หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 245

ตอนที่245 หวังว่าเธอจะให้อภัยฉัน

สรุปทำอะไรกันแน่

“พี่ชายฉันทำเรื่องผิดไป ฉันจึงอยากมาขอโทษ.....หวังว่าพี่จะให้อภัยฉัน”

วรินทรรู้สึกอึดอัดใจ ทีนาร์อยู่ๆก็มาก้มหัวขอโทษเธอ? เธอไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?

พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศใต้แต่ไปตกทางทิศเหนือแบบนี้หรอ?

“ยอมรับผิดก็ไม่ต้องมาบอกพี่แต่ควรจะเป็นเธอ” ทาวัตพูดอย่างเย็นชาพร้อมขยับคางไปทางวรินทร

ทีนาร์กัดริมฝีปากเล็กน้อย มองไปที่วรินทรอย่างไม่เต็มใจ

เธอมาขอโทษหนะใช่ แต่ว่าให้ขอโทษวรินทร? ไม่มีทาง ที่เขามาไม่ใช่จะมาเผื่อให้วรินทรให้อภัยเขา

ทีนาร์เข้าใจแล้ว ถ้าทาวัตยอมเธอในบ้านธัมรุจินันท์ เธอก็จะไม่สามารถเอาการ์ดและเสื้อผ้าสวยๆกลับมาอย่างสบายใจ แล้วก็ไม่สามารถใส่เครื่องประดับที่สวยงาม

ดังนั้น ก็แค่ยอมก้มหัวขอโทษไป อย่างมากก็แค่ขายหน้า ทีนาร์รับไหว ！

“ขอโทษนะ” ทีนาร์พูดด้วยเสียงเล็กๆเบาๆ แต่มือข้างหลังยังเอาเล็บจิกมือตัวเองและกำมือแน่น

“เธอพูดให้ยุงฟังหรอ?” ทาวัตพูดอย่างเยือกย็น มองออกเลยว่าทีนาร์ไม่เต็มใจพูด

ใบหน้าของทีนาร์แดงไปหมด ใบหน้าเต็มไปด้วยความข้องใจ ดวงน้ำเริ่มมีชั้นน้ำตาไหลเอ่อ “ขอโทษนะ เป็นความผิดของฉันเอง โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”

พอพูดจบ น้ำตาก็พลั่งพลูออกมา น้ำตาสีใสๆหยดลงบนพื้น

พื้นห้องที่ใสสะอาดจนของเป็นเงาสะท้อน ทำให้ทีนาร์มองเห็นความน่าอับอายของตัวเองในตอนนี้

“เธอรู้สึกว่าการขอโทษฉันมันเป็นเรื่องน่าอายหรอ” วรินทรไม่ได้พูดกับทีนาร์ในสิ่งที่คิดในหัว เธอส่ายหัวยิ้มแล้วพูด “ไม่เป็นไรฉันยกโทษให้เธอ”

ถ้าเธอพูดแบบที่เธอคิดไปจริงๆ นั้นคงไม่ใช่วริทรแน่ๆ

เรื่องแบบนี้ไม่ว่าใครพบเจอ ถูกลัพพาตัวถูกถอดเสื้อผ้าออกและถูกถ่ายรูปอานาจารไปโพสลงบนอินเตอร์เน็ต สิ่งที่น่ารังเกียจเหล่านี้ มันเกินที่จะสามารถรับไหวจริงๆ

อีกทั้งคนที่วางแผนเรื่องนี้ ยังเป็นน้องสาวของพ่อของลูกเธอ เท่ากับว่าเป็นเครือญาติของคุณ

วรินทรเข้าใจทีนาร์ว่าความอับอายมันมาจากไหน ไม่มีอะไรมากก็เพราะว่าตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้ ไม่เคยต้องมาขอโทษใคร

“เธอรู้รึเปล่า ความเอาแต่ใจของเธอจะทำลายเธอในไม่เร็วก็ช้า ออกจากนามสกุลนี้ไป เธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย” วรินทรกระซิบที่ที่ข้างหูทีนาร์ เธอพูดช้าๆแต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ

“เธอเกลียดฉัน ฉันไม่กลัวในสิ่งที่เธอทำกับฉัน แต่ว่า เธอทำอะไรลับหลัง มันทำให้ฉันรู้สึกดูถูกเธอ เธอเป็นลูกหลานของตระกูลบ้านธัมรุจินันท์ เธอทำอะไรมันก็แสดงออกถึงหน้าตาของวงศ์ตระกูล เธอทำอะไรลงไปเธอย่อมรู้อยู่แก่ใจ จะมองเธอยังไง? เธอจะให้คนมาชี้หน้าคนทั้งตระกูลแล้วบอกว่าพ่อแม่ไม่อบรมเธอหรอ? เธอจะปล่อยให้พี่ชายของเธออับอายขายหน้าหรอ? ”

กวินฟังคำที่วรินทรพูดต่อทีนาร์ แม่อยู่เหนือเขา คนประเภทนี้ไม่จำเป็นต้องไว้หน้า

พูดจบ วรินทรก็หันไปยืนอยู่ข้างทาวัต จับแขนทาวัตแล้วยิ้มพร้อมพูดว่า “ไปเถอะ ใกล้สายแล้ว”

“เอ่อ..” ทาวัตค่อยๆส่งเสียง ยืนมองๆอยู่ตรงนั้นมอง ทีนาร์ที่ยังอยู่ในอาการตะลึง ละสายตาแล้วมาพาวรินทรออกไปด้วยกัน

กวินก็มองไปที่ทีนาร์ ไม่ได้พูดอะไร เลียปากสีชมพูดระเรื่อของตนแล้วเดินขึ้นบันไดวนไป

“เหอะ ！” เมื่อสติทีนาร์กลับคืนมา ตรงหน้าของเธอไม่มีใครอยู่แล้ว เธอนึกถึงเมื่กี้ที่วรินทรเทศน์เธอ สอนเธอ ซะมากมาย คิดแล้วก็รู้สึกโกรธ