย แต่คนกลุ่มนี้จ้องมองเธอตลอดทำให้เธอไม่รู้ว่าการจะลงมือยังไง

“ฉันรู้ว่าพวกแกต้องการอะไร” เธอบังคับให้ตัวเองให้ใจเย็นลง หายใจเข้าลึกๆพร้อมพูดออกมาว่า “พวกแกปล่อยฉันไป ผู้หญิงคนนี้ให้พวกแกเอาไว้เล่น เป็นไง”

ในกลุ่มนั้นมีคนหนึ่งหัวเราะขึ้นมา มองสายตาของทัตดาด้วยความดูถูก “ฉันเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนเธอ แต่เพื่อตัวเองเธอกลับหักหลังเพื่อน แบบนี้เรียกว่าอะไรนะ”

“ไม่เจียมตัว ฮาๆ” คนกลุ่มนั้นมองทัตดาด้วยความเยาะเย้ยอย่างไม่เกรงใจ มีคนใจกล้ามาจับที่ก้นของเธอ ก็ถูกเธอผลักออกไป

หลังจากที่ทัตดาได้ยินคำนั้น สีหน้าก็เปลี่ยน สายตานั้นดุดัน มองไปทางคาร่าด้วยท่าทางรังเกียจเสียงที่อ่อนหวานนั่นมีความดุเดือด “ผู้หญิงคนนี้แย่งคนที่ฉันรักที่สุด ซึ่งชีวิตนี้ฉันกับมันก็เป็นเพื่อนกันไม่ได้”

เธอกับคาร่า ชั่วชีวิตนี้ก็เป็นเพื่อนกันไม่ได้

“ฮาๆ ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เธอก็แค่ดื่มเหล้าขวดนี้พวกเราถึงจะเชื่อ เป็นไง”

วรินทรหน้าปั้นยาก มองขวดเหล้าที่อยู่บนโต๊ะ นิ้วมือนั้นอดที่จะสั่นไม่ได้

เมื่อกี้เธอเพิ่งแอบโทรหานรชัย แค่รอเวลาอีกนิด เขาก็จะมาช่วยเธอ

คิดได้ดังนั้น เธอก็สบายใจ เผยรอยยิ้มที่น่าสงสารมองไปที่คนกลุ่มนั้น “พี่ชาย ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากดื่ม เพียงแค่ ฉันแพ้แอลกอฮอล์ตั้งแต่เด็กแล้วเลยดื่มไม่ได้”

คนเหล่านั้นดูสายตาและรอยยิ้มบนใบหน้าที่สวยงามของเธอจนช็อกไป ทันใดนั้นทั้งร่างก็ร้อนมองสายตาของทัตดาแล้วก็รู้สึกร้อนขึ้นมา

เวลานี้มีคนสองคนที่ได้รับสายตาที่บอกเป็นนัยต์จากหัวหน้า เขานั่งกันคนละฝั่งจับไหล่ของทัตดาไว้ คนที่เป็นหัวหน้านั้นยืนขึ้นหยิบเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาใส่ปากของทัตดา

“อื้ม” ปากเล็กๆของทัตดาถูกเหล้ายัดเข้าไปในปาก พูดไม่ออกสักคำ ทำได้แค่ถูกคนเหล่านั้นบังคับให้ดื่ม และกำลังของพวกเขาไม่น้อยไปกว่าตอนที่ทัตดาให้คาร่าดื่ม เจ็บจนทัตดาขมวดคิ้ว

กระดกไปครึ่งขวด ทัตดาก็เริ่มรู้สึกผิวร้อนระอุเหมือนมีอะไรมาทิ่มเข้าไปที่ผิวหนังเธอ ทั้งปวดทั้งคันเธออยากจะยื่นมือไปจับแต่ก็เอื้อมไม่ถึง

“ฮาๆ เพิ่งจะครึ่งขวดเองก็ไม่ไหวแล้วหรอ ดื่มต่อ”

ทัตดากัดปากตัวเองไว้แน่น ดื่มไม่ได้ เธอไม่สามารถดื่มได้ เธอแค่ดื่มผิวของเธอก็เกิดผด เธอไม่อยากกลายเป็นคนที่หน้าตาหน้ารังเกียจไม่น่ามอง

“เปิดปากมันออกมา” หัวหน้าชี้นิ้วไปที่ริมฝีปากของทัตดา สองคนนั้นยื่นมือออกคนละข้างง้างปากทัตดาออกมาให้ดื่มเหล้าต่อ

คาร่าลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ จิตใจสำนึกเลอะเลือน เปลือกตาหนักหน่วงแต่ยังคงเห็นสถานการณ์ในตอนนี้ชัดเจนแต่ว่าตอนนี้ทั้งร่างของเธอไม่มีแรง ทั้งขาและแขนก็ยกไม่ขึ้น

ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะมีแรง เธอก็ไม่สามารถช่วยทัตดาได้อีก

ถึงแม้ว่าเมื่อกี้นี้เธอเมา แต่ว่ายังได้ยินคำพูดที่พวกเขาคุยกัน คำพวกนั้นที่ทัตดาพูดก็เหมือนฝ่ามือหนึ่งที่ตบลงบนหน้าเธออย่างโหดเหี้ยม

ให้เธอรู้บ้างว่าอะไรเรียกว่าโง่ อะไรเรียกว่าไร้เดียงสา

“อื้มๆ นรชัย ช่วย ช่วยฉันด้วย” ทัตดาใช้แรงเพื่อเลี่ยงขวดเหล้า ในปากก็พูดออกมาประโยคหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาแต่กลับไม่ได้ความเห็นใจจากคนพวกนั้น แต่กลับเพิ่มความได้ใจ

คาร่ายืนขึ้นอย่างเอนไปเอนมา ส่ายหัวอย่างไปมา พยายามให้ตัวเองเห็นเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้ามากขึ้น