หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 230

ตอนที่ 230 เขาชอบใครก็เป็นสิทธิ์ของเขา

เขาหรี่ตา เอาใบหน้าน้อยๆของวรินทรหันกลับมาให้เธอมองที่เขา “นรชัยชอบใคร ทำไมเธอต้องสนใจด้วย”

“ฉันจะไม่สนใจได้หรอ” วรินทรทำหน้าย่น

สีหน้าของทาวัตกลับเปลี่ยนเป็นเคร่งครึมลง

“เขาคือคนที่คาร่าชอบ แต่ปล่อยคาร่าผู้หญิงที่ดีอย่างนี้ไป ชอบผู้หญิงที่เห็นแก่ตัว เธอว่าเขาตาบอดหรือเปล่าละ” ด้วยความโกรธวรินทรลืมความสัมพันธ์ระหว่างทาวัตกับนรชัยจึงพูดออกมาโดยไม่คิด

สีหน้าของทาวัตผ่อนคลายลงไปบ้าง พยักหน้าด้วยท่าทีเหม่อลอยอย่างกับคิดอะไรอยู่ เมื่อกี้นี้เพื่อช่วยทัตดา คาร่าก็กลับถูกทัตดาทำอย่างนั้น เขาก็เห็นกับตา เห็นด้วยกับวรินทร แต่ถึงอย่างไรนรชัยก็เป็นน้องที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เล็ก จนโตเขาชอบใครก็เป็นสิทธิ์ของเขา

แต่แค่คิดไม่ถึงว่า จะพัวพันกันขนาดนี้

หลังจากพูดจบวรินทรก็รู้สึกเสียใจ เธอมองสีหน้าของทาวัตอย่างระมัดระวัง กัดริมฝีปากพูดด้วยความกระวนกระวายใจ “ทาวัต เมื่อกี้ที่ฉันพุดไปด้วยความโกรธ เธอคงไม่โกรธฉันหรอกน่ะ”

ทาวัตหันกลับมามอง เห็นนัยต์ตาที่สว่างไสวและคลื่นน้ำเต็มไปหมด ในใจก็อ่อนขึ้นมาทันทียกมือขึ้นลูบหัวของเธอ เวลานี้เพื่อจะสำเหนียกว่าเธอเรียกขานตัวเขาว่าอะไร

ทาวัต

ครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งแรกที่เธอเรียกเขาอย่างนี้

หลังจากดูกล้องวงจรปิดเสร็จ เพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น ทาวัตกับวรินทรเลยเอาแผ่นเทปบันทึกภาพไปด้วย

คาร่าไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย แต่ถูกผู้ชายที่สวมใส่เสื้อเหมือนทันสมัยและรสนิยมสูงนำตัวไป คนนั้นดูเหมือนไม่ใช่คนร้ายอะไร

แต่ว่าสมัยนี้แม้ว่าจะเป็นคนร้าย เขาจะเขียนบนหน้าสองตัวเพื่อบอกคุณไหมล่ะว่าเขาคือ คนร้ายหรอ คนเลวเยี่ยงเดรัจฉานก็เยอะแยะ

“ทาวัต ฉันไม่วางใจเรื่องคาร่าเลย เธอให้ฉันไปตามหาเขาด้วยนะ” หลังจากฟังทาวัตกับชับปกเกศเสร็จวรินทรดึงแขนเสื้อของทาวัต คิดที่จะปรึกษากับเขา

“ไม่ได้” ทาวัตยังไม่ทันคิดไรก็ปฏิเสธแล้ว ใบหน้าน้อยๆของวรินทรก็นิ่งสงบลง ในใจอดไม่ได้ เขากระแอมเบาๆ แล้วพูดว่า “วางใจเถอะ คาร่าไม่มีอันตรายหรอก คนนั้นเป็นคุณผู้ชายของตระกูลยังเจริญ เมือง A ปฏิบัติต่อคนซื่อตรง ใช้ชีวิตมีระเบียบ แบบแผน เรื่องที่เธอกังวลคงจะไม่เกิดขึ้นหรอก”

พูดเสร็จ เขายื่นมือออกมาเขกที่ศีรษะของวรินทร “ในสมองของเธอคิดแต่เรื่องอะไรเนี่ย”

นัยต์ตาของวรินทรก็สว่างขึ้นมาก คนที่ได้รับการประเมินว่าดีจากทาวัต ลักษณะนิสัยไม่ได้แย่ ก็แปลว่า คาร่าอยู่ข้างกายคนนั้น คงไม่มีเรื่องอะไร

ตระกูลยังเจริญ? ฟังดูคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน....

