หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 233

ตอนที่ 233 ฉีกเสื้อผ้าออกแล้วถ่ายรูป ？！

นรชัยส่ายหัวแบบเซ็งๆ เเต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไรเขา ก้มหน้าดูมือถือต่อไป

หลังจากที่ได้อยู่กับทัตดา ก็เห็นได้ชัดเลยว่าเขาใช้เวลาในการดูมือถือมากซะยิ่งกว่าดูพวกเอกสารอีก

_

ในโกดังร้างแห่งหนึ่งตรงตีนเขาซาน

ในโกดังเงียบเชียบ เงียบชนิดที่เรียกว่าเงียบสงัดเลยก็ว่าได้ เงียบขนาดที่หยดน้ำเล็กๆที่หยดลงมา สามารถได้ยินเสียงสะท้อนก้องกังวาลไปได้หลายเท่า

วรินทรเบิกตาโพลงอยู่เเบบนั้นไม่กล้าหลับตา ด้วยเพราะเธอกังวลว่า ถ้าตัวเองเผลอหลับไปจะไม่รู้ว่าสองคนนั้นคิดจะทำอะไรต่ออีก ก็เลยยังไม่กล้าวางใจจนสามารถทำตัวสบายๆได้ เธอต้องทำตัวให้กะปรี้กะเปร่าเข้าไว้

โกดังมันใหญ่มาก แล้วก็มีแต่น้ำท่วมขังเต็มไปหมด ทางเดียวที่จะหนีออกไปจากที่นี่ได้คือต้องไปทางประตูใหญ่เท่านั้น เเต่สองคนนั้นดันนั่งขวางอยู่ตรงประตูพอดี ถ้าขืนเธอหนีออกไปพวกมันต้องตกใจตื่นขึ้นมาแน่ๆ

ทว่าตอนนี้ ……

มือเเละเท้าของเธอถูกมัดไว้ จะยืนยังยืนไม่ได้เลย ฉนั้นอย่าได้คิดไปถึงว่าจะเดินหนีออกไปได้ง่ายๆ

ทันใดนั้น ความคิดก็เเล่นปรู๊ดเข้ามาในหัวเธอ ค่อยๆขยับๆตัวไปทีละหน่อยๆ ไปตรงที่มีเศษหินแตกๆอยู่ตรงนั้น

ในโกดังที่เงียบสงัดแบบนี้ เสียงเสื้อผ้าที่เสียดสีไปกับพื้นนั้นได้ยินได้อย่างชัดเจน วรินทรเลยไม่กล้าขยับตัวเเรง ได้เเต่ค่อยๆกระดึ้บๆขยับตัวไปทีละหน่อยๆ

โชคดีที่เศษหินชิ้นนั้นอยู่ไม่ห่างจากเธอมากนัก หลังจากเธอค่อยๆขยับตัวไปทีละหน่อยๆ ในที่สุดก็ไปถึงเศษหินนั้นจนได้

เธอออกเเรงขยับมือที่ถูกมัดไว้ด้านหลัง เอื้อมหยิบเศษหินชิ้นนั้น ที่จริงก็ดูเหมือนจะหยิบได้ไม่ยาก เเต่ข้อมือของเธอถูกมัดไว้แน่นเกินไป ทำให้เธอต้องออกเเรงกับมันมากยิ่งขึ้นไปอีก

เหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นมาจากหน้าผากสวยเนียนเรียบของเธอ ค่อยๆไหลย้อยลงมาข้างแก้ม เธอยังคงเอื้อมมือออกไปคว้าหยิบเศษหินนั้น จนในที่สุดก็หยิบมันมาไว้ในฝ่ามือจนได้

วรินทรถอนหายใจออกมาเบาๆ ในมือจับหินนั้นไว้เเน่น ใช้หินนั้นถูๆตัดไปที่เชือกที่มัดข้อมือเธออยู่

เชือกดูเหมือนจะหนาเท่านิ้วหัวแม่มือได้ ถึงหินจะคมเเต่กว่าจะถูจนตัดเชือกให้ขาดได้ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เธอยังคงออกเเรงถูเชือกนั้นต่อไป เเต่ด้วยความที่ต้องใช้ข้อมือทำท่าเดียวอยู่ตลอดนานๆเลยทำให้เป็นตะคริว เธอเลยหยุดพักแป๊บนึง แล้วก็ทำต่ออยู่อย่างนั้น

" กริ๊ง …… " จู่ๆเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังกระหึ่มขึ้น ทำลายบรรยากาศอันเงียบสงัดไปโดยสิ้นเชิง เสียงนั้นดังจนวรินทรตกใจ จนหินเกือบจะหลุดจากมือ

สองคนนั้นสะดุ้งตกใจตื่น ตาลีตาเหลือกมองหามือถือ

" ฮัลโหล ？ใช่ๆ เอาตัวมานี่แล้ว เเล้วเมื่อไหร่เงินจะเข้า ？…… อะไรนะ ？ให้ฉีกเสื้อผ้าเธอออกเเล้วถ่ายรูปอย่างงั้นรึ ？ไหนบอกว่าเเค่ให้พาตัวมาไง ？！…… เพิ่มเงินเหรอ ？เพิ่มเท่าไหร่อ่ะ ？…… ได้ เข้าใจละ เเต่คุณต้องรับประกันความปลอดภัยให้พวกเราสองคน เสร็จเรื่องเเล้วต้องพาพวกเราออกไปจากที่นี่ ！" ลูกพี่พูดสายกับคนที่โทรเข้ามา ใบหน้าที่ก่อนหน้านี้ดูปีติยินดีเริ่มมีท่าทีกังวลใจ

ฉีกเสื้อผ้าเธอออกเเล้วถ่ายรูป ？！

วรินทรน้ำตาคลอปริ่มอยู่ที่ขอบตา ใบหน้าเเนบอยู่กับพื้นเย็นเฉียบ ได้ยินที่พวกนั้นพูดอย่างชัดเจนเต็มสองหู

สรุปแล้วเป็นใครกันเเน่ ถึงได้โหดร้ายได้ขนาดนี้ คิดจะทำลายชื่อเสียงของเธอให้ป่นปี้ ！

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ลูกน้องหันไปมองหน้าลูกพี่ด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นเเละลังเล " ลูกพี่ ต้องทำแบบนี้จริงๆเหรอ ？ทีเเรกไม่ใช่เเค่ให้จับตัวมาเฉยๆเเล้วก็จ่ายเงินให้เราหรอกรึ ？

" ทางฝั่งนั้นเค้าก็จ่ายเพิ่มให้เเล้ว ！อีกอย่างก็มาถึงขนาดนี้เเล้วด้วย จะกลับตัวตอนนี้ก็คงไม่ได้เเล้ว ก็ทำตามที่เขาบอกแล้วกัน เเล้วเราสองคนก็จะได้เงินก้อนใหญ่ ค่อยหนีไปจากที่นี่ ！" ลูกพี่ใหญ่กัดฟันพูดอย่างไม่ใยดี ถึงแม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจว่านี่มันผิดกฎหมาย เเต่ที่เขาพูดมามันก็ไม่ผิด เขาลักพาตัวเธอมาแบบนี้มันก็ผิดโต้งๆอยู่เเล้ว พองานเสร็จเดี๋ยวเขาก็พาหนีเองแหละ