หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 230

ตอนที่ 230 เขาชอบใครก็เป็นสิทธิ์ของเขา

เขาหรี่ตา เอาใบหน้าน้อยๆของวรินทรหันกลับมาให้เธอมองที่เขา “นรชัยชอบใคร ทำไมเธอต้องสนใจด้วย”

“ฉันจะไม่สนใจได้หรอ” วรินทรทำหน้าย่น

สีหน้าของทาวัตกลับเปลี่ยนเป็นเคร่งครึมลง

“เขาคือคนที่คาร่าชอบ แต่ปล่อยคาร่าผู้หญิงที่ดีอย่างนี้ไป ชอบผู้หญิงที่เห็นแก่ตัว เธอว่าเขาตาบอดหรือเปล่าละ” ด้วยความโกรธวรินทรลืมความสัมพันธ์ระหว่างทาวัตกับนรชัยจึงพูดออกมาโดยไม่คิด

สีหน้าของทาวัตผ่อนคลายลงไปบ้าง พยักหน้าด้วยท่าทีเหม่อลอยอย่างกับคิดอะไรอยู่ เมื่อกี้นี้เพื่อช่วยทัตดา คาร่าก็กลับถูกทัตดาทำอย่างนั้น เขาก็เห็นกับตา เห็นด้วยกับวรินทร แต่ถึงอย่างไรนรชัยก็เป็นน้องที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เล็ก จนโตเขาชอบใครก็เป็นสิทธิ์ของเขา

แต่แค่คิดไม่ถึงว่า จะพัวพันกันขนาดนี้

หลังจากพูดจบวรินทรก็รู้สึกเสียใจ เธอมองสีหน้าของทาวัตอย่างระมัดระวัง กัดริมฝีปากพูดด้วยความกระวนกระวายใจ “ทาวัต เมื่อกี้ที่ฉันพุดไปด้วยความโกรธ เธอคงไม่โกรธฉันหรอกน่ะ”

ทาวัตหันกลับมามอง เห็นนัยต์ตาที่สว่างไสวและคลื่นน้ำเต็มไปหมด ในใจก็อ่อนขึ้นมาทันทียกมือขึ้นลูบหัวของเธอ เวลานี้เพื่อจะสำเหนียกว่าเธอเรียกขานตัวเขาว่าอะไร

ทาวัต

ครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งแรกที่เธอเรียกเขาอย่างนี้

หลังจากดูกล้องวงจรปิดเสร็จ เพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น ทาวัตกับวรินทรเลยเอาแผ่นเทปบันทึกภาพไปด้วย

คาร่าไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย แต่ถูกผู้ชายที่สวมใส่เสื้อเหมือนทันสมัยและรสนิยมสูงนำตัวไป คนนั้นดูเหมือนไม่ใช่คนร้ายอะไร

แต่ว่าสมัยนี้แม้ว่าจะเป็นคนร้าย เขาจะเขียนบนหน้าสองตัวเพื่อบอกคุณไหมล่ะว่าเขาคือ คนร้ายหรอ คนเลวเยี่ยงเดรัจฉานก็เยอะแยะ

“ทาวัต ฉันไม่วางใจเรื่องคาร่าเลย เธอให้ฉันไปตามหาเขาด้วยนะ” หลังจากฟังทาวัตกับชับปกเกศเสร็จวรินทรดึงแขนเสื้อของทาวัต คิดที่จะปรึกษากับเขา

“ไม่ได้” ทาวัตยังไม่ทันคิดไรก็ปฏิเสธแล้ว ใบหน้าน้อยๆของวรินทรก็นิ่งสงบลง ในใจอดไม่ได้ เขากระแอมเบาๆ แล้วพูดว่า “วางใจเถอะ คาร่าไม่มีอันตรายหรอก คนนั้นเป็นคุณผู้ชายของตระกูลยังเจริญ เมือง A ปฏิบัติต่อคนซื่อตรง ใช้ชีวิตมีระเบียบ แบบแผน เรื่องที่เธอกังวลคงจะไม่เกิดขึ้นหรอก”

พูดเสร็จ เขายื่นมือออกมาเขกที่ศีรษะของวรินทร “ในสมองของเธอคิดแต่เรื่องอะไรเนี่ย”

นัยต์ตาของวรินทรก็สว่างขึ้นมาก คนที่ได้รับการประเมินว่าดีจากทาวัต ลักษณะนิสัยไม่ได้แย่ ก็แปลว่า คาร่าอยู่ข้างกายคนนั้น คงไม่มีเรื่องอะไร

ตระกูลยังเจริญ? ฟังดูคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน....

“ทาวัต ขอบคุณเธอนะ ถ้าไม่ใช่เธอ ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี” วรินทรยิ้มอย่างดีใจแลบลิ้นอย่างทะเล้น อยู่ข้างกายเขามักจะมีความรู้สึกปลอดภัย ไม่ว่าเธอจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาก็จะรีบมาก่อนเป็นเวลาแรก

ทาวัตยักคิ้ว ยิ้มแล้วเอียงหัวมองเธอ “ขอบคุณฉันไม่ใช่พูดแต่ปากแล้วจะชดเชยได้นะ”

“งั้นแล้วเธอจะเอายังไง” วรินทรกระพริบตารู้สึกว่าไม่ปลอดภัยขึ้นมาทันที อยากจะถอยหลังแต่ว่าทั้งร่างกายนั้นก็พิงประตูรถแล้ว ไม่มีที่ที่จะถอยได้

“เธอว่าไงล่ะ?” เขาก้มตัวลงน้อยๆ เข้าไปใกล้เธอลมหายใจที่ร้อนพ่นบนตัวของเธอทำให้เธอรู้สึกสั่นเทา

วรินทรหน้าแดง สายตาไม่รู้จะไปวางไว้ที่ไหน จะพูดว่าไม่เกร็งนั่นก็เป็นเรื่องที่จะเป็นไปไม่ได้ หัวใจเหมือนแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอก เธออยากจะจับมันไว้ ไมให้มันเต้นเร็วอย่างนี้