หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 25

ตอนที่25 เด็กที่ไหนมาเรียกเขาว่าแดดดี้

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”เลขานิธูรถามอย่างสงสัย เพราะปกติแล้วท่านประธานจะไม่มานั่งดูงานวาดออกแบบพวกนี้ยกเว้นจะเป็นการเสนอรายชื่อจึงจะยอมดูผลงานเพื่อทำการคัดเลือก

เลขานิธูรรู้สึกพลาดขึ้นมาทันทีที่เขาเอ่ยถามคำถามนี้ออกไป ก่อนจะก้มหน้าเอ่ยอย่างรวดเร็ว“ผมยุ่งไม่เข้าเรื่องเองครับ เดี๋ยวผมจะให้พวกเขาดำเนินการให้เร็วที่สุดครับ”

ใบหน้าของทาวัตยังคงเรียบเฉย กวักมือไล่ให้เขาออกไปจัดการเรื่อง

ภายในห้องทำงานเงียบสนิทมีเพียงเสียงรัวนิ้วลงแป้นพิมพ์

ทาวัตจ้องมองหน้าคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจ นิ้วที่พรมลงบนแป้นพิมพ์เคลื่อนไหวราวกับกำลังเต้นรำ แต่จู่ๆคอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ดับลงพร้อมกันทั้งสามเครื่องเสียเฉยๆ

นัยน์ตาคมจับจ้องอยู่ที่หน้าจอที่มืดสนิท เขาขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ ก่อนที่จู่ๆหน้าจอจะปรากฏภาพขวดน้ำเต้าสีขาวอวบอ้วนค่อยๆลอยขึ้นมา โดนไวรัสงั้นหรือ

ยังไม่ทันที่เขาจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร กล้องที่ติดอยู่ที่คอมพิวเตอร์ก็ติดขึ้นมาพร้อมใบหน้าของเขาที่ปรากฏอยู่บนจอ แต่หน้าจอของอีกฝ่ายกลับค่อนข้างมืดทำให้มองเห็นได้ไม่ชัด เขาอยากจะรู้นักว่าใครกันที่กล้ามาแฮกคอมพิวเตอร์ของเขาแบบนี้

อีกด้านหนึ่งกวินก็จัดการบันทึกภาพหน้าจอไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะสังเกตรายละเอียดของอีกฝ่าย

ชายหนุ่มที่ปรากฏอยู่ในจอมีคิ้วคม หน้าตาหล่อเหลาเย็นชา แม้ใบหน้าของเขายามนี้จะดูน่ากลัวไปสักหน่อย แต่ใบหน้านี้เหมือนเขาในเวอร์ชั่นโตแล้วไม่มีผิด

เหมือนที่ป้าคาร่าบอกมาไม่มีผิด ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นแดดดี้ของเขาอย่างแน่นอน!

ที่แท้เขาก็ไม่ได้เกิดมาจากแตงโมอย่างที่มามี้บอก! กวินยิ้มจนหน้าบาน เด็กชายจิ้มนิ้วลงไปบนแป้นพิมพ์ข้อความลงไปอย่างตื่นเต้น

ทาวัตพรมนิ้วลงบนแป้นอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานหน้าจอคอมพิวเตอร์ก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

ขอจุ๊บหน่อยแดดดี้! ข้อความนี้ขึ้นมาอยู่ตรงหลางหน้าจอ เป็นภาพที่ตัวการ์ตูนมะระกอดตัวอักษรสีทองระยิบระยับห้าตัวนี้ทำให้ผู้ที่อ่านข้อความอยู่ถึงกับตกใจ โดยที่มะระน้อยยังคงยิ้มแป้นไม่รู้สึกรู้สาอยู่บนน้าจอนั่น ทำให้ทาวัตโมโหจนแทบขว้างเมาส์ในมือทิ้ง

แดดดี้? จู่ๆเขาก็ดันมีลูกโผล่มาเรียกแดดดี้เสียได้

นี่เป็นครั้งแรกที่คนอย่างเขาถูกยั่วโมโหขนาดนี้ เวลานี้เขาโกรธจนหน้ามืดจามัว ชายหนุ่มหักนิ้วบริหารมือก่อนจะลงมือพนมนิ้วลงบนแป้นพิมพ์อีกครั้ง

ตาของกวินส่องประกายวิบวับ แดดดี้สมกับเป็นแดดดี้ ร้ายกาจเหมือนเขาไม่มีผิด!