“ทาวัต ขอบคุณเธอนะ ถ้าไม่ใช่เธอ ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี” วรินทรยิ้มอย่างดีใจแลบลิ้นอย่างทะเล้น อยู่ข้างกายเขามักจะมีความรู้สึกปลอดภัย ไม่ว่าเธอจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาก็จะรีบมาก่อนเป็นเวลาแรก

ทาวัตยักคิ้ว ยิ้มแล้วเอียงหัวมองเธอ “ขอบคุณฉันไม่ใช่พูดแต่ปากแล้วจะชดเชยได้นะ”

“งั้นแล้วเธอจะเอายังไง” วรินทรกระพริบตารู้สึกว่าไม่ปลอดภัยขึ้นมาทันที อยากจะถอยหลังแต่ว่าทั้งร่างกายนั้นก็พิงประตูรถแล้ว ไม่มีที่ที่จะถอยได้

“เธอว่าไงล่ะ?” เขาก้มตัวลงน้อยๆ เข้าไปใกล้เธอลมหายใจที่ร้อนพ่นบนตัวของเธอทำให้เธอรู้สึกสั่นเทา

วรินทรหน้าแดง สายตาไม่รู้จะไปวางไว้ที่ไหน จะพูดว่าไม่เกร็งนั่นก็เป็นเรื่องที่จะเป็นไปไม่ได้ หัวใจเหมือนแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอก เธออยากจะจับมันไว้ ไมให้มันเต้นเร็วอย่างนี้

เมื่อปากสองปากประกบกัน อุณหภูมิในรถก็เพิ่มสูงขึ้นไปด้วย สุดท้ายมาหยุดอยู่ที่ วรินทรใกล้จะกลั้นไว้ไม่ไหว

ทาวัตมองเอียงๆหรี่ตาเล็กน้อย เอาปากออกจากริมฝีปากของเธออย่างไม่พอใจ มุมปากยกขึ้นพูดว่า “เธอเมื่อไรจะรู้เรื่องการผ่อนลมให้เป็นเสียที”

ถูกเขาพูดอย่างนี้ ใบหน้าของวรินทรแดงมากยิ่งขึ้น จ้องมองเขาด้วยทั้งโกรธทั้งโมโห “เห็นๆกันอยู่ว่าเทคนิคเธอไม่ดีแล้วยังมาโทษฉันว่าผ่อนลมไม่เป็น”

จริงๆแล้วนี้เป็นคำพูดโกรธๆเทคนิคการจูบของเขาไม่รู้ดีแค่ไหน ทุกวินาทีที่จูบทำให้เธอรู้สึกมึนงงไม่รู้ทิศไหนเป็นทิศไหน ไม่มีวิธีที่จะปฏิเสธจูบของเขาได้เลย

แต่ว่า................เธอผ่อนลมไม่เป็นนั่นมันจะเป็นอย่างไรล่ะ

นัยต์ตาของทาวัตหรี่ลงด้วยอันตราย จ้องมองใบหน้าของเธอ เข้าไปใกล้ “เธอพูดว่าอะไรนะ”

วรินทรเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง ส่ายหัวอย่างสุดชีวิต “ฉันไม่ได้พูดว่าอะไร ฉันพูดแค่ว่าเทคนิคการจูบเธอดีมากจริงๆ ดีที่สุดที่ฉันเคยเจอมา”

“เธอเคยเจอ” นัยต์ตาที่มีอารมณ์ขันของเขาในพื้นมีความอันตรายเพิ่มขึ้นจับช่องโหว์ของคำพูดของเธอได้อย่างถูกต้องทุกครั้ง