ผมเป็นลูกของคุณจริงๆด้วย! กวินเริ่มพิมพ์ข้อความขี้เล่นลงไปอีกครั้ง เด็กหนุ่มสามารถติดต่อกับแดดดี้โดยที่มามี้ของเขาไม่รู้ได้แล้ว

แต่ว่าตัวจริงของเขาไม่อาจบอกให้แดดดี้รู้ได้ เพราะมามี้ไม่อยากให้เขาข้องเกี่ยวกับแดดดี้เขาก็จะเชื่อฟังมามี้

ทาวัตหัวเราะออกมาในขณะที่กำลังจะตอบข้อความตอบกลับไปนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน

“เข้ามา”เขาเอ่ยขึ้นขณะที่ยังไม่ได้ละสายตาออกจากหน้าจอไปไหน

ฝั่งคู่สนทนาก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่อย่างไรเสียเขาก็ไม่มีทางนึกได้หรอกว่าคนที่สามารถแฮกคอมพิวเตอร์ของเข้าและทำให้จอของเขาดับจะเป็นเพียงเด็กชายตัวน้อยอายุเพียงสี่ขวบเท่านั้นทั้งยังเป็นลูกแท้ๆของเขาอีกด้วย

“ท่านประธานคะ”เสียงของผู้หญิงที่ถูกดัดเสียจนคนฟังรู้สึกไม่สบายหูดังเข้ามาในโสตประสาทของเขา

เมื่อทาวัตละสายตาจากหน้าจอขึ้นมามองก็พบว่าไม่ใช่เลขานิธูร ชายหนุ่มขมวดคิ้วก่อนเอ่ยเสียงเย็น “ใครให้เธอเข้ามาในห้องนี้ไม่ทราบ”

ผู้มาใหม่คืออมันด้า ธนชาติให้เธอเป็นคนเข้ามาส่งแบบร่างให้เขา ซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกมีความสุขมาก

ตอนที่เธอเคาะประตูรออยู่หน้าห้องนั้น เขาก็เป็นคนพูดออกมาเองไม่ใช่หรือ!

ว่า เข้ามาได้น่ะ!

ดังนั้นเธอจึงเดินลอยหน้าลอยตาเข้ามาทันที ก็ทาวัตเป็นผู้อนุญาตเองไม่ใช่หรือ หัวใจของเธอเต้นเร็วและแรงแต่ก็ยังพยายามยิ้มออกมาให้ดูนุ่มนวลแอ่อนหวานให้มากที่สุด ดวงตาที่ถูกแต่งไว้อย่างดีมองมาที่ทาวัตด้วยสายตารักใคร่อย่างปิดไม่มิด “หัวหน้าเป็นคนบอกให้ฉันนำผลงานออกแบบมาให้ท่านประธานดูค่ะ”

“ออกไป” ทาวัตเอ่ยเสียงเย็นยะเยือก

ห้องทำงานของเขานอกจากเลขาส่วนตัวแล้วก็มีเพียงแค่อีกคนหนึ่งที่ได้รับข้อยกเว้น

คนคนนั้นมีเพียงวรินทรคนเดียวเท่านั้น

“ท่านประธาน...”อมันด้ามองชายหนุ่มเย็นชาตรงหน้าจากนั้นก็ทำสีหน้าน่าสงสาร หวังจะได้คะแนนความสงสารจากเขาบ้าง

“อย่าให้ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สอง”

เพียงเพราะต้องการรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองต่อหน้าทาวัต อมันด้าจำต้องยอมออกจากห้องแต่โดยดี

“เดี๋ยวก่อน”ทาวัตเอ่ยขึ้น เขานึกถึงผลงานออกแบบขึ้นมาได้