วรินทรรีบร้อนอยากแก้ต่างให้ตัวเอง ยังไม่ทันได้อธิบายว่าคำพูดนั้นเธอพูดจากหนังริมฝีปากก็ถูกเขาประกบอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าเธอนั้นไม่ต้องคิดที่จะพลิกตัวเลย

วันที่สอง วรินทรกับทาวัตไปทำงานด้วยกัน เนื่องจากไม่ได้มานานแล้ว ภาระที่จะมอบให้เธอจึงไม่เยอะทุกเรื่องต้องค่อยเป็นค่อยไปทีละลำดับ ถ้าเกิดรีบร้อนแล้วจะทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ตรงข้ามกับที่คิดไว้ได้

วรินทรอยากรู้ข่าวของคาร่า เดิมทีอยู่ห้องทำงานข้างๆทาวัต นั่งร่างการออกแบบอยู่ หลังจากวาดเสร็จแล้วเพียงครั้งเดียวก็คือไปให้ทาวัตดู แต่ว่าเพื่อสอบถามข่าวคราวของคาร่า เธอจึงแค่วาดเสร็จเพียงรูปเดียวแล้วเอาไปให้

ห้องทำงานของประธานนอกจากเธอและนิธูร คนอื่นก็ไม่สามารถเข้าไปได้ เพื่อเงินโบนัสปลายปีและวันหยุดนิธูรคงไม่ส่งสายตาไปรบกวนพวกเขาหรอก

วรินทรเดินเตร่ๆเพื่อปรากฏต่อหน้าทาวัตบ่อยๆ คิดที่จะให้เขานั้นคิดถึงเรื่องคาร่า

แต่ว่าเรื่องราวไม่เป็นไปตามที่หวัง เธอเดินเตร่ในห้องทำงานของประธานครึ่งวัน ก็ไม่เห็นแววว่าทาวัตจะเอ่ยปาก

คงไม่น่าจะลืมแล้วหรือเปล่า วรินทรเดินเข้าไปที่ห้องทำงานตัวเอง หยุดเดิน ทุบศีรษะตัวเองอย่างกลุ้มใจ

แม้ว่าเธอเพิ่มความเร็ว ถึงส่งรูปที่ร่างไว้หลายรูปแล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปนิ้วมือเธอต้องเป็นตะคริว

ทำอย่างไรล่ะ

กาแฟ

นัยต์ตาของวรินทรก็สว่างทันที เธอจำได้ว่าเมื่อเธออกมาจากห้องทำงานทาวัตเห็นกาแฟที่อยู่บนโต๊ะของเขาใกล้จะหมดแล้ว เธอสามารถใช้โอกาสนี้เข้าไปได้

วรินทรคิดวิธีการได้อดไม่ได้ทั้งกระฉับกระเฉงขึ้นมา ปากก็ฮัมเพลง เดินออกจากห้องทำงานไปที่ห้องชาชั้นหนึ่งเพื่อไปชงกาแฟ

กาแฟของทาวัตคือ บดออกมาจากกาแฟเม็ด จะต้องเพิ่มครีมเทียม 2 ถุง ไม่อย่างนั้นแล้วเขาดื่มไม่ลง

แต่ก่อนตอนที่วรินทรอยู่ที่ F เธอถูกอีธานขูดรีด ทั้งที่มือนั้นควรใช้วาดภาพออกแบบ แต่กลับต้องมาชงกาแฟ

แล้วก็ชงกาแฟทุกวัน กาแฟที่วรินทรชงมีรสชาติที่ไม่เหมือนกับกาแฟอื่น ดังนั้นอีธานถึงชอบกาแฟที่เธอชง

เธอเปิดปุ่มทำความร้อนใส่น้ำร้อนลงไปในแก้ว หลังจากนั้นก็เอามาวางไว้บนโต๊ะ ไม่ได้ใส่ครีมเทียมแต่ว่าใส่วิปครีมแทน แล้วใช้ช้อนคนเบาๆ